Van sprookjes op kinderformaat tot afghaanse cultuur, ik proefde van vele dingen. De meesten konden me niet bekoren in de mate waarvan ik dacht dat ze me zouden bekoren, dus liet ik de ietwat hoogstaandere lectuur vallen voor de simpelere lectuur. Als je het mij vraagt zijn de stripverhalen van Jommeke een absolute topper, maar ik heb nu eenmaal de leeftijd bereikt waarop van mij verwacht wordt dat ik me waag aan literatuur die gewaardeerd wordt omdat ze dat tikkeltje meer heeft. Nu moet ik toegeven dat de laatste jaren er een aantal boeken zijn die me konden bekoren, onlangs was ik helemaal in de ban van "De vliegeraar, Khaled Hosseini" maar dit wijdt ik vooral aan het verhaal en niet zozeer de schrijfstijl. Naar mijn mening wordt een boek gelezen voor het verhaal in de eerste plaats, maar een tijdje geleden kreeg in een kaakslag van Peter Verhelst die meent dat niet het verhaal het belangrijkste is in een boek. Toegegeven, bij het lezen van "Zwellend fruit" werd ik omvergeblazen van de talrijke adjectieven en vergelijkingen die me inderdaad meer bekoorden dan elk boek dat ik ooit in mijn tot nu toe beknopte leven heb gelezen. Als je het mij vraagt verandert je stijl van lezen en interesse voor bepaalde stijlen zeer grondig, het komt er gewoon op neer met de traditionele wetten te breken zoals Peter Verhelst doet en het eens te wagen een boek te lezen in een nieuw perspectief. Want enkel dan ontdek je nieuwe interesses waarvan je nooit gedacht had dat je ze had.
