Vanmiddag hebben Mien en ik ons doel bereikt: de pier van Santa Monica Beach in Los Angeles, waar geprangd tussen de souvenirwinkeltjes en de kermisattracties, het officiële eindpunt van Route 66 staat (zie foto). 15 dagen geleden vertrokken we 2.278 mijl verder in Chicago voor een trip door acht staten van Amerika. Eigenlijk hebben we veel meer mijl gereden dan die 2.278 officiële, want hoe vaak zijn we niet afgeweken van de route om iets extra te beleven? Hoe vaak zijn we niet verloren gereden omdat het vervolg van de route weer niet eens stond aangeduid of gewoon was geannexeerd? Maar we hebben van elke mijl genoten, al waren die laatste 40 er toch wel wat te veel aan...
Ik verklaar me nader: we zijn vanmorgen vroeg (jawel, Jasmien is niet meer te stuiten eens de zon is opgegaan...) uit Needles vertrokken voor een lange trip doorheen de Mojave-woestijn. We hebben op een bepaald moment meer dan een half uur gereden langs een kaarsrechte baan, zonder ook maar één wagen of één huis tegen te komen (zie foto). En als we al eens een gehucht tegenkwamen, stonden er meer lege en vervallen huizen en handelszaken, dan bewoonde... Een etablissement dat wel nog volop volk trekt is het Bagdad Café, van de gelijknamige film, maar dat ligt niet in het dorpje Bagdad (dat we trouwens niet meer gevonden hebben), maar enkele mijlen verderop in Newberry Springs (zie foto).
We hebben ook even halt gehouden in het raarste bos dat we op onze tocht zijn tegengekomen: ergens tussen Helendale en Oro Grande heeft ene Elmer Long een bos van flessenbomen gebouwd. Je wandelt er tussen honderden metalen palen, waarop hij lege flesjes heeft vastgemaakt. Tussen de 'bomen' staan tientallen prullaria, verkeersborden en schrijfmachines... (zie foto)
In San Bernardino wilden we zeker eens langslopen in het allereerste Mc Donald's restaurant ooit. Het werd er in 1948, langsheen Route 66, opgericht door de Mc Donald-broers. We stopten er en liepen er binnen, dood van de goesting naar een cheeseburger en een cola, maar wat denk je? Het is nu gewoon een museum met allerlei hebbedingetjes uit een McDo-verleden. Wel leuk, maar je blijft er letterlijk op je honger zitten... (zie foto)
Na San Bernardino was voor ons de pret er eigenlijk een beetje af. Vanaf dan verandert Route 66 in één lang gerekte boulevard richting Los Angeles. Het smalle, kaarsrechte woestijnbaantje van deze morgen is een zesvaksbaan geworden, omzoomd met palmbomen, schreeuwlelijke winkelpanden en immense villa's. Wat een contrast met de leeggelopen dorpjes van enkele uren geleden, met de dorre vlakte en met de rust. (zie foto). Tijd om rond te kijken en te stoppen voor een foto (al was dat niet echt meer nodig), was er niet, want je moet voortdurend het verkeer in de gaten houden.
En zo kom je via de nog grotere en bredere I10 in Los Angeles binnen. We wilden sowieso naar Santa Monica Boulevard en de Pier om het officiële eindpunt te bereiken. We zijn daar in geslaagd, maar hebben het ons nadien dik beklaagd! De terugweg naar ons hotel, amper een goeie tien mijl van de kust pal in Hollywood, kostte ons in volle avondspits ruim twee uur! We kregen nu al heimwee naar die rustige baantjes, met fluitend asfalt, gezellige cafeetjes en supervriendelijke mensen...
Ons hotel, dat barst van de filmsterfoto's (op onze kamer hangen er twee van Marilyn Monroe en eentje van Barbara Streisand), is alvast veelbelovend. Op het kantoor van de directeur staat een leuk berichtje, maar daar vertel ik morgen wel over, net als over de speciale ontmoeting die we vanavond hadden...
We waren gisteren wat euforisch (en terecht) over de Grand Canyon, maar het tripje dat we zopas achter de kiezen hebben, was toch ook weer een toppertje. We hebben vandaag afscheid genomen van Arizona en hoe! Eigenlijk zijn we tussen de stortbuien door naar Californië gelaveerd, links en rechts van ons zagen we donkere wolkenpakken met stortvlagen maar wij zijn op enkele druppels na toch droog gebleven. Meer zelfs: we maakten een tocht door de woestijn en door de bergen en bereikten op een bepaald moment zelfs temperaturen van... 114 graden Fahrenheit! (voor de nieuwsgierigen: omrekenen naar Celsius doe je als volgt - met dank aan professor Steven Pauwels -: je trekt eerst 32 af en dan deel je door 1,8: concreet was het dus op dat moment (zie foto) 114-32 = 82 en dat gedeeld door 1,8 = 45,5° Celsius!)
Het was ook een fantastisch dagje omdat we onafgebroken op Route 66 zijn kunnen blijven rijden. We keerden van de Grand Canyon terug naar Williams en namen dan Route 66, met een eerste stop in Seligman, dat uitpuilt van de souvenirwinkeltjes en waar je heel leuke foto's kunt nemen. Mien fotografeerde me even in de gevangenis, maar keek zelf geboeid toe (zie foto).
En dan hadden we geluk: ter hoogte van Grand Canyon Caverns was net een echte rodeo aan de gang. We zijn natuurlijk gestopt om dat eens mee te maken. En eigenlijk was het ook een beetje om te lachen: je ziet die stoere cowboys met de lasso oefenen op zo'n klein stiertje met metalen pootjes (zie foto). In de rodeo gaat het natuurlijk met echte beesten (zie foto).
Net als op andere dagen, op weg langs de Route 66, passeer je voorbij beeldige dorpjes, met heel amusante winkeltjes. Zo is de General Store in Hackberry er eentje. We gingen er graag binnen, omdat ze toeristen er goed behandelen (zie foto). En Mien kon haar wagenkeuze wel vinden bij de oldtimers aan de kant van de zaak. (zie foto)
En dan begonnen we, net voorbij Kingsman, aan wellicht de mooiste passage van Route 66. Het werd een schitterende trip langs smalle bergbaantjes door een uitzonderlijk landschap en in een verzengende hitte. Bij het begin van de trip stond het al aangekondigd: 'Mountain Crossing ahead!' en gezien de moessonregens van de voorbije dagen 'Do not enter when flooded!'. Maar we trokken onze stoute schoenen aan en hebben het ons niet beklaagd: wat een panorama's (zie foto). Onderweg stond er ook een bordje dat we... ezels konden tegenkomen, maar daar lachten we eens mee tot... er plots twee exemplaren voor onze neus stonden. Mien was er als de kippen bij om haar 'Arizoonse' broertjes goeiedag te zeggen (zie foto). Ezels kwamen we in overvloed ook tegen aan het eind van de bergtrip in het cowboydorp Oatman.
Nadien reden we in één ruk door de woestijn en met die temperatuurspiek van 114 graden richting de Colorado Rivier, die de grens tussen Arizona en Californië vormt. Opgejaagd door een nieuw dreigend onweer spoedden we ons naar Needles, van waaruit we morgen richting Los Angeles rijden, het laatste stuk van onze tocht door Amerika. Gelukkig werkte de airco in de wagen prima, anders hadden we er bij aankomst wellicht uitgezien als op de laatste foto... (zie foto).
Omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden: de Grand Canyon
Hi folks!
Hij ligt wel niet langs Route 66, maar voor een adembenemende plek als de Grand Canyon rijd je graag 50 mijl om. We zijn vandaag dus één van de zeven wereldwonderen gaan bezoeken, en dat was een fantastische ervaring. We waren verrast door de grootte van de canyon, de diepte, het kleurenpalet, kortom, er zijn geen woorden voor om te beschrijven hoe mooi het er was. We gingen er zelfs even bij zitten om het panorama rustig te aanschouwen (zie foto).
We hebben langs de zuidelijke kant van de canyon zo'n zeven kilometer gestapt en elke meter die je verder gaat, zie je een ander beeld dat te mooi is om niet te fotograferen. Mien klauterde zelfs op gevaarlijke hoogte om een mooi plaatje te schieten (zie foto). Maar ze ontliep ook haar plicht niet als lid van het Bakfietsteam en maakte ook op deze wereldberoemde plek publiciteit voor het (bijna wereldberoemde) Herbakkersfestival (zie foto).
En voor de rest: genieten, genieten en nog eens genieten. Ik geef hier nog wat foto's mee, maar de realiteit is uiteraard een pak mooier. Maar toch kunnen jullie even mee wandelen langs de rand van de canyon. (zie foto's)
Met zoveel moois achter de rug kijken Mien en ik uit naar de laatste etappe van onze trip dwars door Amerika. Morgen rijden we terug naar het traject van Route 66 en willen we eindigen in Needles, net over de grens met California. We plaatsten zelfs een dansje, met al dat leuks in het vooruitzicht (zie foto)...
Ah ja, voor ik het vergeet: mijn AZ Alma-collega's Marc Degraeve en Isabelle Pieters waren de duizendste bezoeker van onze reisblog. Zij hebben wat tegoed van ons!
Tot morgen, lieve volgers (ik kan het niet laten)....
(Jasmien wil niet meer dat ik de blog begin met: Dag lieve volgers,
vandaar...)
We zijn aangekomen aan de Grand Canyon, waar de zwarte onweerswolken
zijn samengepakt en waar het dondert en bliksemt dat het geen naam heeft.
Morgen gaan we dat natuurwonder bezoeken, hopelijk houden we het droog.
De rit vandaag, van Holbrook naar Tusayan, was er één met twee
gezichten. Het eerste deel verliep door een dorre woestijnvlakte, maar leidde
ons niettemin langs enkele leuke plaatsjes. De voor Route 66-volgers toch wel
befaamde trading post van Jack Rabbit, maar ook naar het stadje Winslow, waar
ze fantastisch munt slaan uit het feit dat The Eagles hen in hun hit 'Take it
easy' hebben vernoemd 'Standing on the corner in Winslow Arizona'. Mien en ik
zijn dan ook maar even op die hoek gaan staan... (zie foto)
Op route 66 passeer je ook voorbij Meteor City en die hebben hun naam
niet gestolen. 50.000 jaar geleden is daar een meteoor ingeslagen en de krater
die daardoor ontstond is blijkbaar de best bewaarde ter wereld. Het was in elk
geval een indrukwekkend zicht (zie foto), en de gids zei na afloop van de
rondleiding op de rand van de krater: 'Have a nice day and... always look up!'
Op weg daarheen stond alvast een origineel verkeersbord om de snelheid in te
tomen (zie foto).
Route 66 slingert zich voort richting Flagstaff, een keer ten noorden,
een keer ten zuiden, een keer op de Interstate. Het is dus zoeken en regelmatig
kom je op een doodlopend stuk terecht en kan je gewoon op je stappen
terugkeren. Zo passeerden we het gehucht Two Guns en even verder de trading
post Twin Arrows en waarom die zo genoemd werd, blijkt uit de foto waarop je
rechts van het (vervallen) gebouw twee gigantische pijlen in de grond geboord
ziet. (zie foto)
Vanaf Flagstaff veranderde het landschap en kwamen we tussen de
naaldbomen terecht. Het zorgde voor wat afkoeling en voor enkele verrassende
ontmoetingen met herten die plots uit het bos opdoken. Enkele overleefden zo'n
ontmoeting met het verkeer niet, zo blijkt uit de kadavers langs de weg. En als
uitsmijter voor vandaag willen we u het liefste straatnaambord dat we
tegenkwamen, niet onthouden. Het zal u niet verwonderen dat het vlakbij een
hertenfarm langs route 66 lag (zie foto)...
Tot morgen, na ons bezoek aan de Grand Canyon!
Marc en Mien
PS: bezoeker 1000 mag ons gerust een mailtje sturen met een screenshot,
wij zorgen voor een verrassingsgeschenkje!
We hebben vandaag New Mexico verlaten en zijn aangekomen in Arizona, de voorlaatste staat die we aandoen op onze trip langs Route 66. Dat betekende, na een uur in New Mexico nu opnieuw een uur extra, zodat we hier dus in totaal negen uur achter lopen op jullie (in Vlaanderen, wel te verstaan, want deze blog wordt ook gevolgd van uit Nieuw Zeeland (dag Els), Zanzibar (dag Ilse) en Amerika (dag Vivianne en Charlotte)). Dat verklaart misschien ook waarom mijn berichten iets later gepost worden.
Het was vandaag echt een toppertje: het zag er nochtans niet goed uit, gisteravond in Albuquerque, waar de donkere wolken zich samenpakten en waar op de televisie alarmmeldingen voor 'showers' en 'T-storms' (thunder, geen tornado) werden gedaan. Maar het bleef toch schitterend weer, zodat we volop konden genieten van het landschap. Maar eerst nog een anekdote van gisteren, toen we in Albuquerque in het oude stadsgedeelte iets gingen drinken. Ik vroeg er me een Corona en de garçon met dienst vroeg mijn identiteitskaart! Ha ja, je moet 21 zijn om alcohol te krijgen in Amerika... Ik wist wel dat ik er patent uitzag voor mijn leeftijd, maar jonger dan 21, dat was me nog niet overkomen. Ik heb die kerel dan maar een goeie fooi gegeven...
Maar terug naar onze trip, door het laatste vaak desolate stuk van New Mexico. Route 66 loodst ons door dorpjes en gehuchten waar de tijd stil lijkt te staan. Alleen de vele pickup trucks voor de gammele huisjes laten anders vermoeden. Ik plaats hierbij een foto uit het dorpje San Fidel, vergis je niet: dat is het winkelcentrum... (zie foto)
In Grants werden we aangetrokken door de publiciteit van een mijnmuseum: Go Underground! En daar zijn we altijd voor te vinden, maar wat een tegenvaller was dat: je moet met een liftje naar een verdieping lager waar ze in een kelder een mijn hebben nagebouwd. Het was nog vroeg in de morgen, we waren de eerste bezoekers en Mien werd er niet echt vrolijk van. (zie foto)
Een andere opmerkelijke stop is aan Continental Divide, waar een aantal indianenshops te vinden is. Maar dat is ook de 'backbone' van Noord-Amerika, de plaats waar de waterstromen scheiden Ik nam een foto van Mien aan het officiële bord: al het water dat aan ten westen van het bord valt, stroomt naar de Pacific, het water ten oosten van het bord naar de Atlantische Oceaan (zie foto).
Een adresje dat Route 66-volgers zeker niet mogen missen, is het El Rancho Hotel in Gallup, het hotel waar de filmsterren van destijds thuis waren. We hielden er halt en aten er in het zelfde restaurant waar ooit Ronald Reagan, John Wayne, Lucille Carter, Humphrey Bogart en anderen tafelden en die nu de menukaart sieren (zie foto's): 'Voor mij nen John Wayne mee ketchup, please!'
Vol goede moed zetten we onze trip verder en onze anders voortreffelijke reisgids loodste ons naar Pinta Road, net over de grens met Arizona. Het boek vertelde wel dat het een beetje 'rough' zou zijn, maar het had hier blijkbaar ook geregend gisteravond... De trading post, die ons aan het eind van de weg was beloofd, was niet bereikbaar want na goed twee mijl hossen, stonden we plots voor een hek! Dan maar rechtsomkeert gemaakt (zie foto).
Het hoogtepunt van de dag kwam net voor onze aankomst in Holbrook: we maakten een trip van dertig mijl door het Petrified Forest Park en dat was een adembenemende belevenis: wat een vergezichten, wat een prachtige natuur! Ik plaats hierbij een tweetal foto's, maar wat we daar zagen is niet te vangen in een plaatje. (zie foto's)
En dat is nog maar een voorsmaakje, want morgen trekken we richting Grand Canyon en zijn we Route 66 een dagje ontrouw. Nu we hier toch zijn, kunnen we dat toch niet links laten liggen, zeker?
Tot morgen, en ik ga eens op zoek naar een garçon die mijn paspoort wil zien... ;-)
Zoals aangekondigd nemen we vandaag een snipperdagje in Albuquerque. Deze morgen, na het ontbijt, had ik al een leuke ontmoeting met Troy Bradley, een ballonvaarder. U moet weten dat Albuquerque, net als Eeklo ook jaarlijks een grote balloonmeeting organiseert. Geert Leloup en zijn ballonteam zijn hier zeker en vast al eens geweest. Welnu, deze morgen stopten Troy Bradley en zijn crew met een groepje Australische passagiers na een ochtendvlucht voor een champagne ontbijt aan ons hotel. Ik deed een praatje met de ballonvaarder, die tot mijn grote verbazing al van onze meeting in Eeklo gehoord had en al in 'Saint Nicholas' had gevlogen! 'Ieklow? Ofcourse I know Ieklow!'
Welwel, dat was leuk te horen. Toen we laten deze voormiddag op bezoek gingen in het oude stadsgedeelte van Albuquerque kwamen we in nagenoeg alle winkeltjes ook gadgets met luchtballonnen tegen, er was zelfs een ballonwinkel (zie foto).
Voor het overige: een rustige stadswandeling met nogal wat winkeltjes en standjes met Indianenspullen (zie foto).
En op een rustdag als vandaag, verliezen we zeker onze goede moed niet. In een cafeetje fotografeerde ik een optimistisch bord, dat ik hierbij graag meegeef om goede vrienden van ons nu een hart onder de riem te steken(zie foto).
Morgen staat ons een serieuze trip richting Holbrook (Arizona) te wachten en dan gaat het naar de Grand Canyon. Iets om naar uit te kijken! En om te reageren op de reactie van Henk: ik zag in een winkeltje een t-shirt hangen met het opschrift: 'Harassing Indians can result in serious hairloss'...
We hebben vandaag, zoals aangekondigd, het helse tempo van de voorbije week even teruggeschroefd en hebben ons beperkt tot de rit van Santa Fe naar Albuquerque. Als dat een voorproefje is van het desolate landschap dat ons de komende week staat te wachten, dan hebben jullie nog mooie beelden te goed, amai.
Vanmorgen brachten we een bezoek aan het oude stadsgedeelte van Santa Fe, een stadje dat ik alleen uit cowboyfilms kende. Het was er leuk kuieren maar het aanbod bestond vooral uit Indiaanse prullaria. Ik zag er wel een leuk t-shirtje (zie foto) en Mien koos zelfs een geschenkje uit voor de verjaardag van haar mama (zie foto), die we dit jaar jammer genoeg hebben moeten missen.
Onderweg heeft Route 66 verschillende namen: the old trail, the old Santa Fe Trail, El Camino Real of gewoon... the Interstate. We probeerden zoveel mogelijk langs de kleine dorpjes, de zogenaamde pueblo's, onze weg naar Albuquerque te banen en passeerden ontelbare ranches, maar ook veel kleine, typisch Mexicaanse bouwwerkjes waarvan er heel wat leeg staan. Wie een 'doeningsken' wil langs Route 66: hierbij een foto met het adres van de ook bij ons bekende makelaars... (zie foto).
We arriveerden in Albuquerque en kozen meteen voor een letterlijk hoogtepuntje: een toch wel adembenemende trip met 'the longest aerial tramway in the world', naar de top van Sandia Peak op 3.254 meter hoogte. Dat gebeurde in een kleine kabellift maar zorgde voor een indrukwekkend decor, niet alleen van een prachtig rotsmassief maar ook van de immense vlakte waarin Albuquerque (ook bekend bij onze ballonliefhebber Geert Leloup) ligt. Op de foto zie je in de achtergrond de stad, op de voorgrond het rotsmassief en daar tussenin, voor de geoefende ogen, het kabientje waarmee we naar boven en naar beneden zijn gekomen... (zie foto)
Daarboven hebben we een hapje gegeten in het High Finance Restaurant, maar we zijn mooi op de paadjes gebleven en hebben geen beren gevoederd (zie bordje). Daarna richting hotel, waar ze - gelukkig - een zwembadje hebben.
Tot morgen, het is wel rustdag maar er zal wel nieuws te melden vallen. De kaap van de 800 hits is in zicht, we krijgen zeer veel reacties, ook via smoelboek en mail. Ben blij dat we een beetje van onze schitterende reiservaring met zovelen kunnen delen...
Vandaag maakten Jasmien en ik een historisch moment mee:
in Adrian (Texas) passeerden we het punt vanwaar het even ver naar Chicago als
naar Los Angeles is. We zijn met andere woorden dus halfweg (zie foto), althans
in kilometers.
Voor we daar aankwamen, hielden we even halt (in alle
vroegte, Jasmien wordt zelfs een ochtendmens) aan Cadillac Ranch, net buiten
Amarillo. En eigenlijk is dit niet te missen punt voor Route 66-volgers te gek
voor woorden: iemand kreeg het in zijn hoofd om enkele jaren geleden een
tiental Cadillacs met de neus in het zand te begraven. Intussen zijn
graffitispuiters er genadeloos aan het werk gegaan, maar Mien maakte van de
gelegenheid gebruik om even publiciteit te maken voor het Herbakkersfestival Misschien
is dit een ideetje voor Jan en Carine: Honda ranch in Waarschoot Stel je voor!
We hebben vandaag Texas met een uitgestrekte vlaktes geruild
voor het bergachtige New Mexico. Hier is Route 66 heel wispelturig: de ene keer
kan je het tweevaksbaantje gewoon volgen, tussen Interstate en spoorweg, maar
de andere keer is het plots verdwenen en opgegaan in het traject van de
autostrade. En verderop, op weg naar Santa Fe, is Route 66 zelfs een deel van
The Old Santa Fe Trail. Ik wil nog iets zeggen over de goederentreinen die we
gepasseerd zijn: ik heb van een ervan de wagons geteld, voor de aardigheid: het
waren er 136! Maar we probeerden ook vandaag zoveel mogelijk the motherroad
trouw te blijven en zo kwamen we terecht in El Rio, een gehucht met drie huizen
dat zo verlaten was als iets (zie foto).
Anders was het gesteld in Santa Rosa, waar ik enkele fotos
nam in het Oldtimermuseum (ja, ik voel me daar meer en meer thuis, ik zal het
maar zelf zeggen ) (zie foto) maar waar we in het restaurant er recht tegenover
onmiddellijk gewezen werden op de gevaren van zolang naar zoveel schoons te
kijken (zie foto)
En vooraleer we in Santa Fe arriveerden, sloegen we nog even
af naar Las Vegas (New Mexico, wel te verstaan): een alleraardigst stadje met
een heel leuk oud dorpsplein (zie foto) en veel minder plastiek dan de versie
die even verderop in het noorden ligt
Voilà, morgen wacht ons een veel kalmer dagje (amper 55 mijl
naar Albuquerque) en nadien, gelijk in de Tour, een rustdag. Dat mag wel eens
voor de kilometervreters En dan wacht de woestijn en de Grand Canyon!
We hebben vandaag Oklahoma verlaten en zijn Texas binnen gereden, op weg naar Amarillo. Je kent dat stadje wel van het liedje, maar de weg er naartoe is eerlijk gezegd voor mij een beetje tegen gevallen. De vorige dagen passeerden we om de haverklap in stadjes of dorpjes waar wel wat te beleven of fotograferen viel, maar nu hebben we op een bepaald moment haast drie kwartier gereden zonder ook maar één mens tegen te komen (zie foto).
We startten onze dag in Bethany aan alweer een heel knappe brug, die nog altijd kan bereden worden. Een vriendelijke Amerikaan (bestaan er andere, wat een enthousiast onthaal krijgen we hier!) bood spontaan aan om een foto van ons tweetjes te nemen (zie foto).
En dan on the road richting de grens Oklahoma-Texas. We reden door tornado alley, zoals ze die strook hier noemen, maar schade van de stormen van in mei hebben we niet meer gemerkt. Bij het vertrek uit het hotel had ik op het nieuws gehoord dat ze regen en een beetje storm verwachtten na enkele dagen hitte, maar meer dan een donker en dreigend wolkendek hebben we niet gezien (al had Jasmien zo'n klein tornadootje wel zien zitten...).
Leuke passage vandaag was het stadje Clinton (zie foto) en dat ligt dus echt wel 'on the way to (Santa) Monica'...
We verwachtten ook veel van Texola, het laatste gehucht vooraleer we de grens met Texas overstaken, maar dat blijkt een straat met amper 47 inwoners te zijn. Maar we aten er wel de beste, versgemaakte hamburgers die we hier al kregen voorgeschoteld (zie foto). Het cafeetje bood niet alleen lekkers om te eten, maar had eigenlijk het assortiment van een Walmart, maar dan in het klein (en een beetje in het antiek). Ik volgde er wel een tip van mijn collega Danny Claeys en kocht er een koelbox in isomo. De komende dagen wachten immers enkele stukjes woestijn...
In Amarillo aangekomen besloot Jasmien nog wat te doen aan onze financiële toestand en ze stortte zich op de eenarmige bandieten, die er in de hotelhal stonden: de jackpots. Of dit wat opgeleverd heeft, vertel ik morgen wel...
Ha ja, nog even een persoonlijke mijmering: exact zes maand geleden was ik ook op 'hotel', maar in 'Almarillo', en toen had ik nooit durven denken dat ik hier vandaag zou zijn....
Na enkele hectische dagen van honderden kilometers was het vandaag wat rustiger: 'slechts' 175 km tussen Tulsa en Oklahoma City. Mien en ik konden het dus wat rustiger aan doen en nog meer genieten van wat op onze weg is gepasseerd. Die Route 66 blijft toch verrassen hoor, ontelbaar zijn de oude, vaak leegstaande motels en benzinepompen met die 50's-look, alsof ze zo uit een filmdecor zijn weggeplukt. En die bruggen waarover vroeger het verkeer van Chicago naar LA raasde: je houdt het niet voor mogelijk. Een fraai voorbeeld, maar nu niet meer berijdbaar, is de brug over Rock Creek (zie foto) in Sapulpa, die meteen ook de originele breedte van de 'motherroad' toont: 12 feet ofte 3,7 meter (voor een tweevaksbaantje!).
Er zijn onderweg op Route 66 nogal wat musea die zich het 'officiële' museum van de bekende highway noemen. Een van de meest recente en ook interactieve is het Route 66 Interpretive Center in Chandler. We hielden er even halt, al was het maar om een tijdje uit de warme wagen te kunnen. Maar we waren aangenaam verrast: niet alleen omdat we de enige bezoekers van die dag waren, maar ook omwille van het aanbod. Zo kan men zittend in oude wagenzetels kijken naar korte filmpjes over de autoweg in Oklahoma. Er zijn ook enkele schermen die men liggend kan bekijken, en dat vond Mien wel de max (zie foto)!
Aan het museum was ook een heel leuke souvenirwinkel en daar konden we ons niet houden: onze polsbandjes maken nu echt wel duidelijk waar Mien en ik onze 'kicks' halen... (zie foto, voor alle duidelijkheid de meest behaarde arm, is de mijne...)
We waren vrij vroeg in Oklahoma City (die wel uitgestorven leek, geen mens te zien in de binnenstad!) en we maakten daar dankbaar gebruik van om het Oklahoma City National Memorial Museum te bezoeken. Dat museum werd gebouwd naast en deels op de plaats waar op 19 april 1995 de Murrah Building door een bomaanslag werd vernield en waar 168 mensen, waaronder 19 kinderen uit een dagopvang, werden gedood. Het museum is een indrukwekkend eerbetoon aan de slachtoffers en de hulpdiensten, in woord en beeld en met een aangrijpende fotomuur met de beeltenis van alle slachtoffers (in Amerika kan dit blijkbaar zonder problemen). Maar ook naast het museum, op de plaats waar het gebouw effectief stond, is nu een park en vijver aangelegd. In dat park staan 168 stoeltjes, met op de zitting telkens de naam van het slachtoffer. De stoelen staan in 9 rijen, een voor elk verdiep. Tussen die 168 staan er 19 kleinere stoeltjes... (zie foto)
Dit hoort allemaal niet echt bij Route 66, maar het maakt wel deel uit van onze trip in de States en we waren toch wel onder de indruk. En nu gaan we even uitblazen en ons opladen voor een drukke dag morgen, met maar liefst 430 km voor de boeg. Maar eindelijk zal ik de vraag kunnen stellen, die nu al maanden op mijn lippen brandt: 'Is this the way to Amarillo?'
We zijn vanavond veilig en wel aangekomen in Tulsa, Oklahoma, na een rit van weer meer dan 320 km langs de oude Route 66. Het was (alweer) een warme dag (tot 40 graden) en het zwembad in ons hotelletje in Tulsa deed dan ook meer dan deugd. Maar waar ik ook veel plezier aan heb beleefd, is de ontmoeting die we gisteravond in Springfield hadden met mijn gebuurke van vroeger in de Raverschootstraat. Vivianne Berghman was samen met haar man Steven Pauwels helemaal van Kansas City naar Springfield gekomen (toch zo'n 300 km) om Jasmien en mij te ontmoeten (zie foto). Het was een hartelijk weerzien en we hebben tot een stuk in de nacht verhalen van vroeger en van onze buurt op Raverschoot opgehaald. Steven had ons wat biertjes mee die hij helpt brouwen, we gaan straks eentje soldaat doen zie, op de gezondheid van Vivianne, Steven en hun kinderen!
Het gevolg van die late babbels was natuurlijk ook een latere start, maar we hebben onze tijd genomen om de 'motherroad' te verkennen. Het loodste ons weer langs stadjes met verrassende namen als Paris Springs, Miami en Chelsea, maar het resulteerde in nog meer verrassende ontmoetingen. In Paris Springs bijvoorbeeld moesten we in een oude garage met benzinepomp het gastenboek tekenen en poseren met de officiële vlag (zie foto). En de serveerster in Cooper's in Joplin, het laatste stadje vooraleer we Missouri verlieten en een half uurtje door Kansas reden en vervolgens in Oklahoma arriveerden, zei ontwapenend toen we vertelden van ons reisplan: 'But you're gonna see more of the US than I ever will'...
We waren vandaag dus in drie staten, en zitten nu twee dagen in Oklahoma. Net buiten Miami loodste Route 66 ons in een onbewoonde streek op een slechts gedeeltelijk verharde weg. Het blijkt dat men bij de aanleg maar half het geld had om dat stuk aan te leggen, waardoor men ze maar op halve breedte heeft verhard. De rest is kiezel en aardeweg (zie foto).
We stopten ook even in het Hi Way café in Vinita, dat in de gidsen wordt omschreven als 'the best small café on Route 66'. Daar fotografeerde ik een bordje dat ik graag deel met mijn vele vrienden en vriendinnen uit de horeca (zie foto)... Oklahoma wordt ook stilaan indianenland en we bezochten een totempalenparkje. Een weer volledig aangeklede Jasmien speelde graag voor squaw... (zie foto)
jullie zijn bijna met 400 zie ik... allé, 't is te zeggen, er zijn 400 bezoekjes geweest. Waarvoor dank, hopelijk kunnen we jullie blijven boeien en met een titel als hierboven zal dat zeker voor vandaag wel lukken...
We hebben er een schitterend dagje opzitten, alweer. Het vlakke Illinois heeft plaats gemaakt voor het heuvelachtige Missouri en dat levert prachtige panorama's op. We hebben beelden gezien, die we ons van dit project hadden voorgesteld: een lange glooiende baan waarop het bij dertig graden heerlijk cruisen is (zie foto).
Ook vandaag zijn we zoveel mogelijk Route 66 trouw gebleven, en dat hebben we ons niet beklaagd. We passeerden in dorpjes en stadjes met fantastische namen als Pacific, Eureka (al duurde het wel even voor we dit gevonden hadden... ;-)), Lebanon, Bourbon, Clementine en, jawel Gino Vergauwe, zelfs Cuba (zie foto)! Eat your heart out, jongen!
Het meeste plezier op onze trip bleven Mien en ik bij onverwachte kennismakingen en bezoeken. Zo zijn zelfs de Amerikanen verwonderd dat twee Belgen helemaal naar hier komen om de Route 66 af te leggen, iets wat ze zelf ook zouden willen doen maar nog nooit toe gekomen zijn. En wanneer ze horen dat we 'all the way' gaan, klinkt bewondering.
Het moment van de dag, op weg naar Springfield (de thuisbasis van de Simpsons) beleefden we in Devil's Elbow, een klein gehucht met een wat duister café, de Elbow Inn. Natuurlijk hielden we daar halt, aangetrokken door de Harley's die voor de deur stonden. Binnen zaten enkele ruige mannen aan de toog en stonden enkele deernen op leeftijd achter de toonbank. Ik wilde een foto nemen, maar één van die zware gasten aan de toog wenkte naar mij: 'Als je hier een foto wilt nemen, moeten we de huisregels toepassen', zei hij. 'Als je fotografeert, moet de juffrouw in jouw gezelschap haar beha afgeven.' En hij wees naar het plafond waar wel honderden beha's hingen...
Hoe dan ook, ik heb een foto genomen (zie hierbij), en wat Jasmien gedaan heeft, dat vertel ik lekker niet. What happens in Devil's Elbow, stays in Devil's Elbow....
ik heb dochterlief deze morgen een beetje laten schrikken: toen ze om zes uur wakker werd, vroeg ik haar: 'Willen we vertrekken?' Ik wilde namelijk voor de ochtendspits uit Chicago weg zijn. Ze stemde (tot mijn grote verbazing) toe en zo waren we om half zeven al onderweg naar Saint-Louis, dikke 550 km verderop. Het was de langste trip van onze reis, we hebben dan ook alle tijd genomen om Route 66 te ontdekken.
Twaalf uur later kwamen we aan aan de boorden van de Mississippi, vlak bij de imposante arch (een monumentboog), maar een dip in de pool op het dak van ons hotel zorgde voor verkwikking na een lange, warme dag.
Route 66 volgen is geen sinecure. Het begint al in Chicago, waar ze ruzie maken over het officiële startpunt, maar wij namen dat in Adams Street. In het eerste deel vanaf Chicago is de bewegwijzering karig en loopt de legendarische route (een tweevaksbaantje eigenlijk) van het ene stadje naar het andere, soms opgaand in een andere weg, dan weer eens een stukje van de Interstate 55 tussen Chicago en Saint-Louis.
Wij hebben het spel eerlijk gespeeld en de oude route zoveel mogelijk gevolgd. Het overgrote deel ervan loopt parallel met de I55, een soort ventweg, dan weer links ervan, dan weer rechts ervan. Vaak ligt Route 66 geprangd tussen I55 en een spoorweg.
Het loodste ons door verrassende stadjes en dorpjes. Aan het begin van de dag maakten we in Joliet een omweg naar de oude gevangenis waar Prison Break werd opgenomen. Jasmien is een fan van die reeks en ging gewillig op de foto.
Een leuke stop was in het onooglijke dorpje Atlanta waar we in een café terechtkwamen dat eigenlijk een filmdecor is. Er stond daar zo'n Route 66-gitaar en ik wilde Tom Dice dan ook eens de loef afsteken: me and my guitar... En je kunt niet geloven hoeveel benzinepompjes ik vandaag gefotografeerd heb, het ene al mooier dan het andere...Wat me meteen naadloos overbrengt tot het motto van morgen, wanneer we weer meer dan 300 km voor de boeg hebben naar Springfield: geef gazze!
net een zonnig dagje Chicago achter de rug. We hebben 'the windy city' vanop alle mogelijke manier bekeken: vanop de grond, wandelend tussen die vele indrukwekkende torengebouwen van tientallen verdiepingen hoog. Maar we bekeken Chicago ook vanuit de lucht, vanop de 193ste verdieping van de John Hancocktoren en dat was toch even slikken hoor. De lift brengt je in veertig seconden van de grondverdieping naar nummer 193! Op de foto, genomen vanop de skywalk, krijg je alvast een impressie van het imposante Chicago.
En we bekeken de stad van Al Capone ook vanop het water, eerst vanop de Chicago River en dan ook vanop Lake Michigan. De foto van de skyline toont trouwens centraal de John Hancocktoren waar we een paar uur voordien op het topje waren geweest.
Nadien nog wat terrasjes gedaan (omdat het kan!) en genoten van de zon en de stad. Chicago is zo'n reisbestemming waar je niet meteen aan denkt voor een vakantie, maar het is wat ons betreft een echte aanrader! Zo'n mooie stad. En we moeten die morgenochtend vroeg al verlaten voor de volgende etappe van onze trip van de meren (Chicago) naar de meeuwen (Los Angeles). Trouwens, ze kennen hier wat van België, zo maken we op uit de publiciteit voor onze bieren die we overal in de stad tegenkomen... (zie foto)
We houden je op de hoogte, en we zijn aangenaam verrast van de frequentie waarmee onze blog gevolgd wordt en van de leuke reacties...!
we zijn goed aangekomen in Chicago, waar het 29 graden is en dus meteen een lekkere binnenkomer. De vlucht van ongeveer 9 uur ging vrij vlot voorbij, we hebben een aantal filmkes bekeken (in het Engels, zonder ondertitels, kwestie van een beetje in de 'mood' te komen).
Na een eindeloze reeks controles (en een stevige bodycheck in Zaventem, tot groot jolijt van Jasmien), gingen we onze wagen ophalen. Het is een kloeke Chevy die ons veilig 4.000 kilometer verder moet brengen (zie foto).
De eerste trip was naar het Allegro hotel in hartje Chicago, een schitterende locatie met heel veel grandeur en een fraaie kamer (met twee bedjes, alweer tot groot jolijt van dochterlief... zie foto). We gaan straks de oude stad eens verkennen, maar genieten nu nog even van het uitzicht vanuit onze kamer op de... zeventiende verdieping.
Bedankt voor de leuke reacties op de aankondiging van deze reisblog. We zijn intussen onze valiezen aan het pakken, maar een extra controle kan geen kwaad, vind ik...
- internationale reispassen: check!
- zonnebril: check!
- Immodium (want we starten in 'the windy city' Chicago): check!
- dollars: check!
- reisgidsen en kaarten: check!
- roadbook: check!
- kredietkaart: check!
- vliegtuigtickets en vouchers: check!
- foto van mama en broer voor op nachtkastje: check!
- ....
- en last but not least: onze speciaal gemaakte petjes (zie foto): check!
Jasmien en ik stappen op maandag 15 juli op het vliegtuig richting Chicago voor een een toch wel avontuurlijke reis. We willen Amerika doorkruisen van Chicago naar Los Angeles, daarbij grotendeels het traject van de historische Route 66 volgend.
Voor mij is dit een jongensdroom die uitkomt, voor Jasmien hopelijk een onvergetelijke manier om haar twintigste verjaardag te vieren.
We proberen op deze blog elke dag een berichtje te plaatsen, zodat je ons op de voet kunt volgen. Voel je vrij om te reageren, maar hou het een beetje deftig aub!
Hieronder vind je alvast een kaartje met de route die we vanaf maandag onder de wielen krijgen geschoven. We starten dus in het oosten in Chicago en eindigen in het westen in Los Angeles, waar we drie dagen tussen de rich and famous zullen vertoeven...
