Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Luxor
Because there's no place like home! :)
23-01-2012
Egyptische hersenknronkels...
Wel, gisteren heb ik heel wat zitten nadenken. Of me misschien beter dingen zitten afvragen. Ik had wat zitten mailen met Amina om te vragen hoe het ging met haar. Ze zei dat met haar alles goed gaat, maar dat de bezetting van het hotel momenteel maar 20% bedraagt. Wat weinig is. Er zijn nog geen ontslagen gevallen op het eiland, maar ik vrees dat dit ook hier niet zal uitblijven. Tegen dat de zomer - het laagseizoen - eraan komt moet men een buffer hebben kunnen opbouwen, maar aangezien er nu zo weinig toeristen zijn gaat dat niet. Het zijn vooral mensen die weten dat Luxor veilig is die terugkeren. Vooral de mensen dus die jaarlijks of meerdere keren per jaar naar het eiland reizen.
Heel veel mensen zitten zonder werk. Door alles wat er gaande is, zijn er amper nog toeristen die Egypte op hun reisbestemming zetten. En dat is zo jammer voor alle mensen die rechtstreeks of onrechtstreeks afhankelijk zijn van de inkomsten daaruit. Net zoveel mensen komen zonder werk te zitten, maar nieuwe jobs zijn er nergens. Tegelijkertijd blijven de kosten voor deze gezinnen wel verder gaan. Ze moeten hun flat betalen, een auto betalen, eten betalen, ... En in Egypte bestaat er niet zoiets als een werkloosheidsuitkering. Dus wie geen werk heeft, heeft GEEN geld. Dat is ondertussen ondermeer het geval voor Ahmed. Hij is ontslagen omdat er onvoldoende werk was, maar kan nergens aan een nieuwe job geraken. Hij moet zijn flat betalen, moet meehelpen voorzien in het levensonderhoud van zijn familie, ... Maar dat gaat niet. e oplossing daarvoor is dat de regering deze mensen in de gevangenis dropt en ze daar onderbetaald laat werken tot de schulden betaald zijn. Je kan zeggen; waarom vereffen jij het niet? Wel, dat heb ik overwogen. Echt waar, niemand wil z'n geliefde naar de gevangenis sturen, maar langs de ene kant is de schuldenberg ZO groot, dat ik er echt niet bij kan, en langs de andere kant brengt het zoveel vragen met zich mee. Als ik het doe, maak ik ze afhankelijk van mij! Ze zullen altijd verwachten dat ik zomaar geld geef, of iedereen zomaar uit de brand kan helpen. Wel, sorry, maar dat kan ik echt niet maken. En Wat als de schulden dan effectief betaald zijn? Wel, dan begint het verhaal terug van voorafaan. Zolang er geen werkgelegenheid is, zullen heel veel gezinnen en families het zwaar te verduren krijgen. Dat begrijp ik. Maar ik kan hen niet allemaal helpen. Elke keer als ik 'naar huis ga', ga ik met een koffer gevuld met spullen die ik daar terug achterlaat. Dingen die ze nodig hebben, zoals een boekentasje of wat kommetjes of een balpen, wat papier, en voor de kids neem ik speelgoed, schoentjes, haarspeldjes, ... mee. En hoe groot mijn hart ook is terwijl ik al deze spullen verzamel, het doet pijn als je aankomt dat ze er zitten op te 'wachten' tot ze iets krijgen. Het is niet meer die ware vorm van VRIENDSCHAP. Ze willen bevriend zijn met Westerse mensen om er beter van te worden.
Zo stel ik me voor hoe gek het zou zijn als ik de straat binnenwandel van de flat. De gekke buurvrouw zal vragen waar haar BH's zijn die ze wou. De andere zal vagen naar haar schoenen, dan nog wel in het zwart die ze wou nadat ze mijn witte schoenen had gezien. Dat maakt het voor mij nu heel confronterend en lastig om te gaan. Ten eerste om een lege flat aan te treffen en ten tweede om al deze mensen die grote geschenken verwachten, maar niet kunnen zien dat ik ook moet sparen om mijn vliegticket te kunnen boeken.
Natuurlijk wil ik iedereen ZO graag terug zien. Maar ik vraag me af op welke basis deze vriendschappen nog gebaseerd zijn. Het lijkt wel hoe slechter het daar gaat met toerisme en economie, hoe meer ze gaan vasthangen aan de westerse relaties die ze hebben, zonder daar verder bij stil te staan. Dat Egypte nog 100 jaar achter loopt is een feit, maar ja, ach, ik heb het er even heel lastig mee. Vooral het feit te weten hoe graag ik iedereen zie, hoe anders zij kunnen worden door wat er gaande is. Dan denk ik nog zo graag terug aan mijn laatste reis in November. Voor Nadya had ik niets meegebracht, Niets. Ik hoorde wel dat ze graag een pizza wou en dan ben ik die voor haar gaan kopen. Ze was door het dolle heen, de pizza werd bij wijze van spreken in 100 stukken gesneden en met iedereen gedeeld. ze was ZO blij. Dat was nog oprecht. ! :)
Volgens mij, als ik terugga, lijkt het met goed even tot rust te komen. De situatie onder ogen te zien, en ik ga naar het weeshuis! Daar ben ik nu heel zeker van. Ze hebben handen te kort om voor de baby's en de kindjes in het weeshuis te zorgen. Wel, een kind kan nog onvoorwaardelijk liefhebben, dan deel ik mijn liefde ook heel graag met hen, door babymelk en kleertjes en speelgoed te kopen, en door de baby's vast te houden, te voeden, te verzorgen.
Wat de rest brengt weet ik niet, weet niemand. Maar dat dit nu even 'uit' mijn hoofd is geeft ruimte en plaats voor nieuwe antwoorden! :)
'Een vrouw zonder buik is als een hemel zonder sterren' (Arabisch spreekwoord)
