Tot onze verwondering staan we op met veel regen. Na het beperkte ontbijt (dit 3-sterren hotel was tot op heden het minste van onze overnachtingen, maar wel zeer goed gelegen en vriendelijk personeel) besluiten we dan maar naar één van de grootste shoppingcentra van Argentina te gaan Galeria La Gaceta. En inderdaad vinden we na enige tijd onze weg niet meer terug in het doolhof van gangen. Rond 13.15 sluiten de winkels hun deuren en gaan we dan maar met onze pakjes op een terrasje zitten voor onze gin-tonic. We geraken allebei wat in de wind en het begint ook terug wat te regenen. Lachend blijven we onder onze parasol zitten en na de bui gaan we vlug maar wat eten om terug op onze positieven te komen. Dan moeten we ons reppen naar het hotel om nog tijdig onze bus te halen die vertrekt om 16.30.
Bij onze aankomst in de terminal staat de bus reeds klaar en kunnen we direct opstappen. Het is zeer koud in de bus en onze vesten komen terug boven. Michel koopt voor ons nog een grote lekstok en doet wat gek hiermee tot groot jolijt van enkele omstaanders, waaronder onze buschauffeur. De bus vertrekt tijdig en na 10 min. ligt Michel reeds in dromenland, terwijl ik het dagboek verder bijwerk. Het slapen in de cama executivo valt nog best mee.
Vandaag vroeg uit de veren want we willen naar Iruya gaan en we moeten zien dat we morgen op tijd terug zijn om onze wagen af te leveren.
We verlaten Purmamarca met de prachtige Cerro de los Siete Colores badend in het zonlicht (8 u). Via de RN 9 rijden we door de Quebrada de Humahuaca, deze bergen worden ook wel het schilderspalet genoemd wegens hun prachtige kleuren en grillige rotsformaties. We passeren Maimara waar een mooie begraafplaats tegen de bergwand ligt (zie foto's). Dan passeren we Tilcara, een oud indianenfort en dan Humahuaca (126 km van Jujuy) waar we de RP 13 moeten nemen. Tot onze grote schrik merken we dat dit reeds de ergste grindweg (met veel grote stenen) is die we reeds tegenkwamen en eigenlijk alleen geschikt is voor een 4X4. Dus we riskeren het niet en keren maar terug via de RN 9. Spijtig want de weg naar Iruya (72 km lang met veel bochten en rond de 4OOOm hoogte) zou zeer prachtig zijn en in het dorpje zelf zou de Indiaanse bevolking vooral in klederdracht (alléé, een dorp waar de tijd heeft stilgestaan) te bewonderen zijn.
Daarom stoppen we op de terugweg maar aan een kerkje van 1691 Iglesia San Fransisco de Paula y la Santa Cruz de Uquia met heel aparte schilderijen (Los Angeles Arcabuceros) van de z.g. Cuzqueno school (hun inspiratiebronnen waren Rubens en de Vlaamse graveerkunst). Er staat tevens een prachtig altaar maar spijtig genoeg mogen er geen foto's genomen worden in het kerkje.
Op die zelfde weg slaan we af naar de Lagunes de la Yala, maar wederom moeten we ommekeer maken omdat deze grindweg alleen aan de top toegankelijk is voor 4X4 of moto's. Maar we zien langs het riviertje wel vele gezinnen die genieten van hun zondag bij een asado (zie foto's).
We besluiten nog een laatste stop in Jujuy te maken en dan via de autoroute terug te keren naar Tucuman omdat we via de andere route niet meer tijdig de wagen kunnen binnenleveren. Terwijl we aan het eten zijn begint het te motregenen en op de terugweg hebben we ook periodes met regen meegemaakt (zie foto's). Wanneer we rond 20.30 aankomen in Tucuman schijnt het zonnetje alweer. We gaan naar het hotel Mediteraneo (aanbevolen door de toeristische dienst) om ons op te frissen en gaan dan op zoek naar een goed restaurant in de buurt. Het hotel ligt nabij Plaza Independencia waar het een gezellige boel is : er treedt een indiaanse groep op en er zijn allerlei activiteiten en kraampjes. Het plein is mooi verlicht en er staan vele mooie gebouwen rondom.
We gaan op het terras van La Pizzada een zeer lekkere pizza en lomo eten alleen spijtig dat het verkeer aan de straat zo druk is. Dan werken we het dagboek nog bij en gaan lekker slapen.
Vroeg uit de veren(6u) want we hebben een ganse trip voor de boeg we volgen het traject van 'El Tren de los Nubes' (de trein naar de wolken) maar dan met de wagen ! Volgens onze bijbel (=onze reisgids) kan je zo nog meer van het uitzicht genieten.
De weg van Salta tot San Antonio de los Cobres is zeer afwisselend : van enorme cactusvelden tot grimmig gerimpelde rotswanden door adembenemende gebergtes en immense dorre vlakten.
Rond Santa Rosa de Tastil liggen nog enkele ruïnes van een pre-inca gemeenschap, maar die zijn een bezoek niet echt waard.
Dan gaan we naar een hoogte van ongeveer 4100m (dat voel je wel in je hoofd en in je oren) en zo krijgen we een goed zicht op de altiplano (=hoogvlakte). Op deze weg staat daar een jonge vrouw met een 5 maanden oude baby te liften wij nemen haar mee naar San Antonio de los Cobres (15 km verder) in de vallei. We zetten haar af in het centrum en zij laat een indringende geur achter in de auto (moeilijk te omschrijven) wat we reeds gemerkt hadden bij andere bewoners van die regio.
In dit mijnwerkersdorpje op 3775m hoogte wonen grotendeels indianen die in de zink- en kopermijnen werken. In deze regio zijn de mensen echt arm : ze leven in krotwoningen en men ziet bijna geen fiets, auto of schotelantenne (in de steden zijn er ook armen maar die hebben meestal toch nog wat luxe).
In de enige hosteria ( vrij modern en goed onderhouden) aldaar drinken we een cola en praten als enige gasten wat met de eigenaar. Hij vertelt ons dat de meeste toeristen daar last krijgen van hoogteziekte wij hebben gelukkig weinig symptomen (veel water gedronken onderweg en weinig gegeten) maar we hebben wel gemerkt dat we overdadig moeten wateren.
Wij rijden door naar het viaduct La Polvorilla (het hoogste punt) maar op deze weg moeten we rechtsomkeer maken omdat we met onze wagen niet door een riviertje kunnen rijden (hadden we nu maar een 4X4 !!!)
Spijtig genoeg hebben we geen tijd om door te rijden naar Tolar Grande (hoogte 5000m) en dus nemen we maar een binnenweg (R 40) die leidt naar de R 52 richting Purmamarca. Dit is één van de slechtste, langste en eenzaamste wegen die we ooit hebben genomen! We zijn gedurende meer dan 3 uren aan gemiddeld 40 km/u door saaie dorre vlaktes gereden enkel een aantal lama's en enkele mensen tegengekomen. Op het einde van deze route kunnen we in de verte de zoutvlakte van Salinas Grande waarnemen.
Je moet je inbeelden dat je de ganse dag bijna niets anders ziet dan bergen of vlaktes, af en toe een aantal koeien, ezels, paarden of lama's of een verlaten hutje of bewoond huisje. Op zulke momenten voel je je wel nietig als mens in deze overweldigende natuur !!!!!
Eenmaal op de R 52 komen we terug in de bewoonde wereld : een zeer goede asfaltweg en veel verkeer. We rijden door een adembenemend gebergte totaal onbeschrijfelijk wat voor prachtige zichten dat we te zien krijgen. Het geeft je echt een kick deel te kunnen uitmaken van deze natuur!!
En als surplus krijgen we nog zicht op de Cerro de los Siete Colores(de berg met de 7 kleuren gewoonweg een kunstwerk van de natuur) aan het dorpje Purmamarca waar we blijven overnachten in hosteria La Amaute (een huisje dat typisch in de stijl van dit dorpje past).
We gaan nog naar de mercado artesanales en eten in het restaurant Los Morteros naast onze hosteria (warm aan te bevelen qua eten en stijl van het restaurant). Wil het toch niet juist lukken dat daar ook een Vlaams koppel toekomt : we gaan samen zitten en tijdens het eten wisselen we onze ervaringen uit.
Dan naar ons bedje want morgen moeten we terug vroeg opstaan.
Bij het opstaan besluiten we hier nog 1 nacht te blijven om de stad te verkennen en ook wat uit te rusten. We hebben ook wat schrik van de apunamiento (=hoogteziekte) omdat we vanaf morgen serieus in de bergen zullen rijden (hoogten van 2500m tot 4100m) !!!!!
Dus vandaag een rustige dag in Salta lekker uitslapen, wat shoppen en al slenterend de plaatselijke bezienswaardigheden bekijken.
We nemen ons voor om verder te werken aan ons dagboek en uit de honderden foto's (Martine kan het niet laten om steeds maar foto's te nemen !!!!) de meest interessante te selecteren om op het internet te plaatsen, maar . We vallen beiden in slaap op bed en worden pas 's avonds laat wakker. Dus onze goede voornemens moeten maar wachten we hopen dat het thuisfront begrijpt : geen nieuws is goed nieuws !!!!!!!!!!!
Vandaag rijden we verder op RN 307 richting Salta en onderweg nemen we een liftster mee. Blijkt een oud vrouwtje te zijn die nog meer dan 5 km te voet door de bergen (in de hitte) naar haar dorp moest stappen. We zetten haar af in Amaicha del Valle (360 dagen zon per jaar) en wat verder stoppen we bij het Museo Complejo Pachamama : het is een combinatie van archeologische vondsten, uitleg over de geschiedenis van de regio en de kunstwerken van Hector Cruz die dit museum heeft opgericht. We krijgen ook nog uitleg van een Argentijnse gids en wonder boven wonder verstaan we toch veel van wat hij zegt. Het Argentijns in het noorden is toch wat moeilijker te verstaan als dit van Patagonië. Het is zeker de moeite waard om hier te stoppen (zie foto's) !!! Juist voor dit dorpje ga je door een smalle bergketen abra del infiernillo (de duivelsberg) op een hoogte van 3000m, maar we hebben al mooiere bergen gezien. Via route 40 gaan we naar de ruïnes van Quilmes, maar daar is niet veel aan te zien en we hebben dan ook spijt van onze kleine omweg en de 10 pesos die we moesten betalen (toegangsgeld).
Tussen Quilmes en Cafayate verandert het landschap stilaan naar een vlak gebied met veel wijngaarden en bodega's, waarvan Bodega Etchart wellicht de meest bekende is. Mendoza is de hoofdstad van de rode wijn terwijl Cafayate dit is van de witte wijn (zeer veel zon en op een hoogte van 1700 meter). Spijtig genoeg te weinig tijd om te gaan proeven!
We stoppen in Cafayate voor ons middagmaal. Het lijkt hier eerder een klein dorp dan een stad te zijn. Buiten de Plaza Principal is er weinig te beleven.
Vanuit Canfayate vertrekken de 2 mooiste routes van Noord Argentinië en hieruit moeten we een keuze maken:
RN 40 richting Molinos en Cachi via het schitterende zandsteengebergte Quebrada de las Flechas, grotendeels over grind- en zandwegen (236 km).
RN 68 richting Salta langs het rivierdal en doorheen het gebergte Quebrada de las Conchas
We opteren voor de laatste route omdat de weg veel beter is. Bij onze terugkeer uit Salta hopen we de andere route te kunnen doen.
Gedurende 80 km rijden we doorheen een 'maanlandschap' met prachtige rotsformaties en cañons in schitterende kleuren van grijsgroen tot oranjerood. Deze rotsformaties hebben eigenaardige namen zoals 'El Obelisco', 'Los Médanos', Te voet gaan we (tussen de geiten) door de bijna droge rivierbedding (we krijgen wel natte voeten) om 'Los Castillos' te fotograferen (zie foto's). Wat verder op de weg stoppen we bij de meest bekende rotsformatie el amfiteatro waar het lijkt alsof je in een gigantische spiraal ben terechtgekomen. Als je vanuit het midden omhoog kijkt begint het je te duizelen.
Onze laatste stop is bij garganta del diablo (keel van de duivel). Daar staat op de parking een Amerikaans koppel met de deuren van de huurwagen op slot en de sleutels in het contact. Vele handen om te helpen, maar weinig oplossingen. Michel probeert de truc met de ijzerdraad (gezien op TV) maar dit blijkt ook niet te lukken. Ondertussen komt de politie ter plaatse en die nemen de zaak over. Wij moeten verder en wensen het koppel veel geluk met hun verdere reis.
Het wordt al laat en we moeten nog een logement vinden op onze weg naar Salta. Tevergeefs echter, dus rijden we maar door naar Salta in het donker. Het verkeer is er verschrikkelijk druk en we kunnen amper de straatnamen en ons plannetje lezen. Dus vragen we aan een politie-agent om een goed hotel en hij stuurt ons naar hotel Alejandro I. Bij aankomst zien we dat het hier om een vijfsterrenhotel gaat en we vrezen dat dit teveel is voor onze portemonnee. Maar de prijs valt toch nog mee (350 pesos per nacht). We hebben nog wat tijd om ons op te frissen want hier is het 1uur vroeger dan in Tucuman (tijdsverschil in Argentinie is toch wel verwarrend !!!). In de nabijheid vinden we per toeval een heel goed restaurant (één van de betere in Arg.) waar nog juist een tafeltje vrij is op het terras (nog 28° graden in het donker !).
Aankomst in Tucuman om 9 u (het is al 26° graden) terug op zoek naar een slaapbus naar Iguazu.
Na het aflopen van de meeste busmaatschappijen komen we tot de conclusie dat er geen slaapbussen bestaan naar Iguazu. Onze best optie voor de meest comfortabele reis is een cama executivo van Tucuman naar Posadas (rit van ongeveer 15 u) en van daar vertrekken verschillende bussen naar Iguazu ( ongeveer 3u rijden). Dus zullen we voor deze route opteren.
Nog even langslopen bij het toeristenbureau op zoek naar een goede rent a car de man neemt zelf voor ons contact op met Avis en voor 15 u moeten we op het bureau zijn. Eerst even eten en dan naar het bureau waar blijkt dat de man reeds vertrokken is naar de luchthaven en pas om 17 u terug aanwezig zal zijn. We hebben geen goesting om zo lang te wachten en nemen de taxi naar de luchthaven (andere rent a car's zijn ook pas open om 17u). Na een goede deal (grote wagen voor dezelfde prijs, 400 km/dag voor een kleine meerprijs en veel goedkoper dan Hertz op de luchthaven) kunnen we dan eindelijk vertrekken richting Salta. Vooraleer we Tucuman verlaten krijgen we nog een staaltje van de Argentijnse corruptie of bijverdeinste van de politie. Door het drukke verkeer ziet Michel de onopvallende wuivende politie-agent niet en negeert zo een stopbevel. Hij laat ons een papiertje zien met de bedragen van de boetes (gaande van 400 tot 1000 pesos) en wij doen alsof we niets begrijpen. Hij stelt voor dat we hem 200 pesos geven en dan is alles opgelost ! We weten dat dit niet correct is, maar we opteren ervoor om toch het geld te geven i.p.v. misschien nog meer problemen op onze nek te halen. We rijden verder naar Tafi del Valle waar we zullen overnachten (via route 38 tot Famailla = autostrade). Dan nemen we de route 307 en ga we de bergen in door een schitterend subtropisch bosgebied. Daar krijgen we de eerste motregen van onze vakantie, maar in feite doet ons dit deugd omdat het een beetje zorgt voor afkoeling (23° i.p.v. 35 à 40 ° graden) en we toch nog leuke foto's kunnen nemen. We passeren ook nog El Moller waar nog een aantal menhirs te bezichtigen zijn (ook weer tegen betaling), maar we zien reeds vanaf de straat dat dit echt niet veel voorstelt dus we rijden verder richting Tafi del Valle .
Ondertussen is het reeds 19 uur geworden en we gaan op zoek naar een slaapplaats. Na enkel tevergeefse pogingen (de goede hotels zijn vol) vinden we eindelijk plaats in hotel 'Mirador del Tafi'. 225 peso (met Visa 285peso) per nacht is buitensporig veel voor deze regio maar omdat we geen zin hebben om verder te rijden besluiten we om hier maar te blijven.
Bij 'la cena' (avondeten) blijkt dat we die avond de enige gasten zijn (zou dit te maken hebben met de prijs?).
Zelfs ons traditioneel aperitiefje (gin + tonic) is hier niet mogelijk omdat er geen . tonic in huis is !!! (nog nooit meegemaakt)
Tijdens het ontbijt overleggen we onze terugweg : we riskeren het om de Ruta 52 te nemen (mogelijks zullen we te laat in Mendoza zijn om de wagen tijdig af te leveren) ook wel de weg van de honderden bochten genoemd. En inderdaad, juist buiten Upsalla verandert de asfaltweg in een grindweg en na enige tijd door een dor, vlak en droog landschap te rijden komen we plotseling aan een apart rotsformatie met enorme diepe kloven el Quebrada Del Toro en we klimmen en dalen met vele haarspeldbochten en een tamelijk slechte weg(gelukkig zijn er bijna geen tegenliggers op deze weg). Maar het is een prachtige natuur en als mens voel je je nietig in dit ongerepte natuurschoon! Juist voor we aan het verlaten Gran Hotel de Villavincencio (ja, het Spawater van Argentinië) met de grote tuinen komen pauzeren we even op een terrasje van een hosteria. Dan komen we terug in de bewoonde wereld en vervolgen onze weg naar Mendoza op een hele lange baan (zie foto's) en passeren we het bronwaterfabriek eneen groep soldaten op maneuvers die deze weg te voet afleggen bij een hitte van ongeveer 40° graden. Gelukkig hebben wij airco in de wagen !!
Terug in Mendoza gaan we op zoek naar een ticket voor een slaapbus van Tucuman of Salta naar Iguazu ( een rit van ongeveer 19 à 23u naargelang de busmaatschappij), maar tevergeefs. Men vertelt ons dat vanuit Tucuman er misschien wel bussen zijn die slaapgelegenheid hebben. We vinden wel een slaapbus van Iguazu naar B.A. en leggen die reeds vast.
We gaan nog even eten in een goed, maar wel duur restaurant in Mendoza (Azafran = verfijnde Argentijnse keuken) want we zijn vergeten te vragen of er eten was op de busmaatschapij Flecha voor onze rit naar Tucuman. Met ons buikje vol vertrekken we om 21 u met de nachtbus naar Tucuman en de service op deze bus is zelfs nog iets beter als met Andesmar. We kunnen nu lekker gaan slapen bij een buitentemperatuur van 30°, maar hoera voor de airco in de bus !!!!!!
Ondanks het feit dat we Mendoza geen aangename stad vinden, zijn we hier toch het langst geweest.
We huren een auto om toch nog iets te zien van de omgeving en we vertrekken naar alto montagne en hopen dat we nog op tijd zijn voor het park Aconcagua sluit. Wat wilt lukken: we komen onze John tegen die last minute hetzelfde idee als wij hadden om hier eens rond te trekken. We gaan samen verder en zijn juist te laat om het park nog binnen te kunnen. John gaat terug naar Mendoza, maar wij blijven hier de nacht spenderen in de regio. Michel heeft onderweg iets goeds gezien en daar gaan we dan ook naartoe : hier in de buurt zijn de meeste hotels en hostels gesloten (meer een vakantieoord voor de winter). Het hotel bevalt ons goed : het heeft een mooie oprit en tuin en alles is zeer groot (ook de kamers), alhoewel het een opfrisbeurt kan gebruiken is het hotel zeer proper. We hebben avondmaal en ontbijt in het hotel genomen zodat we ons niet meer moeten verplaatsen voor de avond. Geen internet op de kamer dus dan werken we ons dagboek nog even bij want we hebben wel wat achterstand. De tijd gaat hier zo snel voorbij, maar we willen onze herinneringen aan deze reis toch vastleggen voor onszelf en ook voor jullie thuis zodat jullie weten dat het goed gaat met ons. Nu lekker naar bed want morgen is weer een drukke dag.
Aauuw, met ne zware kop worden we om 7u30 gewekt want we vertrekken om 900 u naar de bodega's. Eerst nog wat soezen in het busje en dan onze eerste bodega : La Rural een coöperatief bedrijf waar op een moderne manier wijn wordt gemaakt. We krijgen ook nog een rondleiding in het museum en als afsluiter mogen we één van hun wijnen proeven.
Onze tweede bodega was een klein familiebedrijf dat exclusief hun wijn naar Kentucky exporteert en hun goede wijnen ook hier in de bodega te koop aanbieden. Vorig jaar huwde hun dochter en daar werden speciale wijnen voor geproduceerd die we vandaag ook konden kopen (900 pesos per fles)
Opnieuw een aantal van hun wijnen proeven en dan terug naar het hotel. We waren beiden total loss en aangezien het toch wat bewolkt was (wel nog zeer zwoel) besloten we een siësta te nemen in onze kamer. Rond 2000u nog iets gaan eten en terug naar ons bedje.
Gisteren kregen we van het hotel het bericht dat de stadsrondrit niet doorgaat (te weinig mensen) en daarom gaan we deze morgen zelf maar op verkenning (we hebben tenslotte 3 boeken over Argentinië = veel informatie)
In de namiddag lekker aan het zwembad niksen en wat zonnen. We zoeken regelmatig de schaduw op om niet te verbranden, maar we hebben beiden toch wel prijs = rode huid zonder teveel zeer !
's Avonds tijdens onze aperitief leren we John kennen en we gaan samen op stap om lekker iets te gaan eten. Het wordt een zeer gezellige bedoening met teveel alcohol en het is dan ook pas rond half twee dat we in onze nest duiken.
Na een toch wel vermoeiende nacht in de bus komen we 's morgens aan in Mendoza, wat toch een zeer vuile en drukke stad blijkt te zijn. We hebben geen hotel geboekt en gaan zonder veel succes enkele hotels af, doch zonder veel succes : ofwel zijn ze volgeboekt, ofwel voldoen ze niet aan onze eisen. Omdat het hier snikheet is (28 graden en meer) wensen we een hotel met buitenzwembad om wat te kunnen afkoelen en relaxen van de laatste dagen.
Al dat over en weer gaan en steeds weer nieuwe plekken ontdekken en plannen vergt toch heel wat van onze energie
Na enkele vruchteloze pogingen besluiten we het hotel Aconcagua (4*) te nemen en we zijn blij met onze kamer en zwembad, de prijs is wel duurder doch we vinden dat we hier recht op hebben en ook eens mogen relaxen tijdens onze vakantie. En dat doen we dan ook !!!! Lekker in het water plonzen en siësta nemen.
's Avonds laat gaan eten en dan lekker in ons zeer grote bed.
We hebben in het hotel een gratis stadstoer aangeboden gekregen op zaterdagmorgen en we hebben zelf een bodega-excursie aangevraagd voor zondagmorgen.
Zonder wekdienst staan we op rond 800 u en gaan naar de ontbijttafel waar Michel een aanbidster heeft : de zwarte langharige huiskat kwam prompt op Michel's schoot gesprongen en ondanks allerlei pogingen wou ze hem echt niet verlaten.
Na een goed ontbijt met eitje en pancake verlaten we het hotel want we moeten zien dat we de huurauto tijdig terug afleveren en we hebben nog een hele rit voor de boeg.
We kiezen voor de alternatieve route (RN 63) die zo mogelijk nog in slechtere staat is dan die van gisteren. We moeten deze wel nemen om tijdig terug te zijn in Bariloche.
Spectaculaire afdalingen (zonder vangrail!) en prachtige rotsformaties doorheen een onbewoond cañongebied. Martine kan niet stoppen met fotograferen ('t is niet de eerste maal!!!!!!!).
Na 3 uur stuiteren bereiken we eindelijk RN 40 en rijden we terug richting Bariloche.
Voor we de wagen binnen leveren, gaan we eerst onze bagage in de bewaarplaats van het busterminal deponeren zodat we hier al niet meer mee hoeven te sleuren.
We hebben nog even tijd om een geweldige ijskreem te gaan eten in het beroemde ijssalon Turista waar ze wel meer dan dertig verschillende smaken ijs hebben, dus lekker smullen maar !!!!!!!
We willen nog zoveel andere dingen doen in deze regio maar wegens tijdsgebrek is dit spijtig genoeg niet meer mogelijk.
Dan met de taxi naar de busterminal om te vertrekken naar Mendoza, onze volgende halte. Spijtig genoeg is het geen slaapbus (geen plaatsen meer zoniet moesten we nog 2 nachten in Bariloche blijven) en moeten we tevreden zijn met semi-cama ( voor Belgische normen nog zeer ruime zitplaatsen).
We vertrekken pas rond 11.00u bij ons gastgezin richting San Martin de los Andes.
Vandaag volgen we 'La routa de los siete lagos' via RN 231.
Tot Villa la Angostura slingert de weg zich langs de verschillende meren en tussen de bergen.
Daar zoeken we iets om te eten en vinden een prachtig terras langs de oever van het Lago Nahuel Huapi. (waar we iets te lang blijven hangen...)
Verder gaat het langs de RN 234 (110 km over gravelwegen) door bergen, bossen en langs watervallen en meren.
Aan de mirador de Pil Pil krijg je een prachtig zicht op lago Làcar.
's Avonds komen we aan in San Martin de los Andes en gaan op zoek naar slaapgelegenheid. We overnachten in La Posta del Cazador, een oud hotel in zwitserse stijl.
Er schijnt iets niet te kloppen met de hotelreservatie (zoveel was al duidelijk) onze reservatie is niet terecht gekomen. Na wat heen en weer getelefoneer door de hotelbediende besluiten we niet verder van hun diensten gebruik te maken.
We laten onze koffers achter in het hotel en gaan te voet de stad in, op zoek naar een autoverhuurbedrijf zodat we wat meer mobiel zijn. We vinden een Chevrolet Corsa voor de prijs van 329 AR$ voor 2 dagen bij verhuurbedrijf DA'CAR op avenida Mitre.
Een uurtje later hebben we onze bagage opgehaald en rijden we de stad uit. We gaan het 'Circuito Chico' doen, een lus van ongeveer 60 km die ons langs verschillende mooie plekjes moet brengen (wat ook zo is!). Onderweg komen we Hosteria Katy tegen (aanbevolen in onze gids) en we besluiten hier een kamer te boeken voor de nacht. Verder gaat het, naar hotel Llao Llao, 5 sterrenhotel gelegen aan een diepblauw meer met prachtig zicht op de bergen. We hebben niet geïnformeerd naar de prijs van een overnachting (met 1000 AR$ kom je hier zeker niet toe). We gaan toch naar binnen om een koffie/thee te drinken in een mooie 'veranda' met prachtig zicht op het meer en de bergen rondom. Na een uurtje trekken we verder en komen nog verschillende mooie plekken tegen.
Ondertussen is het bijna acht uur geworden en we rijden terug naar onze slaapplaats bij Katy, een vriendelijke dame die jaren geleden met haar man immigreerde vanuit Slovenië.
't Is gene grote luxe, maar het onthaal is zeer hartelijk. We laten haar man het artikel in onze gids over hun hosteria zien en hij is zo fier als een gieter!
We gaan nog een stukske eten (in een 'parilla' die ze ons aanraden) en de dag zit er voor ons op.
Om 08.00u worden we gewekt (ontbijt is mogelijk tot 09.00u)
Wederom een stralende zon! Het wordt voor jullie, thuisblijvers misschien wel wat eentonig ! ;-)
Ontbijt valt geweldig goed mee versgebakken broodjes! We laten het ons smaken.
We trekken vandaag verder naar San Carlos de Bariloche maar hebben daar nog geen overnachting geboekt. Dus: via internet gezocht én gevonden. Voor de prijs van 327 USD voor drie overnachtingen (speciaal aanbod) boeken we Villa Sofia een prachtig viersterrenhotel /Spa-resort (da zullen we nog moeten afwachten maar de foto's op hun site zie er toch goed uit) afwachten dus.
Onze vlucht naar Bariloche vertrekt om 15.55u, dus we proberen de resterende tijd 'nuttig' te gebruiken. We gaan langs bij het kantoor van Aerolineas Argentinas om het vertrekuur van onze vlucht te checken maar alles gesloten! (ze houden daar precies van heel lange siësta's) Dus we hopen maar dat het vertrekuur op onze boekingsforrmulieren kloppen.
Martine wil de flamingo's gaan bekijken in Laguna Nimez, te voet een tripje van ongeveer een 20 minuten. Daar aangekomen blijken de vogels gevlogen te zijn. Onderweg ontmoeten we 2 nederlanders die aan het meer op hotel zitten. Ze vertellen ons dat ze deze morgen zekertwee flamingo's gezien hebben! Een maat voor niets dus en wij heel de weg terug.
Ondertussen is het half twee geworden en moeten we stilaan naar de luchthaven vertrekken. We nemen een taxi naar het hotel om onze bagage op te halen en vandaar naar de plaatselijke luchthaven.
Aan de vertrekbalie vertellen ze ons doodleuk dat de vlucht 1,5 uur later zal vertrekken (nog maar eens een bewijs van het begrip 'tijd' in Argentinië). We doden de tijd met het eten van een broodje (niet echt smakelijk) en het invullen van ons reisdagboek. Wanneer we onze vlucht nog een checken blijkt het vertrekuur nogmaals verlaat te zijn met 45 minuten en dat het tijdig zal vertrekken. Uiteindelijk hebben we dus een halve dag op de luchthaven gezeten voor en vlucht van anderhalf uur voor ons geen vluchten meer viva el bus waar we veel minder tijd mee verliezen, veel goedkoper is, geen toeristen discrimineert en veel beter op tijd is !!!!!
Het enige positieve van de vlucht is voor ons de prachtige beelden die we op foto konden leggen vanuit de lucht, met onder andere de Perito Moreno !
Aangekomen op de luchthaven hebben we het busje genomen dat tot in het centrum rijdt (goedkoper dan een taxi) en voor een meerprijs is hij bereid om ons voor het hotel af te zetten.
We komen omstreeks 22;15 in het hotel toe en daar blijken ze niet op de hoogte te zijn van onze boeking !!!! De nachtbediende vraagt om het financiële morgen met de dagequipe te regelen en onze chique hotelkamer is niet voorhanden maar hij kan ons wel een appartement geven voor 4 personen. Moe als we zijn gaan we hiermee akkoord en we zien morgen wel verder!
Blijkt dat het viersterrenhotel maar 2 à 3 sterren waard is en dat het op een heel steil gedeelte van Bariloche ligt (je moet hier echt een berggeit zijn) en niet echt kortbij het centrum. Maar we verliezen ons goed humeur en niet bij en gaan al lachend de helling af op zoek naar iets om lekker te eten. En het lukt ons ook en met een toffe bediening erbij zijn we onze hotelperikelen alweer vergeten. Met ons buikje vol nemen we een taxi om terug te keren naar het hotel. We proberen nog op internet te geraken met onze PC maar de reikwijdte is blijkbaar te ver weg van het hoofdgebouw. Wat een viersterren service toch al NIET kan !!!!
Dan maar even het dagboek bijwerken en onder de dekens kruipen.
Dagtrip naar Torres Del Paine. Het park zelf is in Chili gelegen.
Zéér vroeg opstaan (04.00u) dus, want we moeten ook nog onze koffers inpakken om te laten overbrengen naar Eco Vista.
We hebben een rit van 200km naar het park voor de boeg.
Het eerste gedeelte van de weg is zeer goed pas de laatste 50 km wordt het 'wasbord-road'
Het landschap onderweg: plat tot licht heuvelachtig, begroeid met stug gras en stekelige struiken (ideaal voor de schapen dus) voor zover het oog reikt.
Aan de grensovergang verliezen we nogal wat tijd normaal volgens de boekskes een half uur (waarschijnlijk gerekend in argentijnse tijd) anderhalf uur om door de administratieve molen te geraken.
Eindelijk mogen we verder. t Is ondertussen al half twaalf geworden.
Nog even een stop aan de Chileense grens voor paspoort en bagage-controle (gaat veel vlugger dan in Argentina) en om wat mondvoorraad in te slaan. Dan rijden we verder met een Chileense mini-bus (28 personen) en een Chileense gids en gaan we het park in (toegang 40 voor 2 personen omgerekend naar Chileense pesos: 30.000 pesos)
Het landschap slaat ons werkelijk met verbazing! 't Zicht is met geen pen te beschrijven we laten dus de foto's voor zich spreken!
Bergen bedekt met sneeuw, onbeschrijflijke blauwe en groene meren, watervallen (da's voor Martine) echt de moeite waard.
Onderweg hebben we ook geluk dat we foto's kunnen nemen van de grijze en rode vossen die in dit park leven. Boven onze hoofden vliegen ook regelmatig condors over, doch deze zijn zo hoog in de lucht dat we er geen foto's van konden nemen.
In een rangerspost krijgen we nog wat meer uitleg over het park. Er zijn zelfs een paar kleine hotels in dit park iets voor echte natuurliefhebbers want het goedkoopste rekent 300 USD per nacht aan. Onderweg zien we ook heel wat trekkers die enkele dagen rondtrekken in het park en soms ook overnachten in een van de campings in het park.
Volgens de gids zijn we zeer gelukkige mensen omdat het de ganse dag prachtig weer is geweest, terwijl de afgelopen week het hier zeer slecht weer was en dit wordt ons bevestigd door enkele trekkers die met ons terugkeren naar El Calafate.
Rond 17.30u vatten we de terugtocht aan naar El Calafate (eerst nog door de papiermolen douane en politie) en om 23.40u worden we voor de deur van onze nieuwe slaapgelegenheid afgezet.
De kamer die voor ons gereserveerd is heeft alle comfort (beter dan ons vorige hotel en nog goedkoper ook 200AR$ per nacht).
Zelfs onze bagage is afgehaald en staat op ons te wachten over service gesproken!
We worden gewekt om 06.00u want om 07.15u worden we afgehaald door de touroperator.
Het ontbijtbuffet(je) is tamelijk beperkt; wit brood en argentijnse croissants met 2 soorten jam dat was het dan. We krijgen ook nog een lunchpakket mee (zelf te betalen).
Het eerste stuk van de trip gaat naar de 'balcones' van de Perito Moreno. Van daar uit het je een prachtig zicht op de steile wanden van de gletsjer. De wandeling zelf (ongeveer anderhalf uur) is nogal vermoeiend (veel trappen) maar loont beslist de moeite. Als je dan nog het geluk hebt dat er een stuk van de gletsjer breekt kan je dag helemaal niet meer stuk! Hopelijk hebben we het op film of op foto gespannen afwachten, maar we hebben het toch zelf wel gezien en gehoord.
Van daaruit gaat het naar het haventje waar de boot vertrekt die naar de voet van de Perito Moreno vaart voor een trektocht(je) op het ijs. De overtocht duurt ongeveer 15 minuten en we varen langs de voet van de gletsjer.
Eerst onze lunch nuttigen en daarna wordt onze kennis over gletsjers bijgespijkerd! De Perito Moreno blijft eigenlijk stabiel; hij groeit even snel aan als dat hij afsmelt.
Na deze uitleg worden de ijsnagels aangebonden. We voelen ons net paarden! Er wordt ons uitgelegd what en what not to do als je met ijsnagels aan de slag gaat.
We hebben geluk met het weer (geen regen, mist en af en toe een stralende zon) de temperatuur is
zeer goed te verdragen (we hadden gedacht dat het veel kouder zou zijn op een gletsjer).
Zo'n gletsjer 'beklimmen', 't is eens iets anders en zeker een aanrader als je een beetje sportief bent aangelegd! Als kers op de taart: een goeie whisky met ijs van meer dan 200 jaar oud (dat ijs natuurlijk!!!)
We hebben wel beelden van dit hele gebeuren, maar het in de levende lijve zien kan je echt niet weergeven op papier of film het is gewoon prachtig !!!!!!
Terug van onze trip moeten we nog een hotel boeken voor de nacht van zondag op maandag (in hosteria Puerto San Julian is er geen kamer meer vrij).
Bij een touroperator boeken we een dagtrip naar park Torres Del Paine en tegelijk informeren we naar een (goedkoop) hotel voor 1 nacht. Er wordt wat over en weer gebeld en we hebben geluk: Hotel Eco Vista heeft voor ons nog 1 kamer vrij in de buurt (aan een zeer schappelijke prijs van 200 pesos ongeveer 50 )
Rond half zeven wakker geworden na een tamelijk comfortabele nacht (cama is niet hetzelfde als de Ejecutivo die we geboekt hadden op de trip tussen Buenos Aires en Puerto Madryn, maar toch goed doenbaar). De organisatie van de bagage laat wel te wensen over! Het is een bus die een viertal maal stopt in verschillende steden en soms duurt het wel een half uur vooraleer 1 valies wordt gevonden! Met als gevolg dat we pas omstreeks 15.00 uur zullen toekomen in Rio Gallegos = we missen de bus van 14.OO uur voor El Calafate. Verschillende toeristen moeten deze aansluiting ook hebben, maar wij zijn blijkbaar de enigen die een reservatie op deze bus te pakken kregen. We hebben aan de buschauffeur duidelijk gemaakt dat we schadevergoeding zouden vragen indien we deze aansluiting zouden missen : reservatie van de lokale bus, verplichte overnachting in Rio Gallegos en reservatie van de Perito Moreno. Andesmar heeft met de lokale bus kunnen afspreken dat ze op ons zouden wachten zodat onze planning kon doorgaan. En inderdaad de bus was op ons aan het wachten (vertraging van ongeveer een half uur) en aangezien er nog enkele vrije plaatsen waren konden nog enkele toeristen meereizen.
We komen aan rond 19.00u in El Calafate en gaan te voet naar onze bestemming. Op de kaart ligt
Hosteria Puerto San Julian een stukje buiten 't centrum. We hebben ons een beetje misrekend met de ligging: een serieuze bergop! (en dat over gravelwegen). Een vriendelijk duits koppel die in dezelfde hosteria verblijft assisteert Martine gelukkig met haar koffer (er bestaan dus ook nog behulpzame duitsers). Even relaxen en opfrissen en dan gaan we eten in restaurant La Cocina, blijkbaar de enige plek in Patagonië waar ze een deftige steak 'bleu' (in 't spaans: 'vuelta vuelta) gebakken kunnen serveren.
Een fles lekker Malbec D.O.C. doet ons de hectische busreis vergeten.
Onze laatste dag in Puerto Madryn eindigt met zonneschijn, doch terug met een stevige wind net zoals de dag van onze aankomst.
We gaan vandaag de volgende dagen van onze trip uitstippelen.
Vanaf hier willen we naar El Calafate (de trip met de bus naar Rio Gallegos is reeds geboekt).
Het reisbureau Chaltén Travel kan ons verder helpen : hier boeken we ons hotelverblijf in El Calafate voor 2 nachten, onze lokale busverbinding (tasqa) van Rio Gallegos naar El Calafate en een mini-trekking naar de Perito Moreno gletsjer. De prijzen zijn niet te vergelijken met deze die in de diverse reisgidsen staan vermeld (reken hiervoor gerust op het dubbele idem voor de overnachtingen). Vakantie in Patagonië is nog duurder dan B.A. !
We bespreken ook hoe we vandaar verder kunnen naar Bariloche. Slecht 2 mogelijkhden: via Ruta 40 (een soort 'wasbordweg' van 2 dagen met een verplichte overnachting onderweg omdat 's nachts rijden te gevaarlijk is) of via de lucht. Gezien onze beperkte tijd en fysieke toestand opteren we wijselijk voor het laatste! Spijtig dat de vlucht niet bij hen kan geboekt worden. We gaan zelf op zoek naar een kantoor van Aerolineas Argentinas.
De vlucht is niet echt goedkoop : 1295 pesos/per persoon + 36 pesos luchthaventaks (buitenlanders betalen het dubbele tot het driedubbele van de Argentijnen).
Om 18.40u vetrekt onze bus richting Rio Gallegos dus we gaan tijdig naar de busterminal.
Blijkbaar is er vertraging van ongeveer een half uur. (nu gaan we leren hoelang een argentijns half uur kan duren). Eindelijk, na anderhalf uur duikt de bus op! Hopelijk komt onze aansluiting van Rio Gallegos naar El Calafate niet in het gedrang!
Vandaag is de grootste kolonie pinguïns van Zuid-Amerika in Punta Tombo aan de beurt.
't Is weerom prachtig weer! Om 08.00u komt het busje van de touroperator ons oppikken. Na een rit van anderhalf uur komen we aan in het reservaat.
Het eerste wat we zien in het reservaat is een koppel guanoco's (lama's) die voor onze groep op hol slaat.
We lopen door een tamelijk vlak landschap waar vele struikjes tussen staan. Wanneer we beter kijken zien we dat onder bijna elke struik 1 of meerdere pinguïns liggen die op een nest met eieren liggen te broeden. Je loopt er zo tussen de pinguïns door! (ze hebben wel voorrang op de mensen)
Momenteel is het er niet zo lawaaierig omdat de meeste koppeltjes op een nest eieren liggen blijkbaar is dat wel zo wanneer de eieren uitgebroed zijn. De nesten zijn holen die ze uitgraven en waar ze elk jaar opnieuw naartoe komen elk koppel naar hetzelfde nest. Wanneer de eieren uitgebroed zijn zouden de pinguïns veel meer kabaal maken, nu waren ze tamelijk rustig. Op een gegeven moment komen we aan een plaats die ze als oversteek gebruiken om naar het water te gaan. De pinguïns lopen gewoon langs ons heen en zij hebben dan ook voorrang op de mensen !!!
Van op een klif kunnen we toekijken hoe deze koddige diertjes in en uit het water komen en op het strand liggen te zonnebaden. We laten de foto's voor zich spreken!
Na een 'lichte' lunch vertrekken we naar Rawson waar we tussen de dolfijnen gaan varen.
Ter plaatse krijgt iedereen een zwemvest aan en stappen we in de zodiac.
Bij het verlaten van de haven stuiten we op een troep zeeleeuwen die hun siësta nemen.
Verder in zee zet de boot er vaart achter. Vanaf het moment dat we genoeg snelheid halen, komen de dolfijnen tevoorschijn. Onder, naast, voor ons ze zijn veel te snel om ze goed te volgen. Fotograferen en filmen wordt in deze omstandigheden wel moeilijk. Op goed geluk dan maar foto's genomen !
Een tweede boot komt ons vergezellen en dan kunnen we goed zien hoe de dolfijnen spelen met die boot. Hoe meer snelheid hoe meer ze voor de boeg beginnen op te duiken en dan plots weer van een totaal andere richting weer tevoorschijn komen.
Na ongeveer anderhalf uur varen we terug binnen en krijgen we nog wat uitleg in het Argentijns over de vogelpopulatie in deze buurt.
Nu gaat het richting Gaiman, de eerste nederzetting van de Welsh immigrants in Patagonië.
De tour gaat langs 'oude' gebouwen = begin twintigste eeuw (ze moesten eens weten wat er bij ons in Brugge, Gent en Antwerpen staat!). Je kan er een 'traditionele thee' gaan drinken maar wij opteren voor een fris drankje op een rustig terrasje in de zon. Maar na een halfuur zoeken zijn we in de privé-tuin van een vriendelijk senora beland !!!
Onze commentaar over Gaiman : niet de moeite waard als het niet in de excursie inbegrepen zit !
's Avonds stappen we op goed geluk een 'all you can eat for 40 pesos'-restaurant binnen : niet echt onze beste eet-ervaring! We waren gelukkig te moe om veel honger te hebben en zijn maar onder de wol gekropen.
M&M - Lotgevallen in Argentinië
