Het is alweer een zestal jaar geleden dat Simone een tweedehands fiets kocht. Haar eerste ritje ging van de fietsenwinkel naar huis. Simone lette totaal niet op zo leek 't. Binnen korte tijd panikeerde ze totaal; ze zag de kleine straten van rechts niet snel genoeg met 't gevolg dat ze een paar flinke schuivers maakte.
.
Daarbij schreeuwde ze naar manlief alsof het zijn schuld was; hij had haar moeten waarschuwen voor al die rotstraatjes. Hij wist toch hoe ze was. Had ie dat niet van tevoren kunnen inschatten? Hij op zijn beurt schreeuwde terug dat ze die zijstraten toch wel had kunnen zien! 'Je bent niet blind Simone'. Nou, het leek wel zo. .
Na veel ellende thuisgekomen vonden ze verkoeling middels een drankje. Na twintig minuten was Simone zover dat ze manlief excuus voor haar gedrag aanbood. Hij op zijn beurt zei zich niet gerealiseerd te hebben dat het zo moeilijk voor me was.
We besloten de zondag erop te gaan oefenen, vol goede moed. .
En zo gingen ze vol goede moed op zondagochtend om half negen al fietsen. Bij de eerste straat ging 't al fout; manlief riep dat ze linksaf gingen en Simone reed prompt rechtsaf. Toen ze dat doorhad was er wat geschreeuw, 't meeste van haar...
Afijn, ze gaat alsnog linksaf richting haar man. Bij het stoplicht aangekomen staat manlief haar op te wachten. Ze staat net met haar man voor 't rode stoplicht als ze merkt dat een auto wel erg dicht bij haar staat. .
Simone zegt geirriteerd dat ze niet begrijpt waarom die auto zo dichtbij staat. Alsof die man haar weg wil drukken. Manlief kijkt boos naar haar, vervolgens naar de auto...en dan wordt het stil...totdat hij in een onbedaarlijke lach schiet...!
Wat is er nu, vraagt ze zich af, en wordt nog sjachrijniger. Dan zegt manlief dat ze niet op 't fietspad staat maar op de weg. 'Verdorie, had je dat niet kunnen zeggen?', vraagt ze woedend. .
Allebei keren ze terug naar huis, manlief humeurig, Simone totaal gestrest en teleurgesteld. Later hebben ze heerlijk gelachen om al wat verkeerd gegaan was
en ook om wat ze elkaar boos hadden toegeschreeuwd. Het kan niet anders of er zijn mensen geweest die hun geruzie gehoord hebben. Toen ze zich dat realiseerden hadden ze nog meer plezier. .
De keer daarop kwam Simone na twintig meter op haar rug tussen brandnetels en andere zaken. Ze keek loodrecht de hemel in. Durfde niet naar links of rechts te kijken totdat manlief haar omhoogtrok.
Een paar dagen geleden heb ik mee gedaan aan een poll. Een van de ministers of staatssecretarissen had 't idee opgevat om nieuwe mensen van buiten de EU op z'n minst te verplichten de Nederlandse normen en waarden te leren.
Je kon 'betutteling' aankruisen of 'mee eens'. Meestal is het niet zo zwart-wit, dus heb de tijd genomen er over na te denken. Het zou te makkelijk zijn om direct voor betutteling te kiezen. Het werd 'mee eens', en wel om de volgende redenen; ik heb verschillende vrouwen van Turkse en Marokkaanse origine(individueel), geholpen met de Nederlandse taal.
Wat opviel was dat de een weinig moeite deed, de volgende wel de ambitie had maar dat daar niets van terecht kwam door toedoen van de echtgenoot(hij was altijd aanwezig bij de lessen, ook mocht z'n vrouw niet in mijn huis de lessen volgen enz. Een derde; twee maanden in Nederland, komt vier keer en sindsdien niets meer gehoord.
Voor deze en volgende vrouwen, en vooral voor hun echtgenoten en familie, hoop ik
dat het voorstel/ idee doorgaat.
Tot slot wil ik jullie vertellen dat er ook vrouwen van Turkse, Marokkaanse, Oekraiense, Australische e.a. origine zijn die wel met veel plezier de taal en van alles en nog wat over de Nederlandse gewoontes willen leren.
Ik heb ze zien groeien, ze weten goed wat ze willen en laten dat merken ook.
Daarbij zijn ze geïnteresseerd, leergierig en vrolijk.
Gister was het moederdag. Veel mensen zien die dag als een grote commercie. Ik persoonlijk niet, ook al krijg ik wel altijd een cadeautje.
Nee, ik voel me dankbaar, trots en blij dat ik moeder mag zijn. En verheug me dan ook op het ontbijt op bed (door manlief). Het cadeautje daarbij is zeker heel leuk, maar is niet het belangrijkste.
Samen praten we over onze kinderen, de een totaal anders dan de ander. Voor we 't merken wordt de koffie van heet tot warm, om vervolgens minder dan lauw te zijn. Na de eerste slok kijken we elkaar aan en schieten in de lach. Manlief biedt aan een versgezet kopje koffie te halen en daar heb ik wel zin in.
Even later, met de nieuwgezette koffie in onze handen, praten we verder. We vragen ons af hoe we zoon en dochtercqvriend op welk tijdstip zouden kunnen vragen. Ze hebben namelijk ruzie, al sinds eind 2011. Het doet me veel verdriet. Maar het is iets waarmee de een niet om kan gaan en de ander er schoon genoeg van heeft. Soit.(dat woordje betekent toch genoeg?)
Uiteindelijk is onze dochter geweest(vriend moest werken) en van hen heb ik wat tekenspulletjes gekregen. Leuk. Al met al een fijne dag gehad.
Rond vijf uur 's middags kreeg ik een sms van onze zoon. Hij lag met griep in bed. Wenste me een fijne moederdag. Ik was blij met zijn sms, want er zijn jaren geweest dat hij er geen benul van had wanneer mijn man of ik jarig waren. Ook sinterklaas, moederdag en vaderdag vergat ie. Sinds een jaar hoef ik hem nergens meer aan te herinneren, hij weet het.
Zijn er nog meer moeders die een fijne dag hebben gehad? Ik hoop het. Overigens kreeg ik ook nog een bijzondere kaart van onze dochter en haar vriend, was er meteen helemaal weg van.
Vanaf de dag dat ik hoorde dat hij ernstig ziek was, wist ik dat het onwaarschijnlijk zou zijn dat ie er weer bovenop zou komen. Mijn zusjes zijn die bewuste zaterdag in november naar hem toegegaan. Hij was er verschrikkelijk aan toe. De arts van de huisartsenpost probeerde hem zover te krijgen om opgenomen te worden. Mijn vader zei dat hij de zondag nog met z'n dochters wilde doorbrengen en dan maandag opname, dat was goed. Hij heeft er voor moeten tekenen.
Ik had een paar keer per dag contact met m'n zusjes, voor hem, maar vooral voor mijn jongste zusje. Ik wist dat ze er niet tegen kon. Toen ik zondag belde nam mijn oudste zus op en zei voor ik 't wist: 'Hier pa, Simone is aan de telefoon'. Dat moment voelde ik haat voor haar, maar wat kon ik doen? Ik belde tenslotte zelf. Eigen schuld, dikke bult, zeggen ze hier in Holland soms. Ik hoorde pa me gedag zeggen op een manier waaruit bleek dat ie blij was, alleen...ik was 't niet.
Toch mijn fatsoen gehouden en op een zakelijke wijze naar z'n wel en wee gevraagd: hem gezegd dat ie de volgende dag de nodige onderzoeken gewoon moest laten doen, dat ik ook de nodige rot onderzoeken moest ondergaan(en dat was waar),..DUS... Nadat hij dat beloofde hing ik op.
De volgende dag, maandag, is ie naar het ziekenhuis gebracht.
Ik heb hemel en aarde bewogen om mijn vader niet op dezelfde dag als de sterfdag van mama te laten doodgaan. Geschreeuwd, gevloekt en vervloekt heb ik hem voor als ie 't waagde om op haar sterfdag dood te gaan. Dat had hij niet verdiend. Het zou een soort heiligschennis zijn. Wel, hij heeft me dat respect betoond voor zover je dat kunt zeggen. Of God vond dat ook niet kunnen.
Wat ik zeker weet, is dat hij heeft geweten dat ik er zo over dacht.
Ben je blij dat je in de hemel bent? Wat dacht je toen je zag dat pa binnen vijf maanden na jouw 'dood', hertrouwde... Ik wed dat jij weet waarom hij dat heeft gedaan, net als ik. Twee jaar later volgde de scheiding. Ook dat verbaasde me niet. De grootste schuld daaraan lag bij hem. Enfin, hij is nu al bijna zes jaar bij jou daarboven. Hoe ik dat weet doet er niet toe.
Laten we het over iets anders hebben. Heb je gezien dat ik met mijn jeugdliefde ben getrouwd? Het is vroeger een jaar uit geweest. Op een dag kwam ik hem tegen en we praatten wat. Thuisgekomen straalde ik kennelijk nog steeds want je vroeg meteen wat er was. Op mijn antwoord zei je: ja kind, oude liefde roest niet. Ik heb vaak aan die woorden teruggedacht. Hoe waar bleken ze te zijn.
Heb je onze zoon en dochter gezien? Je kunt trots op ze zijn. Heb je gezien hoe we vijf december('k weet het, is nog ver weg)en onze verjaardagen vieren? De voorpret begint altijd al bij het kopen van het eerste cadeautje. Het hoeft niet duur te zijn, een euro kan al genoeg zijn. Het gaat er om dat je onverwachts tegen iets aanloopt waarvan je zeker weet dat hij/zij dat heel leuk zal vinden.
Manlief en ik hebben veel meegemaakt. Daardoor zijn er verdriet, boosheid en andere dingen in ons leven gekomen. Af en toe steekt het de kop weer op. Mam, heb je nu echt nooit gemerkt dat me iets ergs is overkomen, die ene zomer? En ook dat me opnieuw een misdrijf is aangedaan +/- negen jaar geleden. Gelukkig weten de kinderen daar niet alles van. Er zijn ups en downs(bij mij, niet bij manlief: hij is een nuchter type), maar onze kracht ligt vooral in humor en misschien ook wel in geloof. Dat laatste, daar ben ik nog niet over uit.
Weet je mam...ik wil 't je toch vertellen: ik mis een bepaald stukje gevoel, niet ten opzichte van de kinderen en manlief. Nee, ik ben nooit door jou geknuffeld en dat heb ik altijd gemist. Zelfs nu nog. Als het ooit mijn tijd is, mag ik dan tegen jou aanliggen? En wil je me dan alsnog kalmeren met je stem, zachtjes zingend. Ik luisterde vroeger altijd als je zong. Helaas heeft een van de anderen jouw stem ge-erfd. Ik ben er wel 'ns kwaad om geweest. Nu niet meer hoor mam.
Ik ben Gladys
Ik ben een vrouw en woon in Wijdemeren (Nederland) en mijn beroep is nu even geen beroep. Geef wel les als vrijwilligster..
Ik ben geboren op 15/11/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: trijdschriften en non-fictie lezen/op een terrasje praten met vriendinnen, maar ook mensen kijken/ verschillende crime-s.
Door een gezondheidsprobleem kan ik af en toe niet goed nadenken. Ik hoop dat jullie mij weten te vinden. Ik heb niet go
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
