Ik heb de vibe te pakken…

Tijd om nog een weekje te vertellen.

Op maandag heb ik normaal gezien een kantoordag. Dit houdt in dat ik niet naar de school ga, maar op kantoor kan voorbereiden, papierwerk moet doen voor BIA, …

Mijn eerste kantoordag verliep al niet zoals ik verwacht had. Ik was in gesprek met Belinda toen Fiona vertrok naar een vergadering met allerlei NGO’s. Isabelle dacht dat dit wel interessant was voor mij, dus ik mocht mee. Ik pakte snel wat gerief bij elkaar en reed mee naar Rocky Road. Het was best wel interessant.

Tijdens de life skills lessen moest 3A koprol doen. Ik kreeg twee tapijten, maar die waren uiteraard niet dik genoeg. (Ik heb het gevoeld de dag erna)

De kinderen zijn rond de 9 jaar en ze konden geen koprol. Ze konden radslag, kopstand, overslag, … maar koprol konden ze niet. Mevrouw Louw deed actief mee, wat heel leuk was.

Jammer genoeg zag ik nadien een andere kant van Mevrouw Louw. Ze gaf twee jongens van de stok, een methode die mij niet aanstaat. Een ECHTE cultuurschok. Ik heb deze methode de volgende dag ook zien gebeuren en de dag erna nog eens zien gebeuren. De laatste keer was het niet meer gewoon met de stok op de handen slagen, maar eerder een soort aframmeling. Ik ben er nog steeds niet goed van, nu ik het zo typ.

Deze week moest ik niet meer naar de naailes. Ik mocht Katie, een Amerikaanse jonge vrouw, helpen bij haar naschoolse activiteiten. Het waren de kindjes van graad 3, toevallig die kinderen die ik al wat beter ken. Ze waren vrij rumoerig, maar luisterden wel naar wat ik zei. Nadien kwamen ze mij allemaal knuffels en kusjes geven en zeiden dat ze met mij mee naar België wilden.

Op vrijdag moest ik 2A heel de dag bezig houden. Hun leerkracht had een bijscholing en ik was dus de vervangster. Het werd een drukke en gekke dag, maar al bij al heb ik het goed overleefd. We eindigde de dag met dansjes en liedjes, wat echt leuk was om te zien. Gevoel voor ritme is iets wat ze hier allemaal wel hebben.

Op vrijdagavond gingen we zelfgemaakte pizza eten. We hadden ze helemaal klaargemaakt, de eerste zaten in de oven… en hupla, de oven deed het niet. Daar stonden we met onze pizza’s. We hebben naar Nothando, een backpackers hier in de buurt die BIA goed kent, gebeld om te vragen of we hun oven mochten gebruiken. We zijn dan vertrokken met elk twee pizza’s in de hand. Het was een komisch zicht!

Op zaterdag gingen Charlotte en ik wat winkelen in Plet zelf. We kochten taart voor Charlotte haar verjaardag en ’s avonds gingen we uit eten in een Italiaans restaurant, niet zo ver hier vandaan. Nadien gingen we terug naar Nothando, om te poolen.

Zondag heb ik in de tuin, in het zonnetje, een beetje voor school gewerkt en zijn we naar Global Village gewandeld. Dit is een soort markt/winkel/… met allerlei echte Afrikaanse kleren, kunstwerken, hebbedingetjes, juwelen, … Ik kocht mooie oorbellen en een mooie sjaal. Zusje, ik heb al een souveniertje zien staan voor u!!!

In teruggaan moesten we de grote berg over en toch best wel een stukje wandelen. Een auto wilde net vertrekken dus we staken onze liftduim op. De vrouw stopte en zei, stap in, naar waar moeten jullie?

24-08-2009 om 22:02 geschreven door Lotte  

Sorry…

De tijd vliegt hier voorbij en ik kom amper rond met al het werk voor school…

Dus tijd om aan de blog te werken zit er helemaal niet in.

Bij deze een poging om in het verkort de voorbije dagen weer te geven.

De rest van mijn eerste schoolweek verliep iets rustiger. Ik had de tijd om de life skills lessen voor te bereiden, waardoor ik de kinderen iets beter in de hand had.

Ik hou mij in de school vooral bezig met group reading, mathematiques, life skills, computer class, …

Group reading bestaat er vooral uit dat de leerlingen voorlezen en ik hen vragen stel. Mathematiques houdt in dat ik hoopies van boene maak (= hoopjes van bonen ;-) )

Tijdens de computerles moet ik de programma’s opstarten maar vooral kinderen helpen bij hun oefeningen. Meestal moeten ze rekenoefeningen maken en zie/hoor je ze tellen op hun vingers. Sommige kinderen staan echt ontzettend hard achter.

De life skills lessen zijn lessen die ik helemaal moet voorbereiden en helemaal alleen geef. Soms is de leerkracht er bij, maar echt actief meedoen doet alleen Mevrouw Louw van 3A, een fijne vrouw met een fantastische klas.

In mijn eerste lesweek moest ik op woensdagnamiddag de naailes mee gaan helpen. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat dit niets voor mij is. Alle chance kunnen de meisjes goed naaien en was mijn hulp niet echt nodig.

Toen ik op de taxi stond te wachten, liepen in de verte enkele kindjes van 3A en 2A rond. Ze riepen van op afstand: Lotteeeee en kwamen naar mij toegelopen. Ze zijn dan samen met mij op de taxi blijven wachten. Het zijn echt ongelooflijke schatten.

Wat nog belangrijk is om te weten: Elke ochtend om 6 uur opstaan, om 7 uur de taxi nemen om om 7u50 les te geven PIJNLIJK!

Ik ben geen ochtend mens, dus ik zie af!

Ons weekend hebben we doorgebracht in Rocky Road, nog maar eens. Het wordt ondertussen onze tweede thuis. Deze keer sliepen we in de tenten. Wat kunnen vogels ’s morgens lawaai maken! Niet normaal. Zaterdag gingen we naar Nature’s Valley, naar een lagune… Een stukje strand tussen de zee en de lagune. Zo ongelooflijk mooi! Uiteraard speelden we jeux de boules, iets wat we vrijdagavond ook al gedaan hadden.

Zondag gingen we naar Monkey Land en Birds Of Eden. Twee natuurreservaten waar dieren ‘vrij’ mogen rondlopen, nadat ze in gevangenschap hebben geleefd. Ze worden gerehabiliteerd om dan met andere soortgenoten samen te kunnen leven. We aten als afsluiter chocoladetaart in de Pepper Mill en reden met Freddy en zijn grave taxi naar huis.

Op tijd men bedje in, want de nieuwe werkweek stond klaar…

24-08-2009 om 21:41 geschreven door Lotte  

18-08-2009 om 17:31 geschreven door Lotte  

Mijn eerste echte stage dag op de school…

Stressssssssssssssss

Om 10 voor 7 vertrokken Lieve, Jo en ik naar de taxiplaats. We vroegen aan een taxichauffeur in welke richting we een taxi moesten nemen want Crags stond niet op de bordjes. Hij zei ons dat we met een man een beetje verder konden meerijden. Ze riepen wat naar elkaar en we stapten in. Als ik alleen had geweest had ik nooit meegereden men hem, maar vermits we met 3 waren durfde ik toch. We kwamen aan in Crags en hij vroeg 16 rand. Bleek dat hij helemaal niet deze richting uit moest maar speciaal voor ons naar daar was gereden. We hadden daar niet achtergevraagd en een taxi naar Crags is normaal 13 rand, dus we bleven onderhandelen en betaalden uiteindelijk 40 rand voor ons 3. Dus ongeveer 13 rand per persoon. Hij zei dat hij niet tevreden was maar heeft ons toch laten gaan.

We gingen dan naar het kantoor van de directeur. Ik stelde Lieve en Jo even voor en nadien gingen we naar de leraarskamer. Er werd voorgelezen uit de bijbel en er werden enkele mededelingen gedaan.

Hierna gingen Jo en Lieve naar de computerklas en ik ging naar klas 3A, naar mevrouw Louwe. Zij zou mij normaal een weekschema geven maar ze had nog geen tijd gehad om dit te maken. Ze stelde snel een rooster op voor die dag. De eerste twee uur zou ik klassen mee begeleiden naar de bibliotheek. Ik moest de klas gaan halen en daarna hun namen voorlezen. Dit was mijn eerste grote test. Sommige namen zijn echt onuitspreekbaar wat uiteraard met veel gelach onthaald werd. Tijdens de pauze die daarop volgde zagen we hoe een van de oudste jongens het eten afpakte van een jonger kindje en hij reageerde niet maar gaf gewoon zijn boterhammen af. Echt vreemd om te zien.

Daarna ging ik met de multigrade klas naar de computerklas. Dit zijn allemaal Koza sprekende kinderen die Afrikaans leren zodat ze na graad 3 mee kunnen met de andere kinderen. Hierna moesten Lieve, Jo en ik de kinderen van klas 3A meenemen naar het buitenveld voor hun life skills. Deze les ga ik voortaan mee begeleiden. Eigenlijk komt het overeen met LO van bij ons. De leerkracht liet ons alleen achter en in het begin was het enkel chaos. Nadien nam ik de meisjes apart en Jo en Lieve bleven bij de jongens. Met de meisjes deed ik enkele volleybaloefeningen. Het werd uiteindelijk een leuk uurtje. Bij de jongens liep het iets minder vlot omdat er af en toe gevochten werd.

Na het sporten gingen we terug naar de klas. Ze moesten hun uniform terug aandoen en mochten naar huis gaan. Enkele hadden schoenen van anderen aan, anderen wilden niet wachten op het gebedje, … het was toch wel wat chaos, maar ik heb mijn eerste dag overleefd.

We namen een taxi naar huis en kwamen aan op de bureau. Samen met Jo bereidde ik de life skills klas voor morgen voor. Nu zijn we voorbereid en hopelijk hebben we ze nu beter in de hand. Maar dat zal voor morgen zijn!

Nu butternut eten, een soort pompoen die hier zeer populair is. Het is hier namelijk winter ;-)

Toch heb ik al wat kleur opgedaan. Het heeft net 3 minuten geregend, voor de rest hebben we hier alleen nog maar stralende zon gehad!

Nog meer van dat zou ik zo zeggen.

Stuur ze maar terug vanuit België. Jullie hebben zon genoeg gehad ;-)

11-08-2009 om 19:13 geschreven door Lotte  

Na ons druk weekend op Rocky Road vonden we dat we een chill dagje verdienden op het strand. We gingen even langs checkers, de plaatselijke supermarkt die alle dagen van de week open is, zelfs op zon- en feestdagen. Alleen wijn wordt er niet verkocht vanaf zaterdag 17u. Beetje grappige wet, maar iedereen houdt zich er blijkbaar wel aan.

We wandelden naar het strand dat Arnie ons had aangeduid. We vonden het niet meteen de perfecte plek dus we wandelden een stukje verder en nog een stukje verder en nog wat en nog… Ondertussen waren we het echt beu maar we vonden het strand niet terug. Na een tijdje kwamen we toch terug op het strand uit waar het een fijne rustige namiddag werd. Beetje lezen, beetje schrijven, … Leen en Jo waagden het zelfs om in de zee te gaan. Chapeau!

’s Avonds deden we boodschappen voor een zeer uitgebreid ontbijt voor maandag. Het was nu eenmaal een feestdag. Na de boodschappen aten we eindelijk pizza. We hadden dat gekocht voor vrijdagavond maar door ons verlengd weekend wat het er nog niet van gekomen.

Maandag sliepen we een beetje uit en aten ons uitgebreid ontbijt. Spek met eieren, toast, yoghurt met vers fruit, vers geperst mandarijnensap, … OVERHEERLIJK!

We planden om naar het strand te gaan dat Rocky getoond had omdat de kans op walvis spotten daar vrij groot is. Maar toen kregen we telefoon van Isabelle met een fijn idee.

Ze stelde voor om naar Robberg te gaan. Dit is een natuurreservaat dat niet zo ver is van ons huis. Ze zette ons daar af en als we geen lift terug vonden mochten we ze belden. We begonnen aan de tocht van 2 uur. Doordat er zo’n mooie uitkijkposten waren en we robben zagen duurde de tocht iets langer dan gepland. Het begon wat donkerder te worden dus we begonnen aan de terugweg. Toen bleek dat deze weg volledig over rotsen was langs de waterkant. Ondertussen was het hoogtij waardoor de golven nogal hoop opspatten en we dus echt snel moesten zijn. Diegene die weten hoe het met mijn hoogtevrees gesteld is weten dat dit geen pretje was voor mij. Toch heb ik doorgezet en heb ik het einde gehaald. Weeral een angst overwonnen.

Toen we op de parking aankwamen moesten we op zoek naar een lift. Plots zagen we een vrij grote auto en we stopten de chauffeur. Het bleken een Italiaanse man en een Waalse vrouw te zijn die al een aantal jaar in Italië woont. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens haar erasmustijd en zij is meteen terug gekeerd na haar studies. We kropen met vijf op de achterbank en de auto hing vrij laag tegen de grond. Ze brachten ons naar main road, zo’n 1 minuut wandelen van ons huis. Daarna bleek dat zij in Robberg Island in een hotel overnachten en ons huis dus volledig uit de buurt was, echt lieve mensen dus. We hadden geen zin meer om te koken en we gingen pizza eten. Overheerlijk, met verse ananas…mmmmmmm

Daarna nog even wat mailen en foto’s kijken. Ais ais ais, een zeer confronterende foto van mezelf gezien. Hogen tijd dus om echt af te vallen. Zij die tips of oefeningen hebben, aarzel niet om ze door te geven.

11-08-2009 om 19:00 geschreven door Lotte  

Donderdag gingen we naar de naaiwerkklas in Wittedrif, een school hier niet zo ver vandaan. De meisjes zongen voortdurend de laatste nieuwe liedjes. Ze kenden alle teksten en soms kwam er zelfs een danspasje bij. Soms waren de meisjes zo druk aan het zingen en tetteren dat ze niet opletten. Daardoor naaiden ze af en toe wat scheef of naaiden ze dingen toe die open moesten blijven. Het was echt een fijne namiddag.

’s Avonds kwamen Leen, Jo en Lieve aan, drie nieuwe vrijwilligers. We gingen eerst even winkelen zodat ze ontbijt hadden voor vrijdag. Daarna gingen we naar het Surf Café. Het was daar lady’s night. Jo mocht niet mee binnen voor 22u dus we gingen eerst iets eten. Daarna gingen Charlotte, Isabelle en ik al naar boven. Het werd een zeer fijne avond met vreemd entertainment. Er werden allerlei spelletjes gespeeld en pakjes uitgedeeld. Ik kreeg een gratis drankje en ging met een gratis fles wijn naar huis.

Op vrijdag gingen we mandarijnen plukken bij een vrouw thuis. Haar man is een Belg die nog steeds in België woont. Zij kon het daar niet gewoon worden en kwam terug naar Zuid-Afrika. Het was een warme dag, waardoor het best wel zwaar was. Nadien mocht ik samen met Leen de mandarijnen gaan uitdelen in Crags, mijn schooltje ;-) .

De eerste dozen namen we zelf, nadien duidde de leerkracht enkele stoere jongens aan om ons te helpen. Het werd een leuke en leerrijke ervaring. De jongens konden blijkbaar niet altijd zo goed tellen, want de ene kindjes kregen al meer mandarijnen dan de andere. En uiteraard namen ze er voor zichzelf ook een hele hoop. Hun mooie glimlachjes zien maakte de zware voormiddag helemaal goed.

Vrijdagavond waren we uitgenodigd op Rocky Road. Dit is een backpackers waar ook vaak vrijwilligers verblijven. Op vrijdagavond nodigen ze alle vrijwilligers uit de buurt uit om samen te komen, iets lekkers te eten (braai of poitjie) en een gezellige avond te beleven. Het vertrek verliep wat moeizaam maar toen we er aankwamen waren we blij van er te zijn. Het was gelegen in de mooie natuur, tussen weilanden en bergen. Er waren verschillende kamers binnen, 2 buitenbadkamers waar je kon douchen of een bad kon nemen met zicht op de natuur. De badkamers heetten elfenbadkamer en bosbadkamer. Dit zegt genoeg denk ik dan.

Er stonden ook enkele tenten opgesteld, met daarin bedden en zelfs nachtlampjes. Het was ‘back to nature’, maar toch niet helemaal back… Er was ook een grote jacuzzi die op vrijdag warm gestookt wordt zodat je er ’s nachts in kan.

Het werd een fijne en gezellige avond waar we met allerlei vrijwilligers babbelden. Na een heerlijke nacht met veel te koude voeten en een fantastisch ontbijt in het zonnetje kregen we de uitnodiging om mee te gaan naar Salt River, een plekje aan het strand dat bijna niemand weet liggen. Het was niet zo’n zware tocht, maar ik was toch goed uitgeput toen ik boven aankwam. Nog maar eens een teken dat ik dringend terug aan sport moet doen. Na een tijdje op het strand gezeten te hebben begonnen we aan de rest van de wandeling. Deze wandeling liep over allerlei rotsen naast de opkomende zee. De golven kwamen dichter en dichter waardoor we vrij snel moesten wandelen. Toen we op het grote strand aankwamen speelden we nog enkele spelletjes jeux de boule. Rocky, Chris en Braiden bleken echte kampioenen in dit spel en lieten snel zien hoe het moest. Ik was jammer maar helaas niet zo schitterend in het spel. Tegen 16u reden we terug naar Rocky Road. We werden uitgenodigd om nog een nacht te blijven want die avond zouden ze rugby kijken op groot scherm. Het was Zuid-Afrika tegen Australië. Het werd een interessante avond waarin ik iets meer leerde over rugby. Na weer een gezellige avond met leuke babbels ging ik slapen en deze keer hield ik mijn sokken aan en was ik beter voorbereid op de koude. Zondagochtend reden we dan toch naar huis. Arnie gaf een lift aan Charlotte en mij en we maakten een kleine omweg om te kijken of de golven goed waren om te surfen. Arnie zijn bouwfirma heet: when the waves aren’t good… Hiermee geeft hij aan dat hij alleen werkt wanneer hij niet kan gaan werken omdat hij gaat surfen. Volgens Chris werkt hij dus amper ;-).

Onderweg naar huis kwamen we bavianen tegen, maar dit was al niet meer nieuw, want de velden rondom Rocky Road zitten hier vol van. Maar hun kont blijft even lelijk.

Ok, genoeg voor nu…

Tot snel!

11-08-2009 om 18:35 geschreven door Lotte  

Tijd om nog eens een verslagje op mijn blog te krijgen.

Ondertussen zijn we al woensdag. Morgen komen er 3 nieuwe vrijwilligers aan. Zo geraakt ons huisje iets voller i.p.v. steeds met zijn tweetjes te zijn.

Maandag hebben we een eerste gesprekje gehad met Belinda (educational worker) i.v.m. de verschillende scholen en de werking van BIA. Voor de rest kreeg ik kleine opdrachtjes zoals foto’s van vrijwilligers lamineren, schminkproducten kuisen om aan de gezinnen uit te delen, …

Dinsdag ochtend gingen we met Belinda naar Harkerville. Een schooltje op zo’n 12 kilometer van Plet. De meeste kinderen daar wonen in het bos, zonder enige vorm van elektriciteit, water of sociale controle. Hen op school houden is dus geen eenvoudige opdracht. Door te weinig overheidsmiddelen zijn er maar 3 leerkrachten voor zo’n 60 leerlingen. Deze verhouding valt nog mee, alleen moeten er 7 graden mee overbrugt worden. De kinderen zitten dus vaak met meerdere graden samen in een klas. De leerkracht van de hoogste graden is ook de directrice van de school. Vaak moet ze de klas verlaten om aan haar administratie te gaan werken. Charlotte gaat meehelpen in deze school en vooral in de hoogste graden.

Dinsdagnamiddag gingen we met Fiona (social worker) op bezoek in de Kranshoek school. Ik werd in een leesklasje gezet bij een mentor en Charlotte in een andere klas. Ik mocht dan enkele pakjes uitdelen van de peetouders. De kinderen waren echt heel gelukkig met hun pakjes.

We werden ook voorgesteld aan Je-andri, een nieuwe mentor. Ze woont zelf in de township, maar in een stenen huis met 2 verdiepen. Het huis zou zo in Ekeren kunnen staan. Echt vreemd hoe groot de verschillen zijn tussen de verschillende huizen. Je-andri is echt een voorbeeldfiguur voor veel van de kinderen. Ze komt uit dezelfde township, dezelfde school, … Ze heeft universiteit gedaan en is zelfs in Duitsland geweest om te werken voor de universiteit.

We deden enkele voorinterviews van kinderen die graag een BIA kind willen worden. De basis vragen zoals hun naam, hun graad, waar ze wonen, wie er allemaal in hun huis woont, wie er werkt van de ouders of voogden, … De punten van de kinderen worden ook gevraagd aan de leerkrachten.

Na de voorinterviews gingen we met 2 jongetjes mee naar huis om een vervolginterview te doen met de ouders. Bij het eerste jongetje was de mama niet thuis, dus hebben we een babbeltje gemaakt met de oudere zus. Ze wonen met 4 mensen in een klein houten huisje, maar wel zeer verzorgd. Er hingen foto’s aan de muur en er was een radio verwerkt in de deur. Echt knap gebouwd. Het tweede huis dat we bezochten was het huis van zijn grootouders. Het was een stenen huis met meerdere vertrekken. Maar de thuissituatie was minder stabiel dan in het eerste gezin.

Vandaag gingen we dan naar Crags, de andere school, waar ik mee ga helpen.

Het is een grote school, met 2 klassen per leerjaar. Er is 1 klas waar kinderen zitten die “slimmer” zijn dan de anderen. Zij krijgen extra oefeningen zodat ze zich niet vervelen. Ook is er 1 Kozaklas. Dit is een taal die door een groot aantal gezinnen in de township wordt gesproken. Vermits de lessen in het Afrikaans gegeven worden moeten ook zij het Afrikaans leren. Hun lerares kan Afrikaans, Engels en Koza waardoor ze hen kan helpen.

Ik ga helpen in graad 2, 3 en de Kozaklas. Dit wordt een grote uitdaging waar ik veel voor zal moeten voorbereiden, maar ik kijk er al naar uit.

We gingen ook een kijkje nemen in een computer klas en we mochten meteen helpen. De kinderen waren zo gelukkig als ze iets goed gedaan hadden. Uiteraard genoten ze ook van de aandacht die ze kregen van ons.

Rond het middaguur was de school gedaan en moesten Charlotte en ik een klas begeleiden naar de schoolpoort. Daar aangekomen bleek dat de leerkrachten niet waren meegekomen. We wisten niet wat we met de kinderen moesten doen. We begonnen er een beetje mee te spelen en ze genoten van de aandacht. Allemaal deden ze een dansje voor, sommige kinderen leerden ons zelfs de lokale groet. Na een aantal fake weenbuien en gevechten besloten we dat het goed geweest was en we gingen door. 5 seconden later was de speelplaats leeg. Daarna gingen we met Isabelle enkele toeristen opwachten. Het was een groep uit Brussel. We gingen binnen in een hutje in de township om te laten zien hoe ze hun huizen bouwen. Daarna konden de toeristen enkele klassen bekijken, foto’s kopen en de naaiklas bezichtigen. We reden naar een plaatsje iets verderop waar een aantal vrouwen hun eigen “fabriekje” hebben opgericht. Ze maken allerlei zaken met kralen (popjes/juwelen/teelichthouder/…), echt knappe dingen.

Een van de vrouwen heeft vorig jaar een accident gehad met een brand en was hard verbrand in gezicht en aan de handen. Een van de toeristen is apotheker en maakt veel producten zelf. Hij beloofde aan de vrouw om zalf op te sturen voor haar brandwonden. Zo merk je nog maar eens wat de juiste persoon op de juiste plaats kan beteken voor iemand anders.

Morgen gaan we mee naar een naaiklas en vrijdag gaan we mandarijnen plukken om deze uit te delen op de scholen. Maandag is een vrije dag, want het is vrouwendag en dat is een officiële verlofdag in Zuid-Afrika.

Dinsdag begint dan mijn eerste dag op de Crags primary school.

Ben ontzettend zenuwachtig…

Tot snel allemaal.

Het eerste gemis begint een beetje door te dringen, maar jullie foto’s en kaartjes houden me op de been.

Vooral ook de ongelooflijk lieve gezichten van de kinderen zorgen ervoor dat ik voel dat ik de juiste beslissing heb genomen van naar Zuid-Afrika te komen. Zo besef je eens te meer hoe goed we het hebben in ons regenachtige België.

Trouwens, gisteren 28°, vandaag 22°!

Dat durven ze dan winter noemen ;-)

Maar vorige week lag er sneeuw op de bergen in Plet en gisteren was er een storm in Capetown. We genieten dus voorlopig van het mooie weer en we zien wel hoe het verder loopt.

Lieve lieve zoen

Baie dankie voor de kans lieve mamie en papie

ik probeer deze week foto's op picasa te krijgen, maar we mogen geen foto's uploaden in het huis en het internetcafé is extreem traag...
sorry!

05-08-2009 om 17:10 geschreven door Lotte  

Hey allemaal,

Mijn ongelooflijk avontuur is dan toch begonnen.

Woensdagavond was er eerst nog een afscheidsfeestje bij mij thuis, wat echt ongelooflijk gezellig was. Allemaal ontzettend hartelijk bedankt voor de vele pakjes.

Donderdagavond om 18u10 vertrok mijn vlucht naar Frankfurt. Mijn valies met 24,7 kilo werd gewoon aanvaard…. Wat een geluk.

Ook mijn te zware handbagage en laptoptas mochten gewoon mee het vliegtuig op.

Na mijn vlucht naar Frankfurt stond de nachtvlucht naar Johannesburg op het programma. Op mijn stoel lag er een een zakje met een oogmaskertje, een tandenborstel, tandpasta en sokken klaar. Ook een deken, een kussen en een hoofdtelefoon hoorde bij de service. Al snel had ik door wat ik allemaal kon bekijken op mijn persoonlijk tv-scherm. Zowel series, spelletjes, films, muziek, de vluchtinformatie,… De keuze was oneindig. Het Duitse vrouwtje naast mij probeerde af en toe een conversatie aan te knopen, maar had snel door dat haar Engels niet goed genoeg was voor een gesprek. “is ties tie fiest tiem?” = “Is this the first time you’re going to South-Africa”.

Na een vrij lekker avondmaal probeerde ik dan toch een beetje te slapen. Met af en toe een onderbreking kwam ik de nacht door. Zelfs mijn eerste toiletbezoek op een vliegtuig heb ik meegemaakt. Om half zes werd het ontbijt geserveerd en rond half acht waren we in Johannesburg. Daar moest ik door de paspoortcontrole en moest ik mijn bagage ophalen om naar de ‘domestic flights” te gaan. Bij de paspoortcontrole deden ze een beetje moeilijk. Ik moest mijn papieren van school laten zien, ik moest tot 31 januari in Zuid-Afrika blijven en nog zo van die dingen. Uiteraard mocht ik dan toch door en mag ik 31 december terug naar huis vertrekken. Ik haalde mijn bagage en had geen idee naar waar ik moest. Ik kwam in de inkomhal en daar stonden ontzettend veel mensen. Ik moest dan blijkbaar een trap op. Nog voor ik aan de trap kwam, stond er een man in uniform voor mij om mij de weg te wijzen. Wat een vriendelijke man, dacht ik… nadat we mijn bagage naar de juiste balie hadden gebracht verwachtte hij een fooi. Ik heb dan maar gezegd dat ik alleen euro’s op zak had en ben door gewandeld. Na 3 uur wachten vertrok mijn vlucht naar Kaapstad. Daar stond Charlotte mij op te wachten. Eindelijk een bekend gezicht. We zijn dan naar het appartement gereden van familie van haar en daar zat een hele groep mensen op ons te wachten. 4 mannen, 3 vrouwen en 2 kinderen. Een echt familiefeest dus. Ik werd meteen in de familie verwelkomd en iedereen kwam een praatje maken. Toen ze doorhadden dat ik een fototoestel bij had, waren ze helemaal verkocht. Iedereen wou met mij op de foto. Na het eten (een echte Kongolese maaltijd) kroop ik dan toch even in bed. Nadien bleek dat we in dat appartement gingen blijven slapen en de volgende dag Charlotte haar bagage gingen halen.

De volgende ochtend moesten we om 6u30 opstaan, omdat we om 9u35 onze vlucht hadden. We moesten Charlotte haar bagage nog gaan halen en dat was bij een nonkel thuis, die vrij ver woonde. Uiteindelijk kwamen we dan toch te laat aan op de luchthaven en hadden we dus onze vlucht gemist. De man aan de balie vertelde ons dat er geen vluchten meer waren naar George en we dus een taxi moesten nemen. Iets later bleek dan dat dit een grap was en dat hij ons al geboekt had voor de vlucht van 13u15. Het wachten kon dus beginnen. Om 12u45 begon het boarden en ontdekten we dat we met 26 mensen op het vliegtuig zouden zitten. Lekker veel plaats dacht ik, tot ik het vliegtuig zag staan. Het was een minivliegtuig, maximum 29 passagiers, 1 hostess en 1 piloot. Ook dit was een hele ervaring. In George aangekomen stond Isabelle ons op te wachten. We reden naar Plettenberg Bay, wat toch een uurtje rijden is. Tijdens deze tocht krijgen we al ongelooflijk veel uitleg van Isabelle en kreeg ik echt het gevoel dat de stage en het grote avontuur begonnen was.

We kwamen dan aan in ons huis, we maakten ons bed op, namen een lange warme douche en gingen op zoek naar een winkel voor avondeten. Toen we uit de winkel kwamen merkten we dat het plots heel donker geworden was, dus wandelden we toch maar een stapje sneller naar huis. Daar aten we een beetje en zaten nog even op het internet en kropen dan toch snel in bed. Toen ik goed en wel wakker was en voelde, ok, nu kan ik opstaan bleek het 12uur te zijn. We ontbeten buiten in het zonnetje en kleden ons rustig aan. De papieren van stage doorlopen, naar de winkel gaan en een beetje wennen aan het nieuwe huis… Mijn dagtaken voor vandaag.

Hopelijk geraken we morgen in het Europa café zodat ik mijn eerste echt blogtekst op internet kan zetten en ineens enkele foto’s er bij kan plaatsen.

Tot snel!

Lieve zoen

Lotte

03-08-2009 om 16:34 geschreven door Lotte  

16-07-2009 om 17:49 geschreven door Lotte