Fietstocht vanuit Vlimmeren en Oostmalle naar Rome
14-06-2015
15. Zaterdag 13 juni 2015: Capriolo - Rivoltella di Desenzano del Garda (I)
Vanuit Capriolo dalen we 's morgens af naar het Lago d'Iseo. We volgen een eindje de oever op vele plekken begroeid met riet. Verder loopt het fietspad langs meren ontstaan door vroegere turfontginning, naar wijngaarden met enkele magnifieke wijnkastelen. In Brescia slenteren we wat rond langs de verschillende pleinen terwijl we de mooie gevels bewonderen. Vanuit een stad de juiste route terugvinden, we hebben dikwijls problemen op het goede pad terecht te komen (letterlijk te interpreteren natuurlijk).
Even verder staan we versteld van de hoogte van de mais op de velden: ik kan amper de top van de hoogste bladeren raken! We zijn ondertussen 2 weken onderweg, benieuwd of in de Kempen het ook al zo hoog staat. Enkele percelen later staan de zonnebloemen ook al in bloei, maar hun bladeren snakken naar bevloeiing. De pikdorsers ratelen over de graanvelden tot slechts een stoppelveld overblijft.
Tussen de olijfbomen laten we ons verder zakken naar het Gardameer. We vinden een hotelletje in de buurt van Descenzano del Garda. "s Avonds blijkt in het kleine dorpje een heus straatfeest op gang te komen. Heel de straat is een aaneenschakeling van tafels met feestvierende Italianen. Naar ik kon begrijpen werd het begin van de zomer gevierd, maar misschien moet ik eens dringend Italiaans leren ...
14. Vrijdag 12 juni 2015: Cisano Bergamasco - Capriolo (I)
Kan er een bepaald stramien zitten in hoe men verkeerd rijden? Tot nu toe bij ons wel: hoe steiler, hoe liever blijkbaar, op het masochistische af. We hebben er zelf ook geen verklaring voor... Maar de uitzondering bevestigt de regel: vanmorgen zoefden we al direct bergaf, in de verkeerde richting, zodat we met een 10 km teveel op onze teller terug op de route in Brivio belanden. Daar rijden we al snel bijna vast in de nog hete en smeulende asfalt! Tijdelijke signalisatie blijkt geen Italiaanse specialiteit te zijn. Zwoel bewolkt weer vandaag. In Villa d'Adda nemen we het veer van Leonardo da Vinci, een aan hem toegeschreven ingenieus systeem, enkel aangedreven door de stroming van het water. De wegen verder zijn niet veel soeps: langs ruwe keienpaden tot naast voorbijrazend verkeer. Daarentegen is de lange beklimming naar het oude stadsdeel van Bergamo de moeite, met zijn mooie middeleeuwse gebouwen. Wat verder gaat het fietspad door een natuurgebied langs de Serio, kriskras door velden geelbloeiende vetplantjes, als "rijstpap" gekend bij ons, met daartussen blauwpaarse tijmsoorten. Reizen om te leren: misschien heb ik wel Italiaanse roots. De stad Lovere blijkt namelijk hier niet veraf. Ghisalbo heeft een mooie kerk, die vandaag nog extra in de bloemen wordt gezet voor een trouwpartij een uur later. Nog druk in de weer met de versiering buiten, kijkt een vrouw bezorgd naar boven. Er hangt regen in de lucht. Inderdaad, verder onderweg naar Lago d"Iseo krijgen we een verfrissende bui. Een slaapplaats vinden we in een hotel in Capriolo.
Rit: 97 km Temperatuur: rond de 30°C Stijgingsmeters: 390 Hm Totaal: 1484 km
13. Donderdag 11 juni 2015: Chiavenna - Cisamo Bergamasco (I)
Even buiten Chiavenna vinden we het fietspaadje terug langs een rivier, dat ons leidt naar het Lago di Mezzola. Dit meer loopt enkele kilometers verder over in het Comomeer. Komen we hier terug in de bewoonde wereld? Het is in ieder geval veel drukker op onze route die naast het meer loopt, tot korte files toe. Soms is het je plaats afdwingen tussen auto's en vrachtwagens, met chauffeurs die ietsje minder galant zijn tegenover de fietser. Aandacht op de weg gericht houden dus, al worden we regelmatig afgeleid door allerlei zonnebadend schoon langs het water.
In een klein plaatsje, Dorio, spring ik efkens binnen in het oude gemeentehuis voor een stempel in ons pelgrimsboekje. Daniel wacht ondertussen buiten bij de fietsen, maar plots kijkt hij verschrikt omhoog: ik oefen alvast in mijn beste koeter-italiaans onze ontmoeting met de paus vanop het balkon! Wat verder in Dervio picknicken we op een grasplein naast het meer, terwijl parasailers (hoe schrijf je dat eigenlijk?) zich opmaken om hun sport te beoefenen. De veerboot vanuit Varenna vertrekt snel nadat we waren opgestapt. Terwijl we naar de overkant varen, raak ik in gesprek met een globetrottende Amerikaan uit San Francisco en een Vlaamse Parasiennne op verlof in Italie: de zovele korte ontmoetingen van rondtrekkende mensen met ieder hun interessant verhaal. In Bellagio aangekomen, wringen we ons tussen de vele toeristen door de straten. De weg naar Leggio leidt ons langs het meer door enkele lange tunnels door de rotsen. We zakken verder langs de Ada-rivier op zoek naar een slaapgelegenheid. De bloesem van de lindebomen naast het fietspad geurt ondertussen overweldigend. Achteromkijkend zien we de Alpentoppen steeds kleiner worden in die mooie blauwgrijze tinten. Na enkele pogingen bij B&B's vinden een uiteindelijk een onderkomen in een prima hotel, enkel kilometers van onze route in Cisamo Bergamasco.
Rit: 101 km Temperatuur: ronde de 30°C Hoogtemeters: 345 Hm Totaal. 1387 km
12. Woensdag 10 juni 2015: Andeer (CH) - Chiavenna (I)
"Heeft u nog een wens?", vroeg het dienstmeisje bij het beeindigen van ons ontbijt. "Misschien dat we al bovenop de Splügenpas waren ", probeerden we. Toen sprak ze de gevleugelde woorden: "Der Weg ist das Ziel!" Benieuwd of ik straks het onderweg zijn nog belangrijker vind dan het aankomen...
Gisteren hadden we een stuk van de Via Mala-kloof gemist, temeer omdat door werken een tunneltje was afgesloten en we een omleiding over de autoweg dienden te nemen. We spraken vanmorgen af dat ik zonder bagage een stuk terug zou afdalen, terwijl Daniel Andeer wat verder verkende. In Zillis was een bezoek aan het Martinuskerkje zeer de moeite waard, omwille van de 12° eeuwse beschilderde plafondpanelen. Ik daalde nog wat verder af in de steeds smaller wordende spectaculaire kloof waarna ik besloot om snel (bergop wordt "snel" wel heel relatief) terug te keren.
Vanaf Andeer slingert de weg zich naar boven. Een regelmatig gedonder weerklinkt: springladingen in een nabije steengroeve. Onze motor raakt net niet overhit door de enkele welkome druppels. Onder ons stroomt het blauwgroene water tussen de gebleekte rotsen, terwijl het naar beneden gutst in een witschuimende poel. Boven ons lijkt een dreigend overhangend rotsmassief ons te willen waarschuwen. In de verte weergalmt de echo van koeiebellen.
Net boven de boomgrens doen we wat krachten op op een boomstam midden een kleurrijke bloemenwei. Plots haal ik sleutel van onze hotelkamer boven: vergeten af te geven. Twee afdalende wielertoeristen wilden echter best de sleutel in Andeer terugbezorgen, dat was dus snel geregeld! Maar stilaan nadert de apotheose: de heen en weer kronkelende weg naar de top! Enkele sneeuwvelden naast de weg nodigen ons uit tot een sneeuwballengevecht op blote voeten. Toegegeven, lang houden we dat niet uit: de flits van het fototoestel betekent meteen het eindsignaal! En dan eindelijk, de top, 2113 meter, tevens de grens met Italië! Terwijl we voldaan elkaar gelukwensen, snijdt de koude wind door ons lijf. Snel warm aankleden dus geblazen.
Daarna is het zo goed als enkel afdalen. De dorpjes waar we doorvliegen zijn grauwer, waar de huizen tot nu toe mooi beschilderd waren. Enkel remmend voor haarspeltbochten en auto's krijgen we een magnifiek zicht op het dal, tot we na 34 km afdalen halt houden in Chiavenna. Terwijl we naar het stadsplan kijken, spreekt een oudere man ons aan en wijst ons een prima B&B vlak in de buurt!
11. Dinsdag 9 juni 2015: Feldkirch (A) - Andeer (CH)
Het was slechts enkele kilometers afdalen en we stonden al voor de grenspost van Liechtenstein. Bewolkt, nu en dan een spatje regen, maar eerder aan de frisse kant met een 17°C. Bij een benzinestation wil ik snel efkens de bandenspanning terug op punt brengen, met het oog op de beklimming van de Splugenpas over de Alpen morgen. Geen goed idee dus: te weinig druk beschikbaar, en uiteindelijk brak mijn ventiel ook nog af! Terug op pad schieten we de dijk op naast de Rijn, waar we het kleine vorstendom wat verder verlaten. We zullen Liechtenstein herinneren als redelijk vlak, al kunnen we misleid zijn doordat de omliggende bergen in een dicht en laaghangend wolkendek waren gehuld.
In Bad Ragaz vergaapte ik me aan de her en der talrijk opgestelde echt knappe beeldhouwwerken, een driejaarlijkse organisatie vertelde men me. Op het ritme van een draaiorgel met Tirolermuziek dansten we spinnend door het centrum van Chur. Die Alpenstadt, noemt ze zichzelf op enkele uithangborden. Door wegenwerken aan de rand van de stad was het zoeken en een tiental keer vragen eer we uiteindelijk een fietspad naar Domat vonden.
Van hieruit klimmen we naar de Polenweg, aangelegd door Poolse krijgsgevangenen in WOII. De weg is deels uitgehouwen uit de rotsen, soms nog bezaaid met omlaaggevallen rotsen , wat verder is het wegdek deels weggezakt in de ravijn- weliswaar goed voorzien van signalisatie. Ondertussen genieten we van spectaculaire vergezichten met diep onder ons de kolkende rivier.
Een hotelletje opzoeken hadden we gepland in Thusis. Het eerste bleek volzet, hadden we niet echt verwacht. Een beetje wanhopig werden we echter toen we al in een naburig dorpje waren aanbeland en ook daar hetzelfde antwoord te krijgen, ik denk ongeveer voor de tiende keer. De vriendelijke hoteleigenaar had echter na wat rondbellen uiteindelijk een slaapplaats gevonden in Andeer, wat verderop op onze route. We zouden er echter niet meer voor sluitingstijd geraken, maar zonder aarzelen werden onze fietsen op een aanhangwagen geladen om ons er naartoe te brengen. Aangekomen in Andeer, weigerde hij elke vergoeding, maar duwde ons nog snel een kaartje in onze handen: hotel Campbell in Sils. Weer stonden we paf van de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen!
10. Maandag 8 juni 2015: Frauenfeld (CH) - Feldkirch (A)
In de voormiddag hebben we enkele buien op ons dak gehad, maar daar treuren we niet om na de vorige hittedagen. Langs het dal van de Thur zijn de korte beklimmingen best te doen, tot in Wellhausen plots een muur van 14% voor ons opduikt bij het verlaten van het dorp. Ik geef toe, ook ik heb uiteindelijk tevoet mijn fiets verder naar boven geduwd. Om dan te constateren dat we verkeerd zaten... Terug naar beneden zoemend hoor ik de zwarte schapen in de wei luid lachen, terwijl de te grote bel rond hun nek hun geblaat nog wat kracht bij zet.
In Bischofszell steken we de Thur over via een mooie, oude ietwat kronkelende brug. Wat verder lessen enkele hooglandrunderen hun dorst aan een bebloemde drinkbak met een bron. Ze blijken nogal ongeletterd: "Kein Trinkwasser" staat er in koeien van letters geschreven! Terwijl we gisteren aan een dergelijke bron onze drinkbussen vulden met fris water, leerden van een plaatselijke wielertoerist dat ze in principe allen drinkbaar zijn, het zou enkel een kwestie van belastingen zijn. We dalen gezapig af naar Arbon aan de Bodensee, waar we picknicken aan de waterkant. Daniel sluit vriendschap met enkele mussen, een liefde die kwetterend beantwoord wordt, zolang hij maar broodkruimels strooit weliswaar.
Ondertussen loert soms de zon al eens tussen de wolken. We verlaten de Bodensee langs de Rijn, de grens tussen Zwitserland en Oostenrijk. Er is een wind komen opzetten, maar ook hier klagen we niet over (zolang ze een duw in onze rug blijft blijft geven natuurlijk). In Oberriet kruist een haastige herderin met een kudde klingelende schapen ons pad. Wat verder steken we de grens over naar Oostenrijk. Zo belanden we licht klimmend in Feldkirch. De jeugdherberg, waar nog wel een paar bedden vrij waren, blijkt een 700 jaar oud gewezen pesthuis te zijn, een prachtige locatie.
Even buiten Chiavenna vinden we het fietspaadje terug langs een rivier, dat ons leidt naar het Lago di Mezzola. Dit meer loopt enkele kilometers verder over in het Comomeer. Komen we hier terug in de bewoonde wereld? Het is in ieder geval veel drukker op onze route die naast het meer loopt, tot korte files toe. Soms is het je plaats afdwingen tussen auto's en vrachtwagens, met chauffeurs die ietsje minder galant zijn tegenover de fietser. Aandacht op de weg gericht houden dus, al worden we regelmatig afgeleid door allerlei zonnebadend schoon langs het water.
"Heeft u nog een wens?", vroeg het dienstmeisje bij het beeindigen van ons ontbijt. "Misschien dat we al bovenop de Splügenpas waren
", probeerden we. Toen sprak ze de gevleugelde woorden: "Der Weg ist das Ziel!" Benieuwd of ik straks het onderweg zijn nog belangrijker vind dan het aankomen...
Het was slechts enkele kilometers afdalen en we stonden al voor de grenspost van Liechtenstein. Bewolkt, nu en dan een spatje regen, maar eerder aan de frisse kant met een 17°C. Bij een benzinestation wil ik snel efkens de bandenspanning terug op punt brengen, met het oog op de beklimming van de Splugenpas over de Alpen morgen. Geen goed idee dus: te weinig druk beschikbaar, en uiteindelijk brak mijn ventiel ook nog af! Terug op pad schieten we de dijk op naast de Rijn, waar we het kleine vorstendom wat verder verlaten. We zullen Liechtenstein herinneren als redelijk vlak, al kunnen we misleid zijn doordat de omliggende bergen in een dicht en laaghangend wolkendek waren gehuld.
In de voormiddag hebben we enkele buien op ons dak gehad, maar daar treuren we niet om na de vorige hittedagen. Langs het dal van de Thur zijn de korte beklimmingen best te doen, tot in Wellhausen plots een muur van 14% voor ons opduikt bij het verlaten van het dorp. Ik geef toe, ook ik heb uiteindelijk tevoet mijn fiets verder naar boven geduwd. Om dan te constateren dat we verkeerd zaten... Terug naar beneden zoemend hoor ik de zwarte schapen in de wei luid lachen, terwijl de te grote bel rond hun nek hun geblaat nog wat kracht bij zet.
