Vrijdag was onze eerste dag in Mindo. Ik was hier vorig jaar ook en kende dus al de weg. Er is maar een weg, dus dat is snel gedaan.. Het is een heel klein dorpje, wat zich nu vooral toelegt op ecotoerisme. Voor zover ik het kan zien, is vrijwel alles in handen van de lokale bevolking, en ook de toeristen zijn voornamelijk mensen van hier. Het is sterk gericht op avontuurlijke dingen, zoals klimmen, fietsen, wildwatervaren en natuur bekijken (grote vlindertuin). Vorig jaar zat ik in hetzelfde hostal als nu. Het heeft er een zwembadje bijgekregen. Nu ja, een grote bak water, maar je kunt je er wel mee vermaken. Het ligt in de achtertuin van de buren, en het geeft dus een heel huiselijk gevoel. Daar we de enige gasten zijn, is het zwembadje voor ons. De ochtend hebben we opgedaan aan zwemmen en wat in het dorpje rondlopen. De jongens zich verbazend over alles wat ze nog nooit eerder hebben gezien. ´s Middags zijn we gaan wildwatervaren (regata). Dit was echt een belevenis. Op grote aan elkaar gebonden tractorbanden varen we over de rivier. Twee gidsen, die mee gaan op het vlot, leiden ons langs de stenen, onder takken door en kleine watervalletjes. In je zwemkleren ga je er op, met zwemvest en helm. Het water is heel koud en het plonst over je heen, want het water is echt wel wild. Heelhuids aangekomen. ´s Avonds kwamen Eduardo en Carlos aan. Ze zullen net weekend met ons doorbrengen. Het zijn feesten in Esmeraldas dus ze hebben een lang weekend vrijaf. Het biljart is nog steeds de favoriete bezigheid als we in het hostal zijn. Eduardo moest er ook direct aan geloven de uitdaging met ons aan te gaan. Ook het buurjongetje van het hostal komt ons vergezellen bij het biljarten.
Na een paar dagen grote stad doet al het groen ons wel goed. We hebben nu echt een vakantiegevoel: zon, water en rust.
Het opladen van de foto´s lukt niet echt. De verbinding is hier heel erg traag. Dat zal dus eerder voor Quito, of wellicht nog later zijn. Want de bedoeling is dat we na Mindo, dinsdag direct doorreizen naar de Amazone. Daar zullen de verbindingen niet beter zijn. We zien wel.
Via een collega van Groenhart had ik wat namen en telefoonnummers gekrgen van mensen die hier ook actief zijn in milieudingen. Zo ook die van Brian Krohnke, een Amerikaan die hier een organistatie heeft opgericht ter conservatie van de cloud forests. Ik had hem gebeld en hij stelde voor dat hij ons donderdag kwam halen en via de Ecoruta naar Mindo zou brengen. Hij was toevallig in Quito en hij ging toch naar huis (vlakbij Mindo). Dat was dus een geschenk uit de hemel.. De ecoruta is een weg die vroeger de hoofdweg was van Quito tot Esmeraldas. Nu is er een andere hoofdweg gekomen en trekken de mensen die hier vroeger woonden weg. De weg loopt door een prachtig natuurgebied, waar weinig mee gedaan wordt. Dus ook geen beheer. Het idee van de ecoruta was dat als het wordt opengesteld voor toeristen (wandelaars en fietsers vooral) dan wordt dit gebied meer gewaardeerd, beheerd en geeft het economische mogelijkheden voor de lokale bevolking. Doel is ook dat het de lokale bevolking is die dit alles gaat organiseren en beheren. En dat lukt. Er worden geen hotels gebouwd, maar wel lokale restaurants en hostalletjes. Vroeger werd er veel gejaagd, maar nu de lokale bevolking weet dat de toeristen vooral komen om beesten te zien, laten ze die met rust. Idem voor de begroeing. Ik kan er nog veel meer over schrijven, maar de internerverbinding is heel slecht en ben bang dat alles wegvalt, en dus ook mijn tekst..
Door het gebied loopt ook een pijpleiding voor ruwe olie. Vroeger was die leiding elders. Het gebied waar de oude pijpleiding over liep is inmiddels vervuild en vies. Oliepijpleidingen lekken altijd wel ergens olie.. Oliebedrijven wilden een nieuwe pijpleiding en het meest efficient is om de kortste route te nemen van de Amazone naar de kust. Dus dwars door dit gebied. Er wordt gefluisterd dat de toenmalige regering flink wat heeft toegestopt heeft gekregen om de nodige vergunningen af te geven. Om de pijn te verzachten is er een fonds opgericht om te investeren in ecologische initiatieven. Maar dat fonds zal te klein zijn bij de eerste de beste lekkage die zich voor zal doen. Vroeg of laat zal dit gebeuren en dan is ook dit natuurgebied weg. Met geld valt vervuilde natuur niet terug in originele staat te brengen.
Dit gebied is bekend vanwege zijn vele en verscheidene vogels. Birdwatchers komen hier graag. Brian zijn organisatie heeft ook een vogelreservaat, die we hebben bezocht. Zie de foto´s (als het lukt die op te loaden..) voor de vele kolibries. We hebben ook al een toekannette gezien (een kleine toekan).
De rit was prachtig een leerzaam. We hebben veel bijgeleerd over de situatie van Ecuador, deze streek en de vele vogels. En koffie niet te vergeten, want Brian is ook koffieexpert. De jongens zagen voor het eerst de bananenbomen, de koffieplanten en het nevelwoud.
´s Avonds zijn we ingetrokken in een kleine hostalletje in Mindo, dezelfde waar ik vorig jaar was. Het is een volledig van hout opgetrokken bouwsel. Klein en cosy. Met boven een poolbiljart, wat erg in de smaak valt bij ons. In het dorpje gaan eten. Wout heeft al vriendschap gesloten met alle straathonden, die nu al weten dat ze bij hem iets te eten krijgen. Voor het slapen de muggenbeten verzorgd..
´s Morgens uitgeslapen en langzaam op gang gekomen. Om 12.30 kwam Wilfried (coorperant voor Broederlijk Delen). We gingen met hem iets eten in de wijk Florestal waar hij woont en werkt. Er zijn meer kantoren gevestigd van de Belgische cooperatie, want we kwamen Roos De Witte van FOS en nog iemand van Vredeseilanden tegen. ´s Middags zijn we met een vrij lange kabelbaan naar boven gegaan. 2000 meter stijgen van 2.100 naar 4.100m hoogte. Alleen de rit naar boven is al sensationeel. Eenmaal boven zijn we gaan wandelen. Het was er een stuk kouder. Na een eindje lopen kwamen we bij een paar vrouwen die paarden verhuurden. Ze boden ons ene ritje aan naar een waterval. We hebben dit maar gedaan, want het leek ons toch wel leuk om met paarden door de bergen te sjokken. Ergens verder was een groepje mannen op konijnen aan het jagen. Ze omringen het beestje en slaan die dan met een stok dood . Er was enig paniek toen ze een vos signaleerden. De paarden zouden daar van schrikken. De vos in kwestie is dan toch maar de andere kant op gerend. De waterval viel wat tegen.. Het was wel heel mooie om te zien hoe de wolken ons kwamen omringen. Toen we in de kabelbaan terug zaten was het boven dikke mist. ´s Avonds zijn we gaan uit eten met Aurora (collega van Accion Ecologica). In een pizzeria die later de beste van Quito bleek te zijn. En die zat dus op een blok van ons hostal verwijderd.
Eduardo, meer dan goede vriend, en Carlitos, zijn zoontje, stonden ons op te wachten op het vliegveld. Dat was een heerlijk weerzien. Op de een of andere manier is voor mij elke aankomst in een Latijnsamerikaanse stad als "weer thuiskomen". Ik voel me toch beter op dit continent dan elders. De sfeer, de mensen, de kleuren, de vriendelijkheid, zelfs de geuren.. Eduardo en ik zijn in de taxi beginnen babbelen en gingen door in het hotel. We zitten in Casa Kanela, een klein vriendelijk hostalletje. Vorig jaar was ik hier ook, de eigenaren zijn familie van mijn Ecuadoriaanse collega Aurora. www.casakanela.org De kinderen waren allemaal moe en zijn in slaap gevallen.
Dinsdag: Met zijn allen ontbeten. Deze dag gingen we het rustig aan doen. Wout klaagde wat over hoofdpijn en ademhaling. Toch een beetje last van de hoogte. We zijn wat blijven hangen in en rond het hotel. De jongens vooral bezig met het volzetten van Wout zijn nieuwe iPod. Ikzelf heb wat telefoontjes gedaan en hebben we later wat rondgewandeld in de buurt. Toen Sjim en Wout weer energie genoeg hadden zijn we naar het historisch centrum gegaan met de bus.Ze keken hun ogen uit. Zoveel nieuwe indrukken, zo anders dan thuis. Ze vroegen van alles en ik kon hen van alles vertellen. Echt leuk dat ze opgaan in een nieuwe realiteit. Ze staan er voor open en dat doet goed. We hebben het museum bezocht waar we in een notendop de geschiedenis mee kregen van het land. Vanaf de pre-inca culturen tot de laatste presidentswissel. Daarna hebben we de Basiliek beklommen. Dit geeft een prachtig uitzicht over de stad. De wolken hingen laag, zodat we de besneeuwde bergtoppen helaas niet zagen. Met trolleybus en ecovia (een snelle busroute door de stad - heel handig) zijn we naar het Noorden van Quito gegaan. Nog wat genieten van een groot park en de 3 jongens zijn gaan waterfietsen. De trolley terug was een groot avontuur, vanwege de drukte. De spits was ondertussen begonnen, dan is het duwen in de bus. Toestanden die we in Belgie ook niet echt kennen. Eduardo en Carlitos gingen die avond terug naar Esmeraldas. Ze wonen daar. En Carlitos moet ook naar school en Eduardo werken. Ik ben dit allemaal gaan opschrijven, de jongens lagen uitgeput op bed. Straks gaan we nog wat eten, bij ¨moeder Clotilda¨ een Ecuadorians restaurantje hier in de buurt. Even weg van de hamburgers en pizzas. Vandaag geen foto´s, want we waren onze camera vergeten.. nu ja, kan gebeuren. Maar in de hoofden, en zeker in die van Sjim en Wout, zijn vele nieuwe plaatjes opgeslagen.
Het hotel was goed en het ontbijt zeer uitgebreid. De jongens hebben hun buiken meer dan vol gegeten. Maar ons doel van vandaag was vooral op een paar uur tijd iets van Miami te leren kennen. Enige rondvraag maakte duidelijk dat we best naar Bayside, downtown of Miami Beach konden gaan. Met een taxi hebben we ons laten afzetten aan de Bayside. Dat is blijkbaar een van de "places to be". Aan het water, veel shops, gigantische jachten en toeristische toers langs de eilanden en villas waar de rich and the famous woont. Dat laatste hebben we maar niet gedaan. Wel hebben we veel rondgelopen, maar de warmte en vooral de vochtigheid maakte dat minder aangenaam. Dus een taxi naar Miami Beach. De taxichauffeur was een oude en spraakzame Cubaan ("van voor Fidel hier"). Hij vertelde honderduit over de stad. Heeft ons rondgeleid in de Art Deco buurt en ons afgezet bij het strand. Aaah, dat was een strand van de plaatjes: wit zand, diepblauwe zee, palmbomen. Maar we hadden onze zwemspullen niet mee. Alle bagage lag nog op het vliegveld. Maar de aantrekking van het water was te groot om je te schamen over hoe je er uit zag: dus in ons ondergoed het water in! Ze kennen ons toch niet en vele Amerikanen zagen er ondanks hun zwembroek nog belachelijker uit: Dat was zalig !! Eenmaal in het water hoopten we stilletjes dat ze onze tas zouden stelen, met tickets en paspoorten. Zo hadden we reden om gewoon maar hier te blijven. Homeless in Miami leek ons beter dan huizenbezitter in Antwerpen Toch er maar weer uit en gaan douchen aan de boulevard. Nog nat van ons ondergoed wat we aanhielden op zoek naar een taxi voor het vliegveld. Dat was geen probleem, ware het niet dat de taxichauffeur de weg kwijtraakte naar het vliegveld toe. Dus en passant ook nog het industrieterrein gezien. Wel een vreemde gewaarding om rechtstreeks van het strand, met het zand nog tussen de tenen en een nat T shirt en broek een vliegtuig in te stappen. Bij de landing in Quito waren we droog.
Zondagavond: eenmaal in het hotel hadden we nog zin om iets te gaan drinken. Buiten was het warm, maar aan het stortregenen, dus belevn we in de bar van het hoel. De barkeeper was een Cubaan, waar ik vrijwel de hele tijd mee gebabbeld heb over de politiek van Cuba en de rest van Latijns Amerika. Nu ja, hij zat op een hele andere lijn dan ik. Niet dat ik 100% fan ben van Fidel Castro, noch Chavez, maar ik had wel een ander idee over het succes van het kapitalisme.. Dit was dus de eerste kennismaking met Cuba in Miami (jaren geleden al eens in Cuba geweest). Het hele hotel zat vol met Cubaans personeel, vanaf de incheck tot het schoonmaakpersoneel. Er wordt dan ook geen woord engels gesproken. En als ik uit (Amerikaanse) beleefdheid iets in het Engels zeg, dan kijken ze je verlegen aan. Dus ook ik ging al snel over in het Spaans. Wel, de mojito en de sprites waren lekker en we zijn weer een ervaring rijker.
Zondagmorgen: vroeg op. Met metro en bus naar het vliegveld. Via Miami naar Quito. Alles ging goed, totdat we in het vliegtuig zaten. Het weer werd slechter, en zodanig slecht dat het vliegveld werd gesloten. Onze piloot bleef optimistisch en bleef hopen dat we snel zouden opstijgen. Na ongeveer 4 uur zo te hebben gestaan, kwam er dan toch beweging. We konden weg. Ik maakte me vooral zorgen om de mensen die ons zouden opwachten in Quito, want onze aansluiting in Miami zouden we missen, dat was wel duidelijk. We zaten allemaal verspreid over het vliegtuig. Na een door mij georganiseerde stoelendans en welwillende medepassagiers, hadden we twee stoelen samen, zodat de jongens konden samen zitten. Wout had pech, want zijn geluid deed het niet zodat hij de film niet kon volgen. Dus heb ik maar geruild met hem. Daarna had hij weer geluk, want hij kreeg een van de laatste koeken te pakken die er nog waren. Al het eetbaars was inmiddels uitverkocht. En na dat lange wachten en vliegen kreeg iedereen toch wel trek in iets..
Landing in Miami: 18.00u . Nieuwe incheck gedaan voor Quito de volgende dag 20.00u. We werden nu toch wel moe. Het goede nieuws was dat we naar een hotel werden gebracht en vouchers meekregen voor eten die avond en morgen. Onze vlucht is maandag om 15.00u. Nog even tijd om iets van Miami mee te krijgen, en dat op kosten van American Airlines. Voor de jongens blijkbaar hun eerste keer in een hotel, die zijn alleen met dat al tevreden.
Onze reis
. Er was enig paniek toen ze een vos signaleerden. De paarden zouden daar van schrikken. De vos in kwestie is dan toch maar de andere kant op gerend. De waterval viel wat tegen..
