Zang- en dansperformance van de keukenploeg na het avondeten
Toch blij met ons logement hier: een centrale rondavel met uistekend restaurant , supervriendelijk personeel, zwembad, en een oase van rust aan de delta. Dit compenseert ruimschoots de wat afgeleefde kamers in de vorm van een 12 tal cabanes. Die zijn dringend aan vernieuwing toe.
Na het avondeten verraste het keukenpersoneel ons met een afrikaans dans- en zangspektakel. Een stel potten en pannen als djembe is voldoende om hen uit de bol te doen gaan. Aan hun enthousiasme te zien leken ze er even veel plezier aan te beleven als wij.
Vandaag (woensdag) een rustdag ingelast. Vroeg opgestaan om getuige te zijn van de zonsopgang en het ontwaken van de lagune.
Morgenvroeg haalt Moussa ons op en verhuizen we voor 2 dagen naar Dakar.
Een tochtje met een "pirogue" (prauw) door de mangroves bracht ons tot Mar Lodj, het grootste eiland van de delta. De mensen in de 4 dorpjes leven hiet in de meest primitieve omstandigheden, verstoken van alles wat je je bij het woord "comfort" kan inbeelden. Geen electriciteit, alleen hier en daar een zonnepaneel uit, jawel, Belgie. Alsof Belgie het land van de zon is! We geraken stilaan gesatureerd, vooral van het vuil en het totaal gebrek aan hygiene! En ze lijken niks te doen om hun lot te verbeteren. Als er dan al nutsvoorzieningen zijn, zoals een waterput, dan is die geschonken door een of andere westerse hulporganisatie. Wat een verschil met Vietnam.
Op de terugweg getuige geweest van een mooie zonsondergang en exotische vogels gezien,
Jos droomde ervan om eens te kunnen vliegen in Afrika. En dat is gelukt. We hebben beiden een vluchtje gemaakt om de wondermooie delta (werelderfgoed) vanuit de lucht te bewonderen. Het was een bijzondere ervaring zo'n onbewoond en uitgestrekt stukje Afrika vanuit de lucht te zien. En Jos mocht van de eigenaar het stuur overnemen. Wat een buitenkans.
Gisteren morgen met pijn in het hart vertrokken bij Dominique. Haar bijna dood geknuffeld. afscheid genomen van haar kameraad, Afro reggae muzikant en zanger Ismael, van wie we intussen grote fan geworden zijn. Zijn cd zal vele fijne herinneringen levendig houden.De fantastische optredens van zijn groep, het spontaan concertje bij Dominique thuis, en onze dansavonden in de naburige bars.
Met Moussa-taxi een lange tocht door de brousse gemaakt, over stofferige zandpistes vol gaten en kuilen. Oneindige vlaktes met kale palmbomen, en hier en daar baobabs. Onze mond viel open bij het zien hoe er in deze tijd nog mensen wonen in petieterige huttendorpjes, in deze volgens ons onbewoonbare brouse, met niets, maar dan ook niets aan comfort. Twee keer hebben we een waterput gezien. "Geschonken door een Europese weldoener" zei Moussa.
Bij aankomst aan de delta een stekje aan de lagune gezocht en gevonden. En het is echt een meevaller. Mooi terras met VLAK ervoor een soort vliegveldje. Jos was niet te houden.
Het is al enkele dagen geleden sinds we onze blog bijgewerkt hebben. De dagen waren vol en vaak zonder internet, en de avonden hadden we wat beters te doen: als goede fans van Benne Bayfall (Ismael) naar hun concertjes in de naburige bars, zelf dansen en genieten van Afrikaans dansen.Â
Vandaag zijn ze, na een boeiende tocht op pistes door de brousse, goed terecht gekomen in een tof logement bij de delta. Het terras
Al een paar dagen geen tijd gehad om te bloggen. Overdag onderweg en geen internet, s avonds andere plezante dingen te doen, zoals naar afroreggae concertjes gaan tot een kot in de nacht en dansen.. We hebben dus wel wat in te halen als we onze blog up to date willen houden.
Het is nu maandagavond en we zijn na een boeiende tocht door de brousse in Nndangane geraakt, in de Sine Saloum. Een mooi logement gevonden, super gelegen met restaurant terras aan de delta, zwembad, en vlak voor het terras een landingsplaats voor autogiro's,. Dat zijn een soort open helikopters waarmee je een luchtdoop boven het enorme en prachtige deltagebied kan maken. Wat een toeval. Jos kon zijn lach niet inhouden. Hij heeft al geboekt voor een vlucht morgen, en ik ...misschien ook. De cabanes ( hutjes) waarin we logeren zijn wat afgeleefd en aan renovatie toe, maar we zijn tenslotte in Afrika. We blijven hier tot donderdag.
Na 4 dagen couleur locale werd het tijd werd om de couleur regionale te ervaren. Moussa en zijn taxi(vrak) gecharterd voor een ritje naar het Iles des Coquillages, 2 eilandjes vlakbij de delta van de Saloum die volledig gevormd zijn door schelpjes. Een eiland is een kerkhof waar 2 generaties eilandbewoners begraven liggen. 90% van de mensen zijn hier katholiek, en de rest is moslim. In de rest van Senegal is het omgekeerd. 90% moslim.
Interessant om te zien, en te horen vd gids hoe het spiritisme nog een grote rol speelt in beide religies. De grote heilige baobab boom speelt hierbij een belangrijke rol. Te veel om uit te leggen nu...
Nog boeiender was de weg er naartoe - het schouwspel in de primitieve (soms nog hutten) dorpjes en langs de stoffige pistes (zandwegen), en vooral luisteren naar Moussa's verhaal over het leven hier, zijn familie enz.
Moussa heeft ons hart gestolen. Hij mag onze chauffeur zijn de volgende dagen. Trouwens, ALLE autos hier zijn opgelapte wrakken. De enige recente autos zijn jeeps van rijke blanken.
Op de terugweg gestopt op een immense, kleurrijke scheepswerf, waar ontelbare prauwen lagen te wachten op een laagje verf,of om opgekalafaterd te worden.
Gisteravond organiseerde Dominique een dineetje op z'n Senegalees - samen zittend op de grond rond een grote schotel witte rijst, yassa (pikante ajuinsaus die hier bij alles geserveerd wordt) , vis van de dag inclusief koppen, bereid door een of andere kennis in de buurt. (Prijs: 1000 CFA=1,5 per persoon). Het was gezellig, pikant, maar vooral een les in nederigheid!
Wij, de gasten, mochten eerst ons buikje vol eten. Daarna ging de schotel met half gegeten stukken vis naar Ismael en enkele andere vrienden die in de zetel tv keken. ....en, tot onze verwondering werd wat daar nog van overbleef deze morgen met nog veel meer smaak opgesmuld door een 10-tal Talibe-kindjes die hier iedere morgen aankloppen om te zien of er wat overschiet van het ontbijt. We kregen de krop in de keel toen ze de uitgelekte lege schotel terug brachten. We zitten hier in een volledig afgesloten huis met ommuurde tuin. Niet zo leuk, maar noodzakelijk hier. Als tegenprestatie voor wat eten, snoep en soms een beetje geld vraagt Dominique hen om wat op te ruimen langs de straat. Overal zwerven hier Talibe straatkindjes van 4 tot 10 jaar door de stoffige, onverharde straten. Omdat de ouders ze niet kunnen onderhouden worden ze naar de Marabout gestuurd onder het mom de Koran te leren. Die geeft hen een matje om te slapen en verder niks! Ze zwerven volledig aangewezen op zichzelf door de straten, wassen zich nooit... Toch fijn dat een 10-tal van hen hier af en toe terecht kunnen bij Dominique. Soms, als een gast kleren meebrengt, verwent Dominique hen met een wasbeurt met de tuinslang en propere kleren. Dat moet deugd doen voor die arme dutskes.
Het doet je echt wel even stilstaan...als je bedenkt wat wij soms "onrechtvaardig" vinden...
Na 4 dagen couleur locale werd het tijd werd om de couleur regionale te ervaren. Moussa en zijn taxi(vrak) gecharterd voor een ritje naar het Iles des Coquillages, 2 eilandjes vlakbij de delta van de Saloum die volledig gevormd zijn door schelpjes. Een eiland is een kerkhof waar 2 generaties eilandbewoners begraven liggen. 90% van de mensen zijn hier katholiek, en de rest is moslim. In de rest van Senegal is het omgekeerd. 90% moslim. 
Gisteravond organiseerde Dominique een dineetje op z'n Senegalees - samen zittend op de grond rond een grote schotel witte rijst, yassa (pikante ajuinsaus die hier bij alles geserveerd wordt) , vis van de dag inclusief koppen, bereid door een of andere kennis in de buurt. (Prijs: 1000 CFA=1,5 per persoon). Het was gezellig, pikant, maar vooral een les in nederigheid!
