Luna is best wel een vrolijke baby, maar een 'lachebekje' is ze niet. Ze is nogal kieskeurig naar wie ze lacht en hoeveel ze lacht...
Maar sinds kort krijgt ze een heuse lachstuip als iemand niest! Niet gewoon een glimlachje, maar een échte schaterlach!! Wat ze er zo grappig aan vindt is mij een raadsel, maar het zorgt er wel voor dat iedereen die haar wil doen lachen niet de gebruikelijke 'gagaga' geluidjes maakt, maar begint te niezen...
Het leidt soms tot zeer vreemde scenario's: Gisteren werden familiefoto's gemaakt en dan krijg je dus een familie met meer dan 10 volwassenen die niezen dat het een lieve lust is! Allemaal om dat kleine meisje lachend op foto vast te leggen...
Naast 'moodswings' heeft mijn meisje nu ook nood aan 'comfort food'... Ze wordt wel héél snel groot, dat Lunaatje van mij!
Ze is wat ziekjes. Zielig hoor! De kleine meid heeft al een tijdje last van een verkoudheid. Niettegenstaande er hier vlijtig hoestsiroop wordt toegediend, blijft ze hoesten en klinkt het steeds meer als een blaffend zeehondje. Helaas weinig aan te doen: het is winter en de halve crèche heeft er last van, dus dat zal zijn tijd nodig hebben... Daarnaast heeft ze een heel vervelende snotneus te pakken. 's Morgens wordt Lunaatje wakker met een neusje dat wel lijkt dichtgemetseld met opgedroogde smurrie. De grote meid wil dan niets liever dan het neusje terug snotvrij maken, maar dat leidt iedere ochtend (of namiddag of avond) tot gekrijs alsof er hier onmenselijke martelpraktijken toegepast worden. Leuke manier om onze dag te starten, maar dat hoort er blijkbaar allemaal bij.
Vandaag had ze duidelijk 'ergens' pijn. Dankbare taak voor de mama om op zoek te gaan waar of wat er pijn deed... Luna had haar pyamaatje aan en alle ledematen zaten in de juiste kledingopeningen. Daar lag het dus niet aan. Geen vingertjes of teentjes of andere lichaamsdeeltjes gekneld. Dat kon het dus ook niet zijn. Ook geen voorwerpen in het pyjamaatje (het is hier al voorgevallen dat in de 'slaapkleertjes-aandoen-worsteling' het fopspeentje op onverklaarbare wijze in het pyamaatje terecht was gekomen en het is blijkbaar niet zo aangenaam om én een voetje én een fopspeentje in zo'n 'pyjamaabeentje' te voelen...). Maar dit keer lag het dus daar niet aan. De kleding-check leverde geen resultaat.
De pamper-check deed wel een alarmbelletje rinkelen. De kleur én vastheid van de pamperinhoud zag er toch niet helemaal hetzelfde uit als anders. Geen groot verschil, maar toch niet hetzelfde! Vreemd toch hoe je als mama zelfs de kleinste veranderingen in pamperinhoud van je eigen kleine spruit meteen opmerkt en interpreteert! Maar goed, vermoedelijk heeft Lunaatje dus wat buikkrampjes. Er is geen koorts te bespeuren, dus wordt hier nog niet meteen gepanikeerd, naar dokters gebeld of perdolan toegediend. Even afwachten hoe het verder evolueert vandaag.
Ze is wat hangerig en wil liefst dicht bij mama liggen (het is ook mogelijk dat mama liefst wil dat Lunaatje bij haar ligt en de kleine meid daarin weinig keuze heeft). Deze voormiddag heeft ze al drie pampertjes 'gevuld' én heeft ze nood aan comfort food!! 't Is niet zo dat ze grote honger heeft, maar haar flesje melk lijkt haar wat troost te geven. Ze is dus al de hele voormiddag aan het sabbelen op haar flesje. Af en toe een slokje, even pauzeren, boekje lezen, mama knuffelen, terug een slokje, even 5 minuutjes oogjes toe en slapen op mama's schoot, terug een slokje, beetje spelen en vertellen, terug een slokje,... Comfort food dus! Op die manier heeft ze deze voormiddag al twee flesjes leeggedronken en er staat al een derde flesje klaar voor straks...
Hopelijk leest de K&G dokter niet mee, want ik voel al een beschuldigende blik. Er worden vandaag écht maar 7 schepjes poeder in de melk gedaan en geen 8. En neen, de kleine meid krijgt vandaag geen groenten- of fruitpap. En de mama laat zich daar nu eens geen schuldgevoel over aanpraten vandaag!! Kleine meid is ziekjes en dan vindt ze het véél te lastig om te happen naar zo'n lepeltje en dan zijn 8 schepjes veel te zwaar om te verteren. Grote meid weet alles over buikkrampen en nog véél meer over comfort food, dus vandaag houden we het bij flesjes, tukjes en véél knuffels...
En de grote meid is héél empatisch met haar kleine meisje en zoekt vandaag zelf ook maar haar toevlucht in comfort food...
Laat ons daar eerlijk in zijn: iedere vrouw met een beetje zelfkennis zal toegeven dat ze zo af en toe wel eens last heeft van moodswings. Indien er eventueel ook mannen meelezen: het is geen goed idee om de vrouw in kwestie daar op te wijzen en al zeker niet op het moment dat de 'mood' aan het 'swingen' is! Voor wie de vreugde van een zwangerschap nog niet heeft mogen meemaken en denkt dat negen maanden zwangerschap ook gelijk staat aan negen maanden 'pauze' voor de hele hormonenhuishouding: wat bent u heerlijk positief naïef!
Toen ik zwanger was van mijn kleine meisje (wat lijkt dat opeens al lang geleden) en wist dat mijn kleine meisje een meisje was, wist ik ergens wel dat ook zij vroeg of laat wel onderhevig zou zijn aan 'de hormonen'. Van 'jongenshormonen' ken ik weinig. Of toch niet als ervaringsdeskundige. Dus wat was ik blij dat mijn meisje een meisje was. Die hormonen, die zouden wel herkenbaar zijn... Maar ik had dat ingepland zo rond haar 14 jaar of zo. Nadat ik al ervaring zou opgedaan hebben met peuterpuberteit en kleuterprotest en dergelijke meer.
Maar ik heb dus een 6 maanden oud baby meisje in huis dat onmiskenbaar last heeft van moodswings! Dat gaat dus als volgt: zomaar uit het niets komt er een geluidje uit mijn Lunaatje, dat ergens het midden houdt tussen gesnuif en een astma aanval (ik probeer het hier zo goed mogelijk na te bootsen, maar daar hebt u waarschijnlijk weinig boodschap aan...). Soit: na een tiental seconden wordt dan bepaald door Luna herself of er een lachbui, huilbui of verhaaltje volgt. Die 10 seconden dienen alleen maar om de grote meid de mogelijkheid te geven om zo snel mogelijk bij de kleine meid te zijn en dan te anticiperen op de bui die volgt. Flexibiliteit is wel een vereiste als kersverse moeder!
Een huilbui kan na twee luide schreeuwen plotseling overgaan in een lachstuip. Helaas geldt dat ook omgekeerd. En dat gebeurt allemaal zonder enige aanleiding of context of wat dan ook... Afleidingsmanoeuvers als speeltjes, liedjes zingen, rondwandelen,... willen wel eens helpen, maar volgens mij kent Lunaatje inmiddels al mijn volledige trukendoos en trapt ze er niet meer in.
Het is zo'n schatje, dat kleine meisje van me! Die moodswings neem ik er met veel plezier bij. En belangrijk voordeel voor de directe omgeving van de mama: de grote meid heeft helemaal geen tijd of energie meer om zélf last te hebben van moods die in het rond swingen...
Vandaag werden we opnieuw bij Kind en Gezin verwacht. No problem. We waren voorbereid! Verse pampertjes mee (de kleine meid heeft er een talent voor om op de meest onmogelijke momenten haar pampertje vuil te maken...), speeltjes mee (want het wachten kan lang duren en de kleine meid heeft maar een kleine hoeveelheid geduld...), dekentje mee (kindjes worden daar immers uitgekleed tot op hun rompertje om dan in een niet altijd even tropisch warme wachtzaal koud te krijgen...). We waren er klaar voor en eerlijk: de grote meid zag er zelfs een beetje naar uit, want er zouden voor het eerst geen prikjes (en dus geen hysterisch gekrijs) bij zijn en er was ook wel nieuwsgierigheid naar de cijferkes en curvekes en zo... Dat was immers al geleden van eind december!
Er is natuurlijk een heel eenvoudige methode om thuis reeds het gewicht van je kindje te weten: mama en kind op weegschaal, daarna mama alleen en dan verschil bekijken. Die methode zal hier NOOIT worden toegepast! Grote meid heeft geen al te beste relatie met de weegschaal (dat is nog héél zacht uitgedrukt!) en het vooruitzicht om vrijwillig een aantal kilootjes extra op de arm te nemen om daarna onverbiddelijke cijfers op dat digitale ding te zien? Neen! Daar doen we dus niet aan mee.
Maar bon, terug naar de K&G consultatie. Het begon allemaal zéér veelbelovend. We kregen bij aankomst een 'baby-boek-zak': zomaar gratis zeg! Een mooie tas met drie boekjes: een voorleesboekje over het thema 'boeken', een knisperboekje en een boekje om kleurtjes en stofjes te leren kennen... Het werd allemaal meteen uitgetest door de kleine meid en duidelijk goed (en blijkbaar ook lekker) bevonden. Er volgde geen protest bij lieve Luna toen ze op het verzorgingskussen werd gelegd, ze liet zich zelfs gewillig wegen en meten. Nu ja, 'gewillig'... ze had liever iets leukers gedaan, maar kom, de boel werd niet bijeen gekrijst, dus de grote meid was al lang tevreden! Maar de cijferkes dus: lengte 66 cm. Ze is 2 cm gegroeid de afgelopen 5 weken. Flink! Een 'grote' is ons meisje niet, maar ze volgt schoon de curves. Mama blij! Gewicht dan: 6kg640gr. Vreemd: ze was slechts 20 gram aangekomen?? Op 5 weken??? Dat had de mama dus wel liever anders gezien (de mama is trouwens méér dan 20 gram aangekomen de afgelopen 5 weken, maar dat werd gelukkig niet besproken daar bij K&G...)
De verpleegster deed er niet echt moeilijk over en er volgde een losse babbel over wat Luna al kan, hoe ze evolueert, hoe het in de crèche ging, hoe 'de nachten' verlopen... We kregen bovendien nog een DVD'tje over opgroeiende kindjes, wat altijd wel fijn en interessant is. Mama dus opnieuw blij. Maar we moesten nog bij de dokter en daar verliep het minder vlotjes. Dat gewicht bleek echt wel een probleem te zijn (voor alle duidelijkheid: we hebben het dus opnieuw over het gewicht van Luna, niet dat van de mama) en er werd door de dokter naarstig gezocht naar oorzaken: wat eet ze? wat drinkt ze? hoeveel drinkt ze? hoeveel water gebruik ik? hoeveel schepjes voeding? welke voeding? nog flesje na de papjes? heeft ze nog dorst na haar flesje? krijgt ze wel genoeg eten? laat ik haar met honger van tafel gaan? Zeg! Wat denken ze daar toch? Ik ga mijn kind toch geen honger laten lijden? Volgens de crèche mevrouwen eet mijn lieve meisje zelfs véél meer dan haar leeftijdsgenootje en eet ze heel erg flink. Ze heeft bovendien en heel 'gezond' aantal pampertjes per dag. Maar daar had de dokter niet echt oren naar... Er werd toch wel een beetje beschuldigend herhaald dat Lunaatje zéker genoeg schepjes in haar melk moest krijgen en dat ze eten moest krijgen tot ze verzadigd was. En net op het moment dat de mama heel schuldbewust terug naar de wachtzaal wou vertrekken haalde Luna nog even haar zwaarste 'zeehond' hoest uit, dus er volgde nog een uitleg over neusjes kuisen en hoestsiroop geven. Wat denken ze dat ik al 4 weken doe?? 't Is winter en de halve crèche is ziek. Ik was al tevreden dat het bij een verkoudheid bleef...
De dokter wou voor alle zekerheid nog een extra weging. En wat bleek? Luna weegt geen 6kg640gr, maar wel 7kg 240gr! De weeg-mevrouwen hadden verkeerd gelezen! Het enige wat ze moeten doen is de cijfertjes van de digitale weegschaal lezen! En de mama mocht niet eens terug naar de dokter om zelf een beetje zelfgenoegzaam het heuglijke nieuws te melden.
Besluit: Luna is niet te groot, niet te klein, niet te dik en niet te dun: ze volgt héél flink de gemiddelde curve en bevestigt daarmee wat we hier al een tijdje weten: Lunaatje is perfect ;-).
Dat we geen ochtendmeisjes zijn, dat werd hieronder al vermeld. Maar maandagochtenden, die zijn precies nog net iets moeilijker te 'hanteren' dan andere ochtenden. De nauwkeurig uitgedokterde routine lijkt dan extra gevoelig aan afwijkingen en bovendien zijn we op maandag alletwee wat minder flexibel om met onverwachte omstandigheden om te gaan.
Nochtans: na een lekker lui weekend zouden zowel de kleine meid als de grote meid fris, monter en uitgerust aan de nieuwe werk-en crècheweek kunnen beginnen. De zondagavond wordt ook ruimschoots de tijd genomen om alles voor te bereiden op een vlotte maandag-start: Luna's kleertjes liggen klaar (in volgorde van aantrekken zelfs: rompertje bovenaan, daarna de kousjes, dan volgt de lange broek en ten slotte de trui om af te sluiten met de schoentjes), ook de mama's kleren liggen klaar (ja, ook die liggen in de juiste volgorde!), maxi-cosi staat klaar op de tafel, fopspeen ligt klaar naast de maxi-cosi (in het kleurtje afgestemd op de outfit van de kleine meid - we hebben hier fopspeentjes bij de vleet, dus de accessoires kunnen perfect gekozen worden!), heen-en-weer boekje van de crèche is ingevuld, mama's ontbijt staat zelfs al klaar... Dat gebeurt allemaal op zondagavond.
En dan verloopt de maandagmorgen toch niet als gepland: * wekker wordt op snooze geduwd (dus meteen al een valse start!) * tube tandpasta bijna leeg, dus gewurm om dat laatste beetje er toch nog uit te duwen... (tijdverlies én ergernis!) * elektrische tandenborstel blijkt niet opgeladen (eigen schuld: gisteren na haardrogen stekker niet opnieuw ingestoken...) * een bad-hairday (en geen tijd om styling pogingen te ondernemen) * melk is zuur geworden (werd uiteraard pas vastgesteld na onbezorgd een grote slok te nemen...) * zure melk impulsief uitgespuwd met spetters op kleding én keukenvloer tot gevolg (ergernis stijgt zienderogen!) * kleine meid is nog in diepe slaap en wordt niet wakker na de gebruikelijke lieve begroeting * kleine meid wordt half slapend uit bedje gehaald (grote meid blijft op haar honger zitten wat betreft stralende Luna-glimlach) * kleine meid krijst het uit als de mama het vuile neusje snotvrij wil maken (wat echt wel noodzakelijk was) * kleine meid blijkt zo goed als volledig hees te zijn en het krijsen klinkt heel erg vreemd (maar zo ontzettend zielig!) * kleine meid is moe, kwaad, gefrustreerd,... wat het hele 'pyama-uit-en-kleertjes-aan' gedoe er niet makkelijk op maakt * flesje melk in mama's tas gestopt om in crèche te geven, maar flesje blijkbaar niet goed toegedraaid! overal melk... * er moeten nog pampers, doekjes, hoestsiroop en melkpoeder mee naar de crèche, dat wordt in spoedtempo bijeengezocht * doos met pampers kan niet meer in koffer van auto, want daar zit de wandelwagen nog in * de voorzetels klappen niet vlot naar voor, dus een geworstel om kleine meid én materiaal op achterbank te krijgen * voorruit is nog niet ijsvrij (man, want duurt die winter lang zeg!) * mama moest nog een weekend-update geven aan de crèche-mevrouwen (en dat lukt niet in 30 seconden) * te laat op de autostrade, dus uiteraard lange file * ...
En zo wordt hier dus een nieuwe werk-en crèche week gestart. We don't like monday's!!
Wij zijn geen ochtendmeisjes... De grote meid heeft weliswaar een iets groter ochtendhumeur dan de kleine meid, maar ook Lunaatje heeft 's morgens wat tijd nodig. Geen probleem natuurlijk. Dan nemen we toch ook onze tijd... 't Is niet zo dat we echt slechtgezind zijn 's morgens. Het duurt gewoon eventjes voor we ons gebruikelijke, vrolijke zelf zijn...
Maar deze morgen was Luna om 4u wakker. Om 4u!! Fris en monter en hélemaal klaar om te spelen. De mama werd wakker van al het gebrabbel uit de kinderkamer. Er werd een verdienstelijke poging ondernomen om al dat wakkere gekir compleet te negeren en er werd vanuit de mama-kamer héél hard gehoopt dat de kleine meid opnieuw in slaap zou vallen. Dat bleek ijdele hoop. Omdat het vrolijk gebrabbel na een tijdje overging in aandringend gemopper en de kans op onmogelijk-te-negeren-gekrijs met de minuut groter werd, strompelde de grote meid toch maar slaapdronken naar de babykamer. Luna was op slag terug vrolijk, dus werd nog een dappere poging gedaan om met fopspeen en knuffel de nachtrust te herstellen. Maar Luna had duidelijk een andere planning voor ogen en van zodra de mama uit het zichtveld verdween werd er gekrijst. De fases van gekir, gebrabbel en gemopper werden daarbij gemakshalve meteen overgelaten.
Om 4u 's morgens heeft de mama echt geen energie om pedagogisch verantwoorde slaap-en-bed-truukjes toe te passen. Dus werden alle opvoedkundige principes overboord gegooid, kreeg Lunaatje een vers pampertje en werd ze naar het grote mama-bed verhuisd. Het idee was dus om samen gezellig dicht bij elkaar nog enkele uurtjes te slapen. Voor wie er aan durft twijfelen: als een wakkere bijna 6 maanden oude Luna beslist heeft dat ze wil spelen, dan zal die wakkere bijna 6 maanden oude Luna ook spelen. Het maakt dan helemaal niet uit dat het midden in de nacht is. Het maakt ook helemaal niet uit dat er niet onmiddellijk speelgoed in de dichte omgeving ligt. Mama's haar is leuk om aan te trekken, mama's neus is leuk om in te knijpen, mama's wangen zijn leuk om aan te krabbelen,... En het werkt allemaal zeer gelijkaardig als al het 'activity-speelgoed' die de kleine meid al heeft: iedere actie van Luna zorgt voor een reactie bij het 'speelgoed': mama zucht, mama zegt 'ai', mama zegt 'Luna!', mama draait zich om, mama zucht nog eens,... En Luna vindt het allemaal schitterend! Haar woordenschat is misschien nog niet zo uitgebreid, maar als ze alle 'prrr', 'krrr', 'pfff',... geluidjes uit de kast haalt die ze kent, dan vormt dat toch al een behoorlijk lange monoloog. Om 4u 's morgens. Op een weekdag. Terwijl de mama er zich pijnlijk bewust van is dat er nog een lange vermoeiende werkdag zal volgen.
Ze is uiteindelijk toch terug in slaap gevallen, die kleine schat. Een kwartier voor de wekker onverbiddelijk aangaf dat we moesten opstaan... Zucht... Haar mooie, stralende glimlach maakt gelukkig alles goed! De mama vergeet dan bijna hoe kort de nacht wel was. Bijna...
Luna is een crèche kindje. Ik wil mijn kleine meisje liefst 24u/24u en 7 dagen op 7 dicht bij me, maar in realiteit is dat helaas niet haalbaar. Er moet brood (en kleertjes, speeltjes, pampertjes,...) op de plank komen. Dus gaat deze jonge (ja, 31 jaar is jong!) single mom voltijds werken. En gaat de kleine meid voltijds naar de crèche.
Uiteraard verliep dat de eerste keer in tranen (bij de mama dan, Lunaatje vond het allemaal wel leuk en interessant). En het blijft ook nu nog iedere keer moeilijk. Al went het wel een beetje. Lunaatje vindt het zelf wel fijn in de crèche. De speeltjes, de crèche mevrouwen en zelfs de andere kindjes krijgen tegenwoordig een stralende glimlach van mijn meisje. En de crèche mevrouwen zijn erg lief voor de kleine meid. Voor de grote meid ook trouwens.
Het is hartverwarmend om 's avonds in de crèche aan te komen en een vrolijk kirrend meisje te zien spelen op het speeltapijt. Onbezorgd en stralend lachend... Zo erg kan het dan toch niet zijn in de crèche? Maar af en toe knaagt het wel en is het schuldgevoel torenhoog. Zoals gisteren: Lunaatje kraaide van plezier tussen de andere kindjes en de mama luisterde vol trots naar de crèche mevrouw die vertelde hoe flink de kleine meid wel was. En dan kwam opeens volgende mededeling: Luna had zich voor het eerst helemaal alleen van op haar rugje naar haar buikje omgedraaid. Flink! Super! Fantastisch! Maar mama's hart brak wel een beetje... Dit heb ik dus gemist. Omdat ik op het werk was. En niet bij mijn Lunaatje.
En of dat nog niet erg genoeg was wou de kleine meid haar kunstje 's avonds thuis zelfs niet meer demonstreren. Er werden speeltjes net buiten bereik gelegd, een beetje meegeduwd, zelfs voorgetoond hoe het moet! Luna vond het allemaal fantastisch! Ze gierde het uit! Schaterlachen! Maar ze bleef wel mooi op haar rugje liggen... Ze zal het toch ooit wel eens doen terwijl ik het zie?
Het besef dat ik nog 101 'eerste keren' van mijn kleine meisje zal moeten missen omdat ze nu eenmaal vele uurtjes in de crèche doorbrengt, doet echt wel pijn. Naast die 'eerste keer omdraaien' heb ik ook al de 'eerste keer vis eten' en 'eerste keer vlees eten' gemist. En het waren ook de crèche mevrouwen die ontdekten dat het eerste tandje definitief was doorgebroken...
Lunaatje en de mama hebben de avond afgesloten met een lang, diepgaand en ernstig gesprek. En we hebben het volgende afgesproken: het is fijn dat de kleine meid zoveel leert in de crèche, maar de eerste stapjes, die worden pas gezet als mama daar getuige van kan zijn!
Vroeger (in het pre-Luna tijdperk), was 'ladiesnight' een activiteit die minimum één keer in de week doorging. Vaak ook meermaals per week. Op donderdagavond vaste avond in 'den appel' met vriendinnen. Inclusief glaasje(s) witte wijn, kirr en/of irish coffee... Op vrijdag en/of zaterdag volgde meestal opnieuw een ladiesnight met deels dezelfde vriendinnen, deels andere... en normaalgezien met etentje. Op voorhand werd nauwelijks iets geregeld of afgesproken, want de meesten onder ons waren/zijn vrij en ongebonden, dus konden we zonder de minste problemen spontaan zijn.
En toen kwam Luna. En sindsdien is het hier altijd wel een beetje ladiesnight! Mijn meisje en ik... Ieder moment alleen met ons tweetjes is onbetaalbaar, onmisbaar en onevenaarbaar. Ook al waren die pre-Luna-ladiesnights écht wel leuk, de ladiesnights met ons tweetjes, daar kan niets aan tippen.
Maar toch... zo af en toe begint het toch wel eens te 'kriebelen'. Zo spontaan als vroeger lukt natuurlijk niet, maar met nog veel baby-bezoek-cava in de frigo en een kast vol aperitiefhapjes valt zoiets wel snel te regelen! De twee ladies van op mama's werk wilden wel eens met eigen ogen komen kijken hoe de kleine meid gegroeid was. En of de opvoeding wel naar behoren gebeurt. En terwijl ze er dan toch waren wilden ze gerust helpen om de voorraad baby-bezoek-cava te doen slinken. En eigenlijk... één glaasje cava is zo snel uit: of ze niet meteen konden blijven slapen? Ladiesnight in pyama met één kleine lady, één grote lady en twee grote collega-ladies! Natuurlijk kon dat!!
En waarom niet meteen de week goed inzetten? Dus maandagavond na het werk met drie grote ladies en een koffer vol slaap- en toiletgerief de kleine lady opgehaald in de crèche. Luna begreep niet zo goed waarom de vertrouwde avondroutine niet gevolgd werd, maar al die aandacht liet ze zich zéér welgevallen!! Terwijl de mama nog een halfslachtige poging deed om de avondroutine toch nog een klein beetje te respecteren werd Luna toevertrouwd aan de goede zorgen van de collega-ladies. Het babykamertje mét de uitgebreide garderobe van de kleine meid werden uitvoerig becommentarieerd en Luna werd zelfs in haar 'berenpakje' gewurmd om te zien hoe schattig ze daar mee stond. Ons klein meisje staat met àlles schattig, dus daar bestond eigenlijk al geen twijfel over. In de standaard avondroutine wordt Lunaatje bij thuiskomst uitgekleed, krijgt ze een badje en daarna in pyama nog een flesje voor het slapengaan. De kleine meid was dan ook begrijpelijk verward door het feit dat ze nu werd aangekleed en niet werd uitgekleed. En dan nog wel in haar berenpakje. De verwarring werd alleen maar groter toen de collega lady een beentje in de arm-opening van het berenpakje probeerde te manouvreren. Tot dan toe was Luna zeer meegaand een begripvol geweest, maar hierop volgde toch onmiskenbaar protest. In een poging om toch terug naar de routine over te stappen werd het badje gevuld en werd de kleine lady door de twee collega-ladies en onder toeziend oog van de mama, uitgebreid gewassen en kreeg ze haar pyamaatje aan...
Lunaatje werd met de collega-ladies in de zetel geïnstalleerd (Luna met haar flesje melk, de ladies met de fles cava), de hapjes werden uitgehaald, er werd nog even een telefonische 'Luna-update' gegeven aan de papa en dan kon er 'geladiesnight' worden...
De kleine meid heeft genoten van haar allereerste ladiesnight... De grote meid heeft er ook van genoten trouwens! Al was Luna de enige lady die op dinsdagmorgen écht uitgeslapen was...
Na 5 zalige lange maanden zwangerschapsverlof is het echte leven hier begonnen... Vijf maanden lang mocht Luna zo lang slapen als ze zelf wou. En vooral: ook mama kon heerlijk lang in bed blijven liggen! Als alleenstaande mama gezegend zijn met een baby'tje dat houdt van lange nachten, waar kan een mens nog meer van dromen. De kleine meid sliep met gemak 14 of 16 uren aan één stuk. En als we andere mama's mogen geloven is dat een zegening die kan tellen!
Maar sinds begin januari is het vakantiegevoel hier definitief voorbij. Luna moet naar de crèche, mama moet naar het werk. Niets aan te doen, dat moet nu eenmaal. Dus werd het even zoeken naar een ochtendroutine die zowel voor het kleine meisje als het grote meisje haalbaar bleek. Want toegegeven: het grote meisje heeft het moeilijker om 's morgens fris en monter op te staan dan het kleine meisje. Dat komt natuurlijk omdat Luna iedere avond op een vast tijdstip, zijnde 19u, in haar bedje wordt gestopt. De mama zou ook beter op een vast en vroeg tijdstip onder de lakens kruipen, maar dat deel van de routine hebben we hier dus nog niet onder de knie. Soit... dat doet nu eigenlijk niet ter zake...
Omdat mama graag om 8u start met werken moet ze stipt om 7.30u op de autostrade zijn. Twee minuten later staat garant voor lange files en véél later op de werkplek zijn! Omdat de kleine meid eerst nog naar de crèche moet en mama graag nog een babbeltje doet met de crèche mevrouwen, moeten we stipt om 7.15u thuis vertrekken. Opnieuw: twee minuten vertraging kan voor problemen zorgen! Voor de ochtendroutine betekent dit dus het volgende: mama's wekker loopt af om 6.15u, wassen, aankleden, flesje warmen, flesje voor de kleine meid en ontbijt voor de grote meid meenemen naar de babykamer, om 6.45u wordt de kleine meid wakker gemaakt, wordt ze aangekleed (kleertjes liggen al klaar van de avond voordien, zeer belangrijk, want geen tijd voor garderobe-twijfels op dat uur van de morgen! Idem voor de kleren van de mama trouwens...), mama geeft Luna haar flesje terwijl ze zelf ontbijt (héél 'tricky', want er mag niet gemorst worden met de cornflakes en zo, anders gaan er kostbare minuten verloren!!), Luna krijgt nog net tijd om een boertje te laten, waarna ze in de maxi-cosi wordt gelegd, mama haar handtas en autosleutels neemt (die ook al moeten klaarliggen van de avond voordien...) en we richting crèche kunnen vertrekken.
Dat lukt inmiddels behoorlijk, onze ochtendroutine, al zijn er heel veel valkuilen: de 'snooze'knop op mama's wekker (grootste valkuil), weersomstandigheden die toch écht een andere outfit vragen dan de kleren die de avond voordien werden klaargelegd, sleutels die onvindbaar zijn, morsen en vlekken maken (Luna gedraagt zich op dit punt voorbeeldig, mama daarentegen trapt geregeld in die valkuil...), flesjes die niet vlot genoeg worden leeggedronken, boertjes die niet snel genoeg komen (daar heeft mama niets mee te maken, dat is volledig Luna haar verantwoordelijkheid), pampertjes die nog 'gevuld' worden net op het moment dat we vertrekkensklaar zijn (opnieuw Luna en niet de mama!), fopspenen die spoorloos verdwenen zijn, autoruiten die nog ijsvrij moeten gemaakt worden,...
Maar alles bij elkaar genomen lukt het ons behoorlijk goed. De kleine meid wordt nu zelfs al wakker op het juiste uur! Mocht Lunaatje nu nog het onderscheid leren tussen weekdag (vroeg opstaan) en weekend (lang uitslapen), dan zou het helemaal perfect zijn...
Lunaatje wordt binnenkort al 6 maanden... Hoog tijd dus voor de allereerste zwemles! Er werd een badpakje in mini maat aangeschaft voor het kleine meisje. In het roze, dat spreekt voor zich. Er werd ook een badpak in een niet-zo-mini-maat aangeschaft voor het grote meisje. Niet in het roze, dat spreekt ook voor zich. De verzorgingstas, zwemtas en handtas werden klaargezet en oma werd ingeschakeld om ons te helpen alles organisatorisch wat in goede banen te leiden. Oma vanzelfsprekend met eigen handtas en met uitgebreid fotografie materiaal. Kleine meid werd in de maxi-cosi geïnstalleerd en de hele handel werd richting zwembad verhuisd.
Omdat het onze allereerste babyzwemles was en we als voorbeeldige leerlingen een goede indruk wilden maken op de watergewenning-juf, waren we ruimschoots op tijd. Aankomst om 12u aan het zwembad. De babyzwemles vindt plaats van 13.15u tot 13.45u. En de kleine meid was eigenlijk al behoorlijk moe toen we vertrokken... Luna werd nog een uur en een kwart geëntertained in de cafetaria van het zwembad. Alle speeltjes, liedjes, boekjes, grimassen, zangtalenten,... werden uit de kast gehaald om ons meisje wakker te houden. Om dan uiteindelijk een uitgeput meisje in haar mini badpakje te wringen! Die timing zullen we volgende week toch eens moeten herbekijken!
De kennismaking met het aangenaam warme zwembadwater viel gelukkig in de smaak. Of ze nu met haar voetjes in het water trappelde, met haar hoofdje onder de waterstraal werd gehouden of met haar buikje in het water lag, Luna vond het allemaal wel goed. Het feit dat ze van de watergewenning-juf een rode bal kreeg om mee te spelen zorgde onmiddellijk voor een grote vriendschap met die juf. Die helaas niet zo heel lang bleef duren... De eerste 10 minuutjes van de les vond Luna nog wel fijn. Het kennismakingsspelletje met de andere kindjes kon er ook nog net bij, maar daarna had ze het gehad. Met mama in het water spelen is super, maar we doen NIET mee in groep en we doen vooral NIET wat de juf zegt. Dat wordt nog leuk als ze binnen een jaar of twee naar school moet...
Omdat de kleine meid nogal luid protesteerde en de akoestiek in zo'n zwembad haar stemvolume alleen maar versterkt, werden we door de juf naar het ander badje gestuurd om wat 'rustiger te worden'. Het bleek wel te helpen, want Luna vond het terug véél fijner om in het water te spelen als ze een gans zwembadje voor zich alleen heeft... Toch nog wat werk aan de sociale vaardigheden van ons kleine meisje... Naar het einde van de les toe verhuisde het hele babyklasje, waarvan Luna toch echt wel de jongste spruit was, naar 'ons' badje. Dat werd met een zeer ernstige en bedenkelijke blik van onze kleine meid gevolgd, maar er volgde niet opnieuw protest. Het water was warm, mama was dichtbij en eigenlijk was ze gewoon te moe om zich nog kwaad te maken.
Alhoewel... Ze was het duidelijk niet eens met mama's beslissing dat de zwemles voorbij was en krijste het hele zwembad bijeen van het moment dat ze uit het water werd gehaald tot ze volledig was aangekleed. Een theatraal gevoel voor drama is haar absoluut niet vreemd! Terug in de maxi-cosi viel ze vrij snel in slaap... De eerste zwemles hebben we achter de rug! Op naar volgende week! En met dank aan oma om met ons mee te gaan, want zwemles met zo'n 6-maandertje, het blijkt een hele onderneming...
