Vechten, dat is wat iemand moet doen die psychische problemen heeft. Elke dag opnieuw, jezelf verantwoorden. Maar je ziet er niet ziek uit dus je bent niet ziek... zo denken alle mensen rondom je.. Buiten diegene die het zelf al hebben meegemaakt.
Dank aan mijn arts, zij heeft het voor me opgenomen bij mij werk. Ik moest me namelijk gaan verantwoorden waarom ik al zoveel afwezig ben geweest.. Maar ik krijg dat wel nog dubbel en dik in mijn gezicht terug. Liefst van al wil ik ontsnappen aan deze wereld. Hij is momenteel te zwaar voor mij. Liefst van al lig ik in bed, onder mijn deken. Daar ben ik veilig. Ik hoop dat er beterschap komt, dat er zelfzekerheid komt want die is momenteel zoek.
Ik trouw overmorgen! Ga ik het wel aankunnen? Ondanks de antidepressiva en de angstremmers? Ik hoop het.. Maar ik vrees voor de extra klap achteraf. Gaat er een opname nodig zijn? Is er een opname nodig?
Vandaag is een goede dag. Op vlak van mijn gemoed dan wel. Zoontje is ziek, dubbele oorontsteking. Maar hij is denk ik in goede handen bij mij. Sinds kort voel ik me beter, ik zie terug het nut in van mijn leven. Ik draai niet alleen mee in de maatschappij omdat het moet maar ik voel terug de liefde. Ik voel dat er liefde is tussen mijn zoon en mij. Tussen mijn vriend en mij.. Ik was dat gevoel kwijt. Hoe je jezelf zo kan voorbijlopen alleen om anderen te dienen. Nu ik terugkijk op die helse periode ben ik bij dat ik het heb gehaald. Want ja ik zag het niet meer zitten. de wereld was te zwaar voor mij (dat kan nu nog altijd zijn op sommige dagen). De rust die ik gekregen heb is wonderlijk. Die had ik nodig om mezelf bij elkaar te rapen. Ook al roept mijn werk (en moet ik me gaan verantwoorden waarom ik thuis zit). Mensen die in die drive van het leven zitten snappen niet dat mensen zoals ik het even niet meer aankunnen. Het is niet 'gepermitteerd' om toe te geven dat het niet gaat. Jammer van al die mensen met hun vooroordelen.
Ik wil delen wat er in me omgaat. Ik wil dat anderen snappen en begrijpen waarom ik mij zo slecht voel. vandaag draait alles rond plannen.
mijn hoofd is plannen aan het smeden. Plannen waar ik geen deel van wil uitmaken! dat heet in theorie suïcidale gedachten. Daarvoor ben ik in behandeling. en ik ben mijn therapeuten zeer dankbaar.
ik trouw deze week! Dus iedereen denkt, die zit thuis om haar trouw te regelen. maar nee, helaas niet. Ik wou dat het wel zo was. Dan was ik misschien gelukkig en blij.
Ik hoop vooral de boodschap mee te geven... oordeel niet te snel. Want je weet niet wat een ander meemaakt. Je weet niet wat een ander voelt. Jij bent niet alleen op de wereld. Een beetje medeleven mag.. Of beter gezegd inlevingsvermogen.
en dan ga ik nu een poging doen om aan mijn dag te beginnen. Vol angst.
