Vandaag oudercontact. Papa en mama héél benieuwd. Papa speciaal geen afspraken gezet in zijn agenda. Mama vroeger vertrokken op het werk en enkel aan flitspalen op de rem gaan staan. Ze hebben maar 10 minuten dus ze moeten echt op tijd zijn. En dan komen ze in de klas. Papa plooit zich dubbel op het kinderstoeltje. Mama probeert deftig te gaan zitten, maar dat blijft bij een poging. Vol spanning kijken ze naar de juf. Het is een interimjuf. Wat zal ze zeggen over hun kleine meid? Nu gaan ze het eindelijk horen... De juf wijst naar het kleuterrapport dat ze heeft samengesteld. Dat kennen mama en papa van de vorige keren bij de 'echte' juf. Toen overliep de juf alle puntjes. Nu krijgen ze: "lezen jullie het zelf of zullen we het eens samen overlopen?". Pardon? Wij hebben ons in alle mogelijke bochten gewrongen (letterlijk op die stoeltjes) en dan mogen we het zelf lezen? Verstomming op ons gezicht want juf neemt dan toch verder het woord. En blijkbaar doet ze het heel goed, ons meisje. Zucht. Ontlading. Weg spanning. That's it. 10 minuten zo voorbij.
