Een bezoek aan het eiland Goree is een must voor iedere Dakar-toerist.. Dit was van de 16e tot de 19e eeuw een van de vertrekpunten van waar de slaven naar de Amerika's vertrokken. Een boottocht van 20 minuten bracht ons naar dit enigszins schattige eilandje, bewoond door 1200 arme mensen, rijke mensen, kunstenaars, bedelaars en vooral veel verkopers . Al voor het vertrek werden we aangeklampt. Aangekomen werd het alleen maar erger! Brrrr... De uiteenzetting van de conservator van het gerestaureerde Slavenhuis bracht tot leven hoe miljoenen arme Afrikanen op mensonterende wijze geselecteerd en vastgehouden werden. Om dan verkocht te worden om in Noord- en Zuid-Amerika als slaven te werken op plantages etc. Het was aangrijpend. Nog wat rondgewandeld, van de frisse wind genoten, en wat CFAs besteed aan werk van lokale schilders. Bij aankomst in de haven voor het eerst een taxi geweigerd wegens TE onveilig...intussen weten we precies hoe hard we de deur mogen toeslaan opdat ze zou sluiten zonder er uit te vallen. De meeste taxichauffeurs zijn hier trouwens in djellaba gekleed.
Het geheim van de mooie witte tanden.
We vragen ons al lang af hoe het kan dat de mensen hier zo n mooie witte tanden hebben? Neen, niet Colgate is het geheim, ook niet dat zie hun tanden veel poetsen. Wel het soort zoethoutstokje dat ze voortdurend in hun mond hebben om hun tanden schoon te maken.
Er zijn tot nog toe 2 momenten hier in Senegal waarbij we het gevoel hadden zo rap mogelijk weer weg te willen. Dat was de aankomst van de vissersboten eerder deze week in Mbour, en onze kennismaking met centrum Dakar gisteravond.
Met een been uit de taxi (enig veilig vervoermiddel) op de Place de l'Independance, werden we bij iedere stap lastig gevallen door niet zo koosjer uitziende figuren, landlopers, arme luizen, etc. die beweren je te kennen, vragen wat je zoekt, smoesjes verzinnen etc. Ze hebben duidelijk maar 1doel: je op een of andere manier CFA's (lokale munt) afhandig te maken. Verder overal vuil (=Afrika), djellaba klerenboetieks, winkelbarakskes op straat .... Om geld uit de automaat te halen moesten we via een donkere binnenkoer, bewaakt door 2 agenten. Iedere automaat heeft hier een bewaker.
Geen aantrekkelijke cafés of restaurants te bespeuren, dus besloten we te eten in de tuin van het Institut Culturel Francais (aanbevolen door Trotter-gids). Een bewaker bij de poort, beetje verder sjakos laten controleren en onszelf laten scannen met metaaldetector... Eens veilig verklaard mochten we ons onder het grotendeels blanke publiek daar mengen. Was leuk en lekker. De bewaker raadde ons bij vertrek aan de taxi vlak voor de deur te nemen. Veilig voor de deur van het hotel afgezet.
Na een hete rit van meer dan 3,5 uur door de brousse, meestal over de enige goede asfaltweg, zijn we aangekomen in de frissere miljoenenstad Dakar. Direct beslist dat we alleen maar de meer ontwikkelde buurt willen bezoeken. Het is effe genoeg geweest. Het doet deugd hier nu te zitten op het dakterras van hotel The Djoloff, met zicht op zee. eindelijk een mooi en proper hotel met koloniale ambiance, comfort.... Een gevoel van opluchting ..... Hier blijven we tot zaterdagmorgen. Dan reizen we noordwaarts naar St.Louis, onze laatste bestemming.
Zang- en dansperformance van de keukenploeg na het avondeten
Toch blij met ons logement hier: een centrale rondavel met uistekend restaurant , supervriendelijk personeel, zwembad, en een oase van rust aan de delta. Dit compenseert ruimschoots de wat afgeleefde kamers in de vorm van een 12 tal cabanes. Die zijn dringend aan vernieuwing toe.
Na het avondeten verraste het keukenpersoneel ons met een afrikaans dans- en zangspektakel. Een stel potten en pannen als djembe is voldoende om hen uit de bol te doen gaan. Aan hun enthousiasme te zien leken ze er even veel plezier aan te beleven als wij.
Vandaag (woensdag) een rustdag ingelast. Vroeg opgestaan om getuige te zijn van de zonsopgang en het ontwaken van de lagune.
Morgenvroeg haalt Moussa ons op en verhuizen we voor 2 dagen naar Dakar.
Een tochtje met een "pirogue" (prauw) door de mangroves bracht ons tot Mar Lodj, het grootste eiland van de delta. De mensen in de 4 dorpjes leven hiet in de meest primitieve omstandigheden, verstoken van alles wat je je bij het woord "comfort" kan inbeelden. Geen electriciteit, alleen hier en daar een zonnepaneel uit, jawel, Belgie. Alsof Belgie het land van de zon is! We geraken stilaan gesatureerd, vooral van het vuil en het totaal gebrek aan hygiene! En ze lijken niks te doen om hun lot te verbeteren. Als er dan al nutsvoorzieningen zijn, zoals een waterput, dan is die geschonken door een of andere westerse hulporganisatie. Wat een verschil met Vietnam.
Op de terugweg getuige geweest van een mooie zonsondergang en exotische vogels gezien,
Jos droomde ervan om eens te kunnen vliegen in Afrika. En dat is gelukt. We hebben beiden een vluchtje gemaakt om de wondermooie delta (werelderfgoed) vanuit de lucht te bewonderen. Het was een bijzondere ervaring zo'n onbewoond en uitgestrekt stukje Afrika vanuit de lucht te zien. En Jos mocht van de eigenaar het stuur overnemen. Wat een buitenkans.
Gisteren morgen met pijn in het hart vertrokken bij Dominique. Haar bijna dood geknuffeld. afscheid genomen van haar kameraad, Afro reggae muzikant en zanger Ismael, van wie we intussen grote fan geworden zijn. Zijn cd zal vele fijne herinneringen levendig houden.De fantastische optredens van zijn groep, het spontaan concertje bij Dominique thuis, en onze dansavonden in de naburige bars.
Met Moussa-taxi een lange tocht door de brousse gemaakt, over stofferige zandpistes vol gaten en kuilen. Oneindige vlaktes met kale palmbomen, en hier en daar baobabs. Onze mond viel open bij het zien hoe er in deze tijd nog mensen wonen in petieterige huttendorpjes, in deze volgens ons onbewoonbare brouse, met niets, maar dan ook niets aan comfort. Twee keer hebben we een waterput gezien. "Geschonken door een Europese weldoener" zei Moussa.
Bij aankomst aan de delta een stekje aan de lagune gezocht en gevonden. En het is echt een meevaller. Mooi terras met VLAK ervoor een soort vliegveldje. Jos was niet te houden.
Het is al enkele dagen geleden sinds we onze blog bijgewerkt hebben. De dagen waren vol en vaak zonder internet, en de avonden hadden we wat beters te doen: als goede fans van Benne Bayfall (Ismael) naar hun concertjes in de naburige bars, zelf dansen en genieten van Afrikaans dansen.Â
Vandaag zijn ze, na een boeiende tocht op pistes door de brousse, goed terecht gekomen in een tof logement bij de delta. Het terras
Het geheim van de mooie witte tanden.
Na een hete rit van meer dan 3,5 uur door de brousse, meestal over de enige goede asfaltweg, zijn we aangekomen in de frissere miljoenenstad Dakar. Direct beslist dat we alleen maar de meer ontwikkelde buurt willen bezoeken. Het is effe genoeg geweest. 
