Een paar jaartjes geleden schreef
vrt-journalist Louis Van Dievel een boek over de Vampier van Muizen. Het
verhaal brengt de lezer naar de jaren zeventig, toen Mechelen en omstreken
werden opgeschrikt door een reeks verschrikkelijke gebeurtenissen. Drie
vrouwen werden op beestachtige manier verkracht en vermoord. De verwondingen
bij de dames zorgde voor de verwijzing naar de term vampier.
Theatergezelschap 't ARSENAAL zag snel dat de verhaallijn van het boek
uitstekend geschikt was om er een toneelversie van te maken. Ik was enorm
blij dat ik het boek niet had gelezen toen ik afzakte naar de voorstelling.
Ongeïnformeerd een stuk bekijken heeft altijd iets van een ontdekkingsreis.
M.a.w. laat maar komen.
Stafke van Eycken, de bruut die verantwoordelijk was voor de macabere
gebeurtenissen, woonde in de Pruimelaarstraat (vandaar de titel) bij zijn
moeder Julia en stiefvader Pierre. Op de leeftijd van negentien jaar moeten
bij hem de stoppen zijn doorgeslagen en ging hij driest tekeer. Vrouwen waren
zijn prooi. Voordien zat hij weliswaar in een verbeteringsgesticht maar toen
hij werd aangehouden schrok toch de ganse buurt ervan dat hij tot zulke
wreedaardigheden in staat was geweest. De Gustaaf? Neen, dat kon niet. Toch
was hij wel degelijk die seriemoordenaar. Woon daar nu net naast, het moet je
maar overkomen. Zo beland ik bij het thema van de voorstelling. Hoe gaan
mensen uit eenzelfde leefgemeenschap om met zulk een gebeurtenis?
Drie doordeweekse gezinnen komen onder vuur te staan wanneer Stafke wordt
gearresteerd. Berre en Simone, Marcel en Francine alsook de Fons en zijn
Marie. Bij de reconstructie van de feiten vallen de maskers af. De relaties
krijgen een ferme dreun. Het zijn geen verschrikkelijke daden die aan het
licht komen. Of toch wel? Wie weet, het is maar hoe je het beziet.
Zulke verhaaltjes zijn altijd welkom en meestal lach je je te pletter met de
faits divers van je medemens. Maar je krijgt zoals in elk goed theaterstuk
ook een spiegel voor je neus, en ieder heeft wel iets waarover ie niet zo
fier moet zijn. M.a.w. lachen geblazen met een ander zijn leed en de toch wel
wrange situatie. En dat deed ik tijdens het bekijken van DE PRUIMELAARSTRAAT.
De lach werd niet enkel opgewekt door de stoute akkevietjes die de
protagonisten wereldkundig maakten maar eveneens door hun vakkundig gebruik
van het Mechels dialect. Het heeft iets laconiek, wat dacht je b.v. van
gritselen. Meteen stelde ik mij de vraag hoe de West-Vlamingen dit enigszins
locatiestuk gaan ervaren. Dit laatste viel mij te binnen toen ik vernam dat
het stuk reeds maanden voor de premiere overal was uitverkocht. Bizar,
een stuk met als titel een straatnaam. Naar het waarom moest niet lang
gezocht worden. Vic de Wachter, Jaak Van Assche, Tuur De Weert, Camilia
Blereau, Luc Springuel, Gilda De Bal en Hilde Van Haesendonck. Toppers die de
ticketverkoop zeker deden boomen. Natuurlijk bewijzen namen niet altijd
alles, maar deze keer zat het snor.
Soms wordt het woord vakkennis wat minachtend gebruikt maar in deze context
bedoel ik er enkel mee dat ik blij was nog eens zoveel getalenteerde acteurs
het beste van zichzelf te zien geven. Pure klasbakken die meer spelvreugde
tentoonspreiden dan het jong zogezegd aanstormend talent. Was er dan
misschien toch een duistere kracht van ene meester mee gemoeid? Zeker weten,
met deze laatste bedoelen we directeur/regisseur Michael De Cock die
andermaal het beste uit zijn ploeg wist te halen. Zijn nominatie voor de
beste regie 2009 is met deze reeds verzilverd.
Als laatste wil ik nog meegeven dat DE PRUIMELAARSTRAAT een verzorgde
voorstelling is geworden mede door de inbreng van alle kunstenaars achter de
schermen, met nadruk op het woord kunstenaars.
Onze afsluiter: Aangenaam en onderhoudend toneelstuk dat entertaint en vragen stelt, wat
volgens mijn een vrij uniek gegeven blijkt te zijn de dag van vandaag. Allen
daar heen! Als je nog een zitje weet te bemachtigen...
Mijn reactie op de recensie van Swa Van de brul. Ik ga zeker
akkoord met deze rescensie. Ik vond het een zeer aangenaam toneelstuk dat toch
ook wat vragen oproept. De acteurs waren heel goed in hun rol mede door hun
Mechels dialect. Het toneelstuk schets het verhaal van een straat waar buren op
een verschillende manier omgaan met dezelfde gebeurtenis nl. de
vrouwenmoordenaarStafke van Eycken.
Mijn
ervaring en mening van de voorstelling De Pruimelaarstraat. Toen de
voorstelling begon was iedereen muisstil, het licht werd gedempt. De cast
bestond uit zeven acteurs die allemaal op hun plaats had genomen op het podium.
De cast bestond uit drie koppels en een dokter. Berre en Simone, Marcel en
Francine en de Fons en zijn Marie en de doktor. Het decor was een muur tussen twee tuintjes.
Ik vond het decor heel simpel maar wel goed gevonden. Het toneelstuk bestond
hoofdzakelijk uit monologen, er kwamen zelden dialogen in voor. De acteurs
vertelden op hun beurt hoe zij met het probleem omgaan. Het probleem is Staf
van Eycken De vrouwenmoordenaar". Gilda De Bal bijvoorbeeld vindt naar het
proces gaan de beste oplossing. Ze neemt ook haar buurvrouw mee naar het
proces. Tuur De Weert (Fons) zondert zich af met zijn vrienden om samen naar
vrouwenblaadjes en pornofilms te kijken. Als zijn vrouw thuis zo een vrouwenblaadje
vindt slaat het noodlot toe. Fons denkt dat de enige oplossing zelfmoord is.
Hij hangt zich op met een touw. Maar dit mislukt jammer genoeg. Hierdoor moet
hij verder leven als een plant. Zijn vrouw brengt haar dagen door bij haar man
aan zijn bed. Tuur De Weert is voor zijn hele leven aan zijn bed genageld. Hij
kan enkel maar naar het plafond staren.
Ik vind
deze voorstelling van t Arsenaal meer bepaald De Pruimelaarstraat zeer
geslaagd. Ik zou het zeker aanraden. Deze voorstelling is voor mij zeker een
ontdekking geweest. Je kan deze voorstelling ook goed spiegelen aan het
dagelijkse leven. Als er nog een toneelstuk van t Arsenaal te zien is, zou ik zeker gaan.
Mijn eerste culturele uitstap ging uit naar een toneelvoorstelling in het vondel te Halle. De voorstelling vond plaats op zondag 3 oktober te Halle. Ik heb deze voorstelling bijgewoond samen met mijn zus Natthaya. De voorstelling die ons voorkeur uitging had de naam van een straat De Pruimelaarstraat. De voorstelling zelf begon om 15 uur. Ik verheugde me erop om mijn eerste culturele uitstap door te brengen in de stad waar ik woon nl. Halle. Dit was een groot pluspunt. Ik koos ook voor deze voorstelling omdat een aantal acteurs mij bekend in de oren klinken. Het is natuurlijk leuk om acteurs die je kent eens op een andere manier aan het werk zien. Zo zie dat één acteur verschillende rollen kan vervullen. Ik was heel benieuwd naar deze voorstelling en zat dus vol spanning te wachten tot het doek uiteindelijk open ging. Ik wist niet goed wat ik van de toneelvoorstelling moest verwachten. Ik had wel al enkele affiches gezien bij het Vondel. Op deze affiches zag ik enkele acteurs die ik op tv al eerder had gezien. Deze acteurs zijn Gilda De Bal ( Benedicte uit de Rodenburgs) en ook nog twee acteurs uit F.C. de Kampioenen nl. Jaak Van Assche ( Fernand Costermans) en Tuur De Weert (Maurice de Praetere) die iedereen zijn problemen oplost.
Ik wil
graag naar Wim Delvoye zijn werken gaan kijken omdat ik vorig jaar over hem heb
geleerd bij het vak cultuurwetenschappen. Wim Delvoye is een goede kunstenaar
met de grootste fantasieën. Ik vind zijn werken heel mooi en soms ook grappig. Met
het werk de cloaca heeft hij heel veel succes gehad. Hij maakt werken waar
andere kunstenaars nooit op zullen komen. De cloaca is een machine die het
menselijk spijsverteringsstelsel nabootst. Ik kijk ernaar uit om zijn werken in
het echt te zien.
PODIUM
Theater
t Arsenaal - De pruimelaarstraat
Halle,
cc t Vondel
Zondag 3
oktober 15u
Ik zou
heel graag eens naar een toneelvoorstelling gaan kijken. Toen ik zag dat de
pruimelaarstraat in het vondel te zien is was ik meteen verkocht. De
pruimelaarstraat trok vooral mijn aandacht omdat er twee personages van de
kampioenen in meespeelde en ook een personage uit de Rodenburgs.. Een
toneelvoorstelling trekt meteen de aandacht omdat je meeleeft met het verhaal. De
personages laten hun emoties heel goed zien zodat je helemaal wegsmelt in het
verhaal.
Dans
Fabuleus
Everland
Halle, cc t Vondel
Vrijdag
25 februari 20u30
Ik zou
heel graag eens naar een dansvoorstelling gaan kijken omdat ik zelf ook graag
dans. Als je naar een dansvoorstelling kijkt word je meegesleept in het verhaal
van de dansers. Ik dans zelf al acht jaar in een dansgroep. Voor mij is dansen
heel ontspannend. Als ik dans vergeet ik voor even mijn zorgen. Bij deze
voorstelling van Fabuleus zullen de dansers mij hopelijk omverblazen met hun
hedendaagse dans. Ik dans zelf verschillende soorten stijlen. Elke stijl bevalt
mij wel maar het liefste doe ik ook hedendaagse dans.
KLASSIEK
La Bohème
Brussel,
De Munt
Dinsdag
28 december 20u
Naar een
opera gaan kijken vind ik het minst leuke van de 5 uitstappen die we moeten
maken. Een opera spreekt mij niet meteen aan. Een opera is klassiek, ik ga
liever naar een dansvoorstelling. Maar misschien verandert mijn mening door
naar de opera La Bohème
te gaan. Ik heb voor La Bohème
gekozen omdat het een heel bekende opera is. Ik hoop dat de opera mij gaat
aanspreken, dat de acteurs tonen wat ze kunnen .Kortom dat de acteurs hun
emoties op een mooie manier uiten.
FILM
Adem
Brussel,
kinepolis
Herfstvakantie Er waren
verschillende films waaruit ik kon kiezen. De film adem sprak mij het meeste
aan. De film gaat over twee jongeren die lijden aan een erge ziekte. De twee
jongens(Tom en Lucas) hebben beide mucovisidose. Ik hoop dat ik in deze film
meer te weten ga komen over de ziekte mucovisidiose. Ik denk dat deze
film een heel meeslepend verhaal is waarbij veel emoties zullen meeslepen. Ik
kijk ernaar uit om deze nieuwe Vlaamse film van Hans van Nuffel in de
cinemazaal te gaan bewonderen.
