Vandaag maakten Jasmien en ik een historisch moment mee:
in Adrian (Texas) passeerden we het punt vanwaar het even ver naar Chicago als
naar Los Angeles is. We zijn met andere woorden dus halfweg (zie foto), althans
in kilometers.
Voor we daar aankwamen, hielden we even halt (in alle
vroegte, Jasmien wordt zelfs een ochtendmens) aan Cadillac Ranch, net buiten
Amarillo. En eigenlijk is dit niet te missen punt voor Route 66-volgers te gek
voor woorden: iemand kreeg het in zijn hoofd om enkele jaren geleden een
tiental Cadillacs met de neus in het zand te begraven. Intussen zijn
graffitispuiters er genadeloos aan het werk gegaan, maar Mien maakte van de
gelegenheid gebruik om even publiciteit te maken voor het Herbakkersfestival Misschien
is dit een ideetje voor Jan en Carine: Honda ranch in Waarschoot Stel je voor!
We hebben vandaag Texas met een uitgestrekte vlaktes geruild
voor het bergachtige New Mexico. Hier is Route 66 heel wispelturig: de ene keer
kan je het tweevaksbaantje gewoon volgen, tussen Interstate en spoorweg, maar
de andere keer is het plots verdwenen en opgegaan in het traject van de
autostrade. En verderop, op weg naar Santa Fe, is Route 66 zelfs een deel van
The Old Santa Fe Trail. Ik wil nog iets zeggen over de goederentreinen die we
gepasseerd zijn: ik heb van een ervan de wagons geteld, voor de aardigheid: het
waren er 136! Maar we probeerden ook vandaag zoveel mogelijk the motherroad
trouw te blijven en zo kwamen we terecht in El Rio, een gehucht met drie huizen
dat zo verlaten was als iets (zie foto).
Anders was het gesteld in Santa Rosa, waar ik enkele fotos
nam in het Oldtimermuseum (ja, ik voel me daar meer en meer thuis, ik zal het
maar zelf zeggen ) (zie foto) maar waar we in het restaurant er recht tegenover
onmiddellijk gewezen werden op de gevaren van zolang naar zoveel schoons te
kijken (zie foto)
En vooraleer we in Santa Fe arriveerden, sloegen we nog even
af naar Las Vegas (New Mexico, wel te verstaan): een alleraardigst stadje met
een heel leuk oud dorpsplein (zie foto) en veel minder plastiek dan de versie
die even verderop in het noorden ligt
Voilà, morgen wacht ons een veel kalmer dagje (amper 55 mijl
naar Albuquerque) en nadien, gelijk in de Tour, een rustdag. Dat mag wel eens
voor de kilometervreters En dan wacht de woestijn en de Grand Canyon!
We hebben vandaag Oklahoma verlaten en zijn Texas binnen gereden, op weg naar Amarillo. Je kent dat stadje wel van het liedje, maar de weg er naartoe is eerlijk gezegd voor mij een beetje tegen gevallen. De vorige dagen passeerden we om de haverklap in stadjes of dorpjes waar wel wat te beleven of fotograferen viel, maar nu hebben we op een bepaald moment haast drie kwartier gereden zonder ook maar één mens tegen te komen (zie foto).
We startten onze dag in Bethany aan alweer een heel knappe brug, die nog altijd kan bereden worden. Een vriendelijke Amerikaan (bestaan er andere, wat een enthousiast onthaal krijgen we hier!) bood spontaan aan om een foto van ons tweetjes te nemen (zie foto).
En dan on the road richting de grens Oklahoma-Texas. We reden door tornado alley, zoals ze die strook hier noemen, maar schade van de stormen van in mei hebben we niet meer gemerkt. Bij het vertrek uit het hotel had ik op het nieuws gehoord dat ze regen en een beetje storm verwachtten na enkele dagen hitte, maar meer dan een donker en dreigend wolkendek hebben we niet gezien (al had Jasmien zo'n klein tornadootje wel zien zitten...).
Leuke passage vandaag was het stadje Clinton (zie foto) en dat ligt dus echt wel 'on the way to (Santa) Monica'...
We verwachtten ook veel van Texola, het laatste gehucht vooraleer we de grens met Texas overstaken, maar dat blijkt een straat met amper 47 inwoners te zijn. Maar we aten er wel de beste, versgemaakte hamburgers die we hier al kregen voorgeschoteld (zie foto). Het cafeetje bood niet alleen lekkers om te eten, maar had eigenlijk het assortiment van een Walmart, maar dan in het klein (en een beetje in het antiek). Ik volgde er wel een tip van mijn collega Danny Claeys en kocht er een koelbox in isomo. De komende dagen wachten immers enkele stukjes woestijn...
In Amarillo aangekomen besloot Jasmien nog wat te doen aan onze financiële toestand en ze stortte zich op de eenarmige bandieten, die er in de hotelhal stonden: de jackpots. Of dit wat opgeleverd heeft, vertel ik morgen wel...
Ha ja, nog even een persoonlijke mijmering: exact zes maand geleden was ik ook op 'hotel', maar in 'Almarillo', en toen had ik nooit durven denken dat ik hier vandaag zou zijn....
Na enkele hectische dagen van honderden kilometers was het vandaag wat rustiger: 'slechts' 175 km tussen Tulsa en Oklahoma City. Mien en ik konden het dus wat rustiger aan doen en nog meer genieten van wat op onze weg is gepasseerd. Die Route 66 blijft toch verrassen hoor, ontelbaar zijn de oude, vaak leegstaande motels en benzinepompen met die 50's-look, alsof ze zo uit een filmdecor zijn weggeplukt. En die bruggen waarover vroeger het verkeer van Chicago naar LA raasde: je houdt het niet voor mogelijk. Een fraai voorbeeld, maar nu niet meer berijdbaar, is de brug over Rock Creek (zie foto) in Sapulpa, die meteen ook de originele breedte van de 'motherroad' toont: 12 feet ofte 3,7 meter (voor een tweevaksbaantje!).
Er zijn onderweg op Route 66 nogal wat musea die zich het 'officiële' museum van de bekende highway noemen. Een van de meest recente en ook interactieve is het Route 66 Interpretive Center in Chandler. We hielden er even halt, al was het maar om een tijdje uit de warme wagen te kunnen. Maar we waren aangenaam verrast: niet alleen omdat we de enige bezoekers van die dag waren, maar ook omwille van het aanbod. Zo kan men zittend in oude wagenzetels kijken naar korte filmpjes over de autoweg in Oklahoma. Er zijn ook enkele schermen die men liggend kan bekijken, en dat vond Mien wel de max (zie foto)!
Aan het museum was ook een heel leuke souvenirwinkel en daar konden we ons niet houden: onze polsbandjes maken nu echt wel duidelijk waar Mien en ik onze 'kicks' halen... (zie foto, voor alle duidelijkheid de meest behaarde arm, is de mijne...)
We waren vrij vroeg in Oklahoma City (die wel uitgestorven leek, geen mens te zien in de binnenstad!) en we maakten daar dankbaar gebruik van om het Oklahoma City National Memorial Museum te bezoeken. Dat museum werd gebouwd naast en deels op de plaats waar op 19 april 1995 de Murrah Building door een bomaanslag werd vernield en waar 168 mensen, waaronder 19 kinderen uit een dagopvang, werden gedood. Het museum is een indrukwekkend eerbetoon aan de slachtoffers en de hulpdiensten, in woord en beeld en met een aangrijpende fotomuur met de beeltenis van alle slachtoffers (in Amerika kan dit blijkbaar zonder problemen). Maar ook naast het museum, op de plaats waar het gebouw effectief stond, is nu een park en vijver aangelegd. In dat park staan 168 stoeltjes, met op de zitting telkens de naam van het slachtoffer. De stoelen staan in 9 rijen, een voor elk verdiep. Tussen die 168 staan er 19 kleinere stoeltjes... (zie foto)
Dit hoort allemaal niet echt bij Route 66, maar het maakt wel deel uit van onze trip in de States en we waren toch wel onder de indruk. En nu gaan we even uitblazen en ons opladen voor een drukke dag morgen, met maar liefst 430 km voor de boeg. Maar eindelijk zal ik de vraag kunnen stellen, die nu al maanden op mijn lippen brandt: 'Is this the way to Amarillo?'
We zijn vanavond veilig en wel aangekomen in Tulsa, Oklahoma, na een rit van weer meer dan 320 km langs de oude Route 66. Het was (alweer) een warme dag (tot 40 graden) en het zwembad in ons hotelletje in Tulsa deed dan ook meer dan deugd. Maar waar ik ook veel plezier aan heb beleefd, is de ontmoeting die we gisteravond in Springfield hadden met mijn gebuurke van vroeger in de Raverschootstraat. Vivianne Berghman was samen met haar man Steven Pauwels helemaal van Kansas City naar Springfield gekomen (toch zo'n 300 km) om Jasmien en mij te ontmoeten (zie foto). Het was een hartelijk weerzien en we hebben tot een stuk in de nacht verhalen van vroeger en van onze buurt op Raverschoot opgehaald. Steven had ons wat biertjes mee die hij helpt brouwen, we gaan straks eentje soldaat doen zie, op de gezondheid van Vivianne, Steven en hun kinderen!
Het gevolg van die late babbels was natuurlijk ook een latere start, maar we hebben onze tijd genomen om de 'motherroad' te verkennen. Het loodste ons weer langs stadjes met verrassende namen als Paris Springs, Miami en Chelsea, maar het resulteerde in nog meer verrassende ontmoetingen. In Paris Springs bijvoorbeeld moesten we in een oude garage met benzinepomp het gastenboek tekenen en poseren met de officiële vlag (zie foto). En de serveerster in Cooper's in Joplin, het laatste stadje vooraleer we Missouri verlieten en een half uurtje door Kansas reden en vervolgens in Oklahoma arriveerden, zei ontwapenend toen we vertelden van ons reisplan: 'But you're gonna see more of the US than I ever will'...
We waren vandaag dus in drie staten, en zitten nu twee dagen in Oklahoma. Net buiten Miami loodste Route 66 ons in een onbewoonde streek op een slechts gedeeltelijk verharde weg. Het blijkt dat men bij de aanleg maar half het geld had om dat stuk aan te leggen, waardoor men ze maar op halve breedte heeft verhard. De rest is kiezel en aardeweg (zie foto).
We stopten ook even in het Hi Way café in Vinita, dat in de gidsen wordt omschreven als 'the best small café on Route 66'. Daar fotografeerde ik een bordje dat ik graag deel met mijn vele vrienden en vriendinnen uit de horeca (zie foto)... Oklahoma wordt ook stilaan indianenland en we bezochten een totempalenparkje. Een weer volledig aangeklede Jasmien speelde graag voor squaw... (zie foto)
jullie zijn bijna met 400 zie ik... allé, 't is te zeggen, er zijn 400 bezoekjes geweest. Waarvoor dank, hopelijk kunnen we jullie blijven boeien en met een titel als hierboven zal dat zeker voor vandaag wel lukken...
We hebben er een schitterend dagje opzitten, alweer. Het vlakke Illinois heeft plaats gemaakt voor het heuvelachtige Missouri en dat levert prachtige panorama's op. We hebben beelden gezien, die we ons van dit project hadden voorgesteld: een lange glooiende baan waarop het bij dertig graden heerlijk cruisen is (zie foto).
Ook vandaag zijn we zoveel mogelijk Route 66 trouw gebleven, en dat hebben we ons niet beklaagd. We passeerden in dorpjes en stadjes met fantastische namen als Pacific, Eureka (al duurde het wel even voor we dit gevonden hadden... ;-)), Lebanon, Bourbon, Clementine en, jawel Gino Vergauwe, zelfs Cuba (zie foto)! Eat your heart out, jongen!
Het meeste plezier op onze trip bleven Mien en ik bij onverwachte kennismakingen en bezoeken. Zo zijn zelfs de Amerikanen verwonderd dat twee Belgen helemaal naar hier komen om de Route 66 af te leggen, iets wat ze zelf ook zouden willen doen maar nog nooit toe gekomen zijn. En wanneer ze horen dat we 'all the way' gaan, klinkt bewondering.
Het moment van de dag, op weg naar Springfield (de thuisbasis van de Simpsons) beleefden we in Devil's Elbow, een klein gehucht met een wat duister café, de Elbow Inn. Natuurlijk hielden we daar halt, aangetrokken door de Harley's die voor de deur stonden. Binnen zaten enkele ruige mannen aan de toog en stonden enkele deernen op leeftijd achter de toonbank. Ik wilde een foto nemen, maar één van die zware gasten aan de toog wenkte naar mij: 'Als je hier een foto wilt nemen, moeten we de huisregels toepassen', zei hij. 'Als je fotografeert, moet de juffrouw in jouw gezelschap haar beha afgeven.' En hij wees naar het plafond waar wel honderden beha's hingen...
Hoe dan ook, ik heb een foto genomen (zie hierbij), en wat Jasmien gedaan heeft, dat vertel ik lekker niet. What happens in Devil's Elbow, stays in Devil's Elbow....
ik heb dochterlief deze morgen een beetje laten schrikken: toen ze om zes uur wakker werd, vroeg ik haar: 'Willen we vertrekken?' Ik wilde namelijk voor de ochtendspits uit Chicago weg zijn. Ze stemde (tot mijn grote verbazing) toe en zo waren we om half zeven al onderweg naar Saint-Louis, dikke 550 km verderop. Het was de langste trip van onze reis, we hebben dan ook alle tijd genomen om Route 66 te ontdekken.
Twaalf uur later kwamen we aan aan de boorden van de Mississippi, vlak bij de imposante arch (een monumentboog), maar een dip in de pool op het dak van ons hotel zorgde voor verkwikking na een lange, warme dag.
Route 66 volgen is geen sinecure. Het begint al in Chicago, waar ze ruzie maken over het officiële startpunt, maar wij namen dat in Adams Street. In het eerste deel vanaf Chicago is de bewegwijzering karig en loopt de legendarische route (een tweevaksbaantje eigenlijk) van het ene stadje naar het andere, soms opgaand in een andere weg, dan weer eens een stukje van de Interstate 55 tussen Chicago en Saint-Louis.
Wij hebben het spel eerlijk gespeeld en de oude route zoveel mogelijk gevolgd. Het overgrote deel ervan loopt parallel met de I55, een soort ventweg, dan weer links ervan, dan weer rechts ervan. Vaak ligt Route 66 geprangd tussen I55 en een spoorweg.
Het loodste ons door verrassende stadjes en dorpjes. Aan het begin van de dag maakten we in Joliet een omweg naar de oude gevangenis waar Prison Break werd opgenomen. Jasmien is een fan van die reeks en ging gewillig op de foto.
Een leuke stop was in het onooglijke dorpje Atlanta waar we in een café terechtkwamen dat eigenlijk een filmdecor is. Er stond daar zo'n Route 66-gitaar en ik wilde Tom Dice dan ook eens de loef afsteken: me and my guitar... En je kunt niet geloven hoeveel benzinepompjes ik vandaag gefotografeerd heb, het ene al mooier dan het andere...Wat me meteen naadloos overbrengt tot het motto van morgen, wanneer we weer meer dan 300 km voor de boeg hebben naar Springfield: geef gazze!
net een zonnig dagje Chicago achter de rug. We hebben 'the windy city' vanop alle mogelijke manier bekeken: vanop de grond, wandelend tussen die vele indrukwekkende torengebouwen van tientallen verdiepingen hoog. Maar we bekeken Chicago ook vanuit de lucht, vanop de 193ste verdieping van de John Hancocktoren en dat was toch even slikken hoor. De lift brengt je in veertig seconden van de grondverdieping naar nummer 193! Op de foto, genomen vanop de skywalk, krijg je alvast een impressie van het imposante Chicago.
En we bekeken de stad van Al Capone ook vanop het water, eerst vanop de Chicago River en dan ook vanop Lake Michigan. De foto van de skyline toont trouwens centraal de John Hancocktoren waar we een paar uur voordien op het topje waren geweest.
Nadien nog wat terrasjes gedaan (omdat het kan!) en genoten van de zon en de stad. Chicago is zo'n reisbestemming waar je niet meteen aan denkt voor een vakantie, maar het is wat ons betreft een echte aanrader! Zo'n mooie stad. En we moeten die morgenochtend vroeg al verlaten voor de volgende etappe van onze trip van de meren (Chicago) naar de meeuwen (Los Angeles). Trouwens, ze kennen hier wat van België, zo maken we op uit de publiciteit voor onze bieren die we overal in de stad tegenkomen... (zie foto)
We houden je op de hoogte, en we zijn aangenaam verrast van de frequentie waarmee onze blog gevolgd wordt en van de leuke reacties...!
we zijn goed aangekomen in Chicago, waar het 29 graden is en dus meteen een lekkere binnenkomer. De vlucht van ongeveer 9 uur ging vrij vlot voorbij, we hebben een aantal filmkes bekeken (in het Engels, zonder ondertitels, kwestie van een beetje in de 'mood' te komen).
Na een eindeloze reeks controles (en een stevige bodycheck in Zaventem, tot groot jolijt van Jasmien), gingen we onze wagen ophalen. Het is een kloeke Chevy die ons veilig 4.000 kilometer verder moet brengen (zie foto).
De eerste trip was naar het Allegro hotel in hartje Chicago, een schitterende locatie met heel veel grandeur en een fraaie kamer (met twee bedjes, alweer tot groot jolijt van dochterlief... zie foto). We gaan straks de oude stad eens verkennen, maar genieten nu nog even van het uitzicht vanuit onze kamer op de... zeventiende verdieping.
Bedankt voor de leuke reacties op de aankondiging van deze reisblog. We zijn intussen onze valiezen aan het pakken, maar een extra controle kan geen kwaad, vind ik...
- internationale reispassen: check!
- zonnebril: check!
- Immodium (want we starten in 'the windy city' Chicago): check!
- dollars: check!
- reisgidsen en kaarten: check!
- roadbook: check!
- kredietkaart: check!
- vliegtuigtickets en vouchers: check!
- foto van mama en broer voor op nachtkastje: check!
- ....
- en last but not least: onze speciaal gemaakte petjes (zie foto): check!
Jasmien en ik stappen op maandag 15 juli op het vliegtuig richting Chicago voor een een toch wel avontuurlijke reis. We willen Amerika doorkruisen van Chicago naar Los Angeles, daarbij grotendeels het traject van de historische Route 66 volgend.
Voor mij is dit een jongensdroom die uitkomt, voor Jasmien hopelijk een onvergetelijke manier om haar twintigste verjaardag te vieren.
We proberen op deze blog elke dag een berichtje te plaatsen, zodat je ons op de voet kunt volgen. Voel je vrij om te reageren, maar hou het een beetje deftig aub!
Hieronder vind je alvast een kaartje met de route die we vanaf maandag onder de wielen krijgen geschoven. We starten dus in het oosten in Chicago en eindigen in het westen in Los Angeles, waar we drie dagen tussen de rich and famous zullen vertoeven...