dit is de laatste bijdrage van deze reisblog. Terwijl ik dit schrijf, probeert Mien haar valies dicht te krijgen, want ze heeft vandaag serieus geshopt op Hollywood Boulevard! We kwamen er trouwens, langsheen de eindeloze walk of fame aardig volk tegen: zo liepen we Michael Jackson tegen het lijf (zie foto). Uiteraard passeerden we ook voorbij het Dolby Theatre, waar jaarlijks de Oscars worden uitgereikt (zie foto).
We deden voor de aardigheid ook zo'n citytour langsheen Mulholland Drive en in Beverly Hills om er de woningen van de celebrities te spotten. Nu, veel krijg je daarvan niet te zien, want ze zijn omringd door hoge hagen, zware hekken of dikke muren. Tom Hanks is daarvan min of meer een uitzondering, van hem heb ik zelfs zijn vuilnisbakken gefotografeerd... (zie foto).
Maar ik wil jullie als afsluiter ook nog een foto tonen van hoe onze geliefde Route 66 er vandaag in Los Angeles uitziet. Ik had het u eergisteren al gezegd: vanaf San Bernardino is de pret eraf en wordt het gezellige tweevaksbaantje een heuse autostrade en winkelstraat. In Los Angeles loopt Route 66 over Sunset Boulevard en Santa Monica Boulevard (zie foto) en dat zijn niet echt baantjes waar je veertien dagen langs wilt cruisen...
Tot slot van deze blogreeks zou ik drie dames willen bedanken. Eerst en vooral Michelle, onze gids in de GPS, wiens raad we vaak in de wind hebben geslagen maar die zich nooit kwaad maakte en ons uiteindelijk bracht waar we moesten zijn. En als we haar even niet vertrouwden, kregen we nog hulp uit andere hoek (zie foto).
Een tweede (jonge)dame die ik wil bedanken is mijn dochter Jasmien die zeventien dagen een fantastische reisgezel is geweest (al was het in de vroege ochtenduurtjes wat minder) en die beter op haar vader lijkt dan ze wil toegeven. Ik ben er zeker van dat deze reis ook voor haar een onvergetelijke ervaring is geweest.
En last but not least een grote dank-u-wel vanop afstand aan echtgenote en mama Ann, die ons de ruimte gaf om dit project te ondernemen en wiens verjaardag wel zelfs hebben moeten missen. Onderweg zagen we een nummerplaat op een auto die onze gevoelens mooi uitdrukt (zie foto)...
Bedankt voor de interesse in onze reisavontuur doorheen Amerika. Voor ons blijft 50+20 voortaan altijd 66.
Route 66 is een afgerond hoofdstuk, deze reisblog loopt dan
ook op zijn einde. Toch willen we u nog twee dagen laten meegenieten van Los
Angeles, waar het vandaag weer een heel zonnige dag was. Zo zag het er deze
morgen alvast niet naar uit toen we rond 8 uur de heuvels introkken om zo dicht
mogelijk bij de HOLLYWOOD-letters te geraken.
Gisteravond hadden we afgesproken met Charlotte Verstraete,
dochter van Paul, die hier nu al een paar jaar met haar man Sander woont (zie
foto). Die hadden ons de tip gegeven om naar een bepaalde straat te rijden,
waar de toeristen normaal wegblijven maar waar je heel dicht bij de letters
komt, veel dichter dan de normale toeristenroute. Na wat zoekwerk in de
heuvels, kwamen we inderdaad op een punt waar we mooie fotos konden maken. En
het Bakfietsertje in Mien diepte alweer de affiche van het Herbakkersfestival
op: als dat geen reclame is (zie foto).
Nadien ging het richting Universal Studios, een must voor
wie Los Angeles bezoekt en van film houdt (zie foto). Er zijn niet alleen de
pretparkattracties, opgebouwd rond enkele films en feuilletons, maar er is ook
de toch wel indrukwekkende studiotoer die je in een uur langs een pak bekende
filmdecors voert. Zo zagen we er het motelletje waarin Norman Bates in Psycho
de moord pleegt en toen we er passeerden droeg hij net het lijk weer buiten
(zie foto)
We ontmoetten er ook onze eerste celebs: we hebben fotos
met Marilyn Monroe, met Frankenstein, met Shrek en met Spongebob, maar vooral
de foto met Marge en Homer Simpson vonden we echt wel de max! (zie foto)
Ik had u gisteren nog verteld over de leuke vermelding op de
deur van het kantoor van onze hoteldirectie. Ik geef u hierbij de foto: we
zagen jammer genoeg wel al veel employees, maar nog weinig Angelina (zie foto)
Tot morgen, voor een afsluitend verslagje van een tot onze
grote verbazing erg goed gevolgde blog! Bedankt voor de interesse, en vrijdag
zijn we terug!
Vanmiddag hebben Mien en ik ons doel bereikt: de pier van Santa Monica Beach in Los Angeles, waar geprangd tussen de souvenirwinkeltjes en de kermisattracties, het officiële eindpunt van Route 66 staat (zie foto). 15 dagen geleden vertrokken we 2.278 mijl verder in Chicago voor een trip door acht staten van Amerika. Eigenlijk hebben we veel meer mijl gereden dan die 2.278 officiële, want hoe vaak zijn we niet afgeweken van de route om iets extra te beleven? Hoe vaak zijn we niet verloren gereden omdat het vervolg van de route weer niet eens stond aangeduid of gewoon was geannexeerd? Maar we hebben van elke mijl genoten, al waren die laatste 40 er toch wel wat te veel aan...
Ik verklaar me nader: we zijn vanmorgen vroeg (jawel, Jasmien is niet meer te stuiten eens de zon is opgegaan...) uit Needles vertrokken voor een lange trip doorheen de Mojave-woestijn. We hebben op een bepaald moment meer dan een half uur gereden langs een kaarsrechte baan, zonder ook maar één wagen of één huis tegen te komen (zie foto). En als we al eens een gehucht tegenkwamen, stonden er meer lege en vervallen huizen en handelszaken, dan bewoonde... Een etablissement dat wel nog volop volk trekt is het Bagdad Café, van de gelijknamige film, maar dat ligt niet in het dorpje Bagdad (dat we trouwens niet meer gevonden hebben), maar enkele mijlen verderop in Newberry Springs (zie foto).
We hebben ook even halt gehouden in het raarste bos dat we op onze tocht zijn tegengekomen: ergens tussen Helendale en Oro Grande heeft ene Elmer Long een bos van flessenbomen gebouwd. Je wandelt er tussen honderden metalen palen, waarop hij lege flesjes heeft vastgemaakt. Tussen de 'bomen' staan tientallen prullaria, verkeersborden en schrijfmachines... (zie foto)
In San Bernardino wilden we zeker eens langslopen in het allereerste Mc Donald's restaurant ooit. Het werd er in 1948, langsheen Route 66, opgericht door de Mc Donald-broers. We stopten er en liepen er binnen, dood van de goesting naar een cheeseburger en een cola, maar wat denk je? Het is nu gewoon een museum met allerlei hebbedingetjes uit een McDo-verleden. Wel leuk, maar je blijft er letterlijk op je honger zitten... (zie foto)
Na San Bernardino was voor ons de pret er eigenlijk een beetje af. Vanaf dan verandert Route 66 in één lang gerekte boulevard richting Los Angeles. Het smalle, kaarsrechte woestijnbaantje van deze morgen is een zesvaksbaan geworden, omzoomd met palmbomen, schreeuwlelijke winkelpanden en immense villa's. Wat een contrast met de leeggelopen dorpjes van enkele uren geleden, met de dorre vlakte en met de rust. (zie foto). Tijd om rond te kijken en te stoppen voor een foto (al was dat niet echt meer nodig), was er niet, want je moet voortdurend het verkeer in de gaten houden.
En zo kom je via de nog grotere en bredere I10 in Los Angeles binnen. We wilden sowieso naar Santa Monica Boulevard en de Pier om het officiële eindpunt te bereiken. We zijn daar in geslaagd, maar hebben het ons nadien dik beklaagd! De terugweg naar ons hotel, amper een goeie tien mijl van de kust pal in Hollywood, kostte ons in volle avondspits ruim twee uur! We kregen nu al heimwee naar die rustige baantjes, met fluitend asfalt, gezellige cafeetjes en supervriendelijke mensen...
Ons hotel, dat barst van de filmsterfoto's (op onze kamer hangen er twee van Marilyn Monroe en eentje van Barbara Streisand), is alvast veelbelovend. Op het kantoor van de directeur staat een leuk berichtje, maar daar vertel ik morgen wel over, net als over de speciale ontmoeting die we vanavond hadden...
We waren gisteren wat euforisch (en terecht) over de Grand Canyon, maar het tripje dat we zopas achter de kiezen hebben, was toch ook weer een toppertje. We hebben vandaag afscheid genomen van Arizona en hoe! Eigenlijk zijn we tussen de stortbuien door naar Californië gelaveerd, links en rechts van ons zagen we donkere wolkenpakken met stortvlagen maar wij zijn op enkele druppels na toch droog gebleven. Meer zelfs: we maakten een tocht door de woestijn en door de bergen en bereikten op een bepaald moment zelfs temperaturen van... 114 graden Fahrenheit! (voor de nieuwsgierigen: omrekenen naar Celsius doe je als volgt - met dank aan professor Steven Pauwels -: je trekt eerst 32 af en dan deel je door 1,8: concreet was het dus op dat moment (zie foto) 114-32 = 82 en dat gedeeld door 1,8 = 45,5° Celsius!)
Het was ook een fantastisch dagje omdat we onafgebroken op Route 66 zijn kunnen blijven rijden. We keerden van de Grand Canyon terug naar Williams en namen dan Route 66, met een eerste stop in Seligman, dat uitpuilt van de souvenirwinkeltjes en waar je heel leuke foto's kunt nemen. Mien fotografeerde me even in de gevangenis, maar keek zelf geboeid toe (zie foto).
En dan hadden we geluk: ter hoogte van Grand Canyon Caverns was net een echte rodeo aan de gang. We zijn natuurlijk gestopt om dat eens mee te maken. En eigenlijk was het ook een beetje om te lachen: je ziet die stoere cowboys met de lasso oefenen op zo'n klein stiertje met metalen pootjes (zie foto). In de rodeo gaat het natuurlijk met echte beesten (zie foto).
Net als op andere dagen, op weg langs de Route 66, passeer je voorbij beeldige dorpjes, met heel amusante winkeltjes. Zo is de General Store in Hackberry er eentje. We gingen er graag binnen, omdat ze toeristen er goed behandelen (zie foto). En Mien kon haar wagenkeuze wel vinden bij de oldtimers aan de kant van de zaak. (zie foto)
En dan begonnen we, net voorbij Kingsman, aan wellicht de mooiste passage van Route 66. Het werd een schitterende trip langs smalle bergbaantjes door een uitzonderlijk landschap en in een verzengende hitte. Bij het begin van de trip stond het al aangekondigd: 'Mountain Crossing ahead!' en gezien de moessonregens van de voorbije dagen 'Do not enter when flooded!'. Maar we trokken onze stoute schoenen aan en hebben het ons niet beklaagd: wat een panorama's (zie foto). Onderweg stond er ook een bordje dat we... ezels konden tegenkomen, maar daar lachten we eens mee tot... er plots twee exemplaren voor onze neus stonden. Mien was er als de kippen bij om haar 'Arizoonse' broertjes goeiedag te zeggen (zie foto). Ezels kwamen we in overvloed ook tegen aan het eind van de bergtrip in het cowboydorp Oatman.
Nadien reden we in één ruk door de woestijn en met die temperatuurspiek van 114 graden richting de Colorado Rivier, die de grens tussen Arizona en Californië vormt. Opgejaagd door een nieuw dreigend onweer spoedden we ons naar Needles, van waaruit we morgen richting Los Angeles rijden, het laatste stuk van onze tocht door Amerika. Gelukkig werkte de airco in de wagen prima, anders hadden we er bij aankomst wellicht uitgezien als op de laatste foto... (zie foto).
