Zondag, 18 oktober 2009

‘s Nachts ben ik nog wakker geworden van de kou. Ik was vergeten mijn lakens terug naar binnen te halen en mijn raam te sluiten. Daarna sliep ik weer als een roosje. Ik heb de afgelopen dagen zo veel gerust dat ik bijna helemaal beter ben. Ik keek naar mijn gsm en zag 2 ontvangen berichten van Jonas. Hij vond het een onverstandige actie van me om naar hem toe te komen, maar hij was wel blij me te zien. En in zijn tweede sms vroeg hij of ik me al wat beter voelde. Ik beantwoordde zijn smsen. Na een dag niet te eten, rammelde ik wel van de honger. Ik ging naar beneden en smeerde een paar boterhammen. Ik at ze rustig op. Jonas stuurde nog een sms: ‘Kan ik vandaag langskomen?’. ‘Ja, kom maar.’, antwoordde ik. Tien minuten later stond hij voor de deur. Ik deed de deur open en we omhelsden elkaar. Wat was ik blij hem te zien. Ik nam hem mee naar mijn kamer en we gingen op mijn bed liggen. We praatten, kusten en friemelden aan elkaar. Een tijd later lag ik op zijn stevige borst en viel in slaap.

Even later werd ik wakker en zag dat Jonas lief naar me keek. ‘Wat ben je toch schattig als je slaapt’, zei hij. Daar kreeg ik het warm van en drukte mijn lippen op die van hem. Wat zie ik hem toch graag. Daarna zei hij dat hij mij nog wat ging laten rusten. Nog een laatste kus en hij ging naar huis.

18-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie  

Zaterdag, 17 oktober 2009

Ik voelde me al iets beter. De antibiotica begon te werken. Ik had nog steeds koorts, maar al veel minder. Nadat ik een paar droge beschuitjes had gegeten stuurde ik Jonas een sms om te vragen of hij me wou komen bezoeken. Zijn antwoord was: ‘Ik ben al onderweg ;)’.

Een kwartiertje later hoorde ik de deurbel gaan. Ik legde snel mijn haar goed en keek nog eens in de spiegel. Ik zag er wel oké uit. Ondertussen hoorde ik beneden de stemmen van mijn moeder en Jonas. Ik hoorde de deur dichtgaan. Ik wachtte geduldig af maar tot mijn verbazing hoorde ik geen voetstappen op de trap. Mijn gsm trilde. ‘Je moeder zei dat ik je wat moest laten rusten. Ze heeft me weggestuurd’. Toen ik dat las werd ik enorm kwaad. Ik vergat even dat ik ziek was en stormde naar beneden. ‘Wat heeft dat te betekenen?’, riep ik uit. ‘Sophie, je bent ziek. Je vrienden moeten nog maar een paar dagen wachten om je te zien.’, zei moeder met een kalme stem. Ik liep razend terug naar mijn kamer.

Ik moest en zou hem zien. Ik wist al hoe ik dat ging regelen. Ik kleedde me aan, stopte mijn gsm in mijn broekzak en begon lakens aaneen te knopen. Als hij niet naar mij mocht komen dan ging ik toch gewoon naar hem? Ik maakte de lakens vast aan het frame van mijn bed en hing ze uit mijn raam. Toen ik naar beneden keek begon ik even te twijfelen, maar ik besloot om het er gewoon op te wagen. Het ging makkelijker dan verwacht. Toen ik beneden was, probeerde ik de lakens terug naar binnen te gooien. Dit lukte niet zo goed en ik had geen zin om te blijven proberen dus liet ik het er maar gewoon hangen. Ik nam mijn fiets en vertrok. Nu maar hopen dat hij thuis was.

Het voelde als een hele opluchting om hem daar in de deuropening te zien staan. ‘Sophie, wat doe jij hier? Je bent ziek! Is dit wel een goed idee?’ Hij was een beetje geschrokken maar ik hoorde toch een vleugje vreugde in zijn stem. Hij nam me mee naar binnen en omhelsde me. Dit maakte mijn hele dag goed. Maar plots kreeg ik een benauwd gevoel. Jonas zijn stem klonk verder en verder weg. Er ging opeens een belletje bij me rinkelen. Jonas zag dat ik lijkbleek werd en niet meer naar hem luisterde, dus hij vroeg of alles wel oké was. ‘Een stoel!’, bracht ik met veel moeite uit. Maar het was te laat. De zwarte vlekken voor mijn gezicht verschenen en werden groter en groter, tot ze heel mijn gezichtsveld in beslag namen. Volledige duisternis. Stemmen die vervaagden.

Toen ik mijn ogen opendeed lag ik op de zetel met een koud washandje op mijn voorhoofd. Ik zag Jonas met een bezorgde uitdrukking naar me kijken. ‘Je had niet moeten komen, Soph.’, zei hij. ‘Kom, ik zal je naar huis brengen.’ Ik voelde me te zwak om daartegenin te stemmen en ging met hem mee. Hij bracht me naar huis met de auto van zijn moeder. Het leek me geen al te best idee om terug langs de lakens naar boven te proberen klimmen dus ging ik via de achterdeur. Mijn ouders zaten in de woonkamer tv te kijken. Ze hadden mijn afwezigheid niet opgemerkt. Ik liep zo stil als ik kon terug naar mijn kamer en ging in mijn bed liggen. Ik nam nog een pijnstiller en viel meteen in slaap.

17-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie  

Vrijdag, 16 oktober 2009

Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd was het briefje. Op het tafeltje naast mijn bed, waar ook mijn bord en glas van gisteren nog stonden, lag een roze briefje. Ik was nog niet goed wakker en kon er niet bij wie er een briefje naast mijn bed zou kunnen leggen. Ik pakte het met veel moeite tot bij mij en las wat erop stond: ‘Ik hou van jou’. Toen ik naast mijn stoel keek zag ik een bosje rode rozen in de emmer staan. Al een geluk dat ik nog niet had overgegeven.

Moeder wist me te vertellen dat Jonas gisteravond nog was langs geweest. Ze hadden hem naar mijn kamer gestuurd, maar ik sliep en hij wou me niet wakker maken, de idioot. Nu heeft hij mij wel gezien maar ik hem niet.

De rest van de dag heb ik afwisselend tv gekeken en geslapen. Ik voelde me nog in geen enkel opzicht beter dan gisteren. Ziek zijn is echt vreselijk.

Ik vroeg me af wat de groep vanavond zou doen. Vrijdagavond wordt er altijd gefeest. Niet dat ik daar nu zin in had, maar ik was wel een beetje jaloers op de rest. Het leek me het beste om daar maar niet teveel over na te denken en gewoon te gaan slapen. En zo geschiedde.

16-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie  

Donderdag, 15 oktober 2009

In tegenstelling tot de meeste dagen werd ik vandaag meteen wakker van de wekker. Ik voelde me echter niet zo goed. Ik was helemaal bezweet en mijn hoofd bonkte. Ik had een hoest, mijn neus zat dicht en mijn keel deed pijn. En tot overmaat van ramp was ik misselijk. Ik slofte naar de keuken, waar moeder zat. Ze voelde even aan mijn voorhoofd, gaf me een thermometer en maakte al meteen een pijnstiller klaar om de koorts te verlagen. Toen de thermometer piepte stond er 39.2 op het schermpje. Moeder zei dat ik me al maar moest gaan aankleden en dat ze ondertussen een afspraak met de dokter zou maken. Toen ik aangekleed terug beneden kwam begon alles in mijn hoofd te draaien. Moeder was aan het zeggen dat we meteen konden vertrekken. Wat ze daarna zei klonk verder en verder weg. Ik kreeg het gevoel dat er watjes in mijn oren zaten. Er verschenen allemaal zwarte vlekjes voor me. Ik zag in een flits een deurklink en probeerde ernaar te grijpen. Ik voelde nog net het koude metaal tegen mijn hand toen alles zwart werd en ik op de grond viel. Een paar seconden later werd alles terug lichter en zag ik moeder voor me. Haar mond bewoog wel maar het duurde nog een halve minuut voor ik iets kon horen van wat ze zei.

‘Griep.’, stelde de dokter vast. Dat was waar ik al bang voor was. Een week gewoon in mijn bed mogen liggen vind ik op zich niet zo erg, maar zo’n ziek gevoel is gewoon verschrikkelijk. We reden eerst naar de apotheker om de nodige antibiotica te halen. Daarna naar huis. Ik ging onmiddellijk in mijn bed liggen. Moeder kwam mijn pilletjes brengen, samen met een emmer voor als ik moest overgeven, een bordje met beschuitjes op, en een glaasje water. Ik at een klein beetje, nam mijn medicatie in, dronk wat water en viel in slaap.

Toen ik terug wakker werd antwoordde ik even op alle sms’jes die ik weeral had gekregen omdat ik niet op school was. Toen ik de naam Jonas zag staan moest ik even slikken. Ik kreeg een slecht gevoel omdat ik hem nu een hele week niet zou mogen zien waarschijnlijk.  Even later viel ik terug in slaap.

15-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie  

Dinsdag, 13 oktober 2009

Ik lag met Jonas op een strand. Het was er warm en we waren allebei naakt. ‘Hoe bevalt Jamaica je?’, vroeg hij. Ik keek rond me heen. De helderblauwe lucht, het witte strand, de diepblauwe zee. Ik voelde me blij en relaxed. Plots kwamen er donkere wolken aangevlogen. De hemel werd in enkele seconden pikzwart. Het was alsof het nacht was. Jonas en de zee verdwenen. Ik bleef helemaal alleen achter op het strand, en alsof dat niet erg genoeg was begon het ook nog eens te regenen. Ik besefte dat ik in een hevige storm terecht was gekomen. Ik kreeg het koud, voelde me slecht en begon te huilen. Ik hoorde de wind als een gek langs mijn oren razen. Plots hoorde ik iets. Ik stopte met huilen om beter te kunnen luisteren. Ik hoorde muziek en lachende mensen. Toen ik voor me keek zag ik een deur. Ik rende er naartoe, hopend dat ik erachter zou kunnen schuilen voor de vreselijke storm. Maar toen ik de deur opendeed zag ik dat ik in een kamer kwam met gewoon diezelfde storm. Maar op het einde van de kamer was nog een deur, en ik hoorde nog steeds die muziek en de lachende mensen. Toen ik echter door de deur liep kwam ik weeral in een andere kamer met nog een deur en aan de hemel diezelfde verschrikkelijke storm. Ik werd radeloos en zakte neer op de grond. Toen ik vol woede en frustratie naar de deur voor me keek merkte ik op dat er licht door het sleutelgat scheen. Ik ging kijken en zag dat er een feest aan de gang was. Het geluid van muziek en lachende mensen werd luider. Daarbinnen was geen storm. Mensen dansten en zongen. Ik deed mijn hand rond de klink en drukte deze hoopvol naar beneden. De deur ging niet open. Ik rukte en sleurde eraan zo hard als ik kon maar het haalde niets uit. De deur was op slot. Ik riep en tierde, maar niemand scheen me te horen. De muziek werd luider en luider.

Ik schrok wakker en merkte dat mijn wekkerradio volop aan het spelen was. Mijn hart bleef even stilstaan toen ik de tijd zag. Het was al kwart na één ’s middags. ‘FUCK!’, riep ik luid. Ik hoorde mijn gsm trillen. Gemiste oproepen: 16, Nieuwe berichten: 5. Het grootste deel kwam van Jonas. Verder nog een paar mensen die vroegen waar ik was. Jonas belde weer en ik nam op. ‘Eindelijk! Waar zit je? Is alles oké? Het heeft toch niets met gisteren temaken?’, ratelde hij aan één stuk door, met een bevende stem. Ik legde uit dat ik me had overslapen en het de moeite niet meer was om nog naar school te komen. Na het telefoontje ging ik terug in mijn bed liggen en viel weer in slaap.

 Een halfuur voor etenstijd werd ik vanzelf weer wakker. Ik bedacht dat ik morgen op school nu voor twee dagen een afwezigheidbriefje nodig zou hebben. Ik knipte er een uit mijn agenda en vulde alle delen al in. Toen ik beneden kwam in mijn pyjama keek mijn moeder me bezorgd aan. ‘Ben je niet naar school geweest?, vroeg ze me. Ik legde uit dat ik te laat wakker was geworden en het de moeite niet meer was om nog naar school te gaan. Ik vroeg of ze mijn afwezigheidbriefje even wou tekenen en legde mijn hand op het vakje ‘Datum en duur van afwezigheid’. Dat was dan ook weeral geregeld.

Na het eten ging ik naar Jonas thuis. Hij had gevraagd of ik niet wou blijven slapen dus ik nam meteen mijn tas voor de volgende dag school mee. Tegen mijn ouders zei ik niets, die merken dat toch niet op.

13-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie  

Maandag, 12 oktober 2009

Diegene die ervoor gezorgd heeft dat we naar school moeten op maandagochtend schiet ik met plezier een kogel door zijn hoofd. Dat is namelijk hoe mijn hoofd voelde vanmorgen toen ik aankwam op school. Ik was vijf minuten te laat maar het was me gelukt om ongemerkt de school binnen te komen. Gelukkig vroeg de leerkracht niet naar de stempel die in mijn agenda hoorde te staan. Toen ik de klas binnenkwam zag ik dat bijna iedereen wel in een of andere vreemde houding lag te slapen. Sommigen deden dat subtiel: ze zaten recht op hun stoel en hadden gewoon hun ogen dicht. Anderen waren iets minder subtiel en lagen met hun hoofd op de bank. Ben, de metalhead van de klas, leek met zijn hoofd van de bank te zijn gevallen in zijn slaap. Het was hem gelukt om op zijn stoel te blijven zitten, maar zijn bovenlichaam bungelde ergens naast de bank. De enige die niet zat te slapen was Jonas. Hij keek me aan met open, helderblauwe ogen en een vragende uitdrukking op zijn gezicht. Ik draaide mijn hoofd snel weer weg en herinnerde me de sms die hij me gisteren had gestuurd. ‘Ik wil je morgen even spreken.’ Wat zou hij me te vertellen hebben? Ik ging naast Sarah zitten en bracht haar op de hoogte van de sms. ‘Je zal nog wel zien’, zei ze. Zij wist er dus meer van. Ik besloot om er niet over te beginnen piekeren en luisterde naar de vraag die de leraar stelde. ‘Does anyone know who Shakespeare is?’ Natuurlijk wist ik wie Shakespeare was, maar mijn arm in de lucht steken en dan nog eens een uitleg moeten doen was me net iets te zwaar. Ik besloot dus om mijn hoofd naast dat van Sarah te leggen en wat te slapen. In mijn droom speelde ik in een toneel. We moesten Romeo en Juliet spelen. Ik was verkleed als Juliet. Jonas was Romeo. ‘Oh Romeo, Romeo, please say it, what do you want to tell me?’, riep ik vanaf een balkon naar hem toe. ‘Juliet, my dear Juliet, I wanted to ask you if...’ De rest van de zin werd overstemd door het geluid van kerkklokken. Ik schrok wakker en besefte dat het de bel was.

Tijdens de leswissel kwam Jonas naast me lopen. ‘Hey’, zei hij. ‘Hey’, zei ik een beetje onwennig terug. Het leek alsof ik nog half droomde. ‘Wat ehm.. wat wou je me zeggen?’, vroeg ik een beetje onzeker. Het was even stil. Hij keek recht voor zich uit. Zijn warrige haar wapperde een beetje door de tocht terwijl we verder door de gang liepen. Ik kon zien dat hij over iets aan het nadenken was. We waren ondertussen bijna aan het lokaal van onze volgende les. ‘Jonas?’, probeerde ik nog eens. ‘Kom mee!’, zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar mijn hand greep. ‘Waar gaan we dan heen?’, vroeg ik. ‘Weg van deze school’, zei hij, ‘Je zal wel zien’. Dat was de tweede keer dat ik dat zinnetje hoorde vandaag. Ik vond dat het wel eens tijd werd dat ik nu echt zou zien. Ik ging toch maar gewoon mee. Ik kreeg een beetje kriebels in mijn buik. Niet dat het de eerste keer was dat ik spijbelde, maar het bleef toch wel spannend.

Toen we de school uitwaren bond hij zijn sjaal voor mijn ogen. We liepen een heel eind, en ik had na een tijdje echt geen idee meer waar we waren. Ik hoorde het geluid van klaterend water. ‘Je mag kijken nu hoor’, zei Jonas. Ik deed de sjaal weg en zag dat we in het park stonden, vlak voor een bankje, en met ons gezicht naar het fontein. We gingen zitten en onze blikken kruisten elkaar een moment. Jonas zocht in zijn rugzak en nam alle ingrediënten eruit om een joint te rollen: lange blaadjes, tipjes, tabak en een zakje wiet. Terwijl ik het tipje voor hem rolde begon hij tabak in het blaadje te doen. Ik probeerde een conversatie op gang te brengen:

‘Ga je me nu eindelijk vertellen wat we hier doen?’

-‘Zit je liever een hele dag in de les dan?’

-‘Ehm... Nee, maar...’

-‘Ik zie je graag.’

Ik was even helemaal met stomheid geslagen. Er kwam een dikke prop in mijn keel te zitten. Ik probeerde te slikken maar hij wou niet weg. Jonas leek heel kalm. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij de joint ondertussen gewoon verder rolde. Het was anderhalf jaar geleden dat ik nog een relatie had gehad, en die was een compleet fiasco geweest. Sindsdien had ik me niet meer aan de liefde gewaagd. Er gingen duizenden dingen tegelijk in mijn hoofd om. Jonas zag er wel goed uit, heel goed zelfs. Ik besloot iets te zeggen. ‘Bedoel je...’ - ‘Dat ik van je hou. Ik vind je mooi, lief, sexy, alles wat ik maar kan bedenken. Ik wil je, Sophie.’ Er ging een rilling door me heen toen hij dat zei. Ik kuste hem, lang en hartstochtelijk. Ik wist niet wat er in me omging, maar het voelde goed. We smoorden samen een paar jointjes en hij haalde een fles tequila uit zijn rugzak. Het duurde niet lang voor alles draaide voor mijn ogen en we achter het bankje op de grond lagen. We waren er helemaal alleen, niemand kon ons zien. Hij streelde met zijn hand onder mijn shirt, over mijn borsten. Daarna ging zijn hand lager, in mijn broek. Het voelde allemaal zo geweldig. Ik besloot hetzelfde te doen bij hem.

Ik kwam een halfuur te laat thuis. Mijn ouders hadden al gegeten en zoals vorige keer mijn bord op mijn kamer gezet. Ik at het bord leeg en ging op mijn bed liggen. Ik was nog niet helemaal nuchter en viel vrij snel in slaap.

12-10-2009 om 00:00 geschreven door sophie