Donderdag gingen we naar de naaiwerkklas in Wittedrif, een school hier niet zo ver vandaan. De meisjes zongen voortdurend de laatste nieuwe liedjes. Ze kenden alle teksten en soms kwam er zelfs een danspasje bij. Soms waren de meisjes zo druk aan het zingen en tetteren dat ze niet opletten. Daardoor naaiden ze af en toe wat scheef of naaiden ze dingen toe die open moesten blijven. Het was echt een fijne namiddag.

’s Avonds kwamen Leen, Jo en Lieve aan, drie nieuwe vrijwilligers. We gingen eerst even winkelen zodat ze ontbijt hadden voor vrijdag. Daarna gingen we naar het Surf Café. Het was daar lady’s night. Jo mocht niet mee binnen voor 22u dus we gingen eerst iets eten. Daarna gingen Charlotte, Isabelle en ik al naar boven. Het werd een zeer fijne avond met vreemd entertainment. Er werden allerlei spelletjes gespeeld en pakjes uitgedeeld. Ik kreeg een gratis drankje en ging met een gratis fles wijn naar huis.

Op vrijdag gingen we mandarijnen plukken bij een vrouw thuis. Haar man is een Belg die nog steeds in België woont. Zij kon het daar niet gewoon worden en kwam terug naar Zuid-Afrika. Het was een warme dag, waardoor het best wel zwaar was. Nadien mocht ik samen met Leen de mandarijnen gaan uitdelen in Crags, mijn schooltje ;-) .

De eerste dozen namen we zelf, nadien duidde de leerkracht enkele stoere jongens aan om ons te helpen. Het werd een leuke en leerrijke ervaring. De jongens konden blijkbaar niet altijd zo goed tellen, want de ene kindjes kregen al meer mandarijnen dan de andere. En uiteraard namen ze er voor zichzelf ook een hele hoop. Hun mooie glimlachjes zien maakte de zware voormiddag helemaal goed.

Vrijdagavond waren we uitgenodigd op Rocky Road. Dit is een backpackers waar ook vaak vrijwilligers verblijven. Op vrijdagavond nodigen ze alle vrijwilligers uit de buurt uit om samen te komen, iets lekkers te eten (braai of poitjie) en een gezellige avond te beleven. Het vertrek verliep wat moeizaam maar toen we er aankwamen waren we blij van er te zijn. Het was gelegen in de mooie natuur, tussen weilanden en bergen. Er waren verschillende kamers binnen, 2 buitenbadkamers waar je kon douchen of een bad kon nemen met zicht op de natuur. De badkamers heetten elfenbadkamer en bosbadkamer. Dit zegt genoeg denk ik dan.

Er stonden ook enkele tenten opgesteld, met daarin bedden en zelfs nachtlampjes. Het was ‘back to nature’, maar toch niet helemaal back… Er was ook een grote jacuzzi die op vrijdag warm gestookt wordt zodat je er ’s nachts in kan.

Het werd een fijne en gezellige avond waar we met allerlei vrijwilligers babbelden. Na een heerlijke nacht met veel te koude voeten en een fantastisch ontbijt in het zonnetje kregen we de uitnodiging om mee te gaan naar Salt River, een plekje aan het strand dat bijna niemand weet liggen. Het was niet zo’n zware tocht, maar ik was toch goed uitgeput toen ik boven aankwam. Nog maar eens een teken dat ik dringend terug aan sport moet doen. Na een tijdje op het strand gezeten te hebben begonnen we aan de rest van de wandeling. Deze wandeling liep over allerlei rotsen naast de opkomende zee. De golven kwamen dichter en dichter waardoor we vrij snel moesten wandelen. Toen we op het grote strand aankwamen speelden we nog enkele spelletjes jeux de boule. Rocky, Chris en Braiden bleken echte kampioenen in dit spel en lieten snel zien hoe het moest. Ik was jammer maar helaas niet zo schitterend in het spel. Tegen 16u reden we terug naar Rocky Road. We werden uitgenodigd om nog een nacht te blijven want die avond zouden ze rugby kijken op groot scherm. Het was Zuid-Afrika tegen Australië. Het werd een interessante avond waarin ik iets meer leerde over rugby. Na weer een gezellige avond met leuke babbels ging ik slapen en deze keer hield ik mijn sokken aan en was ik beter voorbereid op de koude. Zondagochtend reden we dan toch naar huis. Arnie gaf een lift aan Charlotte en mij en we maakten een kleine omweg om te kijken of de golven goed waren om te surfen. Arnie zijn bouwfirma heet: when the waves aren’t good… Hiermee geeft hij aan dat hij alleen werkt wanneer hij niet kan gaan werken omdat hij gaat surfen. Volgens Chris werkt hij dus amper ;-).

Onderweg naar huis kwamen we bavianen tegen, maar dit was al niet meer nieuw, want de velden rondom Rocky Road zitten hier vol van. Maar hun kont blijft even lelijk.

Ok, genoeg voor nu…

Tot snel!

11-08-2009 om 18:35 geschreven door Lotte  

Tijd om nog eens een verslagje op mijn blog te krijgen.

Ondertussen zijn we al woensdag. Morgen komen er 3 nieuwe vrijwilligers aan. Zo geraakt ons huisje iets voller i.p.v. steeds met zijn tweetjes te zijn.

Maandag hebben we een eerste gesprekje gehad met Belinda (educational worker) i.v.m. de verschillende scholen en de werking van BIA. Voor de rest kreeg ik kleine opdrachtjes zoals foto’s van vrijwilligers lamineren, schminkproducten kuisen om aan de gezinnen uit te delen, …

Dinsdag ochtend gingen we met Belinda naar Harkerville. Een schooltje op zo’n 12 kilometer van Plet. De meeste kinderen daar wonen in het bos, zonder enige vorm van elektriciteit, water of sociale controle. Hen op school houden is dus geen eenvoudige opdracht. Door te weinig overheidsmiddelen zijn er maar 3 leerkrachten voor zo’n 60 leerlingen. Deze verhouding valt nog mee, alleen moeten er 7 graden mee overbrugt worden. De kinderen zitten dus vaak met meerdere graden samen in een klas. De leerkracht van de hoogste graden is ook de directrice van de school. Vaak moet ze de klas verlaten om aan haar administratie te gaan werken. Charlotte gaat meehelpen in deze school en vooral in de hoogste graden.

Dinsdagnamiddag gingen we met Fiona (social worker) op bezoek in de Kranshoek school. Ik werd in een leesklasje gezet bij een mentor en Charlotte in een andere klas. Ik mocht dan enkele pakjes uitdelen van de peetouders. De kinderen waren echt heel gelukkig met hun pakjes.

We werden ook voorgesteld aan Je-andri, een nieuwe mentor. Ze woont zelf in de township, maar in een stenen huis met 2 verdiepen. Het huis zou zo in Ekeren kunnen staan. Echt vreemd hoe groot de verschillen zijn tussen de verschillende huizen. Je-andri is echt een voorbeeldfiguur voor veel van de kinderen. Ze komt uit dezelfde township, dezelfde school, … Ze heeft universiteit gedaan en is zelfs in Duitsland geweest om te werken voor de universiteit.

We deden enkele voorinterviews van kinderen die graag een BIA kind willen worden. De basis vragen zoals hun naam, hun graad, waar ze wonen, wie er allemaal in hun huis woont, wie er werkt van de ouders of voogden, … De punten van de kinderen worden ook gevraagd aan de leerkrachten.

Na de voorinterviews gingen we met 2 jongetjes mee naar huis om een vervolginterview te doen met de ouders. Bij het eerste jongetje was de mama niet thuis, dus hebben we een babbeltje gemaakt met de oudere zus. Ze wonen met 4 mensen in een klein houten huisje, maar wel zeer verzorgd. Er hingen foto’s aan de muur en er was een radio verwerkt in de deur. Echt knap gebouwd. Het tweede huis dat we bezochten was het huis van zijn grootouders. Het was een stenen huis met meerdere vertrekken. Maar de thuissituatie was minder stabiel dan in het eerste gezin.

Vandaag gingen we dan naar Crags, de andere school, waar ik mee ga helpen.

Het is een grote school, met 2 klassen per leerjaar. Er is 1 klas waar kinderen zitten die “slimmer” zijn dan de anderen. Zij krijgen extra oefeningen zodat ze zich niet vervelen. Ook is er 1 Kozaklas. Dit is een taal die door een groot aantal gezinnen in de township wordt gesproken. Vermits de lessen in het Afrikaans gegeven worden moeten ook zij het Afrikaans leren. Hun lerares kan Afrikaans, Engels en Koza waardoor ze hen kan helpen.

Ik ga helpen in graad 2, 3 en de Kozaklas. Dit wordt een grote uitdaging waar ik veel voor zal moeten voorbereiden, maar ik kijk er al naar uit.

We gingen ook een kijkje nemen in een computer klas en we mochten meteen helpen. De kinderen waren zo gelukkig als ze iets goed gedaan hadden. Uiteraard genoten ze ook van de aandacht die ze kregen van ons.

Rond het middaguur was de school gedaan en moesten Charlotte en ik een klas begeleiden naar de schoolpoort. Daar aangekomen bleek dat de leerkrachten niet waren meegekomen. We wisten niet wat we met de kinderen moesten doen. We begonnen er een beetje mee te spelen en ze genoten van de aandacht. Allemaal deden ze een dansje voor, sommige kinderen leerden ons zelfs de lokale groet. Na een aantal fake weenbuien en gevechten besloten we dat het goed geweest was en we gingen door. 5 seconden later was de speelplaats leeg. Daarna gingen we met Isabelle enkele toeristen opwachten. Het was een groep uit Brussel. We gingen binnen in een hutje in de township om te laten zien hoe ze hun huizen bouwen. Daarna konden de toeristen enkele klassen bekijken, foto’s kopen en de naaiklas bezichtigen. We reden naar een plaatsje iets verderop waar een aantal vrouwen hun eigen “fabriekje” hebben opgericht. Ze maken allerlei zaken met kralen (popjes/juwelen/teelichthouder/…), echt knappe dingen.

Een van de vrouwen heeft vorig jaar een accident gehad met een brand en was hard verbrand in gezicht en aan de handen. Een van de toeristen is apotheker en maakt veel producten zelf. Hij beloofde aan de vrouw om zalf op te sturen voor haar brandwonden. Zo merk je nog maar eens wat de juiste persoon op de juiste plaats kan beteken voor iemand anders.

Morgen gaan we mee naar een naaiklas en vrijdag gaan we mandarijnen plukken om deze uit te delen op de scholen. Maandag is een vrije dag, want het is vrouwendag en dat is een officiële verlofdag in Zuid-Afrika.

Dinsdag begint dan mijn eerste dag op de Crags primary school.

Ben ontzettend zenuwachtig…

Tot snel allemaal.

Het eerste gemis begint een beetje door te dringen, maar jullie foto’s en kaartjes houden me op de been.

Vooral ook de ongelooflijk lieve gezichten van de kinderen zorgen ervoor dat ik voel dat ik de juiste beslissing heb genomen van naar Zuid-Afrika te komen. Zo besef je eens te meer hoe goed we het hebben in ons regenachtige België.

Trouwens, gisteren 28°, vandaag 22°!

Dat durven ze dan winter noemen ;-)

Maar vorige week lag er sneeuw op de bergen in Plet en gisteren was er een storm in Capetown. We genieten dus voorlopig van het mooie weer en we zien wel hoe het verder loopt.

Lieve lieve zoen

Baie dankie voor de kans lieve mamie en papie

ik probeer deze week foto's op picasa te krijgen, maar we mogen geen foto's uploaden in het huis en het internetcafé is extreem traag...
sorry!

05-08-2009 om 17:10 geschreven door Lotte  

Hey allemaal,

Mijn ongelooflijk avontuur is dan toch begonnen.

Woensdagavond was er eerst nog een afscheidsfeestje bij mij thuis, wat echt ongelooflijk gezellig was. Allemaal ontzettend hartelijk bedankt voor de vele pakjes.

Donderdagavond om 18u10 vertrok mijn vlucht naar Frankfurt. Mijn valies met 24,7 kilo werd gewoon aanvaard…. Wat een geluk.

Ook mijn te zware handbagage en laptoptas mochten gewoon mee het vliegtuig op.

Na mijn vlucht naar Frankfurt stond de nachtvlucht naar Johannesburg op het programma. Op mijn stoel lag er een een zakje met een oogmaskertje, een tandenborstel, tandpasta en sokken klaar. Ook een deken, een kussen en een hoofdtelefoon hoorde bij de service. Al snel had ik door wat ik allemaal kon bekijken op mijn persoonlijk tv-scherm. Zowel series, spelletjes, films, muziek, de vluchtinformatie,… De keuze was oneindig. Het Duitse vrouwtje naast mij probeerde af en toe een conversatie aan te knopen, maar had snel door dat haar Engels niet goed genoeg was voor een gesprek. “is ties tie fiest tiem?” = “Is this the first time you’re going to South-Africa”.

Na een vrij lekker avondmaal probeerde ik dan toch een beetje te slapen. Met af en toe een onderbreking kwam ik de nacht door. Zelfs mijn eerste toiletbezoek op een vliegtuig heb ik meegemaakt. Om half zes werd het ontbijt geserveerd en rond half acht waren we in Johannesburg. Daar moest ik door de paspoortcontrole en moest ik mijn bagage ophalen om naar de ‘domestic flights” te gaan. Bij de paspoortcontrole deden ze een beetje moeilijk. Ik moest mijn papieren van school laten zien, ik moest tot 31 januari in Zuid-Afrika blijven en nog zo van die dingen. Uiteraard mocht ik dan toch door en mag ik 31 december terug naar huis vertrekken. Ik haalde mijn bagage en had geen idee naar waar ik moest. Ik kwam in de inkomhal en daar stonden ontzettend veel mensen. Ik moest dan blijkbaar een trap op. Nog voor ik aan de trap kwam, stond er een man in uniform voor mij om mij de weg te wijzen. Wat een vriendelijke man, dacht ik… nadat we mijn bagage naar de juiste balie hadden gebracht verwachtte hij een fooi. Ik heb dan maar gezegd dat ik alleen euro’s op zak had en ben door gewandeld. Na 3 uur wachten vertrok mijn vlucht naar Kaapstad. Daar stond Charlotte mij op te wachten. Eindelijk een bekend gezicht. We zijn dan naar het appartement gereden van familie van haar en daar zat een hele groep mensen op ons te wachten. 4 mannen, 3 vrouwen en 2 kinderen. Een echt familiefeest dus. Ik werd meteen in de familie verwelkomd en iedereen kwam een praatje maken. Toen ze doorhadden dat ik een fototoestel bij had, waren ze helemaal verkocht. Iedereen wou met mij op de foto. Na het eten (een echte Kongolese maaltijd) kroop ik dan toch even in bed. Nadien bleek dat we in dat appartement gingen blijven slapen en de volgende dag Charlotte haar bagage gingen halen.

De volgende ochtend moesten we om 6u30 opstaan, omdat we om 9u35 onze vlucht hadden. We moesten Charlotte haar bagage nog gaan halen en dat was bij een nonkel thuis, die vrij ver woonde. Uiteindelijk kwamen we dan toch te laat aan op de luchthaven en hadden we dus onze vlucht gemist. De man aan de balie vertelde ons dat er geen vluchten meer waren naar George en we dus een taxi moesten nemen. Iets later bleek dan dat dit een grap was en dat hij ons al geboekt had voor de vlucht van 13u15. Het wachten kon dus beginnen. Om 12u45 begon het boarden en ontdekten we dat we met 26 mensen op het vliegtuig zouden zitten. Lekker veel plaats dacht ik, tot ik het vliegtuig zag staan. Het was een minivliegtuig, maximum 29 passagiers, 1 hostess en 1 piloot. Ook dit was een hele ervaring. In George aangekomen stond Isabelle ons op te wachten. We reden naar Plettenberg Bay, wat toch een uurtje rijden is. Tijdens deze tocht krijgen we al ongelooflijk veel uitleg van Isabelle en kreeg ik echt het gevoel dat de stage en het grote avontuur begonnen was.

We kwamen dan aan in ons huis, we maakten ons bed op, namen een lange warme douche en gingen op zoek naar een winkel voor avondeten. Toen we uit de winkel kwamen merkten we dat het plots heel donker geworden was, dus wandelden we toch maar een stapje sneller naar huis. Daar aten we een beetje en zaten nog even op het internet en kropen dan toch snel in bed. Toen ik goed en wel wakker was en voelde, ok, nu kan ik opstaan bleek het 12uur te zijn. We ontbeten buiten in het zonnetje en kleden ons rustig aan. De papieren van stage doorlopen, naar de winkel gaan en een beetje wennen aan het nieuwe huis… Mijn dagtaken voor vandaag.

Hopelijk geraken we morgen in het Europa café zodat ik mijn eerste echt blogtekst op internet kan zetten en ineens enkele foto’s er bij kan plaatsen.

Tot snel!

Lieve zoen

Lotte

03-08-2009 om 16:34 geschreven door Lotte  

16-07-2009 om 17:49 geschreven door Lotte