Victoria falls!! We were so excited to go there ;-) De dag waar we allen zo naar uitkeken, was eindelijk aangebroken. We begonnen met de Knife Edge Island trail, de weg die langs de watervallen zelf loopt. Gelukkig waren we gewaarschuwd dat je er door en door nat werd, vandaar dat we 2 raincoats over elkaar moesten dragen om onze rugzakken droog te houden. Maar het was het zeker en vast waard! Zo'n prachtig uitzicht, in combinatie met het geluid van water dat over tientallen meters naar beneden klettert. We waren werkelijk sprakeloos!
De tweede weg was de Boiling Pot trail. Een route tussen de rotsblokken die steil naar beneden loopt, om uit te komen aan de rivier waarin de watervallen zich uitstorten. Het was fantastisch om de draaikolkbeweging van het water te zien, zoals water dat je in een pot aan de kook brengt (vandaar de naam). We waren snel terug opgedroogd na deze route, want warm was het hier zeker in vergelijking met het vorige pad. Terwijl we tussen de rotsen klauterden en over smalle paadjes wandelden, moesten we tevens oppassen voor de baboons. We hadden van de andere vrijwilligers namelijk een best angstaanjagend verhaal gehoord. Een aap was op Ruth haar rugzak gesprongen, had deze afgenomen, alle spullen eruit gehaald, besnuffeld en in verschillende richtingen weggegooid op zoek naar eten. We probeerden dus zo stil mogelijk voorbij de apen te wandelen en elke keer we geritsel hoorden vreesden we voor een baviaan. Zoveel apen dat er zaten en zo groot dat ze waren! Gelukkig geraakten we allen weer heelhuids boven.
De laatste route was de Best Photographic trail. Op deze weg stond je op ooghoogte met de watervallen, maar nu op een afstand waar je veilig foto's kon nemen zonder dat je fototoestel een douche kreeg We stonden allen versteld van de natuurpracht! Het was er zo mooi dat we maar bleven kijken en foto's nemen. Steeds weer zag je nieuwe uitzichten, alsof het prentkaartjes waren! Het is niet voor niets dat de Victoria falls als een van de zeven natuur wereldwonderen beschouwd worden!
Nadat we alle routes uitgebreid bewandeld hadden, besloten we toch maar eens een hapje te gaan eten. We hadden namelijk niets van eten meegenomen om geen hele stoet apen achter ons aan te krijgen We bleken superdicht bij de Zambezi Sun te zitten, een mooi hotel waar je we lekker hebben gegeten. Als afsluiter van de dag maakten we een wandeling door de tuin van het naburige hotel, de Royal Livingstone. Zebra's lopen daar vrij rond tussen de huisjes en langs het zwembad, best een bijzonder zicht is dat!
We zouden uitslapen vandaag, maar werden al om 7u wakker door het licht dat onze kamer binnenkwam. Toch was het fijn een beetje langer te kunnen blijven liggen en rustig te ontbijten. We ruimden op, deden de was en overlegden over de plannen voor de komende dagen. Omdat we allen andere werkuren hadden en niet alle activiteiten op elke dag mogelijk waren, moesten we op voorhand een beetje uitzoeken wat we best wanneer konden doen. 's Middags wandelden we naar het centrum van Livingstone. We aten in Wonderbake een gebakje en dronken voor het eerst deze week een echte kop koffie. We passeerden langs de bank en de supermarkt, om dan de trip van 45 min terug naar huis te wandelen en ons klaar te maken voor ons avondprogramma. We trokken naar de Royal Livingstone, een zeer chique hotel waar je een prachtig zicht op het meer hebt. Deze plaats staat bekend als 'the place to be to see the sunset'. De zonsondergang was inderdaad ontzettend mooi! Eenmaal donker gingen we naar Golden leaf restaurant, waar we onze buikjes rond aten in een Indische curry, heerlijk om nog eens een voldoende groot en bovendien zeer lekker avondmaal te hebben Om de avond af te sluiten, dronken we een glaasje (en sommigen een mok) wijn in Rebeccah's place en speelden we een spelletje dat ik voor de verandering wel eens kon winnen
De laatste werkdag van de week. Deze keer mochten Nele en ik samen lesgeven. Met twee is het wel makkelijker de kinderen in toom te houden dan alleen First aid was het thema. We brachten pleisters, verband, ontsmettingsmiddel enz mee om aan de kinderen te tonen. Op het bord maakten we een schema waarbij we de voorwerpen tekenden en de Engelse namen erbij schreven. De kinderen, alsook de lerares, kopieerden dit in hun schriftjes. Daarna leerden we hen een verband aanbrengen en lieten hen dat bij elkaar oefenen.
We hadden besloten deze dag ons fototoestel eens boven te halen in het weeshuis. Rabeccah had op voorhand gezegd dat dit wel gevoelig lag, vandaar dat we het de eerste dagen maar niet gevraagd hadden. De kinderen waren er echter helemaal weg van, ze poseerden maar wat graag en we lieten ze zelf ook eens proberen. Na een aantal foto's zonder hoofd erop of met slechts de helft van de personen, begon het aardig te lukken. Het was werkelijk de attractie van de dag. In de namiddag gingen we met Mackenzie, Luca en Veerle naar Maramba market om stof te kopen. We vonden chitenges in alle kleuren en maten. Een mooi aandenken aan het kleurrijke Afrika!
Vandaag was het de eerste dag dat we te voet
naar het weeshuis wandelden. Dat was een hele trip, zo'n 45 minuten stappen. Gelukkig
konden we voor een heel stuk de hoofdweg, de Mosi-oa Tunya volgen. Dit is de
naam die de lokale bevolking aan de Victoria falls geeft, letterlijk vertaald de
rook die dondert.
In de voormiddag hielden we ons vooral bezig met de kleintjes. We leerden ze tellen tot 15, de kleuren en de namen van prentjes in hun kleurboeken... Ik was wel verbaasd dat zo'n kleine kindjes al Engels konden spreken, zij het een beperkt aantal woordjes, maar ik vond het toch knap voor kinderen van 4 à 5 jaar. Ik vroeg of we een wandeling mochten maken met de kinderen, omdat ze steeds weer naar de poort liepen en naar buiten wilden. Maar het bleek dat de kleintjes nooit naar buiten gingen, de groten enkel om naar school te wandelen. Wel mochten we een kijkje gaan nemen in hun moestuintje achteraan het weeshuis. Daar kweken ze hun eigen kool, aubergines, groene pepers en mango's. Vlak hierachter liep een spoorweg, dat leek me vrij gevaarlijk om de kleintjes op te laten spelen, maar alle mensen wandelen hierop, ze gaan gewoon opzij wanneer een trein aankomt. In de moestuin lag een grote rotsblok waar de kinderen steeds weer opklommen en afsprongen. Ik bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om ze omhoog te heffen terwijl ze sprongen en ze waren inderdaad helemaal weg van vliegertje! We speelden zo lang dat we de dag erna onze biceps nog voelden ;-)
Toen we terug binnen de muren van het weeshuis kwamen, waren de vrouwen aan het wassen en ze vroegen me of ik verder kon doen. Ze waren superverbaasd dat ik wist hoe je handwas moest doen We hebben nog heel lang met de kinderen gespeeld. Zij toonden ons hun spelletjes en wij leerden hen liedjes in het Nederlands en Frans. De meisjes vinden het nog steeds zalig met onze haren te spelen, omdat ze zo lang en zacht zijn in vergelijking met de hunne. Uiteindelijk zijn we pas om kwart na 4 vertrokken en passeerden we met haar vol vlechtjes nog even langs de supermarkt. Deze ligt verder richting centrum dan ons huis, zodat we pas tegen 6u thuis waren, het moment dat de duisternis over Zambia valt.
Kennedy kwam ons deze ochtend ophalen, een half uur te vroeg! We kwamen al toe in het weeshuis vooraleer de kinderen op en aan waren. In de voormiddag mocht ik lesgeven in het klasje. Dat was geen gemakkelijke opgave, omdat er kinderen van zeer uiteenlopende leeftijden waren en ik ze in mijn eentje 2 uur rustig moest houden. Als ik vroeg wat ze al kenden, bleek dat er niet echt een structuur van lesgeven was. De opgave was gewoon 'teach them something' Ik leerde hen 'the parts of the body', we tekenden op het bord en zongen het liedje hoofd schouders knie en teen, aangezien ze alles in de vorm van een liedje willen leren. Daarna deden we wiskunde, waarbij ze hun 'multiplication table' aan de muur stiekem probeerden te gebruiken. Ik ontdekte dat ze elk een schriftje met hun naam op hadden dus liet ze daarin een aantal oefeningen oplossen over de leerstof van die dag. Ze kwamen me allemaal vragen om met een rode pen hun boekje te verbeteren en te quoteren.
Daarna ging ik helpen bij de kleintjes. Zij leerden woordjes door de figuren te tekenen en ze naderhand in te kleuren.
Terwijl de kinderen hun lunch opaten, vroegen wij of we wat mochten kijken in de boeken die in de klas lagen. We namen deze door buiten in de zon en al gauw werden we omringd door een hele groep kinderen. We vertelden ze over verschillende onderwerpen van de boekjes, zoals science, English, social development... en lieten ze voorlezen om hun Engels in te oefenen. Op de terugweg van ons werk passeerden we langs de 'art market' om wat nog rond te snuisteren tussen houten schaaltjes, maskers, schilderijen en zelfs beeldjes gemaakt van kippengaas of colablikjes. Na een verkwikkende douche en een voldoende groot avondmaal, kropen we - verlangende naar een muskietennet - in onze lakenzak.
We zouden 's morgens om 9u opgehaald worden door Rabeccah zelf om ons naar ons project te brengen. Voor de eerste dag zouden we met de auto gaan, zodat we de weg konden leren. Het werd echter 9u Zambiaanse tijd (namelijk 10.30u) vooraleer ze door de poort van Kwesu gereden kwam. Het was een hectische dag voor haar, ze moest alle vrijwilligers op hun werkplaats afzetten en overdragen aan de lokale verantwoordelijke, die de afspraken ook op z'n Afrikaans nakwam. We arriveerden dus wat laat op onze eerste werkdag, maar dat leek niet echt een probleem, omdat ze niet met een vaststaand schema bleken te werken. Rabeccah had ons verteld dat dit een van de meest propere weeshuizen in de buurt was. Er was een jongens en meisjes afdeling, wij mochten bij de meisjes werken. Eerst kregen we een korte rondleiding door de verschillende kamers waaruit het gebouw bestond. Daarna werden we verwelkomd door een groep zingende kinderen in het klasje. Een ruimte was ingericht met schoolbankjes en een krijtbord, om de kinderen een soort basiskennis bij te brengen in hun vrije uren. Verder mocht ik helpen met het maken van nshima, het product dat het grootste deel van de maaltijden hier in Zambia uitmaakt. Het bestaat uit maïsmeel dat zeer fijn gemalen is en in verschillende stappen wordt toegevoegd aan kokend water. Met een houten lepel wordt het gemengd tot een soort pap, zwaar werk is dat! In het weeshuis gebruikten ze de kookplaten in de keuken niet, omdat deze te duur waren. Als alternatief hadden ze zelf een kampvuur gemaakt met houten takken en enkele stenen waarop de kookpot kon staan. We hielpen ook bij het fijn snijden van de kool, al was hun manier daarvoor ons totaal onbekend. Ze houden hiervoor een handvol bladeren vast in één hand en snijden hier met de andere hand reepjes af. Dat verliep bij ons niet zo vlot, we voelden ons er niet volledig comfortabel bij onze wijsvinger als stoppunt voor het mes te gebruiken. (Al bleek achteraf dat dat niet zoveel kwaad gekund zou hebben met zo'n bot mes.) Ze boden ons dan een snijplank aan, die we met veel plezier gebruikten en ze stonden ervan versteld dat we met zo'n 'onhandig instrument' zeker 10 keer sneller konden werken :) Toen we de hele maaltijd bereid hadden mochten we er ook een hapje van meeproeven. Het was ok, maar we waren het er al gauw over eens dat we het toch liever hielden op de Belgische nshima, namelijk de aardappel :) Onze namiddag bestond voornamelijk uit het spelen van kaartspelletjes met de kinderen. Ze wilden allemaal langs ons zitten, zodat er met momenten zeker 4 kinderen tegen je leunden of aan je armen en benen kwamen hangen Ook vonden ze ons haar leuk (grappig dat zij dit leuk vinden terwijl we er zelf soms zo moeilijk over kunnen doen in België). Toen Kennedy ons om 16u kwam ophalen, was het dan ook moeilijk om ons los te maken uit het kluwen handjes. Ze vonden het veel te vroeg om te vertrekken (ook al was het een uur na afspraak). We beginnen intussen zelf al een beetje in Afrikaanse tijd te tellen ;-)
Vandaag was het de oriëntatie dag voor alle vrijwilligers die in het weekend zijn toegekomen in Livingstone. Het ontbijt was wat minder uitgebreid dan we hadden verwacht obv de overvloedige maaltijden zondag. We moesten het stellen met enkele sneetjes wit toastbrood met confituur, maar we konden er toch weer voor even tegen. Daarna verzamelden we in Sunbird, het andere vrijwilligershuis. Iedereen kreeg de kans zichzelf kort voor te stellen en uit te leggen waarom hij of zij vrijwilligerswerk wilde gaan doen. Rabeccah, de programma coördinatrice, vertelde ons over de geschiedenis van Zambia, over de verschillende stammen en talen, over de lokale munteenheid de 'Kwacha' enz... De verschillende programma's werden kort ingeleid en een aantal plaatselijke gebruiken toegelicht. Zo kwamen we te weten dat het als teken van respect wordt beschouwd wanneer vrouwen een 'chitenge' dragen, een soort wikkelrok, die tevens als sjaal of draagdoek voor een kind gebruikt kan worden. 'Muzungu' is de term voor een blanke persoon, hetgeen we snel aan den lijve ondervonden wanneer we ons op straat begaven. In de namiddag bracht Kennedy ons in een ietwat overvolle minibus naar het centrum om een aantal praktische zaken te regelen. We konden kwacha afhalen, een zambiaanse simkaart kopen en een voorraadje voeding inslaan in de supermarkt. Eens terug in Sunbird speelden we een paar spelletjes kaart met een aantal Nederlanders, alvorens terug te keren naar ons eigen guesthouse, Kwesu, voor het avondmaal. 's Avonds keerden Nele en ik nog even terug naar Sunbird om gebruik te maken van de wifi (want die is niet aanwezig in ons huis), al werd dat niet door iedereen even sterk geapprecieerd. Uiteindelijk konden we dan toch - zij het met horten en stoten - even skypen. Het was heel fijn om het thuisfront nog eens te horen! ;-)
