Nog voor de zon opkwam, werden we al opgeroepen. We verzamelden onze spullen dus in het donker, zodat we bij het krieken van de dag al in de jeep zaten en de zon haar plaats hoog aan de hemel terug zagen innemen. Het vroege opstaan wierp zijn vruchten af. We zagen een leeuwin met jaar 3 jonkies op pad! Echt geweldig mooi! En zo dichtbij... ze liepen aan mijn kant van de jeep, bleven op slechts een paar meter van ons even stilstaan en keken recht onze richting uit. Ik moet zeggen dat ik op dat moment toch even bang was dat de moeder ons zou aanvallen, zeker omdat de kleintjes erbij waren, die ze wou beschermen. We reden nog verschillende uren rond en zagen nog vele dieren en mooie vergezichten, alsof het plaatjes waren ;-)
Zondagavond keerden we terug naar huis. Na een hele dag verlangd te hebben naar een warme douche, viel het ijskoude water wel wat tegen We ontmoetten de nieuwe mensen die dit weekend waren toegekomen, heel fijne personen! Maar wat waren we blij 's avonds in een warm en veilig bed te kunnen slapen!
Om 6u 's ochtends werden we al opgehaald door Kennedy. Hij bracht ons in een minibusje naar de grens met Botswana. Daar moesten we de Zambezi oversteken, de rivier die de natuurlijke grens tussen Zambia en Botswana vormt. Er stond een immens lange rij vrachtwagens aan te schuiven. Maar om goederen naar Botswana te kunnen brengen, moesten al die voertuigen met 2 overzetbootjes over de rivier gebracht worden. 'Bootjes' is vrij letterlijk te nemen, er pastte slechts 1 vrachtwagen of bus op de boot en het tempo van laden en lossen lag ook niet meteen heel hoog, met als gevolg dat de chauffeurs zo'n 2 weken moeten wachten om aan de andere kant van de rivier te geraken! Onvoorstelbaar! Gelukkig was er een passagiersbootje dat ons kon brengen. Het duurde welgeteld een halve minuut om aan de andere kant te geraken. Daar stond een nieuw busje op ons te wachten om ons naar het volgende 'checkpoint' te brengen. Zodra je paspoort afgestempeld was, moest je je voeten 'wassen'. Iedereen die de grens passeerde moest over een mat met ontsmettingsmiddel lopen en alle voertuigen moesten door een plas van dit product rijden. Eenmaal in de lodge aangekomen, kregen we een koffietje, fruit en een heerlijke banaan-noten muffin als ontbijt. Als eerste deden we een bootsafari op Chobezi, de grens tussen Botswana en Namibië. Onze bestuurder stopte eerst bij de administratiepost, om toegang tot het national park te krijgen. Dat was niet meer dan een gammel groen drijvend hutje, waarin ik niet graag een hele dag zou zitten dobberen We voeren op armlengte van een krokodil. Volgens de gids waren de drijvende krokodillen maar voor 10% actief en dus totaal ongevaarlijk tov de zwemmende. Maar toen we terug achteruit voeren begon hij wel juist te bewegen, dus we waren maar wat blij dat we terug verder gingen varen. We zagen leguanen, waterbuffels, nijlpaarden... In de verte leken er een aantal rotsen uit te steken boven het water. Maar met een verrekijker kon je zien dat dit eigenlijk een hele groep nijlpaarden was die in het water stond. De kleintjes stonden gewoon bovenop de rug van hun ouders. Op een keer begon de gids echt te racen, we waren allemaal benieuwd waar dit goed voor was. Maar we kregen echt een prachtig zicht in de plaats. Tientallen olifanten staken de rivier over, van de ene oever naar de andere. Eerst nog wandelend, waar het dieper werd zwemmend. De grootste olifant voorop, om te zien of het veilig was en er geen krokodillen in de buurt waren. De kleintjes hielden zich vast aan de staart van de groteren. Je kon alleen het topje van hun slurf zien, dat ze boven water hielden om te kunnen ademen. We hadden echt geluk dat we de oversteek van de olifanten hadden kunnen zien, fantastisch! 's Middags konden we genieten van een heerlijk lunchbuffet, het eten op safari was echt heel goed Zodra we klaar waren, stapten we op een open jeep waar we net met z'n negenen op pasten en begonnen we aan onze game drive in Chobe national park. We zagen ontzettend veel dieren, vaak ook heel dicht bij onze jeep! Olifanten, giraffen, impala's, gnoes, koedoes, timons en poemba's, zebra's, nijlpaarden, apen, honingdassen, zeer veel vogelsoorten, buffels... Om de dag helemaal goed af te sluiten, waren we getuige van een groep leeuwinnen die op zebra's en giraffen aan het jagen waren. Omdat de duisternis al begon te vallen, moesten we ons haasten om op tijd in het kamp te aan te komen. Na een race doorheen de wildernis hielden we plotsklaps halt in het midden van de bush. Dat zou de plaats worden waar we die nacht zouden slapen. Als de zon eenmaal onder is, wordt het al snel erg donker. We begonnen dus maar gauw met man en macht de tenten op te zetten met enkel een zaklamp als verlichting. We aten ons avondmaal zittend rond het knisperende kampvuur. Een van de gidsen begon te vertellen over de gevaren van slapen in een wildlife park. Hij sprak bijna fluisterend, met veel pauzes en enkel de gloed van het vuur op zijn gezicht. Het was denk ik niet echt zijn bedoeling maar hij joeg ons allen de stuipen op het lijf. Dit was het eerste moment waarop ik besefte dat we opgesloten zaten in een game park, vol wilde dieren rondom onze tentjes. We vroegen wat te doen als we 's nachts een dier hoorden of zagen. Het antwoord hierop: 'take a picture'. Echt geruststellend was het dus niet. De gidsen waren hier blijkbaar op voorbereid, want ze hadden voldoende wijn bij om de gemoederen te bedaren Al durfde ik de hele nacht onze tent niet uitkomen, toch heb ik nog redelijk goed geslapen in Chobe national park.
Zaterdag 2 augustus is het Farmer's day in Zambia. Dat is een public holiday. Omdat deze in het weekend valt nemen de mensen een extra dag vrijaf tijdens de werkweek - of eigenlijk 2 extra dagen - vrijdag en maandag. Aangezien wij intussen ook al helemaal het Afrikaanse ritme aangenomen hebben, hadden wij dus ook een dagje vrij. Daar maakten we dankbaar gebruik van om eens wat langer te kunnen uitslapen. Hoewel dat wederom niet echt lukte, maakten we er toch een rustige ochtend van. We wandelden naar Sunbird om de keuken te laten weten dat we vandaag wel zouden meelunchen. Normaal moeten we altijd wat te eten meenemen omdat wij wel nog in de namiddag werken en het te ver is om op en neer te wandelen.
Na onze eerste lunch at Sunbird, zetten we koers richting Victoria falls. Mackenzie en Luca gingen hun sprong wagen. Veerle, Nele en ik keken vanop de burg over de Zambezi angstig toe. We maakten foto's en filmpjes van de swing en de bungee en vonden het al eng genoeg over de rand 111m de diepte in te kijken. Eens ze klaarstonden om te springen begonnen de anderen toch ook wat zenuwachtig te worden. Maar ze hebben het beide heel goed doorstaan!
De brug over de falls behoort deels tot Zambia, deels tot Zimbabwe. Zo hebben we toch ook eens voet in Zimbabwe kunnen zetten, al was het hoog boven het vasteland ;-) Om de avond af te sluiten gingen we uiteten in Café Zambezi. Dat is een café waar ze naast de gewone keuken ook lokale specialiteiten hebben. We probeerden er de crocodile bites en de caterpillars uit bij een aperitiefje, terwijl we op de komst van Rebeccah wachtten. Daarna bestelde ik een croco burger. Het was wel een beetje spannend omdat ik geen idee had hoe dat zou smaken, maar het was echt een goede keuze, zeer lekker! Omdat het al laat 's avonds was en je dan beter niet meer ver over straat wandelt, namen we een taxi naar ons guesthouse Kwesu. Hij vertelde dat Kwesu 'ours' betekent in Tonga, het staat dus voor 'ons huis', wat we allen een heel toepasselijke naam voor onze verblijfplaats vonden. Daarna was het moment aangebroken dat we afscheid moesten nemen van Luca en Veerle. Zij zouden zondagochtend naar huis vertrekken, maar omdat wij dit weekend de safari gepland hadden, zouden we hen niet meer zien daarvoor. Het was heel jammer afscheid te moeten nemen, want we hebben een hele leuke tijd gehad met onze enige 2 Nederlandstalige huisgenootjes!
Wanneer we 's morgens toekwamen in het weeshuis, zaten alle kinderen voor tv ipv in de klas. Ze bleken met een technisch probleem te zitten. 'The door refuses to open', zei Astrid toen ze ons tegemoet kwam. De les ging dus buiten door vandaag. Daar was ik helemaal niet rouwig om, het is er hier het ideale weer voor.
We werden wel verschillende malen verbaasd door haar hardhandige aanpak. Toen een kindje zijn tekening niet wou inkleuren, gebood ze een ander kind haar 'stick' te halen. Daar was ik zo van geschrokken dat ik maar snel begon Richmond te motiveren en zelf mee kleurde aan zijn tekening. Dat werkte voor deze keer, maar ik hoorde de juf vandaag nog verschillende keren vragen waar haar stok was. Ook van de andere vrijwilligers hoorden we dat het niet abnormaal is dat kinderen hier geslaan worden.
Wat later op de dag zei juf Astrid tegen een kind dat een mier had geplet met haar vinger: 'You killed a creation of God, now you will be killed on the day of judgement.' Dat was wel genoeg voor op een dag. Ik ging de kleine balletjes halen die we voor de kinderen hadden meegenomen en we speelden hier een hele poos mee. Later op de dag hadden we met onze huisgenoten afgesproken in het centrum om naar de Victoria falls te gaan. Sommigen wilden namelijk graag de bungee jump of de gorge swing doen (wij vonden het toekijken vanop enorme hoogte echter al eng genoeg ;-) ). Omdat we met 6 waren moesten we 2 taxi's nemen. Nu bleek dat de taxi waar Nele, Rebeccah en ik inzaten ons op een andere plaats had afgezet dan de anderen (maar dat wisten we op dat moment natuurlijk nog niet). De lokale staff vertelde ons dat wij op de plaats van de swing waren en dat je met een jeep naar een andere plaats moest voor de bungee. We geloofden dit en veronderstelden dus dat de anderen daar waren, de bungee zouden doen en dan naar ons zouden komen voor de swing. Rebeccah wou namelijk enkel de swing doen, niet de bungee, terwijl Luca wel beiden wou en Mackenzie enkel de swing. Toen ze er na anderhalf uur wachten nog niet waren, is Rebeccah uiteindelijk toch gesprongen. Het zag er echt ontzettend eng uit! Maar eenmaal ze beneden hing te swingen, kon ze wel genieten van het prachtige uitzicht. Nadat ze terug naar boven gewandeld was, waren de anderen er nog steeds niet. We dachten we dat ze na de bungee naar huis gegaan zouden zijn omdat het al laat werd, dus besloten wij dat ook maar te doen. Toen we in Kwesu binnenkwamen, waren zij er inderdaad al. Ze waren superblij dat we er waren omdat ze dachten dat we ontvoerd waren. We vonden dat eerst een beetje een raar verhaal, omdat we nog steeds in de overtuiging waren dat zij na de bungee gewoon naar ons hadden moeten komen om te swingen. Maar na hun uitleg begrepen we wel waarom ze zo ongerust waren geweest. Wat de man bij de swing verteld had, bleek allesbehalve waar te zijn. Op de plaats waar de anderen waren kon je wel beide activiteiten doen! De swing die Rebeccah had gedaan, was gewoon van een andere organisatie. Zodus hield onze redenering dat zij wel naar ons moesten komen, ook helemaal geen steek meer. Dat verklaarde wel waarom de anderen op hun beurt dachten dat wij naar hen moesten komen. Daarbovenop kwam dat de taxi die Rebeccah geregeld had (zij was 's middags met de taxi naar ons meeting point gekomen) een niet-geregulariseerde was. Om alles nog een beetje te bemoeilijken, was er juist die middag een probleem met het gsm-netwerk, waardoor we elkaar niet konden bereiken. Het was een bewogen namiddag! Gelukkig is alles nog goed afgelopen, al hadden de anderen hun sprong in het diepe nog niet kunnen wagen vandaag.
Na de spellingservaring van gisteren, wou ik graag eens weten hoe de juf zelf haar lessen aanpakt. Hetgeen ze in het weeshuis doen is niet echt lesgeven zoals op school, want de kinderen gaan wel naar school, maar het zijn extra lessen tijdens de uren dat de kinderen niet op school zijn. De juf zei de eerste dag letterlijk dat het eigenlijk gewoon bezigheidstherapie was, omdat ze niet wilde dat de kinderen hele dagen enkel spelen. Vandaag volgden we dus haar les mee. Ze leek hier niet heel erg blij mee te zijn, maar ik wou toch graag eens weten wat er juist van ons verwacht werd. Met enkel 'teach them something' als instructies weet je namelijk niet echt op welk niveau je moet beginnen. Na een week met de kinderen gewerkt te hebben, begon het ons wel duidelijk te worden dat - wat we ze ook probeerden te leren - het niet ten volle tot hen doordrong. De les van de juf was vandaag tot de kleintjes gericht, met de bedoeling hen wat vertrouwd te maken met de insecten. Ze had een liedje gemaakt over de insecten die konden vliegen en degenen die dat niet konden. De kinderen zongen dit vrolijk mee, maar wanneer ze achteraf elk een insect moesten opnoemen bleek dit toch een moeilijke opgave. Toen de concentratie op was, besloten we dat we maar beter wat met hen konden gaan spelen. Het spel voor vandaag was Sheep and lions, een soort dikke Bertha met volgende tekst: "Sheep sheep come home. We are afraid. What are you afraid of? We are afraid of the lion! The lion is dead, so come!"
We speelden dit voor een hele tijd, best warm zo'n loopspelletjes in de vlakke zon! Toen kwam iemand van de oudere meisjes me vragen of we met haar en haar vriendinnen wilden kaarten, dus ik haalde mijn pakje kaarten boven. Ze spelen het liefst een spel waarbij je steeds een kaart van de stapel trekt en geluk moet hebben op een bepaalde combinatie. Als je na 1 of 2 keer trekken nog niet uit bent, neemt iemand bijna garantie je kaarten af omdat ze denken het beter te kunnen Het is moeilijk om naar huis te vertrekken als er zoveel kinderen rond je hangen, dus we waren vandaag weer veel later dan gepland. We moeten in de namiddag de klok wel een beetje in het oog houden, zeker als we nog ergens heen willen gaan na het werk, aangezien we nog bijna een uur naar huis stappen. Vandaag wilden we nog naar een marktje gaan, dus werd het toch tijd om te vertrekken. Ik heb gezegd dat ze mochten verder spelen met de kaarten maar naderhand wel moesten maken dat ze ze allemaal terug verzamelden. Ik ben wel van plan het pakje kaarten uiteindelijk hier te laten, maar zou het toch zonde vinden als ze na een dag al de helft kwijt zijn. We wandelden naar de hoofdweg en vonden daar een vriendelijke taxichauffeur - die openstond voor onderhandeling - om ons naar het marktje te brengen. We wandelden tussen de kraampjes door terwijl de zon onderging, ideaal om de dag mooi af te sluiten.
De kinderen vragen ons elke dag weer om hen nieuwe spelletjes aan te leren. Het is echter niet zo makkelijk om spelletjes te blijven bedenken waarbij je geen attributen nodig hebt, zeker niet omdat ze spelletjes willen leren die we in België spelen. We besloten dus om zelf Twister te maken. We knipten cirkels uit papier en lieten de kinderen deze inkleuren met wasco's. Ik had de namen van de kleuren op de achterkant van de cirkels geschreven. Op deze manier leerden ze ook de kleuren onderscheiden en benoemen. Later deden we spellingsoefeningen. Dat bleek wel een hekelpunt te zijn, er was geen enkel woord dat ze correct wisten neer te schrijven in het Engels. Het onderwijs hier in Zambia staat duidelijk nog niet op punt. De vrijwilligers in de teaching projecten bevestigen dat ook. De kinderen gaan slechts een paar uur per dag naar school, zitten met 50 à 60 in een klas en snappen de lessen niet omdat die in het Engels gegeven worden. Normaal zouden vorige week de examens begonnen zijn, maar aangezien de leerkrachten de vragen nog niet klaar hadden, is de start een week uitgesteld. Een vrijwilliger vertelde dat hij ter zeerste verbaasd zou zijn als iemand van zijn klas wel zou slagen op het examen. De kinderen lijken er zelf ook niet echt mee bezig te zijn. Ik vraag geregeld aan de kinderen in het weeshuis of ze huiswerk hebben, of we ergens mee kunnen helpen, iets opnieuw uitleggen. Maar dat alles vinden ze niet nodig. Ze studeren ook niet de dag voor het examen. Wat ze dan wel doen? Praying and playing. En als ik vraag hoe het gegaan is wanneer ze terugkomen? Okay. Er zal dus nog een heleboel aangepast moeten worden om een degelijk onderwijs voor alle kinderen te kunnen verzekeren.
Voor het eerst hebben we de directrice van het weeshuis, Lene, ontmoet. Een heel aangename vrouw! En nu kon ik eindelijk mijn vragen over het weeshuis kwijt Zij en haar man hebben het weeshuis samen opgericht. De man was zelf een wees. Zijn moeder stierf 2 dagen na zijn geboorte, dus hij weet als geen ander hoe het is in zo'n situatie op te groeien. In 2002 openden ze de blok voor de jongens en in 2010 die voor meisjes. Voorheen was er niets aanwezig op deze plaats, het was gewoon een droog grasveld. De gebouwen zijn dus allen zeer recent, wat mede een verklaring kan zijn voor de netheid waar dit weeshuis bekend om staat. Ik was heel blij dat de directrice openstond voor vragen en alles vertelde wat we maar wilden weten. Daarna excuseerde ze zich omdat ze moest vertrekken naar de 'milling place'. Omdat we zo fijn hadden kunnen praten, waagde ik het erop te vragen of we misschien meemochten om meer te weten te komen over de plaats die aan de bron ligt van de alom bekende nshima. We mochten meerijden in de bak van hun pickup. Het proces gaat als volgt: je neemt je eigen maïs mee (in Afrika is dat de witte variant, die minder zoet zou zijn dan de gele die wij kennen). De eerste stap bestaat uit het schoonmaken van de maïs. Daar komt geen water aan te pas. Men gebruikt een soort grote zeeftafel waar het vuil doorheen valt. Daarna worden de korrels geschild door een machine en opnieuw door een zeefprincipe gescheiden van de omhulsels. Als laatste worden de maïskorrels gemalen en het meel via een buizensysteem vervoerd. Na elke stap wordt de maïs terug in een zak gegoten en handmatig versleept naar het volgende tussenstation. Op de Bitter market kochten we 45 tomaten voor 15 kwacha (dat is nog geen 2 euro)! Eenmaal terug in het weeshuis hielpen we de zakken opbergen (we kweken hier nogal armspieren zeg ;-) ). We speelden 123 piano met de kinderen en leerden ze springtouwen op de melodie van beertje beertje. Dat bleek een goede manier te zijn om de kinderen rustig te krijgen, want wat waren ze moe na het springen. Na onze dag in het weeshuis, gingen we dollars voor de safari afhalen. Aangezien dat niet gaat met een creditkaart, moesten we eerst kwacha afhalen aan een ATM en deze binnen in de bank omwisselen voor dollars. We maakten nog even een stop in de supermarkt om de voorraden weer aan te vullen en begonnen dan zwaargepakt aan de terugweg huiswaarts. (Omdat we nog redelijk ver met onze inkopen moeten wandelen, kunnen we maar meenemen wat we kunnen dragen en moeten we dus regelmatig even terug passeren langs de supermarkt.) Het begon wat te overtrekken dus we probeerden maar zo snel mogelijk terug te keren. Wanneer we thuis arriveerden, bleek de stroom te zijn uitgevallen. Dat gebeurt blijkbaar wel vaker in het gebied waar wij logeren. Gelukkig is er toch geen onweer doorgekomen, anders zouden de zandstraten niet echt bewandelbaar geweest zijn de dag erna. 's Avonds speelden we yatzee met onze huisgenoten. Hoewel het geluk bij dergelijke spelletjes niet echt aan mijn kant staat de laatste dagen, hebben we toch weer heel wat afgelachen!
We ontmoetten de nieuwe mensen die dit weekend waren toegekomen, heel fijne personen! Maar wat waren we blij 's avonds in een warm en veilig bed te kunnen slapen!
We voeren op armlengte van een krokodil. Volgens de gids waren de drijvende krokodillen maar voor 10% actief en dus totaal ongevaarlijk tov de zwemmende. Maar toen we terug achteruit voeren begon hij wel juist te bewegen, dus we waren maar wat blij dat we terug verder gingen varen. We zagen leguanen, waterbuffels, nijlpaarden... In de verte leken er een aantal rotsen uit te steken boven het water. Maar met een verrekijker kon je zien dat dit eigenlijk een hele groep nijlpaarden was die in het water stond. De kleintjes stonden gewoon bovenop de rug van hun ouders. Op een keer begon de gids echt te racen, we waren allemaal benieuwd waar dit goed voor was. Maar we kregen echt een prachtig zicht in de plaats. Tientallen olifanten staken de rivier over, van de ene oever naar de andere. Eerst nog wandelend, waar het dieper werd zwemmend. De grootste olifant voorop, om te zien of het veilig was en er geen krokodillen in de buurt waren. De kleintjes hielden zich vast aan de staart van de groteren. Je kon alleen het topje van hun slurf zien, dat ze boven water hielden om te kunnen ademen. We hadden echt geluk dat we de oversteek van de olifanten hadden kunnen zien, fantastisch! 's Middags konden we genieten van een heerlijk lunchbuffet, het eten op safari was echt heel goed 
