Vandaag vroeg uit de veren want we willen naar Iruya gaan en we moeten zien dat we morgen op tijd terug zijn om onze wagen af te leveren.
We verlaten Purmamarca met de prachtige Cerro de los Siete Colores badend in het zonlicht (8 u). Via de RN 9 rijden we door de Quebrada de Humahuaca, deze bergen worden ook wel het schilderspalet genoemd wegens hun prachtige kleuren en grillige rotsformaties. We passeren Maimara waar een mooie begraafplaats tegen de bergwand ligt (zie foto's). Dan passeren we Tilcara, een oud indianenfort en dan Humahuaca (126 km van Jujuy) waar we de RP 13 moeten nemen. Tot onze grote schrik merken we dat dit reeds de ergste grindweg (met veel grote stenen) is die we reeds tegenkwamen en eigenlijk alleen geschikt is voor een 4X4. Dus we riskeren het niet en keren maar terug via de RN 9. Spijtig want de weg naar Iruya (72 km lang met veel bochten en rond de 4OOOm hoogte) zou zeer prachtig zijn en in het dorpje zelf zou de Indiaanse bevolking vooral in klederdracht (alléé, een dorp waar de tijd heeft stilgestaan) te bewonderen zijn.
Daarom stoppen we op de terugweg maar aan een kerkje van 1691 Iglesia San Fransisco de Paula y la Santa Cruz de Uquia met heel aparte schilderijen (Los Angeles Arcabuceros) van de z.g. Cuzqueno school (hun inspiratiebronnen waren Rubens en de Vlaamse graveerkunst). Er staat tevens een prachtig altaar maar spijtig genoeg mogen er geen foto's genomen worden in het kerkje.
Op die zelfde weg slaan we af naar de Lagunes de la Yala, maar wederom moeten we ommekeer maken omdat deze grindweg alleen aan de top toegankelijk is voor 4X4 of moto's. Maar we zien langs het riviertje wel vele gezinnen die genieten van hun zondag bij een asado (zie foto's).
We besluiten nog een laatste stop in Jujuy te maken en dan via de autoroute terug te keren naar Tucuman omdat we via de andere route niet meer tijdig de wagen kunnen binnenleveren. Terwijl we aan het eten zijn begint het te motregenen en op de terugweg hebben we ook periodes met regen meegemaakt (zie foto's). Wanneer we rond 20.30 aankomen in Tucuman schijnt het zonnetje alweer. We gaan naar het hotel Mediteraneo (aanbevolen door de toeristische dienst) om ons op te frissen en gaan dan op zoek naar een goed restaurant in de buurt. Het hotel ligt nabij Plaza Independencia waar het een gezellige boel is : er treedt een indiaanse groep op en er zijn allerlei activiteiten en kraampjes. Het plein is mooi verlicht en er staan vele mooie gebouwen rondom.
We gaan op het terras van La Pizzada een zeer lekkere pizza en lomo eten alleen spijtig dat het verkeer aan de straat zo druk is. Dan werken we het dagboek nog bij en gaan lekker slapen.
Vroeg uit de veren(6u) want we hebben een ganse trip voor de boeg we volgen het traject van 'El Tren de los Nubes' (de trein naar de wolken) maar dan met de wagen ! Volgens onze bijbel (=onze reisgids) kan je zo nog meer van het uitzicht genieten.
De weg van Salta tot San Antonio de los Cobres is zeer afwisselend : van enorme cactusvelden tot grimmig gerimpelde rotswanden door adembenemende gebergtes en immense dorre vlakten.
Rond Santa Rosa de Tastil liggen nog enkele ruïnes van een pre-inca gemeenschap, maar die zijn een bezoek niet echt waard.
Dan gaan we naar een hoogte van ongeveer 4100m (dat voel je wel in je hoofd en in je oren) en zo krijgen we een goed zicht op de altiplano (=hoogvlakte). Op deze weg staat daar een jonge vrouw met een 5 maanden oude baby te liften wij nemen haar mee naar San Antonio de los Cobres (15 km verder) in de vallei. We zetten haar af in het centrum en zij laat een indringende geur achter in de auto (moeilijk te omschrijven) wat we reeds gemerkt hadden bij andere bewoners van die regio.
In dit mijnwerkersdorpje op 3775m hoogte wonen grotendeels indianen die in de zink- en kopermijnen werken. In deze regio zijn de mensen echt arm : ze leven in krotwoningen en men ziet bijna geen fiets, auto of schotelantenne (in de steden zijn er ook armen maar die hebben meestal toch nog wat luxe).
In de enige hosteria ( vrij modern en goed onderhouden) aldaar drinken we een cola en praten als enige gasten wat met de eigenaar. Hij vertelt ons dat de meeste toeristen daar last krijgen van hoogteziekte wij hebben gelukkig weinig symptomen (veel water gedronken onderweg en weinig gegeten) maar we hebben wel gemerkt dat we overdadig moeten wateren.
Wij rijden door naar het viaduct La Polvorilla (het hoogste punt) maar op deze weg moeten we rechtsomkeer maken omdat we met onze wagen niet door een riviertje kunnen rijden (hadden we nu maar een 4X4 !!!)
Spijtig genoeg hebben we geen tijd om door te rijden naar Tolar Grande (hoogte 5000m) en dus nemen we maar een binnenweg (R 40) die leidt naar de R 52 richting Purmamarca. Dit is één van de slechtste, langste en eenzaamste wegen die we ooit hebben genomen! We zijn gedurende meer dan 3 uren aan gemiddeld 40 km/u door saaie dorre vlaktes gereden enkel een aantal lama's en enkele mensen tegengekomen. Op het einde van deze route kunnen we in de verte de zoutvlakte van Salinas Grande waarnemen.
Je moet je inbeelden dat je de ganse dag bijna niets anders ziet dan bergen of vlaktes, af en toe een aantal koeien, ezels, paarden of lama's of een verlaten hutje of bewoond huisje. Op zulke momenten voel je je wel nietig als mens in deze overweldigende natuur !!!!!
Eenmaal op de R 52 komen we terug in de bewoonde wereld : een zeer goede asfaltweg en veel verkeer. We rijden door een adembenemend gebergte totaal onbeschrijfelijk wat voor prachtige zichten dat we te zien krijgen. Het geeft je echt een kick deel te kunnen uitmaken van deze natuur!!
En als surplus krijgen we nog zicht op de Cerro de los Siete Colores(de berg met de 7 kleuren gewoonweg een kunstwerk van de natuur) aan het dorpje Purmamarca waar we blijven overnachten in hosteria La Amaute (een huisje dat typisch in de stijl van dit dorpje past).
We gaan nog naar de mercado artesanales en eten in het restaurant Los Morteros naast onze hosteria (warm aan te bevelen qua eten en stijl van het restaurant). Wil het toch niet juist lukken dat daar ook een Vlaams koppel toekomt : we gaan samen zitten en tijdens het eten wisselen we onze ervaringen uit.
Dan naar ons bedje want morgen moeten we terug vroeg opstaan.
Bij het opstaan besluiten we hier nog 1 nacht te blijven om de stad te verkennen en ook wat uit te rusten. We hebben ook wat schrik van de apunamiento (=hoogteziekte) omdat we vanaf morgen serieus in de bergen zullen rijden (hoogten van 2500m tot 4100m) !!!!!
Dus vandaag een rustige dag in Salta lekker uitslapen, wat shoppen en al slenterend de plaatselijke bezienswaardigheden bekijken.
We nemen ons voor om verder te werken aan ons dagboek en uit de honderden foto's (Martine kan het niet laten om steeds maar foto's te nemen !!!!) de meest interessante te selecteren om op het internet te plaatsen, maar . We vallen beiden in slaap op bed en worden pas 's avonds laat wakker. Dus onze goede voornemens moeten maar wachten we hopen dat het thuisfront begrijpt : geen nieuws is goed nieuws !!!!!!!!!!!
Vandaag rijden we verder op RN 307 richting Salta en onderweg nemen we een liftster mee. Blijkt een oud vrouwtje te zijn die nog meer dan 5 km te voet door de bergen (in de hitte) naar haar dorp moest stappen. We zetten haar af in Amaicha del Valle (360 dagen zon per jaar) en wat verder stoppen we bij het Museo Complejo Pachamama : het is een combinatie van archeologische vondsten, uitleg over de geschiedenis van de regio en de kunstwerken van Hector Cruz die dit museum heeft opgericht. We krijgen ook nog uitleg van een Argentijnse gids en wonder boven wonder verstaan we toch veel van wat hij zegt. Het Argentijns in het noorden is toch wat moeilijker te verstaan als dit van Patagonië. Het is zeker de moeite waard om hier te stoppen (zie foto's) !!! Juist voor dit dorpje ga je door een smalle bergketen abra del infiernillo (de duivelsberg) op een hoogte van 3000m, maar we hebben al mooiere bergen gezien. Via route 40 gaan we naar de ruïnes van Quilmes, maar daar is niet veel aan te zien en we hebben dan ook spijt van onze kleine omweg en de 10 pesos die we moesten betalen (toegangsgeld).
Tussen Quilmes en Cafayate verandert het landschap stilaan naar een vlak gebied met veel wijngaarden en bodega's, waarvan Bodega Etchart wellicht de meest bekende is. Mendoza is de hoofdstad van de rode wijn terwijl Cafayate dit is van de witte wijn (zeer veel zon en op een hoogte van 1700 meter). Spijtig genoeg te weinig tijd om te gaan proeven!
We stoppen in Cafayate voor ons middagmaal. Het lijkt hier eerder een klein dorp dan een stad te zijn. Buiten de Plaza Principal is er weinig te beleven.
Vanuit Canfayate vertrekken de 2 mooiste routes van Noord Argentinië en hieruit moeten we een keuze maken:
RN 40 richting Molinos en Cachi via het schitterende zandsteengebergte Quebrada de las Flechas, grotendeels over grind- en zandwegen (236 km).
RN 68 richting Salta langs het rivierdal en doorheen het gebergte Quebrada de las Conchas
We opteren voor de laatste route omdat de weg veel beter is. Bij onze terugkeer uit Salta hopen we de andere route te kunnen doen.
Gedurende 80 km rijden we doorheen een 'maanlandschap' met prachtige rotsformaties en cañons in schitterende kleuren van grijsgroen tot oranjerood. Deze rotsformaties hebben eigenaardige namen zoals 'El Obelisco', 'Los Médanos', Te voet gaan we (tussen de geiten) door de bijna droge rivierbedding (we krijgen wel natte voeten) om 'Los Castillos' te fotograferen (zie foto's). Wat verder op de weg stoppen we bij de meest bekende rotsformatie el amfiteatro waar het lijkt alsof je in een gigantische spiraal ben terechtgekomen. Als je vanuit het midden omhoog kijkt begint het je te duizelen.
Onze laatste stop is bij garganta del diablo (keel van de duivel). Daar staat op de parking een Amerikaans koppel met de deuren van de huurwagen op slot en de sleutels in het contact. Vele handen om te helpen, maar weinig oplossingen. Michel probeert de truc met de ijzerdraad (gezien op TV) maar dit blijkt ook niet te lukken. Ondertussen komt de politie ter plaatse en die nemen de zaak over. Wij moeten verder en wensen het koppel veel geluk met hun verdere reis.
Het wordt al laat en we moeten nog een logement vinden op onze weg naar Salta. Tevergeefs echter, dus rijden we maar door naar Salta in het donker. Het verkeer is er verschrikkelijk druk en we kunnen amper de straatnamen en ons plannetje lezen. Dus vragen we aan een politie-agent om een goed hotel en hij stuurt ons naar hotel Alejandro I. Bij aankomst zien we dat het hier om een vijfsterrenhotel gaat en we vrezen dat dit teveel is voor onze portemonnee. Maar de prijs valt toch nog mee (350 pesos per nacht). We hebben nog wat tijd om ons op te frissen want hier is het 1uur vroeger dan in Tucuman (tijdsverschil in Argentinie is toch wel verwarrend !!!). In de nabijheid vinden we per toeval een heel goed restaurant (één van de betere in Arg.) waar nog juist een tafeltje vrij is op het terras (nog 28° graden in het donker !).
Aankomst in Tucuman om 9 u (het is al 26° graden) terug op zoek naar een slaapbus naar Iguazu.
Na het aflopen van de meeste busmaatschappijen komen we tot de conclusie dat er geen slaapbussen bestaan naar Iguazu. Onze best optie voor de meest comfortabele reis is een cama executivo van Tucuman naar Posadas (rit van ongeveer 15 u) en van daar vertrekken verschillende bussen naar Iguazu ( ongeveer 3u rijden). Dus zullen we voor deze route opteren.
Nog even langslopen bij het toeristenbureau op zoek naar een goede rent a car de man neemt zelf voor ons contact op met Avis en voor 15 u moeten we op het bureau zijn. Eerst even eten en dan naar het bureau waar blijkt dat de man reeds vertrokken is naar de luchthaven en pas om 17 u terug aanwezig zal zijn. We hebben geen goesting om zo lang te wachten en nemen de taxi naar de luchthaven (andere rent a car's zijn ook pas open om 17u). Na een goede deal (grote wagen voor dezelfde prijs, 400 km/dag voor een kleine meerprijs en veel goedkoper dan Hertz op de luchthaven) kunnen we dan eindelijk vertrekken richting Salta. Vooraleer we Tucuman verlaten krijgen we nog een staaltje van de Argentijnse corruptie of bijverdeinste van de politie. Door het drukke verkeer ziet Michel de onopvallende wuivende politie-agent niet en negeert zo een stopbevel. Hij laat ons een papiertje zien met de bedragen van de boetes (gaande van 400 tot 1000 pesos) en wij doen alsof we niets begrijpen. Hij stelt voor dat we hem 200 pesos geven en dan is alles opgelost ! We weten dat dit niet correct is, maar we opteren ervoor om toch het geld te geven i.p.v. misschien nog meer problemen op onze nek te halen. We rijden verder naar Tafi del Valle waar we zullen overnachten (via route 38 tot Famailla = autostrade). Dan nemen we de route 307 en ga we de bergen in door een schitterend subtropisch bosgebied. Daar krijgen we de eerste motregen van onze vakantie, maar in feite doet ons dit deugd omdat het een beetje zorgt voor afkoeling (23° i.p.v. 35 à 40 ° graden) en we toch nog leuke foto's kunnen nemen. We passeren ook nog El Moller waar nog een aantal menhirs te bezichtigen zijn (ook weer tegen betaling), maar we zien reeds vanaf de straat dat dit echt niet veel voorstelt dus we rijden verder richting Tafi del Valle .
Ondertussen is het reeds 19 uur geworden en we gaan op zoek naar een slaapplaats. Na enkel tevergeefse pogingen (de goede hotels zijn vol) vinden we eindelijk plaats in hotel 'Mirador del Tafi'. 225 peso (met Visa 285peso) per nacht is buitensporig veel voor deze regio maar omdat we geen zin hebben om verder te rijden besluiten we om hier maar te blijven.
Bij 'la cena' (avondeten) blijkt dat we die avond de enige gasten zijn (zou dit te maken hebben met de prijs?).
Zelfs ons traditioneel aperitiefje (gin + tonic) is hier niet mogelijk omdat er geen . tonic in huis is !!! (nog nooit meegemaakt)
Tijdens het ontbijt overleggen we onze terugweg : we riskeren het om de Ruta 52 te nemen (mogelijks zullen we te laat in Mendoza zijn om de wagen tijdig af te leveren) ook wel de weg van de honderden bochten genoemd. En inderdaad, juist buiten Upsalla verandert de asfaltweg in een grindweg en na enige tijd door een dor, vlak en droog landschap te rijden komen we plotseling aan een apart rotsformatie met enorme diepe kloven el Quebrada Del Toro en we klimmen en dalen met vele haarspeldbochten en een tamelijk slechte weg(gelukkig zijn er bijna geen tegenliggers op deze weg). Maar het is een prachtige natuur en als mens voel je je nietig in dit ongerepte natuurschoon! Juist voor we aan het verlaten Gran Hotel de Villavincencio (ja, het Spawater van Argentinië) met de grote tuinen komen pauzeren we even op een terrasje van een hosteria. Dan komen we terug in de bewoonde wereld en vervolgen onze weg naar Mendoza op een hele lange baan (zie foto's) en passeren we het bronwaterfabriek eneen groep soldaten op maneuvers die deze weg te voet afleggen bij een hitte van ongeveer 40° graden. Gelukkig hebben wij airco in de wagen !!
Terug in Mendoza gaan we op zoek naar een ticket voor een slaapbus van Tucuman of Salta naar Iguazu ( een rit van ongeveer 19 à 23u naargelang de busmaatschappij), maar tevergeefs. Men vertelt ons dat vanuit Tucuman er misschien wel bussen zijn die slaapgelegenheid hebben. We vinden wel een slaapbus van Iguazu naar B.A. en leggen die reeds vast.
We gaan nog even eten in een goed, maar wel duur restaurant in Mendoza (Azafran = verfijnde Argentijnse keuken) want we zijn vergeten te vragen of er eten was op de busmaatschapij Flecha voor onze rit naar Tucuman. Met ons buikje vol vertrekken we om 21 u met de nachtbus naar Tucuman en de service op deze bus is zelfs nog iets beter als met Andesmar. We kunnen nu lekker gaan slapen bij een buitentemperatuur van 30°, maar hoera voor de airco in de bus !!!!!!
Ondanks het feit dat we Mendoza geen aangename stad vinden, zijn we hier toch het langst geweest.
We huren een auto om toch nog iets te zien van de omgeving en we vertrekken naar alto montagne en hopen dat we nog op tijd zijn voor het park Aconcagua sluit. Wat wilt lukken: we komen onze John tegen die last minute hetzelfde idee als wij hadden om hier eens rond te trekken. We gaan samen verder en zijn juist te laat om het park nog binnen te kunnen. John gaat terug naar Mendoza, maar wij blijven hier de nacht spenderen in de regio. Michel heeft onderweg iets goeds gezien en daar gaan we dan ook naartoe : hier in de buurt zijn de meeste hotels en hostels gesloten (meer een vakantieoord voor de winter). Het hotel bevalt ons goed : het heeft een mooie oprit en tuin en alles is zeer groot (ook de kamers), alhoewel het een opfrisbeurt kan gebruiken is het hotel zeer proper. We hebben avondmaal en ontbijt in het hotel genomen zodat we ons niet meer moeten verplaatsen voor de avond. Geen internet op de kamer dus dan werken we ons dagboek nog even bij want we hebben wel wat achterstand. De tijd gaat hier zo snel voorbij, maar we willen onze herinneringen aan deze reis toch vastleggen voor onszelf en ook voor jullie thuis zodat jullie weten dat het goed gaat met ons. Nu lekker naar bed want morgen is weer een drukke dag.
M&M - Lotgevallen in Argentinië
