Vandaag moest ik op gesprek bij mijn werkgever. Vorige week kreeg ik hierover bericht (ben toen totaal beginnen flippen - paniek en angstaanvallen). Conclusie van de dag. Ik ben ontslagen. Ik vermoed door mijn langdurig ziek zijn. Nouja slecht kan het niet zijn om even aan mezelf te denken. Ik ga starten met loopbaanbegeleiding - misschien een nieuwe weg inslaan? Iets dat niet met de zorg heeft te maken - ben ik heel even beu. ergens is er wel een last die weg valt, maar toch.. je bent nog steeds gedumpt en in de steek gelaten. Alhoewel ik het zo goed mogelijk probeer te kaderen.
Ik ben uitgenodigd op de aanwevingsdag van MAC cosmetics. Cool, al was het alleen om ervaring op te doen. Rondkijken naar anderen is ook altijd leerrijk.
De dag.. Die ene speciale dag dat ik JA zei tegen mijn vriend. In het bijzijn van onze familie en vrienden. Die speciale dag.
Die ik eigenlijk in een waas heb meegemaakt. Ik zat de hele dag in mijn veilige bubbel. Het was geweldig te weten en te voelen dat de vele aanwezigen ons graag zien. Mij graag zien.. Het gevoel van er te mogen zijn... Is er nog steeds niet bij mij. Alhoewel het tegendeel bewezen is. Ik ben mevrouw T. Mama van onze geweldige zoon.
Maar ondanks al die aandacht en liefde. Weet ik nog steeds niet, wie ik ben. Wat ik wil bereiken, wat ik hier loop te doen... Ik weet niet meer wie ik ben. Mijn werk schrikt me af. Aversie. Ik zeg heel graag neen dank u tegen mijn werk. Moet ik op zoek naar een nieuwe job? Een nieuwe wending? Iets anders? Wil ik wel iets anders? Ga ik dat dan wel leuk vinden, gaat dat wel mijn leven een meerwaarde geven?
Sinds voorbije zaterdag ben ik mevrouw T. Nog steeds met een hele boel vragen maar geen antwoord. Mijn hoofd is één grote warboel. Alsook mijn emoties hebben een eigen leven.
