Ik zag het direct toen ze uit de klas kwam: er was iets aan de hand. Geen dikke kus, geen tekening voor mama, alleen een gezicht naar beneden en een vaag gemompel over iemand die gevallen was en zei dat het haar schuld was. Da's natuurlijk niet leuk. Maar nadien stapelde de miserie zich op: luidkeels ik wil fietsen terwijl ze van mij met de fiets aan de hand moet oversteken. Dit ben ik al gewoon, en de andere ouders aan de schoolpoort ondertussen ook. Toch nog waardig weggeraakt maar dan thuis weer allerhande gezeur. Uiteindelijk haar op de schoot genomen en gewoon gevraagd wat er aan de hand was. Moe, zei ze en dat klopte met het plaatje. Toen nam broer de overhand. Dat doet ie altijd als ik aan het koken ben. En dan kwam het er ineens uit: ik moest vandaag in straf. Juf had gezegd dat ik niet mocht lopen en ik deed dat toch. Zij en een vriendinnetje. Wat moet dat leuk geweest zijn: zo samen lekker niet luisteren naar de juf. Maar dan ineens het boze gezicht van juf. En dan straf. Da's straf. Voor haar toch.
