Terug in België na een heel intens mooie week in Cairo (waar er heel veel gebeurde) nam ik de nachttrein richting Luxor. Dit was voor mij een hele grote stap. Goed, Claude zette me dan wel op de trein, het was toch wat onwennig zo heel alleen als vrouw. Ook hier schrikt het onbekende of nieuwe zo gemakkelijk af en brengt ze veel twijfels en/of angst naar boven. Het hele traject is goed verlopen hoewel ik weinig sliep. Aan het station in Luxor werd ik afgehaald door Ahmed en Hamada. Richting hotel waar twee dagen rust enkel en alleen voor mij gepland waren. Ik werd ook meermaals uitgenodigd om te gaan eten en om iets te gaan drinken, maar ik had echt behoefte om tot rust te komen.

Integratie van alles wat gebeurde in Cairo. Nooit had ik gedacht dat deze dagen voor mij zo mooi zouden zijn. Ik ben een heel sociaal iemand, had nog nooit de tijd gehad of genomen voor mezelf. Ik kon de enorme rust, ruimte en vrijheid voelen wat m een geweldig gevoel bezorgde.

Zaterdag 20 maart was dan het grote moment waarop de groep vertrok (mijn rust was over ;-) hihi). We stonden anderhalf tot twee uur te wachten en met enige vertraging zagen we ze dan toch aankomen. Het weerzien was voor mij heel intens.

Evelien ging mee met de taxi, ik nam haar plaats in, in de bus om de groep te vergezellen. Inchecken, kamers tonen, … Terwijl iedereen een beetje uitpakte ging ik al wat geld wisselen voor iedereen.

Diezelfde avond gingen we naar de tempel van Luxor. Daar kreeg Evelien haar verjaardagsgeschenkje. De tempel is toch ongelooflijk mooi als hij helemaal verlicht is. Iedereen genoot ervan, daarna nuttigden we ons eerste avondmaal in het hotel. Tijd voor wat rust, voor iedereen trouwens na het avondeten.

Dag twee: een wandeltocht op de Heilige Berg. Dit was een unieke ervaring voor iedereen. De ruimte die we mochten voelen, de krachten, … Woorden schieten ongelooflijk tekort, zoals elke keer dat we naar Egypte gaan. Op de Heilige Berg werden er inwijdingen gedaan, bij het Medicijnenwiel dat Karien er in november bouwde. Zo kwam er een samenwerking en een verdere opbouw van de energie.

Een boottocht met de felucca op de Nijl was voor twee mensen een enorme stap om de angsten in zichzelf te overwinnen. Maar; ze deden het toch!

De Tempel van Dendera had een verrassing voor ons in petto. Toen we aankwamen waren er een massa bussen, we werden ondergedompeld in een ongelooflijke mensenmassa. ‘We zien wel’, was mijn reactie. In de tempel werden we geleid en begeleid door het Hogere. We gingen eerst naar boven waar bijna niemand was. In een kleine kapel deden we een meditatie op de moederkracht. Wat, zoals zoveel als gebeurt is, gebeurde opnieuw, toen wij vertrokken uit deze kapel kwamen ineens héél veel mensen net deze kapel bezoeken. We gingen naar beneden, waar de kans hadden als groep samen in de Krypte te gaan. Ook hier waren we alleen. Perfect om healingswerk te doen, zielen die elkaar (terug)vinden, iedereen was gelukkig.

De hele week was intens, maar o zo mooi. En iemand van de groep vernoemde dat onze reis volgend jaar geen transformatiereis meer moet noemen, maar reis van lach en traan. Deze uitspraak zegt zoveel, het is een diepe schoonheid waarin we leren met alles om te gaan.

Natuurlijk kon het niet anders dan de groep mee te nemen naar de Souk. Ook hier werden velen van hen diep geraakt, want het geheel is zo anders dan bij ons. Als je iets wil kopen is het goed toch een beetje de prijs te weten wil je niet veel te veel betalen. Ja, zelfs voor mij blijft dit een uitdaging. Het blijft steeds opnieuw voelen om tot een eerlijke prijs te komen. Niet minder betalen, maar ook niet teveel. Alles heeft altijd 2 zijden. Je kunt geen fooi geven aan bedelaars en langs de andere kant spullen kopen onder de prijs.

Plots zag ik de Souk mijn kleine vriendje terug van vorig jaar. Toen hij me zag begonnen zijn oogjes te sprankelen en liep hij naar me toe. Hij knuffelde me en zei onophoudelijk: ‘mama, mama’. Voor mij was het diep ontroerend, maar ook voor de mensen rondom mij. Hoe een klein moment ons zo diep kan raken tot heel diep in ons hart en ons de mogelijkheid geeft ons hart telkens ietsje meer te openen.

Luxor kan je natuurlijk ook niet doen zonder een bezoek te brengen aan Karnak. Wegens de restauratiewerken kan je niet tot bij Sechkmet geraken. Egypte zou Egypte natuurlijk niet zonder zonder de achterpoortjes. We hadden de kans een gids te nemen (die ik al kende) en flink wat baksjisj te betalen. De deur zou voor ons opengaan hoewel dat evengoed voor misschien 2 of 30 minuten kon zijn. Niets kon ons beloofd worden. Mijn gevoel kwam hier in opstand, ik vond het niet correct hier aan mee te doen. Voor ons hoefde het niet en wij hebben genoten van de tempel op onze manier.

Ook de vallei der Nobelen, het Ramesseum en de Habu tempel zijn we gaan bezoeken.

Een dagje rust met enkel een kamelentocht zag iedereen heel goed zitten. We spraken af met 2 op 1 kameel te zitten aangezien enkelen bang waren en ook om de prijs wat te drukken. We gingen met de ferrie naar de Westbank. Uiteindelijk bleek dat we elk afzonderlijk een kameel moesten nemen. Wilde men er meer geld uithalen? We beslisten de tocht te laten voor wat het was. We gingen dan gezellig iets eten.

De vallei der Koningen was alweer een nieuwe uitdaging. Een mensenmassa van jewelste en toch waren er drie tombes voor ons voorzien waar weinig of geen mensen waren. Nog maar eens sterven aan onszelf. Voor de ene al wat meer dan de andere. We hadden een enorm gevoel van dankbaarheid, en een heel intens groepsgevoel.

Als ik zelf terugkijk op deze week, dan kan ik zegen dat het heel aangenaam en intens was. De durf om mee te vloeien in het leven vanuit een vertrouwen is als een geschenk. Toch blokkeren we onszelf vaak door angst. Angst die in elke cel van ons wezen zit en voor ieder van ons anders is. Het zijn onze struikelblokken maar tevens ook onze mogelijkheden om te groeien en te evolueren in onszelf.

Ik ben iedereen van de groep heel dankbaar voor zijn/haar aanwezigheid en zijn/haar bijdrage tot het geheel.

Graag wil ik ook eenieder bedanken die door het volgen van deze blog met ons in verbinding stond.

Met een intense dankbaarheid en een diepe liefde voor al wat is.
Liefs,
Diana.

29-03-2010 om 13:20 geschreven door Evelien