Hoe zou de wereld zijn als een ogenschijnlijk houten stokje het kan domineren? Als je het in de handen neemt en de verbintenis tussen hart en kern van het houten stokje heropleeft, als magie niet zomaar een woord meer zou zijn van vijf alledaagse banale letters. Als de verbintenis zo verpletterend zou zijn als de kracht van het woord. Het is te zom om woorden, daar net daarin schuilt het aantrekkelijke. Als het bestaat in een brien, in een mensenfantasie, waarom zou het erbuiten dan niet bestaan? Als het zot genoeg is om te bestaan in een stel kronkelig grijze materie, dan bestaat het zeker ook buiten die kronkelige materie, maar misschien heel ver hiervandaan. Of misschien net heel dichtbij, onder onze voeten, zwevend door onze uitgeademde lucht, woekerend door onze haren, ons imperfect verstand te snel af, onze keel benepen. Een ding staat in ieder geval vast, het bewijs van het bestaan ervan zou verpletterend zijn en blijven...
