Lunaatje besloot vannacht om 1u om (heel erg luid!) een verhaaltje te vertellen. Dat verhaaltje duurde tot 5u (!!). Toegegeven: het klonk allemaal heel blij en vrolijk, maar de mama zal de kleine meid toch eens moeten leren om sneller tot de essentie van een verhaal te komen. Vier uren aan één stuk brabbelen is lang! Erg lang! Bijzonder lang zelfs als dat 's nachts gebeurt. En de nacht van zondag op maandag is dan nog de minst acceptabele nacht van de week voor zo'n zaken...
De kleine meid was nochtans braafjes aan haar nacht begonnen: op mama's schoot, in mama's bed rond 19u haar laatste flesje gedronken en dan als een engeltje op mama's buik in slaap gevallen... Zàlig! Mama blij, Luna blij! Geluk zit in de kleine eenvoudige dingen. Maar de grote meid kreeg het niet over haar hart om haar schatje slapend in de babykamer te leggen en dus mocht Lunaatje nog maar eens naast mama slapen. Slapen dus. Dat was de afspraak. Niet 4u lang een verhaal vertellen.
Om 5u 's morgens was de mama behoorlijk aan het einde van haar Latijn en werd Luna zonder veel commentaar toch naar haar bedje gebracht, in de hoop dat we beiden nog een uurtje of 2 konden slapen. Luna kwaad. Mama moe. Er volgde nog een half uur lang kwaad en gefrustreerd protest, maar toen is de grote meid in slaap gevallen, dus is het niet geheel duidelijk of het protest na een half uur nog verder ging of niet.
Om 7.30u was de mama gewassen en aangekleed (neen, niet uitgeslapen) en klaar om een slapend meisje wakker te maken. Er werd gehuil en geschreeuw verwacht, maar tot mijn grote verbazing bleek de kleine meid volledig uitgeslapen, blij, vrolijk en begon ze spontaan een nieuw verhaaltje te vertellen!
Mijn Lunaatje is al haar hele leven 'regeringloos'. Niet dat het kindje er wakker van ligt... Ook de mama lag er tot voor kort niet echt bijzonder wakker van. Ok, 't is belachelijk dat grote mensen na al die tijd nu nog geen oplossing gevonden hebben en ja, ik vind dat 'de politiek' belangrijk is en dat iedereen zijn steentje moet bijdragen en ik vind het zelfs niet erg om te gaan stemmen. Meer nog: ik doe dat eigenlijk wel graag. In hoogzwangere toestand of niet... En ik zit op verkiezingsdagen alle uitslagen met veel interesse te volgen... Wat ook weer niet wil zeggen dat het een jaarlijkse gebeurtenis moet worden.
Maar mijn interesse voor de hele politieke malaise was deze keer al snel tot een minimum gedaald. Mijn Lunaatje is immers véél interessanter. En véél aangenamer om naar te kijken! Ze evolueert ook veel sneller dan alle politiekers op een hoopje... En volgens mij heeft ze nu al meer maturiteit dan de hele Wetstraat samen.
Maar goed. Regering of geen regering, wij lagen er dus niet wakker van. Tot nu!! En wel om volgende reden: De crèche van de kleine meid werd met veel zorg door de grote meid uitgezocht. En de zoektocht begon al héél vroeg in de zwangerschap om toch zeker te zijn dat aan alle voorwaarden van de mama werd voldaan. En er waren hier nogal wat voorwaarden: * graag een crèche in plaats van een dagmoeder (wegens véél kindjes in een crèche en een klein meisje dat thuis en in de rest van de familie het enige kindje is en dus rotverwend wordt. Sociaal aangepast zijn wordt hier ten huize héél hoog gewaardeerd!) * crèche met tuin (aangezien wij tweetjes daar niet over beschikken en de mama toch wil dat de kleine meid graag en veel buiten speelt...) * dicht bij huis en liefst zelfs op de weg naar het werk van de mama (wegens een mama met ochtendhumeur die 's morgens liever niet uren rondrijdt om langs de crèche te rijden) * flexibele uren (omdat de mama ook flexibele uren heeft op het werk...) * indien mogelijk ook dicht bij oma en opa (indien de flexibiliteit op mama's werk toch verder gaat dan de flexibiliteit op de crèche en zij dus niet op tijd haar kleine meid kan oppikken...) * lieve crèche mevrouwen waar de mama een goed gevoel bij heeft (dat hoeft geen verdere uitleg waarschijnlijk) * een crèche waar de kindjes verse groentenpap en fruitpap krijgen en geen 'pottekes' (wegens een kleine meid die op dat vlak nogal verwend is en geen pottekes lust...) * een crèche met IKG-systeem, zodat de prijs berekend wordt op basis van het inkomen van de ouder(s) (wegens alleenstaande mama en gebrek aan ezeltjes of bomen die in extra financieën voorzien)
Er werd een crèche gevonden die aan alle voorwaarden voldeed!!! Mama blij, kleine meid ook blij (ook al beseft ze dat nog niet goed en is dat misschien om andere redenen, maar soit...). Maar het schoentje wringt dus bij het laatste punt! Kind en Gezin berekende op basis van het inkomen van de mama wat de maandelijkse bijdrage zou worden. En de mama vond dat héél goed meevallen. Kindjes zijn nu eenmaal niet goedkoop, maar kom, dit zou dus wel lukken.
MAAR: omdat er geen regering is, kan er blijkbaar niemand beslissen over verlenging van het IKG systeem. En nu moet de mama maandelijks 400 euro betalen in de crèche. In plaats van het véél lagere vooropgestelde bedrag van Kind en Gezin.
En de mama kan daar eigenlijk niet echt mee lachen. De mama heeft in juni héél wel doordacht haar stem uitgebracht. En verwachtte niet meer of niet minder dat de verkozenen hun werk zouden doen. Terwijl men daar in Brussel verder informeert, formeert, pre-formateert, verkent of wat dan ook... moet hier wél gewerkt worden en moet de kleine meid dus wél naar de crèche en moet hier dus wél iedere maand betaald worden!
Tot zover mijn klaagzang voor vandaag. Dan kijk ik even naar mijn prinsesje en zijn alle ergernissen al vlug vergeten .
In de zoektocht naar de ware en grote liefde werd wel eens smalend gezegd 'ze gaan hem voor jou nog moeten maken...'. Dit blijkt te kloppen. Gedeeltelijk toch. Het is geen 'hem' geworden, maar een 'zij'. En 'ze' hebben haar niet gemaakt. Dat heb ik zelf gedaan (ok, met wat hulp, we waren met twee om haar te maken ;-)). Ze is zonder de minste twijfel mijn grote liefde! Nog nooit eerder zo verliefd geweest... Uren kan ik naar haar kijken, ik wil iedere seconde van iedere dag bij haar zijn, ik voel vlinders in mijn buik als ik aan haar denk, ik glimlach als ik haar naam uitspreek, ik verveel mijn omgeving met al mijn verhalen over haar, ik vind haar de mooiste, de liefste, de knapste, de slimste,... Ze is mijn alles en ik ben helemaal vergeten hoe mijn leventje er uit zag voor zij er was. En wat nog meer is: we hebben nooit ruzie, er is een grenzeloos vertrouwen, onze levens vullen elkaar perfect aan en ik weet dat dit voor altijd is... Ze is een blijvertje, dat Lunaatje van mij...
Even een stand van zaken na 4 dagen met z'n tweetjes en de griep: * de koorts is zo goed als weg, zowel bij de kleine meid als de grote meid * Lunaatje hoest niet meer als een klein zeehondje * sinds het 'luchtbevochtiger-ding-met-nachtlampje-en-eucalypthus-geur' op haar kamertje staat, is haar snotvalling opmerkelijk verbeterd * tot en met gisteren sliep de kleine meid nog 20u van de 24u en de grote meid net iets minder * vandaag was Lunaatje al wat langer wakker, wat hier vertaald wordt als 'ze voelt zich beter' * Luna heeft de weg naar het grote bed gevonden en wil liefst bij mama slapen * mama vond dat wel leuk, maar vindt dat haar grote schat toch terug haar eigen bedje moet gebruiken * Luna is het daar niet mee eens * er wordt hier dus nogal veel heen en terug gewandeld van het grote naar het kleine bed en omgekeerd * afhankelijk van de begin- en eindbestemming is dat met een hysterisch huilende Luna die onderweg kalmeert (klein bed naar groot bed), of een half slapende Luna die onderweg hysterisch wordt (groot bed naar klein bed) * hysterie en griep gaan niet samen * ook niet als de griep bijna over is
Er zijn ook voordelen aan 4 dagjes samen: * grote meid zag eindelijk met eigen ogen hoe kleine meid zich kan omrollen van rug naar buik * er volgt niet meteen meer hysterisch gekrijs eenmaal Lunaatje op haar buik ligt (dat volgt na een minuutje of 5, maar dus niet meer meteen! De mama vindt dat héél positief!) * wat is er zaliger voor een mama dan haar kleine meid die stilletjes op mama's buik ligt te snoezelen? * er werd hier al wat afgeknuffeld de afgelopen dagen!
Het zat er al een tijdje aan te komen, maar nu heeft meneer de dokter het officieel bevestigd: de mama heeft de griep.
Kleine meid voelt zich gelukkig stukken beter dan enkele dagen geleden. Ze giechelt, brabbelt, kraait,... en is nieuwsgierig naar alles en iedereen! Leuk natuurlijk! Je ziet haar gewoon bijleren en evolueren waar je bij staat. Het gaat zo ontzettend snel allemaal...
Maar de combinatie 'zieke mama - enthousiaste baby' is niet helemaal ideaal. Want de grote meid mag dan wel met griep in bed liggen, de kleine meid is helemaal niet ziek en moet op tijd haar flesje, groentenpap, fruitpap, verse pamper,... krijgen. En we houden hier niet van voorgefabriceerde pakjes, maar alleen van versbereide toestanden! (Ik heb het hier vanzelfsprekend over de groentenpap en fruitpap, niet over de pampers. Alhoewel... die zien er ook steeds 'versbereid' uit eigenlijk...). Dus. Griep of geen griep, mama kan niet zomaar in bed kruipen voor een dag of vijf en rustig uitzieken, zoals in het pre-Luna tijdperk wel nog kon. De was en de strijk, die mogen blijven liggen. En de afwas zal ook niet weglopen. Maar de papjes moeten wél gemaakt worden, de pampertjes moeten wél ververst worden en Lunaatje moet wel geknuffeld en ge-entertained worden... Op momenten als deze laat het 'alleenstaande-moeder-zijn' zich toch wel even voelen! Ik kan de kleine meid natuurlijk ook naar de crèche brengen. Maar dan moet ik me wel helemaal uit bed slepen, wassen, aankleden, auto in en naar de crèche rijden... Dit hele scenario in gedachten overlopen is al zo ontzettend vermoeiend! Laat staan dat ik het ook effectief moet uitvoeren!
Het wordt dus samen uitzieken thuis. In bed. Met de kleine meid. En met een héél lieve oma die onze boodschappen zal doen en die gelukkig maar een telefoontje van ons verwijderd is. En die wel zal helpen met papjes en flesjes en pampertjes en een enthousiaste kraaiende spelende Luna... Terwijl de mama met haar griepje vanuit de zetel een beetje zielig zal liggen kijken naar oma en de kleine meid. En zich stiekem ook weer een beetje de kleine meid van haar eigen mama zal voelen ;-).
Luna is best wel een vrolijke baby, maar een 'lachebekje' is ze niet. Ze is nogal kieskeurig naar wie ze lacht en hoeveel ze lacht...
Maar sinds kort krijgt ze een heuse lachstuip als iemand niest! Niet gewoon een glimlachje, maar een échte schaterlach!! Wat ze er zo grappig aan vindt is mij een raadsel, maar het zorgt er wel voor dat iedereen die haar wil doen lachen niet de gebruikelijke 'gagaga' geluidjes maakt, maar begint te niezen...
Het leidt soms tot zeer vreemde scenario's: Gisteren werden familiefoto's gemaakt en dan krijg je dus een familie met meer dan 10 volwassenen die niezen dat het een lieve lust is! Allemaal om dat kleine meisje lachend op foto vast te leggen...
Naast 'moodswings' heeft mijn meisje nu ook nood aan 'comfort food'... Ze wordt wel héél snel groot, dat Lunaatje van mij!
Ze is wat ziekjes. Zielig hoor! De kleine meid heeft al een tijdje last van een verkoudheid. Niettegenstaande er hier vlijtig hoestsiroop wordt toegediend, blijft ze hoesten en klinkt het steeds meer als een blaffend zeehondje. Helaas weinig aan te doen: het is winter en de halve crèche heeft er last van, dus dat zal zijn tijd nodig hebben... Daarnaast heeft ze een heel vervelende snotneus te pakken. 's Morgens wordt Lunaatje wakker met een neusje dat wel lijkt dichtgemetseld met opgedroogde smurrie. De grote meid wil dan niets liever dan het neusje terug snotvrij maken, maar dat leidt iedere ochtend (of namiddag of avond) tot gekrijs alsof er hier onmenselijke martelpraktijken toegepast worden. Leuke manier om onze dag te starten, maar dat hoort er blijkbaar allemaal bij.
Vandaag had ze duidelijk 'ergens' pijn. Dankbare taak voor de mama om op zoek te gaan waar of wat er pijn deed... Luna had haar pyamaatje aan en alle ledematen zaten in de juiste kledingopeningen. Daar lag het dus niet aan. Geen vingertjes of teentjes of andere lichaamsdeeltjes gekneld. Dat kon het dus ook niet zijn. Ook geen voorwerpen in het pyjamaatje (het is hier al voorgevallen dat in de 'slaapkleertjes-aandoen-worsteling' het fopspeentje op onverklaarbare wijze in het pyamaatje terecht was gekomen en het is blijkbaar niet zo aangenaam om én een voetje én een fopspeentje in zo'n 'pyjamaabeentje' te voelen...). Maar dit keer lag het dus daar niet aan. De kleding-check leverde geen resultaat.
De pamper-check deed wel een alarmbelletje rinkelen. De kleur én vastheid van de pamperinhoud zag er toch niet helemaal hetzelfde uit als anders. Geen groot verschil, maar toch niet hetzelfde! Vreemd toch hoe je als mama zelfs de kleinste veranderingen in pamperinhoud van je eigen kleine spruit meteen opmerkt en interpreteert! Maar goed, vermoedelijk heeft Lunaatje dus wat buikkrampjes. Er is geen koorts te bespeuren, dus wordt hier nog niet meteen gepanikeerd, naar dokters gebeld of perdolan toegediend. Even afwachten hoe het verder evolueert vandaag.
Ze is wat hangerig en wil liefst dicht bij mama liggen (het is ook mogelijk dat mama liefst wil dat Lunaatje bij haar ligt en de kleine meid daarin weinig keuze heeft). Deze voormiddag heeft ze al drie pampertjes 'gevuld' én heeft ze nood aan comfort food!! 't Is niet zo dat ze grote honger heeft, maar haar flesje melk lijkt haar wat troost te geven. Ze is dus al de hele voormiddag aan het sabbelen op haar flesje. Af en toe een slokje, even pauzeren, boekje lezen, mama knuffelen, terug een slokje, even 5 minuutjes oogjes toe en slapen op mama's schoot, terug een slokje, beetje spelen en vertellen, terug een slokje,... Comfort food dus! Op die manier heeft ze deze voormiddag al twee flesjes leeggedronken en er staat al een derde flesje klaar voor straks...
Hopelijk leest de K&G dokter niet mee, want ik voel al een beschuldigende blik. Er worden vandaag écht maar 7 schepjes poeder in de melk gedaan en geen 8. En neen, de kleine meid krijgt vandaag geen groenten- of fruitpap. En de mama laat zich daar nu eens geen schuldgevoel over aanpraten vandaag!! Kleine meid is ziekjes en dan vindt ze het véél te lastig om te happen naar zo'n lepeltje en dan zijn 8 schepjes veel te zwaar om te verteren. Grote meid weet alles over buikkrampen en nog véél meer over comfort food, dus vandaag houden we het bij flesjes, tukjes en véél knuffels...
En de grote meid is héél empatisch met haar kleine meisje en zoekt vandaag zelf ook maar haar toevlucht in comfort food...
Laat ons daar eerlijk in zijn: iedere vrouw met een beetje zelfkennis zal toegeven dat ze zo af en toe wel eens last heeft van moodswings. Indien er eventueel ook mannen meelezen: het is geen goed idee om de vrouw in kwestie daar op te wijzen en al zeker niet op het moment dat de 'mood' aan het 'swingen' is! Voor wie de vreugde van een zwangerschap nog niet heeft mogen meemaken en denkt dat negen maanden zwangerschap ook gelijk staat aan negen maanden 'pauze' voor de hele hormonenhuishouding: wat bent u heerlijk positief naïef!
Toen ik zwanger was van mijn kleine meisje (wat lijkt dat opeens al lang geleden) en wist dat mijn kleine meisje een meisje was, wist ik ergens wel dat ook zij vroeg of laat wel onderhevig zou zijn aan 'de hormonen'. Van 'jongenshormonen' ken ik weinig. Of toch niet als ervaringsdeskundige. Dus wat was ik blij dat mijn meisje een meisje was. Die hormonen, die zouden wel herkenbaar zijn... Maar ik had dat ingepland zo rond haar 14 jaar of zo. Nadat ik al ervaring zou opgedaan hebben met peuterpuberteit en kleuterprotest en dergelijke meer.
Maar ik heb dus een 6 maanden oud baby meisje in huis dat onmiskenbaar last heeft van moodswings! Dat gaat dus als volgt: zomaar uit het niets komt er een geluidje uit mijn Lunaatje, dat ergens het midden houdt tussen gesnuif en een astma aanval (ik probeer het hier zo goed mogelijk na te bootsen, maar daar hebt u waarschijnlijk weinig boodschap aan...). Soit: na een tiental seconden wordt dan bepaald door Luna herself of er een lachbui, huilbui of verhaaltje volgt. Die 10 seconden dienen alleen maar om de grote meid de mogelijkheid te geven om zo snel mogelijk bij de kleine meid te zijn en dan te anticiperen op de bui die volgt. Flexibiliteit is wel een vereiste als kersverse moeder!
Een huilbui kan na twee luide schreeuwen plotseling overgaan in een lachstuip. Helaas geldt dat ook omgekeerd. En dat gebeurt allemaal zonder enige aanleiding of context of wat dan ook... Afleidingsmanoeuvers als speeltjes, liedjes zingen, rondwandelen,... willen wel eens helpen, maar volgens mij kent Lunaatje inmiddels al mijn volledige trukendoos en trapt ze er niet meer in.
Het is zo'n schatje, dat kleine meisje van me! Die moodswings neem ik er met veel plezier bij. En belangrijk voordeel voor de directe omgeving van de mama: de grote meid heeft helemaal geen tijd of energie meer om zélf last te hebben van moods die in het rond swingen...
Vandaag werden we opnieuw bij Kind en Gezin verwacht. No problem. We waren voorbereid! Verse pampertjes mee (de kleine meid heeft er een talent voor om op de meest onmogelijke momenten haar pampertje vuil te maken...), speeltjes mee (want het wachten kan lang duren en de kleine meid heeft maar een kleine hoeveelheid geduld...), dekentje mee (kindjes worden daar immers uitgekleed tot op hun rompertje om dan in een niet altijd even tropisch warme wachtzaal koud te krijgen...). We waren er klaar voor en eerlijk: de grote meid zag er zelfs een beetje naar uit, want er zouden voor het eerst geen prikjes (en dus geen hysterisch gekrijs) bij zijn en er was ook wel nieuwsgierigheid naar de cijferkes en curvekes en zo... Dat was immers al geleden van eind december!
Er is natuurlijk een heel eenvoudige methode om thuis reeds het gewicht van je kindje te weten: mama en kind op weegschaal, daarna mama alleen en dan verschil bekijken. Die methode zal hier NOOIT worden toegepast! Grote meid heeft geen al te beste relatie met de weegschaal (dat is nog héél zacht uitgedrukt!) en het vooruitzicht om vrijwillig een aantal kilootjes extra op de arm te nemen om daarna onverbiddelijke cijfers op dat digitale ding te zien? Neen! Daar doen we dus niet aan mee.
Maar bon, terug naar de K&G consultatie. Het begon allemaal zéér veelbelovend. We kregen bij aankomst een 'baby-boek-zak': zomaar gratis zeg! Een mooie tas met drie boekjes: een voorleesboekje over het thema 'boeken', een knisperboekje en een boekje om kleurtjes en stofjes te leren kennen... Het werd allemaal meteen uitgetest door de kleine meid en duidelijk goed (en blijkbaar ook lekker) bevonden. Er volgde geen protest bij lieve Luna toen ze op het verzorgingskussen werd gelegd, ze liet zich zelfs gewillig wegen en meten. Nu ja, 'gewillig'... ze had liever iets leukers gedaan, maar kom, de boel werd niet bijeen gekrijst, dus de grote meid was al lang tevreden! Maar de cijferkes dus: lengte 66 cm. Ze is 2 cm gegroeid de afgelopen 5 weken. Flink! Een 'grote' is ons meisje niet, maar ze volgt schoon de curves. Mama blij! Gewicht dan: 6kg640gr. Vreemd: ze was slechts 20 gram aangekomen?? Op 5 weken??? Dat had de mama dus wel liever anders gezien (de mama is trouwens méér dan 20 gram aangekomen de afgelopen 5 weken, maar dat werd gelukkig niet besproken daar bij K&G...)
De verpleegster deed er niet echt moeilijk over en er volgde een losse babbel over wat Luna al kan, hoe ze evolueert, hoe het in de crèche ging, hoe 'de nachten' verlopen... We kregen bovendien nog een DVD'tje over opgroeiende kindjes, wat altijd wel fijn en interessant is. Mama dus opnieuw blij. Maar we moesten nog bij de dokter en daar verliep het minder vlotjes. Dat gewicht bleek echt wel een probleem te zijn (voor alle duidelijkheid: we hebben het dus opnieuw over het gewicht van Luna, niet dat van de mama) en er werd door de dokter naarstig gezocht naar oorzaken: wat eet ze? wat drinkt ze? hoeveel drinkt ze? hoeveel water gebruik ik? hoeveel schepjes voeding? welke voeding? nog flesje na de papjes? heeft ze nog dorst na haar flesje? krijgt ze wel genoeg eten? laat ik haar met honger van tafel gaan? Zeg! Wat denken ze daar toch? Ik ga mijn kind toch geen honger laten lijden? Volgens de crèche mevrouwen eet mijn lieve meisje zelfs véél meer dan haar leeftijdsgenootje en eet ze heel erg flink. Ze heeft bovendien en heel 'gezond' aantal pampertjes per dag. Maar daar had de dokter niet echt oren naar... Er werd toch wel een beetje beschuldigend herhaald dat Lunaatje zéker genoeg schepjes in haar melk moest krijgen en dat ze eten moest krijgen tot ze verzadigd was. En net op het moment dat de mama heel schuldbewust terug naar de wachtzaal wou vertrekken haalde Luna nog even haar zwaarste 'zeehond' hoest uit, dus er volgde nog een uitleg over neusjes kuisen en hoestsiroop geven. Wat denken ze dat ik al 4 weken doe?? 't Is winter en de halve crèche is ziek. Ik was al tevreden dat het bij een verkoudheid bleef...
De dokter wou voor alle zekerheid nog een extra weging. En wat bleek? Luna weegt geen 6kg640gr, maar wel 7kg 240gr! De weeg-mevrouwen hadden verkeerd gelezen! Het enige wat ze moeten doen is de cijfertjes van de digitale weegschaal lezen! En de mama mocht niet eens terug naar de dokter om zelf een beetje zelfgenoegzaam het heuglijke nieuws te melden.
Besluit: Luna is niet te groot, niet te klein, niet te dik en niet te dun: ze volgt héél flink de gemiddelde curve en bevestigt daarmee wat we hier al een tijdje weten: Lunaatje is perfect ;-).
.
Even een stand van zaken na 4 dagen met z'n tweetjes en de griep:
