Het is alweer een zestal jaar geleden dat Simone een tweedehands fiets kocht. Haar eerste ritje ging van de fietsenwinkel naar huis. Simone lette totaal niet op zo leek 't. Binnen korte tijd panikeerde ze totaal; ze zag de kleine straten van rechts niet snel genoeg met 't gevolg dat ze een paar flinke schuivers maakte.
.
Daarbij schreeuwde ze naar manlief alsof het zijn schuld was; hij had haar moeten waarschuwen voor al die rotstraatjes. Hij wist toch hoe ze was. Had ie dat niet van tevoren kunnen inschatten? Hij op zijn beurt schreeuwde terug dat ze die zijstraten toch wel had kunnen zien! 'Je bent niet blind Simone'. Nou, het leek wel zo. .
Na veel ellende thuisgekomen vonden ze verkoeling middels een drankje. Na twintig minuten was Simone zover dat ze manlief excuus voor haar gedrag aanbood. Hij op zijn beurt zei zich niet gerealiseerd te hebben dat het zo moeilijk voor me was.
We besloten de zondag erop te gaan oefenen, vol goede moed. .
En zo gingen ze vol goede moed op zondagochtend om half negen al fietsen. Bij de eerste straat ging 't al fout; manlief riep dat ze linksaf gingen en Simone reed prompt rechtsaf. Toen ze dat doorhad was er wat geschreeuw, 't meeste van haar...
Afijn, ze gaat alsnog linksaf richting haar man. Bij het stoplicht aangekomen staat manlief haar op te wachten. Ze staat net met haar man voor 't rode stoplicht als ze merkt dat een auto wel erg dicht bij haar staat. .
Simone zegt geirriteerd dat ze niet begrijpt waarom die auto zo dichtbij staat. Alsof die man haar weg wil drukken. Manlief kijkt boos naar haar, vervolgens naar de auto...en dan wordt het stil...totdat hij in een onbedaarlijke lach schiet...!
Wat is er nu, vraagt ze zich af, en wordt nog sjachrijniger. Dan zegt manlief dat ze niet op 't fietspad staat maar op de weg. 'Verdorie, had je dat niet kunnen zeggen?', vraagt ze woedend. .
Allebei keren ze terug naar huis, manlief humeurig, Simone totaal gestrest en teleurgesteld. Later hebben ze heerlijk gelachen om al wat verkeerd gegaan was
en ook om wat ze elkaar boos hadden toegeschreeuwd. Het kan niet anders of er zijn mensen geweest die hun geruzie gehoord hebben. Toen ze zich dat realiseerden hadden ze nog meer plezier. .
De keer daarop kwam Simone na twintig meter op haar rug tussen brandnetels en andere zaken. Ze keek loodrecht de hemel in. Durfde niet naar links of rechts te kijken totdat manlief haar omhoogtrok.
Ik ben Gladys
Ik ben een vrouw en woon in Wijdemeren (Nederland) en mijn beroep is nu even geen beroep. Geef wel les als vrijwilligster..
Ik ben geboren op 15/11/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: trijdschriften en non-fictie lezen/op een terrasje praten met vriendinnen, maar ook mensen kijken/ verschillende crime-s.
Door een gezondheidsprobleem kan ik af en toe niet goed nadenken. Ik hoop dat jullie mij weten te vinden. Ik heb niet go
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
