Luna heeft een nieuwe vaardigheid ontdekt. Nadat ze er een tijdje geleden in slaagde om zelfstandig haar pampertje te verwijderen, lukt het haar nu al twee nachten op rij om haar pyama truitje uit te trekken. Geen idee hoe ze het doet eigenlijk.
Er zijn knopjes aan het truitje en die worden zorgvuldig dichtgeknoopt voor het kleine meisje in haar bedje wordt gestopt. Naar dagelijkse (of avondlijke/nachtelijke) gewoonte checkt grote meid verschillende keren per avond/nacht of haar kleine Lunaatje nog braaf en veilig ligt te slapen, de knuffeltjes en tuutjes nog binnen handbereik liggen en of ze nog onder haar dekentje ligt. En al twee nachten op rij vindt de mama het pyamatruitje in een hoekje van het bedje in plaats van rond het kleine lijfje van lieve Luna.
Omdat we hier tegenwoordig ook aan nachtelijke pamperwissels doen (wegens de eerder vermelde vreselijke poepjesuitslag/allergie), wordt het pyama truitje 's nachts zonder veel commentaar terug aangetrokken. Om het 's morgens terug in datzelfde hoekje van datzelfde bedje terug te vinden.
Het is niet zo dat het opeens te warm is in het Luna-kamertje. De aangeraden kamertemperatuur door Kind & Gezin wordt hier nauwkeurig gerespecteerd. De mama is daar nogal neurotisch in. Dus daar kan het niet aan liggen. Kleine meid draagt de laatste dagen een rompertje met korte mouwtjes in plaats van lange mouwtjes, dus het zou wel erg verwonderlijk zijn als ze dat truitje uittrekt omdat ze het te warm heeft.
Het is ook niet zo dat Luna inmiddels al zo zelfstandig is om 's morgens zelf haar pyama uit te trekken zodat grote meid de kleertjes kan aandoen. Het wat en waarom van de nachtelijke 'undress' sessie ontgaat de mama volledig.
Dus laten we het maar zo... Al zou grote meid toch héél graag eens zien hoe ze dat doet, dat kleine meisje!
Grote meid kan écht genieten van een restaurantbezoekje. Dat is altijd zo geweest. En dat is ook wel een beetje te zien aan de grote meid, maar dat laten we nu even buiten beschouwing.
De zwangerschap veranderde weinig aan de hoeveelheid restaurantbezoekjes. Integendeel zelfs. Zo'n dikke buik die steeds dikker wordt, maar die perfect te verantwoorden valt door de groeiende baby en niet door de groeiende eetlust, dat is toch een ideaal excuus voor een extra restaurantbezoekje? Het werd wel even puzzelen met de menu's, wegens compleet neurotische grote meid die een panische angst had om dat klein prutske te vergiftigen met besmette rauwe groentjes en zo... Een zwangerschap in de zomer blijkt dan niet zo'n evidentie, want alle slaatjes werden van het menu geschrapt. En een lekker stukje vlees met als cuisson 'bleu' dat mocht ook niet. Het werden véél pasta gerechtjes. En vis. Maar dan de 'juiste' vis. En doorbakken vlees. En er werd telkens verzocht om eventuele groentjes apart te serveren. Maar het mag gezegd: geen enkel restaurant, brasserie, eetcafé,... deed daar moeilijk over.
Toen Lunaatje nog een baby'tje was werd ze in de wandelwagen overal mee naar toe genomen. Ook dat vormde geen enkel probleem. De wandelwagen mét ligbakje was méér dan groot genoeg voor dat kleine meisje. Als ze moe werd deed ze eenvoudigweg haar oogjes dicht en sliep ze braaf doorheen het hele restaurant bezoek. Als ze wakker werd speelde ze met haar speeltjes in datzelfde ligbakje of werd ze door de tafelgenoten verwend en geknuffeld en bewonderd... Behalve het feit dat de wandelwagen met ligbakje behoorlijk wat plaats innamen, verliep dat vlekkeloos: baby op restaurant.
Maar nu is Lunaatje dus al een heuse peuter-Luna. En wordt een restaurantbezoekje misschien toch iets meer 'tricky'. 's Avonds een hapje gaan eten is helaas geen optie meer. Kleine meid moet op tijd naar bed. Grote meid kan natuurlijk een babysit zoeken en zelf wél gezellig gaan tafelen, maar grote meid heeft het nog steeds erg moeilijk om haar kleine meisje achter te laten. We ondernemen pogingen hoor, daar niet van. Maar toch...
Goed. Met een peuter op restaurant dus. Dat blijkt met kleine Luna wonderwel te lukken! 't Is een vrouw van de wereld hé, dat meisje van mij! We begonnen met 'kleine stapjes', zijnde een terrasje doen, een croque monsieur gaan eten,... Maar al snel waren we klaar voor het 'echte' werk. Dus: op 1 november (wat door restaurants aanzien wordt als een 'zondag') werden oma, opa en kleine Luna in de auto van grote meid geïnstalleerd en trokken we richting Wok Palace in Beernem. Om diverse redenen geen evidente keuze: * Kleine meid zou haar middagdutje moeten overslaan * Er is daar geen baby/peuter/kinderhoekje * Men heeft er enkel chinees en japans eten, dus niet meteen voor de hand liggende babyvoeding * Het is buffet-vorm, dus we moeten wel af en toe eens van de tafel (en van Luna) weglopen * Het restaurant zou compleet volzet zijn, wij kregen de laatste plaatsjes
Grote meid was wel goed voorbereid: boekjes mee, dekentje mee, tuutje mee, knuffeltjes mee, boterhamdoos met broodjes én haar lievelingsbeleg mee, koekjes mee, flesje mee,...
Maar alles verliep méér dan vlekkeloos! De mama groeide van trots!! Luna zat flink en vrolijk in de kinderstoel die de lieve mevrouwen van Wok Palace voorzien hadden. Lieve Luna liet de boterhamdoos met inhoud en de koekjes compleet links liggen! De kroepoek die bij het aperitief werd geleverd daarentegen, liet ze zich méér dan smaken. Chinese aperitiefhapjes, gefrituurde scampietjes, vis, vis en nog eens vis: Luna likte er letterlijk haar vingertjes bij af!! Van aperitief, voorgerecht over hoofdgerecht tot dessert, ze liet het zich allemaal héél erg smaken! De oma, de opa en de mama ook trouwens! Heerlijk getafeld! En zo'n buffetvorm is ideaal met een klein peutertje in het gezelschap: je neemt wat je wil (en wat je vermoedt dat de kleine meid wil) en vooral ook wanneer je wil (dus geen risico op afgekoelde borden en ijskoude schotels omdat je nét de kleine spruit moest verversen toen ze met de borden kwamen). Alles was 'nam, nam' en 'nog' volgens Luna. Bovendien had ze nog tijd over om haar charmerende zelf te zijn en de mensen aan de tafels rond ons te belonen met een stralende lieve Luna lach. Wat dan weer voor complimentjes aan het adres van grote meid zorgde. Iedereen gelukkig!
En voor wie het ook eens wil proberen met de eigen kleine peuter: in de toiletten werd een zeer handig en hygiënisch hoekje voorzien om de peuter of baby in kwestie te verversen. Zelfs de vochtige doekjes zijn voorzien! Niet onbelangrijk hoor, als je op restaurant bezoek gaat met zo'n klein peutertje...
We doen het zeker nog eens opnieuw, Lunaatje en de grote meid! Samen op restaurant! We kennen onze wereld
Stilletjesaan begint kleine Luna een beetje te praten. Ze maakt zich nog voornamelijk 'verstaanbaar' via gebarentaal en daar slaagt ze wonderwel in. Het lijkt hier wel van 's morgens tot 's avonds een marathon aflevering van pictionary. Maar af en toe sijpelt er al eens een taalkundig verantwoord woordje door. Of toch op z'n minst een woordje dat de grote meid lijkt te interpreteren zoals de kleine meid het bedoelt.
Een kleine bloemlezing: Mama: Daarmee wordt de grote meid bedoeld. Glunder, glunder... Soms wordt het zelfs 'mamaje'. De kleine charmeur...
Mmma: Dat is oma. Oma wordt ook wel eens met 'mama' aangesproken en af en toe met 'oMA'. Met kleine, korte o en grote, duidelijke en langgerekte MA dus.
Papa/Baba: Luna sprak een tijd lang iedere manspersoon aan met 'papa'. Wat behoorlijk genant begon te worden voor grote meid. Intussen is kleine meid iets selectiever geworden. Met 'papa' (soms ook 'baba') wordt 'opa' bedoeld. Ze duidt hem zo aan op foto's, roept hem enthousiast als we het huis van oma en opa naderen, brengt af en toe de telefoon met de uitdrukkelijke mededeling 'papa'/'baba' en dan moet grote meid even opa opbellen zodat kleine meid zijn stem kan horen,... We doen hier hard ons best om opa ook effectief met 'opa' aan te spreken, maar voorlopig volhard Luna in de boosheid: ze spreekt haar opa aan hoe zij wil...
Op: Het melkje, het koekje, het broodje, de fruitpap, de banaan,... vroeg of laat raakt alles hier 'op'.
Nog: Volgt nogal vaak na 'op'. Geen discussie over mogelijk. Luna wil nog. Ze gebruikt het ook als ze 'nog' wil verderspelen.
Weg: Het standaard antwoord op de vraag: 'Luna, waar is...?' Of het nu haar speeltje, haar tuutje of haar voetjes zijn... Ze zijn 'weg'. En na die mededeling gaat Luna op zoek naar het gevraagde voorwerp of lichaamsdeel.
Nee: Wordt meestal geantwoord op vragen waarbij de grote meid een 'ja' verwachtte/hoopte/veronderstelde.
Ja: Is vrij nieuw in haar 'vocabularium'. Grote meid is telkens erg verrast als ze een 'ja' krijgt op een vraag waar voordien steevast een 'neen' op werd geantwoord.
Dèdè: Uiteraard de standaard afscheidsgroet. Maar als ze 's avonds in haar bedje verhaaltjes vertelt aan haar knuffeltjes dan komt dèdè er ook erg veel in voor, dus vermoedelijk heeft het een dubbele betekenis. Denken wij dan zo...
Koek: Geen discussie of vrije interpretatie mogelijk. Ze zegt koek. Ze bedoelt koek. Soms wordt Luna afgeleid met een stuk fruit of een boterham, maar het mag toch duidelijk zijn: ook al aanvaard ze die boterham of dat stuk fruit, ze bedoelde toch echt koek.
Kak: Haar eendjes. Badeendjes. Eendjes zeggen 'kwak', dus de eendjes zijn Lunaatjes 'kakjes'. En ook al antwoorden wij hier telkens zeer educatief: 'Ja Lunaatje, dat is je eendje en je eendje zegt kwak. Zeg eens eendje...', dat heeft voorlopig nog nergens toe geleid. Het zijn en blijven haar kakjes.
Beu: Koetjes. En idem als bij de 'kakjes', ook al corrigeren we op een pedagogisch verantwoorde manier en noemen wij een koe hier écht wel een koe en niet een 'beu'. Voor Luna is en blijft het voorlopig 'beu'. Bij uitbreiding: al wat er uitziet als een koe wordt ook 'beu' genoemd. Een paard wordt hier dus ook 'beu' en een dekentje of doekje of wat dan ook met een 'koe-dessin' wordt hier ook 'beu'.
Waf: Om het rijtje af te maken. Hondje is dus waf. En idem met de pedagogische uitleg die hierboven wordt beschreven. Waf is waf. En ze heeft een heel nauwkeurig gehoor, dat kleine meisje van mij! Als de hond van enkele huizen verder blaft, dan heeft Luna het zeker gehoord! Nog voor de mama er notie heeft van gemaakt komt kleine Luna al 'waf' zeggen...
Boe: Haar boekjes. Ze heeft er al een hele uitzet van. En het blijkt een héél leuke hobby! Luna doet niets liever dan boekjes lezen...
Mel: Haar melkje. Of eigenlijk haar flesje. Want er mag ook water inzitten. Dat lijkt haar niet zo heel veel uit te maken.
Beeb: Baby. En die zijn leuk en mooi en lief om even naar te kijken. Maar niet te lang. En mama mag er vooral niet teveel aandacht aan besteden. Laat staan dat de baby in kwestie door de mama wordt opgepakt en geknuffeld! Dat wordt hier een beetje aanzien als hoogverraad.
Lab: Haar slabje. En ze kent de routine héél goed: slabje aan wil zeggen dat er eten volgt... Ze heeft graag haar 'labje' aan!
Li: Lichtje. Of lampje. Oorspronkelijk moest het lichtje ook effectief branden om als dusdanig benoemd te worden, maar intussen worden ook gedoofde lichtjes herkend door kleine Luna.
Het lijkt misschien weinig, maar met dit lijstje lijkt Luna wel de wereld aan te kunnen. En het lijstje wordt dagdagelijks aangevuld, dus we maken er ons hier weinig zorgen om: Lunaatje komt er wel!
Haar woordenschat kunnen we misschien nog in een beperkt lijstje opsommen, haar begrip van woorden is iets anders. Het lijkt er soms op dat Luna àlles begrijpt wat er gezegd wordt. Ongetwijfeld is dat een overdrijving van een veel te trotse mama. Maar toch: ze begrijpt toch wel erg veel, dat kleine meisje van mij!
Mijn meisje stapt dus! Helemaal alleen! Ik weet het, het werd hier al eerder vermeld en ik val in herhaling. Maar het maakt hier dan ook een erg grote indruk: Luna stapt alleen!
Die eerste stapjes waren écht 'stapjes': twee seconden zonder houvast en dan werd ze ofwel opgevangen, ofwel viel ze pardoes op de poep. Gelukkig dus achteruit en op de poep. Dat poepje wordt immers beschermd door een impact-verzachtende-pamper. Vooruit op haar gezichtje vallen zou wellicht iets minder onschuldig en 'harmless' zijn... Al kunnen we een voorwaartse val in de toekomst niet uitsluiten, helaas...
Iedere dag lukt het haar iets beter, dat stappen. Iets eleganter ook. Al is er nog een lange weg te gaan. Letterlijk.
Het blijft een ontzettend grappig zicht, die eerste stapjes: * Nog erg onzeker en wankel. * Het lijkt wel of ze haar kleine beentjes vooruit 'gooit' in plaats van haar voetjes mooi vooruit te zetten. * De knie-gewrichtjes lijkt ze nog niet helemaal ontdekt te hebben. * Die allereerste stapjes werden gezet van persoon 1 naar persoon 2. Persoon 1 was variabel (crèche mevrouw, oma, opa, nonkel, meter, tante...), persoon 2 was altijd de grote meid. Stapjes zetten van persoon 1 naar persoon 2 lukte redelijk. Omgekeerd (van persoon 2 naar persoon 1) was moeilijker. De bestemming, het eindpunt van Lunaatjes 'wandeling' moest blijkbaar bij de mama zijn. Waar grote meid uiteraard geen enkel bezwaar tegen had. * Omdat de mama telkens opnieuw met uitgestrekte armen haar kleine meisje opwachtte, kwam lieve Luna ook telkens met uitgestrekte armpjes aangewaggeld. * Bij de eerste stapjes zonder persoon 1 en persoon 2 - maar heel erg zelfstandig in de woonkamer - deed ze dat dus ook: die uitgestrekte armpjes. * Die eerste 'stap-dagjes' was Lunaatje klaarblijkelijk in de veronderstelling dat het zo hoorde: stappen, daarbij moest je dus je armpjes uitsteken. Al kan het ook helpen om het evenwicht te bewaren uiteraard. * Intussen kan ze het ook zonder uitgestrekte armpjes, maar liefst wel met iets in de handjes. * Als ze niets in haar handjes heeft houdt ze met haar beide handjes haar buikje vast. Of dat helpt om het evenwicht te bewaren betwijfel ik, maar vermoedelijk weet de kleine meid niet goed waar ze haar armpjes anders moet laten tijdens het stappen.
Ze legt behoorlijk wat meters af intussen. Er lijkt zelfs wat automatisme in te zitten... Al lijkt ze voorlopig vooral op een dronken Forrest Gump. Een héél erg lieve, schattige Forrest Gump uiteraard.
Langzaam komt het dichterbij: onze verhuis! We zijn er natuurlijk nog niet: we weten nog niet of onze lening en schuldsaldoverzekering wordt goedgekeurd, er moeten nog officiële aktes ondertekend worden bij de notaris, er moet nog afgesproken worden wanneer we 'onze' sleutel krijgen,...
Maar voorzienig als we zijn werden wel al verhuisdozen voorzien. Even nuanceren: oma is voorzienig en oma heeft verhuisdozen voorzien. Dankuwel oma. Want grote meid ziet het nog allemaal niet zo concreet voor zich. Al die spulletjes die van huis 1 naar huis 2 moeten... Er lijkt geen beginnen aan... Dus de verhuisdozen werden in eerste instantie een tijdje genegeerd. Maar oma bracht nog meer verhuisdozen en het werd al wat moeilijker om ze allemaal te negeren. Ze nemen dan ook nogal wat plaats in...
Vandaag bleek maar een regenachtige, triestige zaterdag te zijn. Dus werd hier besloten om een eerste poging te wagen om enkele van die dozen te vullen. Pfff... Dat wordt dus een werk van lange adem! Eerst en vooral vindt je tijdens zo'n verhuispoging van alles en nog wat terug. Allemaal spulletjes die al een jaar of 7 achteraan een kast lagen en nooit van nut bleken. Maar die nu toch op de één of andere manier te nuttig lijken om weg te gooien. En dus worden ze eerst bekeken, bestudeerd, er worden herinneringen opgehaald, er wordt gedagdroomd en uiteindelijk belanden ze dus van achteraan in de kast naar onderaan een verhuisdoos. Waar ze vermoedelijk nog een hele tijd zullen liggen...
Wat ook niet zo heel handig bleek tijdens deze eerste inpakpoging, is de hulp van kleine meid. Ze barstte nochtans van energie en enthousiasme. Ze klom op de dozen, in de dozen, door de dozen, onder de dozen. Ze raakte vast in één van de dozen wat tot een klein beetje hysterie leidde. Ze scheurde een andere doos. Wat de grote meid niet zo leuk vond. Ze vond de zwarte alcoholstift ontzettend intrigerend. Wat de grote meid ook niet zo leuk vond. Maar ze deed wel haar best om mama na te doen. Terwijl grote meid de inhoud van haar schoenenkast in dozen trachtte te krijgen (ter info: 3 bananendozen vol! En de winterschoenen werden dan nog niet ingepakt...), zat kleine meid geboeid te kijken. Waarna ze opeens haar eigen schoentjes uittrok en bij mama's schoenen in de doos deponeerde. De kleine schat! Cuteness...
Maar na de schoentjes volgden ook haar kousenbroekje, waarna ze duidelijk maakte dat ze NU en wel ONMIDDELLIJK in bad wou en met haar 'kakjes' spelen. Voor alle duidelijkheid: haar 'kakjes', dat zijn dus haar 'kwakjes' oftewel haar eendjes. Mensen kijken soms nogal vreemd op als Lunaatje op straat om haar 'kakjes' roept, maar het is dus allemaal erg onschuldig en hygiënisch hoor. We hebben hier nogal veel badeendjes in huis... Het is niet zo dat Luna op ieder moment zomaar haar zin krijgt, maar grote meid was het hele inpak-verhuis-gedoe in alle eerlijkheid ook vrij snel beu, dus mocht kleine meid 'pletse-pletse' doen in bad. En werd hier niet meer verder ingepakt.
Als we aan dit tempo verder doen zijn we in 2020 nog niet verhuisd...
Ons laatste vakantiedagje verliep gisteren een beetje in mineur...
Lieve Luna had een extreme allergische reactie, vermoedelijk op de antibiotica die ze een tijdje geleden moest nemen. Vreemd genoeg leek ze er zelf betrekkelijk weinig last van te hebben. Maar het zag er vreselijk uit: haar poepje en bij uitbreiding al wat onder haar pampertje verstopt lag, was héél zwaar ontstoken, blazen, vellen,... écht bijna rauw vlees!
Grote meid kon wel huilen bij het zien van zo'n pijnlijke uitslag!!! Na alle inotiol en andere zalfjes zijn we toch maar naar het ziekenhuis getrokken...
De lieve arts van dienst begreep de ernst én stelde ook meteen gerust. Hoe vreselijk het er allemaal ook uitzag, het zou met de juiste zalfjes en goede zorgen ook weer snel overgaan. Er diende wel nog een blaassonde gestoken worden. Daar was Luna het niet mee eens. Mijn lief klein meisje schreeuwde het ganse ziekenhuis samen! Die hulpeloze armpjes die krampachtig de mama willen grijpen, haar oogjes die smeken om haar vast te pakken, haar hele lijfje dat vécht om maar in mama's armen te mogen komen,... Haar verdriet en haar pijn!! Grote meid was er kapot van.
We hebben de halve apotheek leeg gekocht: zalfjes en pilletjes en nog andere zalfjes en speciale ontsmettende zeep en did i mention: nog zalfjes... En thuis smeren we dat het een lieve lust is! Centimeters dik wordt die zalf erop gepleisterd! In de hoop dat het leed zo sneller geleden is. Het pampertje wordt wel ieder uur ververst, want een natte pamper zou het erger kunnen maken. Of het herstel remmen. En dat willen we natuurlijk niet. Dus wordt hier nu ook 's nachts ververst. Half slapend. Zowel de kleine als de grote meid. Uit bed - broek af - pamper af - zalfje smeren - verse pamer aan - broek weer aan - terug in bed. Lunaatje denkt wellicht dat het een nieuw tijdverdrijf is van de mama. En ze ondergaat alles gewillig. Dat lief meisje van mij!
Deze morgen werd de hele zalf-en-pil boetiek mee verhuisd naar de crèche. Met de dringende vraag om evenveel pamperwissels door te voeren als de mama deed. En even dik te pleisteren met de zalf als mama deed. En kleine meid evenveel te knuffelen als mama deed.
Grote meid heeft het volle vertrouwen in de crèche mevrouwen. Dat komt echt wel goed. Maar nu wil ik toch héél erg graag mijn kleine meisje weer zélf pamperen en knuffelen... Dat mama-zijn, het is me toch wel een emotioneel gedoe hoor!
Voor wie volgt: - Ons dossiertje ligt dus op een Brussels bureau. Hoera! - We kregen een briefje waarin stond dat het op dat Brussels bureau lag en dat men er binnenkort eens zou naar kijken. Binnenkort dus. Maar wanneer is binnenkort? Kwestie van dagen? Of weken? Dat stond er helaas niet bij... - Eerst mocht de grote meid een lange, uitgebreide brief invullen over haar gezondheid en algemeen welbevinden. Fijn, fijn, fijn,... Iets met levensverzekering en schuldsaldo en zo. In ieder geval belangrijk genoeg om aandachtig en uitgebreid te lezen. - We hebben die brief héél braaf en eerlijk ingevuld en vandaag flink afgegeven in het plaatselijke filiaal van de bank die de schuldsaldoverzekering zal bekijken. - En nu moeten we weer wachten. Want nu moet er een medische meneer of mevrouw bepalen of de grote meid gezond genoeg is om een huisje te kopen. Denk ik. Het is ook zo'n gedoe zeg... - Als de medische meneer of mevrouw de grote meid 'goedkeurt', dan pas kan de Brusselse meneer of mevrouw eens kijken naar ons dossiertje. Denk ik. Soit... Ik kan het compleet verkeerd voor hebben, maar zo heb ik het toch begrepen...
Een huisje kopen is vooral veel wachten eigenlijk... En dat we daar nu net zo goed in zijn
De herfstblues zijn hier nog niet helemaal over... Grote meid is nog altijd een beetje down en ziekjes en mottig en slechtgezind. Vreemd genoeg helpt het wel om vandaag weer braafjes aan de slag te gaan: Het werk brengt de nodige afleiding van alle muizenissen.
En kleine meid? Die was haar vrolijke zelf! Helaas ook vannacht! Maar kom... Na bijna drie volle weken in de verwen-aanwezigheid van mama en oma en opa, mocht dat kleine Lunaatje vandaag terug naar de crèche. En ze lachte vrolijk en lief naar de crèche-mevrouw! Opluchting bij de mama dat Luna toch nog niet hélemaal vervreemd was van haar opvangplekje!
Maar de mama zal zo ontzettend blij zijn als ze straks haar meisje weer mag oppikken! Niets geeft zo'n fijn gevoel als bij mijn meisje zijn...
Yep! Het is een goed idee om met een 15-maandertje naar Plopsaland te gaan! Het werd een leuke meevaller... Met dank aan de tante, de meter en ook wel een beetje dank aan het zonnetje!
Positief: * Lunaatje keek haar ogen uit: zoveel kindjes, zoveel kleuren, zoveel speeltjes, zoveel..., zoveel..., zoveel... * Kleine meid was compleet onder de indruk van alles wat ze zag! * De zon! Het mooie park in herfstkleuren en Halloween thema! Moooooi... * Het ballenbad bleek een groot succes, ook al 'verdronk' kleine Luna bijna tussen al die kleurrijke balletjes * Lieve Luna heeft zich wel anderhalf uur uitgeleefd op het mini-indoor-speelpleintje in Maya land. Voor wie geen 15-maandertje in huis heeft: anderhalf uur in het leven van een 15-maandertje is héél erg lang! Het speelpleintje was dus héél erg leuk... * Er waren echte geitjes! Kleine geitjes! Geitjes in maatje Luna! En die mocht ze strelen... * Zo'n 15-maandertje beseft nog niet op welke attracties ze wél en niet wil zitten, dus als mama heb je alle beslissingsrecht! * Grote meid schrapte alle attracties met een wachtrij van het to-do-lijstje
Negatief: * Nadat grote meid alle attracties met een wachtrij van het to-do-lijstje had geschrapt bleven er niet zo veel to-do-attracties over. * De mama had de verzorgingstas goed gevuld met pampers en doekjes en poepjeszalf en koekjes en belegde sandwiches en 2 flesjes gevuld met melk. De mama ging er verkeerdelijk van uit dat we in Plopsaland wel melk of fristi of iets dergelijks konden kopen om de flesjes terug aan te vullen als de kleine meid grote dorst had. Fout dus. Geen fristi of melk gevonden. Dan maar warme chocomelk gekocht en laten afkoelen... Maar kom zeg! Het is een kinderpark! Melk hé mensen! Desnoods Plopmelk! * We lunchten in 'Mayaland' en moesten 'slechts' anderhalf uur aanschuiven om ons eten te kopen. Nu ja, das niet zo erg: kleine meid had intussen gegeten want de mama had wel een potje babyvoeding mee en er was een microgolf ter beschikking. Wat niet ter beschikking was, ook niet na uitgebreid zoeken: een kinderstoel! Hoe kan dat nu?? Iedere tea-room, brasserie, restaurant of frietkot heeft wel een kinderstoel! En in Plopsaland niet?? * Wie op een attractie wil moet de wandelwagen achterlaten. Daar zijn wij geen grote fan van. Van dat achterlaten. Beetje schrik dat iemand anders onze mooie wandelwagen ook mooi zou vinden en hem zou meenemen... Toegegeven: daar kunnen de mensen van Plopsaland niets aan doen natuurlijk...
Al lijkt het lijstje 'negatief' nu misschien even lang als het lijstje 'positief': dat geeft dan een vertekend beeld, want wij hadden een super dagje!! We waren om 10.30u al in het park en we waren pas om 20u terug thuis. Enough said?
Hier werd de herfstvakantie al enkele dagjes ingezet.We zijn inmiddels al halfweg: nog drie dagjes thuis en dan terug naar de crèche/het werk...
Een onverdeeld succes is het voorlopig nog niet, spijtig genoeg. Kleine meid is flink en lief en haar charmante zelf, maar grote meid voelt zich zo moe, mottig, ziekjes en ellendig. Een doktersbezoekje bracht niet meteen geruststelling. We modderen dus nog maar even aan. En proberen er 't beste van te maken.
Vandaag, zondag, werd een relaxdagje: van zetel naar bed, van bed naar zetel. Beetje spelen met elkaar, beetje knuffelen samen, beetje televisie kijken,... Echt genieten zou ik het niet noemen, maar kom, onaangenaam was het ook niet.
Niettegenstaande het nooit een bewuste keuze was om alleenstaande mama te worden, zijn er zelden dagen dat ik het zwaar of moeilijk vind. Maar in momenten als deze weegt het soms wel eens een beetje door: ziek zijn, onzeker zijn, angstig zijn,... en dat met niemand kunnen delen. Geen partner die het even overneemt, geen papa die de mama eens laat uitslapen en de ochtendroutine voor zich neemt, geen mogelijkheid om eens - al was het maar even - zielig uit te zieken en huilerig in de zetel te hangen. Want ik moet vooruit. Voor mijn kleine meisje. En ze voelt het zo goed aan als de mama zich niet goed voelt, dus wordt hier extra hard gedaan alsof alles prima is.
Maar kom... genoeg gezeurd... Uiteindelijk zijn de oma en opa er ook nog en die zijn méér dan goud waard!! Ze zijn er zowel voor de grote als voor de kleine meid en doen dit zo lief en goed...
En we mogen niet teveel klagen, want er zijn ook nog leuke vooruitzichten: morgen met kleine meid, meter van de kleine meid (grote meid haar nichtje) en tante (eigenlijk tante van de grote meid, maar dus ook wel tante van de kleine meid) een dagje Plopsaland!! Of dat een goed idee is met een bijna-15-maandertje? Dat zal ik u weten te vertellen...
Meer ervaren ouders hadden de grote meid gewaarschuwd: Kleine kindjes wéten niet dat het uur veranderd, dus dat extra uurtje slaap waar iedereen zo blij mee is: vergeet dat maar!
Maar kleine Luna sliep flink tot 8.30u! Winteruur!
Spijtig genoeg deed grote meid de hele nacht geen oog dicht, dus winteruur of zomeruur, hier wordt vandaag vooral héél rustig aan gedaan...
Voor wie ons huizenjacht avontuur volgt: even een update.
Het huisje hebben we dus al gevonden. Wie meer info wenst over onze zoektocht: zie één van de vorige posts... En de leningaanvraag bij het Vlaams Woningfonds is inmiddels ook gebeurd. Nu volgt een administratieve wachtperiode.
Omdat nogal wat mensen komen polsen bij de grote meid hoe en wat er dan allemaal moet geregeld worden, hier even een kort overzichtje. Voor het geval u het ook voelt kriebelen om een huisje te kopen... De eigen 'huisje kopen for dummies' uitgetest door grote en kleine meid (voornamelijk door grote meid eigenlijk. Kleine meid trekt er zich bijzonder weinig van aan):
- Officieel de leningaanvraag gaan doen bij het Vlaams Woningfonds (met de opa mee, want grote meid heeft haar eigen papa toch wel nodig als 't gaat over officiële aangelegenheden. Altijd een 'daddy's girl' geweest...) - Voorzienig als we zijn had de grote meid alvast de volgende papieren mee: * kopie van identiteitskaart (voor- en achterkant) * kopie van recentste aanslagbiljet van de belastingen * kopie van laatste loonbriefje * kopie van rekeninguittreksel met daarop de storting van de kinderbijslag * kopie van bankkaart (om aan te tonen dat kinderbijslag op juiste rekening werd gestort) * kopie van de compromis - Grote meid heeft gelukkig geen enkele andere lening of krediet lopen. Dat maakte de aanvraag wat eenvoudiger. - Van de meneer van het Vlaams Woningfonds kreeg de grote meid volgende zaken mee: * papier dat moest ingevuld worden door werkgever van de grote meid * papier dat moest ingevuld worden door notaris van de grote meid * complimenten omdat grote meid zo voorzienig was en alle eerder vermelde kopies al bij zich had - Gelukkig werken de notaris en de werkgever van de grote meid héél vlot. Ingevulde paperassen werden dan ook dezelfde week nog terug bezorgd aan de meneer van het Vlaams Woningfonds. - Notaris (we namen dezelfde als de verkopers omdat we niet onmiddellijk een voorkeur hadden. En daar eigenlijk toch niets van kennen) wou ook nog wat info. Dus opnieuw papiertjes invullen en terug bezorgen aan notaris waarvan sprake. - En dan was het even wachten: de schatter van het Vlaams Woningfonds zou contact opnemen met de grote meid om een afspraak te maken om het huisje dat wij willen kopen te gaan schatten. Logisch. Een schatter die schat. Gelukkig zijn er nog evidenties in het leven. En die schatting is nodig om te zien of het huis effectief waard is wat er voor betaald werd (of wat er voor geleend wordt. Of wat het Vlaams Woningfonds dus moet voorschieten aan de kopers...). Volgens de mensen van het Vlaams Woningfonds wordt vooral gecheckt of het huis voldoende bewoonbaar is en of het afgestemd is op de gezinssituatie. Een gezin met 5 kindertjes die een huis koopt met 1 slaapkamer bijvoorbeeld, dat zou wat moeilijk liggen. Maar wij zijn geen gezin met 5 kindertjes. En het huis heeft meer dan 1 slaapkamer. Dus dat zou normaal gezien wel moeten lukken... - Even een beetje oponthoud want de schatter belde maar niet. Misschien bijvermelden: de grote meid heeft niet zo heel erg veel geduld en belde al na enkele dagen naar het Vlaams Woningfonds met de dringende vraag waarom meneer de schatter haar nog niet gecontacteerd had. Gelukkig maar, want bleek dat de meneer van het Vlaams Woningfonds een verkeerd telefoonnummer doorgegeven had aan meneer de schatter. Bon. Dat werd dus rechtgezet. - Vervolgens dus telefoon van meneer de schatter met een datum waarop hij graag de woning zou gaan schatten. Grote meid moest daar niet bij aanwezig zijn. Even overleggen met de huidige bewoners, die gelukkig thuis waren op de voorgestelde datum. - Schatter ging langs in de woning. Grote meid heeft intussen nog steeds niet geleerd om meer geduld aan de dag te leggen, dus werd er 's avonds gepolst bij de huidige bewoners (de dochter van de eigenaars trouwens) hoe de schatting was verlopen. Volgens haar gelukkig erg goed. Schatter zou haar mondeling meegedeeld hebben dat alles in orde was. - Opnieuw even wachten op officieel bericht. U begrijpt wel dat de grote meid verschillende keren gebeld heeft naar het Vlaams Woningfonds om te vragen of het verslag van de schatter al binnen was. Zonder resultaat: grote meid moest wachten. Zucht... - Gisteren officiële brief van Vlaams Woningfonds: alle documenten waren nu binnen (dus ook verslag van de schatter) en het dossier werd nu overgemaakt naar Brussel. De meneer of mevrouw in Brussel zal het dossier verder afwerken, verdere informatie opvragen en daarna voorleggen aan de raad van bestuur.
Dus: grote meid moet nu wachten. Tot ze iets hoort uit Brussel. Eigenlijk loopt alles wel vlotjes momenteel. Maar toch... Wachten is zo moeilijk!
Nog wat onzeker en onvast. En het lijkt alsof ze een glaasje teveel op heeft... Maar ze loopt! Zonder steun van een helpende hand of een muur of stoel of wat dan ook!
Ze loopt! Zelfstandig! Helemaal in haar eentje!
Hélemaal klaar voor het echte leven, dat meisje van mij...
Ja, wij rijden ook rond met zo'n bordje van 'baby on board'! Al van toen de baby waarvan sprake nog in de buik van de mama zat, eigenlijk...
Oorspronkelijk wou de mama dit vooral omdat ze het gewoon leuk vond. Maar langzaamaan begint het nut van zo'n bordje wel door te dringen. Want kijk: zo'n baby aan boord, dat is écht geen evidentie! Natuurlijk beseft de mama héél goed dat ze zich op het verkeer moet concentreren en niet op de kleine meid. En natuurlijk mag niets of niemand voor afleiding zorgen in de auto. Maar laat ons eerlijk zijn: zo'n baby aan boord dat kan écht wel een uitdaging zijn!
Want Luna heeft haar eigen wensen: ... ze wil NU en wel ONMIDDELLIJK aandacht ... als ze die niet krijgt, krijst ze de hele autostrade samen ... een boze/sussende/lieve/emotionele/... mama maakt dan geen enkel verschil ... ze wil NU en wel ONMIDDELLIJK haar flesje/koek/speeltje/... ... ze laat merken dat ze haar flesje/koek/speeltje/... heeft laten vallen ... dat doet ze eerst nog vriendelijk: 'weg, mama, weg!' ... maar kort daarna eisend en krijsend
Bovendien heeft Lunaatje gevonden hoe ze zich uit de veiligheidsgordels van haar stoeltje moet wurmen! Leuk is anders... De mama kan natuurlijk de veiligheidsgordels meer aanspannen, maar dan kleine meid mét jas er niet in. Zucht...
Dus de mama begrijpt nu beter waarom die bordjes 'baby on board' in zoveel auto's terug te vinden zijn. Ze dienen als waarschuwing, als zwaailicht: er is gevaar tot afleiding in de wagen aanwezig!
Kleine meid is al de hele week overdag bij oma en opa in plaats van in de crèche. Wegens oorontsteking. Ze slaapt héél veel. 's Morgens wel tot 10u en haar middagdutje duurt ook nog 2 tot 3 uurtjes. In 'gezonde' toestand duurt een middagdutje bij de kleine meid gemiddeld een uurtje, dus 2 tot 3 uurtjes, dat is écht wel een teken aan de wand!
Grote meid hoopt op een erg rustig weekend...Vroeg in bed en lekker lang uitslapen. Daar dient de herfst toch voor?
Ze was al enkele dagjes wat 'hangerig', dat kleine meisje van mij. Niet helemaal in haar gewone doen, steeds dicht bij mama willen zijn, bij het minste wat (volgens haar) fout liep waren er traantjes,... Deze morgen had ze helemaal geen zin in haar melkje. Ze sabbelde ruim een half uur op een klein stukje brood. Te moe en te weinig energie om te protesteren, maar het was allemaal wat tegen haar zin.
Grote meid moest deze voormiddag naar de endodontoloog (en weet nog maar sinds kort wat voor iets dat is), voor een tand-wortel-kanaal-behandeling. Deel 1 van 3. En mocht daar twijfel over bestaan: neen, dit was ook niet helemaal naar haar zin! Maar goed. Na twee uur en 15 minuten in de tandarts stoel - excuseer: de endodontologe stoel - werd de GSM terug aangelegd en bleek er een gemiste oproep van de crèche te zijn: Lunaatje had 39.2 graden koorts. En dan mag de grote meid nog maar pas een grondige tandartsbeurt achter de rug hebben, nu pas deed het pijn! Het besef dat de crèche al een uur geleden gebeld had. En dat de mama dus pas nu kon reageren!!
Met het gezicht nog half verdoofd werd getelefoneerd naar de oma en dan naar de crèche en dan terug naar de oma... om toch maar te zorgen dat dat kleine zieke meisje naar huis kon. Mama naar het werk, oma om de lieve meid. En de lieve meid met oma naar de dokter. O wat breekt de grote meid haar hart dat ze er niet kon zijn voor haar lieve schat. Maar ook al is ze mijn allerbelangrijkste prioriteit, soms moet de mama écht gaan werken. En centjes verdienen. Om dat huisje te betalen waar we zo graag binnen enkele maandjes zouden intrekken...
Oma liet inmiddels weten dat het oordeel van de dokter binnen is: oorontsteking. Voor de tweede keer... Haar vorige oorontsteking dateert nog maar van enkele weekjes geleden. Hopelijk wordt dit geen vaste routine!
Grote meid telt al flink de uurtjes af... Nog even en kleine meid mag terug hangerig zijn bij mama. Onder een warm dekentje. Gezellig samen in het grote bed...
We lezen en schrijven: zondagmorgen, 9u. En mijn kleine meisje slaapt nog!!
Dus zou de mama eigenlijk ook wel eens kunnen uitslapen... Maar mijn biologische Luna-klok stond blijkbaar ingesteld op 7u. Dus werd hier al gedweild, gewassen, gestreken en opgeruimd dat het een lieve lust is...
... en nu maar wachten tot dat lieve peutertje aan haar dagje wil beginnen
Lunaatje had een knuffelochtend deze morgen. Dat mag dan leuk, lief en gezellig klinken, toch waren er traantjes...
Hélemaal uitgeslapen was de kleine meid niet. Ze had nochtans 13u aan één stuk geslapen! Maar omdat wij ons - ondanks glijdende werk- en crèche uren - toch op een min of meer acceptabel uur op het werk (respectievelijk de crèche) moeten aanbieden, werd Lunaatje met de nodige zachtheid wakker gemaakt. 't Is te zeggen: van zodra de mama de babykamerdeur opendoet veert de kleine meid recht in haar bedje. Maar de oogjes bleven nog even op slaap-stand staan. En haar 'knuffe-knuf' werd héél hard tegen haar warme nog-half-slapende-lijfje gehouden... (Hij moet trouwens dringend nog eens in de wasmachine, die 'knuffe-knuf'! Maar dat is iets makkelijker gezegd dan gedaan...)
Ze wou onmiddellijk door mama geknuffeld worden. Handjes rond mama's nek, beentjes stevig rond mama's middel en hoofdje op mama's schouder. The works... En de mama smelt natuurlijk bij zoveel signs of affection! En dan wil de grote meid zich liefst samen met haar kleine meisje terug in het grote bed nestelen, samen rustig wakker worden en genieten van die mama-Luna momenten...
Helaas... Reality called! Kleine meid moest écht even op het verzorgingskussen liggen om het hele ochtendlijke ritueel te doorlopen: pyama af, pamper af, wassen, afdrogen, verse pamper aan, kleertjes aan, schoentjes aan,... En daar had ze géén zin in! Ze wou op mama's arm blijven! En dat is dus écht hartverscheurend: een klein meisje dat dikke tranen huilt omdat ze haar mama wil knuffelen... Hoort u mijn moederhartje al breken?
Hebt u ooit al geprobeerd om een pamper te verversen terwijl de pamper-dragende-peuter bij u op de arm zat? Wij hebben deze morgen een meer dan verdienstelijke poging gewaagd! Het bleef bij een poging...
De traantjes waren trouwens gauw weer droog. En kleine meid was terug haar vrolijke zelf eens we in de crèche aankwamen. Naar de mama keek ze, bij het zien van al haar crèchevriendjes, zelfs niet meer om! Wat heeft mijn moederhart soms toch te lijden...
... en hoe een knuffelochtend en traantjes héél dicht bij elkaar in de buurt liggen!
't Is zo'n dotje, dat kleine meisje van mij! Dat vindt iedere moeder waarschijnlijk over haar eigen dochtertje...
Gisterenavond was ze de ganse avond zo ontzettend lief en charmerend. Nog meer dan anders zelfs... - Ze kwam voorbeeldig haar (roze, uiteraard!) haarspeldje brengen en toonde aan de mama dat het de bedoeling was dat het haarspeldje in haar haartjes vastgespeld werd. Voor wie er aan mocht twijfelen: Kleine Luna is écht een meisje-meisje! En dat vindt de mama hélemaal niet erg! - Ze knuffelt en zoent er tegenwoordig op los! Tot groot genoegen van iedereen, de mama in het bijzonder! Al beseft de mama ook wel dat de kleine meid deze vaardigheid binnen een jaar of 15 liefst wat selectiever mag toepassen. Zorgen voor later... - Ze kan nu ook al zoentjes 'gooien' met haar handjes... - Ze vindt het super om met haar beide handjes haar gezichtje te bedekken en 'kiekeboe' te doen. Cuteness overload, i tell you!! - Ze toont haar neusje als we vragen 'Luna waar is je neusje?' Nu ja, ongeveer toch... Kan ook haar wangetje of mondje zijn en soms bijna haar oortje. Maar we doen daar niet moeilijk over. 't Situeert zich daar ongeveer wel in de buurt. - Ze is tegenwoordig zo ontzettend moe als de mama haar in bedje legt, dat ze eenvoudig weg geen energie meer heeft om te protesteren. Ze knuffelt mama nog heel even, legt haar hoofdje neer en slaapt... - Ze mag dan wel al een flinke peuter zijn, als ze helemaal opgekruld in haar bedje ligt (beentjes onder zich getrokken en poep in de lucht), dan ziet ze er nog zo ontzettend klein, kwetsbaar en ontschuldig uit. Wat ze ook nog is. Uiteraard.
Ieder half uurtje is de grote meid even gaan piepen in de babykamer. Toegegeven: stiekem in de hoop dat lieve Luna nog eventjes zou wakker worden. En dat de mama haar dus nog even zou kunnen bij zich nemen in het grote bed en zalig knuffelen... Maar ze was zo moe, mijn kleine meisje. Ze heeft de ganse nacht flink geslapen... Die knuffels waren voor deze ochtend!
Wij zochten een huisje. Zochten, ja. Want intussen hebben we er eentje gevonden!
Even kort de zoektocht schetsen... Grote meid woont intussen al een jaar of 7 in haar huurappartement. Zalig wonen in een schitterend pand én tegen lage huurprijs. Bovendien knal in het centrum van het dorp waar grote meid geboren en getogen is, waar oma en opa wonen, waar de ruime familiekring en vrienden wonen,... kortom: het centrum van de wereld voor grote meid! Klein nadeel: er is geen tuintje of terrasje. Dat was de eerste 6 jaar geen enkel probleem, want het marktplein met de leuke bruine kroeg is dichtbij en zoals vermeld: oma en opa wonen in de buurt, dus tuin/terras was nooit ver weg.
Maar toen was de kleine meid er opeens! Onverwacht maar o zo gewenst! Kleine meid groeit, kruipt en doet al dappere pogingen om stapjes te zetten. En dan begint het toch een beetje te 'kriebelen': een eigen huisje zou toch fijn zijn. Met een eigen tuintje. En een eigen terrasje. In plaats van maandelijks huur 'weg' te geven, zelf een eigen nestje afbetalen...
De droom kreeg meer een meer vorm. Er werden gesprekken gevoerd met oma en opa. Er werd geluisterd naar 'ervaringsdeskundige' vrienden. Er werd geïnformeerd, gediscussieerd en nagedacht. Er werd gerekend en geteld. En uiteindelijk ook beslist: Grote meid ging informeren bij het Vlaams Woningfonds. Als alleenstaande mama mét een klein Lunaatje, vast werk én een klein spaarpotje mocht het volgens de mensen van het Vlaams Woningfonds geen probleem zijn om een eigen huisje te kopen.
Dus konden we op zoek! Kleine meid en grote meid samen op zoek naar een huis!! Met oma en opa in het kielzog uiteraard... Wie de grote meid een beetje kent weet dat er ontzettend kan getwijfeld worden en dat er voor de meest eenvoudige aankopen goedkeurend advies vereist is! Een huisje hoort niet thuis in de categorie 'eenvoudige aankopen', dus no way dat de grote meid dit alleen ging beslissen!
Maar goed... De zoektocht kon beginnen. Er werd een 'wensen-lijstje' aangelegd. Het huisje moest aan volgende voorwaarden voldoen: - In het geboortedorp van grote meid (wegens oma en opa, familie en vrienden in de buurt. Als alleenstaande mama is dit een zéér belangrijk argument) - Een kleine tuin (wegens chronisch gebrek aan groene vingers bij de grote meid, maar terugkerende acute nood aan luieren in het gras. En vooral een klein meisje dat straks zal willen schommelen en glijden en tenten bouwen en fietsen en...) - Liefst ook een terrasje (wegens voorliefde om met eventueel bezoek buiten te genieten van een aperitiefje. Terwijl we samen kijken naar een spelend Lunaatje in de tuin) - Voldoende speelruimte voor de kleine meid (wegens grote liefde voor mijn lieve Lunaatje! Dat spreekt!) - Garage (wegens gebrek aan parkeerkwaliteiten van de grote meid) - Geen al te groot huis (wegens het feit dat wij maar met zijn tweetjes zijn. En wij zijn niet groot.) - Geen grote verbouwingswerken (wegens overvloed aan linkerhanden en tekort aan rechterhanden.) - Betaalbaar (wegens gebrek aan lotto winst)
Met het 'wensen-lijstje' in aanslag gingen we op zoek. De immo-sites werden dagelijks bezocht, er werd rondgereden in de hoop 'te koop' bordjes te zien, er werd rondverteld dat we 'op zoek' waren,... En regelmatig gingen we huizen bekijken. Met de kleine meid op de arm huisjes kijken. Het is trouwens een aanrader om een baby mee te nemen op huizenjacht: de kleine meid zorgde vaak voor wat afleiding zodat oma en opa rustig en kritisch konden kijken terwijl de immo-meneer of mevrouw alleen maar aandacht had voor de kleine meid.
Gelukkig hadden we geen deadline om rekening mee te houden, want er werden héél wat huisjes bezocht, gekeurd en uiteindelijk afgekeurd. Binnen ons budget leken alleen maar huizen te vallen met héél veel renovatiewerk. Voor de grote meid is het belangrijk om geen dubbele kosten te hebben. Blijven wonen in het appartement en dus nog huur betalen terwijl de lening al moet afbetaald worden en er gewerkt wordt in het nieuwe huis, dat is niet meteen een haalbare optie voor ons. Dus 'instapklaar' was wel belangrijk! Al is 'instapklaar' ook een rekbaar begrip.
We zagen huizen zonder badkamer. En zelfs zonder mogelijkheid om een badkamer te installeren. Wat ons toch vragen deed stellen bij de hygiëne van de laatste bewoners, maar goed. We zagen huizen waar alle nutsvoorzieningen moesten vernieuwd worden (elektriciteit, waterleidingen, verwarming,... de hele mikmak!). We zagen huizen zonder tuin. We zagen huizen met een veel te grote tuin. We zagen vooral veel huizen met een veel te hoge vraagprijs. We zagen huizen waar de zon niet bij kon. We zagen lelijke huizen.
En uiteindelijk zagen we ons huisje. Instapklaar. Zonder renovatiewerk. De voorgevel moet wel nog 'hervoegd' worden en kan een likje verf gebruiken, maar dat doen we wel eens we er al wonen. En wat gespaard hebben... Maar de grote meid was meteen verliefd op de keuken. En de net geschilderde salon en living (in exact de kleuren die de grote meid zelf zou kiezen!). En de veranda. En het terras. En het tuintje. En nog zoveel meer... De kinderkamer is zelfs volledig Luna-proof (lees en begrijp: roze!!). Ook de kleine meid leek er zich meteen thuis te voelen. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat de huidige bewoonster er een kinderopvang uitbaat en het huis er dus wel érg kindvriendelijk uitziet. Luna wist niet meteen met welk speelgoed eerst gespeeld...
Het leek even te mooi om waar te zijn. Grote meid vroeg of ze een tweede keer mocht langskomen, deze keer met oma en opa. Maar het huis bleek verkocht. Zo jammer... Maar opnieuw: wie de grote meid een beetje kent weet dat ze nogal eens kan aandringen! Dus: toch nog eens gemaild en gebeld naar de eigenaars met de vraag of ze ons zouden contacteren als er eventueel heel misschien iets zou verkeerd lopen tijdens de verkoop met de huidige 'kandidaten'. En wat bleek: compromis was nog niet getekend. We mochten het huis op zondag nog eens bezoeken. We deden onmiddellijk een bod. Het werd onmiddellijk aanvaard. De notaris werd op maandagmorgen gecontacteerd. De compromis werd op maandagavond ondertekend. De lening werd op dinsdagmorgen officieel aangevraagd.
En nu moeten we wat geduld hebben... Nog eventjes wachten. Maar als er nu geen onverwachte zaken meer mislopen verhuizen wij in januari met ons tweetjes naar ons eigen huisje. Spannend. Een nieuwe start!
Nog even niet denken aan alle stress die een verhuis-met-baby met zich meebrengt. Nog even niet denken aan alle cijfertjes en rekeningen en facturen. Nog eventjes niet denken aan 1001 praktische zaken.
Maar dromerig kijken naar de foto's van ons huisje... Nog even...
Ze loopt! Dat kleine, lieve meisje van mij loopt!
Ja, wij rijden ook rond met zo'n bordje van 'baby on board'! Al van toen de baby waarvan sprake nog in de buik van de mama zat, eigenlijk...
We zijn alletwee nogal moe...
