Benton vertelde me zijn twijfels bij alle voorvallen. Toen we deze morgen vertelden over het feit dat mijn creditcardgegevens werden gebruikt voor fraude, deed hij er nogal redelijk luchtig over. Nu vertelt hij mij plots wat hij echt denkt. Iedere keer wanneer ik een nieuwe kaart krijg, gebeuren deze soorten fraudes. Benton denkt dat er een lek in mijn beveiliging zit. Mijn nicht Lucy is een ware computergenie en kan goed overweg met computers. Een lek in haar beveiliging zou ze uitermate persoonlijk nemen.
Ik vraag hem hoe hij denkt dat de koperen muntjes, de tweets en de gegraveerde kogel kunnen gelinkt worden met Lucy.
Benton denkt dat de tweets, de muntjes en het gebruik van mijn creditkaart wellicht bedoeld zijn om mijn aandacht te trekken.
"En de kogel met die 3 erop? Is dat hetzelfde?".
"Ja. Een visitekaartje van een onzichtbaar iemand die zich vlak onder ons neus bevindt. Lucy bevind zich vlak onder ons neus."
Ik wil nog niet zover gaan. Ik wil liever nooit zover gaan maar ik moet Lucy toch als een mogelijke seriemoordenaar zien....
Er rijdt een zwart busje naar binnen, glanzend als lakleer.
"Peck Mortuary Services" is gearriveerd om de drenkeling, het veertienjarige meisje dat per ongeluk is verdronken, op te halen. Even denk ik aan de kinderen die bij haar waren, en ik vraag me af hoe de rest van hun leven eruit zal zien. Vroeger werd ik kwaad als mensen op een domme manier aan hun einde kwamen. Ik had altijd mijn oordeel al klaar over dronkaards, drugsverslaafden, mensen die onder invloed van drank of drugs tijdens het rijden in de laadbak van een pick-up gingen staan of in meren en zwembaden sprongen zonder te kunnen zwemmen. Meestal word ik verdrietig van dit soort gevallen, omdat deze mensen zoveel moeten missen. Niemand begint aan zijn leven met het idee dat hij bij mij op een stalen tafel terecht zal komen. Mensen houden geen rekening met zo'n einde als ze dromen over wat ze willen worden en wie ze zullen liefhebben.
Door het grote vierkant van de geopende deur zie ik de parkeerplaats. In die paar minuten dat ik hier ben, zijn er nog meer auto's verdwenen van werknemers waarvan hun werkdag erop zit. De personeelsleden nemen zelden deze uitgang naar de parkeerplaats. Het verbaast me telkens weer als forensische wetenschappers niets willen weten van de mensen aan wier zaken ze werken. Ze willen zelf niet in de buurt komen van dode lichamen, of zelfs naar de details horen over de sterfgevallen...
De oogwond is ook een inschotopening; de kogel is dwars door Nari's zonnebril gegaan. De bril is op het wegdek gevallen, waar ik hem fotografeer. Het linkerglas is verdwenen, maar het schildpadmontuur is intact. Splinters gepolariseerd plastic liggen verspreid over zijn witte overhemd en het wegdek naast zijn gezicht. Nari lag al op de grond toen hij door het oog werd geschoten, precies in de houding waarin hij nu nog steeds ligt.
Met een meetlat en meetlint duik ik de grote zware doos weer in, waar ik hem vanuit elke hoek fotografeer en opmerk dat de bril door de kracht en de baan van de kogel van zijn gezicht is geslagen. Hij is precies 1 meter en zestien centimeter rechts van zijn hoofd neergekomen. Ik betast het grijze haar, dat vol bloed zit. Mijn gehandschoende vingers vinden wat ik verwacht: breuken in zijn achterhoofd en scheuren waar minstens 1 kogel is uitgetreden. Maar geen zachte plekken. Zijn lichaam heeft nauwelijks nog gereageerd. Tegen de tijd dat hij de grond raakte, was hij al dood.
Ik wilde mijn nicht, Lucy nog wat vragen. Ik wist dat ze in de helikopter aan het vliegen was en dat ze een wireless verbinding in de cockpit, met bluetooth in haar helm had.Ik haalde mijn telefoon boven en nog voor ik iets kon intoetsen kreeg ik een oproep. "Rechercheur Pete Marino' verscheen op het schermpje. Niet zijn privé- maar zijn werknummer.
"Sorry dat ik je dit moet aandoen,doc" zegt Marino. Ik vraag hem wat er is en loop langzaam heen en weer in de tuin.
"We hebben er een in Farrar Street, op klaarlichte dag, massa's andere mensen in de buurt en niemand heeft iets gehoord of gezien, net zoals bij die andere. En ik maak me ernstig zorgen over de slachtoffers die hij kiest, en vooral de timing, nu president Obama vandaag naar hier op bezoek komt."
Ik vraag Marino naar de plaats waar het is gebeurd, maar hij wil het me niet zeggen. Hij wil dat ik voorlopig naar binnen ga. De moorden gebeuren meestal zo zegt hij. Hij wil dat ik binnen blijf totdat ze zeker weten dat er geen schutter meer is om me neer te schieten. Ik mag dan ook zeker niet alleen naar de plaats van de moord gaan en moet wachten tot hij me komt ophalen. De plaats van de moord is verdacht dichtbij, maar 5 minuten rijden van mijn huis.
Ik vraag hem of hij niet Luke Zenner, mijn tweede man kan inzetten, aangezien ik juist op het punt sta om te vertrekken op reis. Marino wil er niets van weten, hij wil mij en alleen maar mij. Hij wil geen van mijn andere pathologen-anatomen.
Ik accepteer de zaak, en mijn reisje naar Miami zal moeten wachten.
