Maandag: Eduardo brengt Carlos naar school en vetrekt zelf naar zijn werk. Tussendoor veegt en dweilt hij het hele huis. Zalig zo´n man in huis. Zowel Sjim als Wout hadden nog wat last van hun maag en verñoeidheid. Het reizen begint in te werken op hun fysiek. Maar ze klagen nooit, gewoon een daje rustig aan. Rond 11u kwam Eduardo terug van zijn werk en zijn we de stad in gegaan. Het centrum verkend en daarna de volkswijken. Zonder hem hadden we dat laatste niet gedaan. Eduardo heeft 7 jaar in deze wijken gewerkt als sociaal werker en iedereen kenden hem. Dat gaf een vertrouwd gevoel. Het blijft shockerend te moeten vaststellen hoe een groot(ste) deel van de bevolking op aarde moet leven. Ook voor de jongens zijn dergelijke wandelingen wel leerzaam. Ook de uitleg van onze gids erbij. We zijn op bezoek geweest bij een kinderopvang, dit wordt gerund door moeders van de wijk. Eduardo doet hier op zaterdag vrijwillgerswerk met jongeren (scouts). Hij is nu bezig jongeren op te leiden om hem op te volgen. Daarna zijn we met de taxi (zijn neef) naar de haven gegaan. De bootjes kwamen binnen met grote tonijnen. Pittoresk aan de ene kant, hard aan de andere, want een paar dagen op zee in zo´n klein bootje (zonder overdekking) zal geen pretje zijn. De jongens hebben een eerste verse kokosnoot gedronken/gegeten. Na het middagmaal zijn we naar een internetcafe geweest. Ik had Eduardo beloofd te helpen met zijn eindverslagen voor zijn werk. In hun kantoor hebben ze nog geen PCs. Het was een invenstaris van alle volkswijken over buurtorganisaties, hij werkt voor een organisatie die zich bezig houdt met drugspreventie. Dit heeft ons 4 uur beziggehouden. De jongens zaten op andere PC te chatten.. ik heb ze niet gehoord. ´s Avonds spelletjes gedaan: kaarten (pesten/ezelen) en dobbelen.
Dinsdag: Weer een rustig begin. Sjim slaapt graag uit en Wout leest in zijn boek. ´s Middags naar het strand geweest. Veel rustiger en mooier dan Atacames, vonden we toch. Na het eten (rond 16u) afgesproken met Guido Van Moll, een Belg die in Muisne voor de gemeente werkt. We hebben op onze beurt afgesproken dat we morgen twee daagjes bij hem op bezoek gaan. Doel is zijn werk en de problematiek van de streek te leren kennen. Dus meer volgt later. Op weg naar huis nog wat DVDs gekocht van films (illegale versies voor 1 $), zodat de jongens zich ´s avonds niet vervelen als Eduardo en ik nog zitten te kletsen. Carlos hebben we deze keer te voet gehaald, om nog wat te kunnen wandelen.
´s Nacht wakker geworden van een muis die naast ons was begonnen aan een broodje dat nog in Carlos zijn tas zat. En aangezien Eduardo en ik op de grond slapen ( ja, ja, op de stenen vloer zonder matras. De jongens liggen in het bed) vond ik dat iets te dichtbij om verder te kunnen slapen. Broodje buiten gezet en muis is gevolgd.
Zondag gingen we, net als velen, een dagje strand doen in Atacames, blijkbaar "the place to be". Na een lekker ontbijt (alweer lang geleden dat we onze eigen koffie hebben gezet en de tafel gedekt) zijn we op weg gegaan. Toen de bus vertrok zakte hij direct door zijn vooras...Een grote klap en veel lawaai. Iedereen eruit en naar een andere bus. Veel geduw en getrek. Daarna bleek dat we weer in een andere bus moetsen. Weer veel geduw. Onderyussen had ik het spel door en duwde ik maar net zo hard mee. Ik merk toch dat de mensen hier anders zijn dan in de bergen (Sierra). Het tropisch klimaat zal hier mee te maken hebben. Na een half uur kwamen we aan. Nog een stukje lopen langs de vele handeltjes en winkeltjes kwamen we aan op het strand. Wat verderop was het rustiger en daar konden we dan eindelijk genieten van de lang op gewachte duik in de Stille Oceaan. het water was precies op temperatuur, niet te warm, niet te koud. Na de zwem- en strandbeurt gingen we nog wat eten. Dat was niet zo´n succes, voor mij toch. Het eten was prima, daar niet van. Maar het lawaai dat er is, de muziekinstallaties op volle sterkte, is echt teveel om mijn goede humeur te bewaren. Je kunt geen woord met elkaar wisselen, en het is ook drie muziekinstallaties door elkaar. Nu ja, snel eten en wegwezen. Die was ook nog eens overvol, maar halverwege konden we toch allemaal zitten. Duwen en trekken leert snel. Carlos had ik op schoot. Die had nergens last van, want was inmiddels in diepe slaap gevallen. Thuisgekomen de was gedaan en nog wat TV gekeken. Olympische Spelen op elke zender.
Allereerst HARTELIJK GEFELICITEERD OMA !! Met je 83ste verjaardag, en nog vele jaren in gezondheid en geluk ! We komen na onze reis snel langs om de taart op te eten. Maar dat hebben we net ook al aan de telefoon gezegd, gelukkig was de verbinding goed.
Zaterdag zijn we met de bus naar Esmeraldas gereisd. Maar eerst zijn we langs de artesania markt gegaan, om wat souveniertjes te kopen. In de bus was het deze keer de beurt aan Sjim om de bus een keer te laten stoppen, zo hebben ze allebei hun portie gehad en zijn hopelijk hun magen gewend aan het nieuwe eten en het klimaat.. De aankomst in Esmeraldas was goed: we werden opgevangen door een horde taxichauffeurs die al wisten te zeggen dat we opgewacht werden door Eduardo. Met een gsm werd hij verwittigd van de aankomst. We zijn naar zijn huis gegaan. Dit was ook voor mij de eerste keer, want hij woont hier pas sinds anderhalve week. Er staat nog niet veel in, de verhuis moet nog gedaan worden. Maar dat mag de pret niet drukken, als we kamperen hebben we nog minder gerief. De wijk ligt iets buiten het centrum, zou een rustige wijk moeten zijn, behalve in het weekend. Volkssport nummer 1 is hier het winnen met de grootste en sterkste geluidsinstallatie. Voor ons even wennen.
Om van de landschappen te genieten besloten we deze keer overdag te reizen. De bus vertrok om 9.30. Het was een mooie reis, de omgeving is schitterend en zeker als je op een gegeven moment naar boven rijdt en een overzicht krijgt over de Amazone. Voor Wout was het iets minder plezierig, hij had wat last van zijn maag. En dat gaf wat logistieke problemen. De WC is de bus was alleen voor vrouwen, dus moesten we meerdere malen stoppen. Niet iedereen vond dat leuk, maar soit, veel keus was er niet. Naast ons zat een familie: vader, moeder en drie kinderen. Het meisje van 17 zat naast me. Zij waren op weg naar de vader van haar vader. Het was de eerste keer dat ze het dorp uitgingen, en dus ook haar opa kon zien. Ze zat op de middelbare school en ging daarna naar de Ecologische Universiteit (de enige ter wereld en die staat in Lago Agrio - praktijkervaring genoeg..). Het was zalig zoals zij alles voor de eerste keer zag en enthousiast over was : een weide met koeien, een kamilleplant (die ze alleen van de theezakjes kent), huizen van steen en het vele asfalt. Op een gegeven moment kwmen we langs een groot dorp en ze vroeg of dat Quito was. Dezelfde verbazing die ik regelmatig bij de jongens ontwaar, maar dan bij alle tropische planten en houten huizen op palen.
Bij aankomst in Quito zijn we gelijk kaartjes gaan kopen bij de terminal aan de andere kant van de stad voor de reis naar Esmeraldas. Die zijn voor zaterdag 13.30u. In het cybercafe de foto´s gaan opladen en naar ons vertrouwd hostalletje, een beetje thuiskomen dus. De warme douche deed goed.
Donderdag vroep op. Na ontbijt vertrokken we met el Oso en Alexandra naar Chone 1, een dorp een paar uur verder. Onderweg was een controlepost van het leger. De auto uit en paspoorten lagen registreren. Samen met een korte ondervraging wat we daar gingen doen. Alexandra werd deze keer zwaarder ondervraagd, waarschijnlijk omdat wij erbij waren. Ze doet deze trip nochthans elke maand, want elke 7de moet ze daar zijn. Er is dan een dorpsvergadering waar AE de opvolging doet van een rechtszaak die lopende is tehen een oliebedrijf (Petroecuador).
Aangekomen in Chone 1, werden we begroet door de burgemeester, de gemeenteraad en alle dorpelingen in vergadering. Terwijl zij nog een paar punten hadden af te handelen zijn wij de plaats gaan bezoeken waar op 21 mei dit jaar een grote lekkage van olie is geweest. Een tussenstuk van een pijpleiding is eraf geschoten en hierdoor zijn 200 vaten olie weggespoten. De suikerrietplantage is volledig verloren. Een huis vlakbij, waar een familie woonde met 7 kinderen, stond volledig in de olie. Die werden een dag later geëvacueerd, naar een huurhuis in het dorp. Bedrijf zou de huur betalen, tot nu toe nog niet gedaan. Andere familie die zich baadt en de was doet in de rivier hebben een kind verloren aan bloedkanker en eentje is nog ziek. Het bedrijf is een dag later zoveel mogelijk olie komen recuperen en hebben verder letterlijk en figuurlijk zand over de plek des onheils gegooid. En denken dat hiermee de kous af is.
Het dorp is een rechtszaak begonnen tegen Petroecuador (PE). Ze hebben een advocaat gevonden die gratis werkt en een percentage vraagt als het goed afloopt. AE helpt met de opvolging en de contacten. Dergelijke assistentie verlenen ze vaak, want dit is geen losstaand geval. Deze keer hebben ze ervoor geopteerd niet teveel ruchtbaarheid te geven aan de zaak, ook op verzoek van de advocaat. Dit kan soms negatief zijn voor het verloop.
We gingen weer terug naar de vergadering. Ik heb in de vergadering uitgelegd wat we hier kwamen doen. AE overloopt de stand van zaken van de rechtszaak. De aanklacht is de ecologische schade voor het hele dorp en per familie. Belangrijk is om als eerste te bekomen dat PE zich schuldig erkent. Eiegnlijk hebben ze dat juridisch al gedaan door geen reactie te geven binnen de termijn op de aanklacht die het dorp had gestuurd. De advocaat wil er nu vooral een administratief proces van maken. Zwijgen is toestemmen volgens de Ecuadoriaanse wet. Er wordt ingezet op drie verschillende zaken: - Morele schade: ziekte, dood van mensen - Materiële schade: dood van vee, evacuatie huis, etc (met geld te vervangen) - Kollektieve schade: infrastructuur kapot (bv rivier vervuild, luchtvervuiling, ..)
Er wordt nu door PE veel gemanipuleerd. Er worden bv bij individuele families handtekeningen afgetroggeld in ruil voor bv 200 dollar, met de belofte geen rechtszaak te beginnen, niet nu en niet in de toekomst. Ze spreken vooral de vrouwen aan, maar de handtekening geldt ook voor de echtgenoot. Hiermee kan het bedrijf goedkoop af zijn. En erger: het dorp wordt hierdoor erg verdeeld. Het blijft van belang voor de rechtzaak dat men kollektief de eisen kracht bij blijft zetten.
Deze rechtzaak is van belang ook op nationaal en internationaal niveau. Het schept een precedent, en oliebedrijven zullen nu misschien twee keer nadenken (of beter dergelijke zaken voorkomen, nu kan hen dat niets schelen, het gaat om de winst en niet om de mensen). De manipulatie moet dus zeer ernstig genomen worden, het bedrijf investeert in verdeeldheid van het dorp zodat PE meer kans heeft dat ze de rechtzaak winnen. Een soortgelijk incident is ook geweest in Esmeraldas in 1998. Ook daar was het noodzakelijk dat de groep samen bleef, ondertussen hadden 15 buurten zich aangesloten. In 2003 hebben ze daar de rechtzaak gewonnen, maar in 2008 is er nog steeds niet uitbetaald aan schadevergoeding.
Er is nog veel gepraat over de volgende wissel van dorpsleider. Er komt nu een jongere persoon. Hij werd door iedereen gewaarschuwd voor de gevaren van omkoping. Het oliebedrijf heeft de strategie om "vriendschap" te sluiten met dorpsleiders. Ze krijgen hiervoor brommers, uitjes naar de stad en allerlei andere aanlokkelijke dingen. Er werd hem op het hart gedrukt dat hij voorrang moest geven aan het kollektieve beang.
Na de vergadering hebben we gegeten met alle dorpsgenoten. En zijn we begonnen met het tweede deel van de toxitour. Een paar mensen gingen met ons mee. Het was voor mij wederom (vorig jaar heb ik dit ook gezien) hallucinant de beelden te zien en de verhalen te zien van deze mensen. Een boer (leek op de acteur Morgan Freeman - zie foto) was al zijn vee kwijtgespeeld door de vervuiling. Er wordt naast de ruwe olie ook vervuild water geloosd in de vrije natuur (lees akkers van de boeren en rivieren, en grondwater, kortom het hele ecosysteem). Hij verloor hiermee 80 kippen en 50 varkens (die drogen uit als ze dit water drinken). Zijn grond is vergiftigd, het water idem. Ik vroeg me dus af waar hij u van leeft. Zijn antwoord: ik krijg elke week 5 dollar van mijn zoon, die cynisch genoeg een baan heeft bij het oliebedrijf.. Slapen lukt niet vanwege de stank van de olie. Hetgeen we kunnen bevestigen, want de lucht is inderdaad niet te harden. En zo kregen we nog vele van dergelijke verhalen. Ze vroegen ons vooral dit te vertellen aan de mensen in Europa zodat ze weten wat ze hier aan het doen zijn. Dus bij deze hebben we dat nu (toch een beetje) gedaan. Maar voor VODO zal dit een punt van actie blijven. Als we de afhankelijkheid van olie kunnen terugdringen en over schakelen op alternatieve bronnen en vooral ook MINDER olie gebruiken dan kan dat al een deel van de oplossing zijn. Maar onze gerichtheid op meer en meer (en de obsessie voor economische groei) staat deze ommekeer vooralsnog in de weg. Zie voor verdere info hierover www.economischegroei.net . En vergeet dan ook niet de verklaring van Tilburg te ondertekenen. Want ook voor ons geldt dat het kollektieve belang zou moeten primeren boven het individuele genot.
Woensdagmorgen kwamen we aan. De reis was lang en hobbelig. Toch nog wel iets kunnen slapen. We kwamen rond 7.30u aan, en zijn na het afzetten van onze spullen in het huisje van Accion Ecologica (AE) in het dorp gaan ontbijten. " Amerikaans ontbijt", dus brood met koffie, anders krijg je soep en kippebouten, en dat is iets teveel voor ons op de nuchtere maag. We kregen het telefonnummer van de taxichauffeur, die ook ten dienste staat van AE, die konden we ten alle tijden bellen. Alexandra ging met haar twee dochtertjes haar werk doen een eind verder. Wij hebben onze bedden geinstalleerd (Matrassen op de grond en muskietennetten erover - we hadden onze slaapzakken mee). Het huis van AE is zeer simpel, er is geen stromend water en geen WC. Wel is er een afvoer gemaakt vanuit een grote regenton en de WC is een gat waar je na je behoefte te hebben gedaan wat koffieschillen vermengd met kalk overheen gooit (een soort kattebak, volgens Wout). Het geheel staat midden in het oerwoud, je voelt je omringd door beesten en ´s avonds is het pikkedonker en druk met krekelgeluiden (oid). ´s Middags zijn we gaan eten in het dorp, een gewoon dagmenu, dus lokaler kan niet. En een rit gemaakt met de taxichauffeur (el Oso), die ons alle tropische gewassen heeft laten zien en de leuke plekjes van het dorp. Onder andere een pont over de rivier. Deze kwam er nadat de brug was weggespoeld. Bij de rivier nog op een terrasje een biertje gedronken. De rest van de tijd hebben we door het dorp gelopen. We worden veel aangestaard, en de jongens voelen zich erg beroemd. Meisjes fluisteren dat ze mooi zijn. Nog even en ze gaan naast hun schoenen lopen..
Op tijd ons bed in, want toch nog wel wt moe van de korte nacht ervoor.
We zijn weer terug in de bewoonde wereld... En ook wel wat afgepeigerd en viezig. We hebben de fotos op kunnen laden (eindelijk). De verhalen volgen later. Nu naar ons hostal, een badje en wat eten. Morgen weer de bus in naar Esmeraldas.
hallo ! Het zit er weer op in Mindo. Het was hier heel goed, leuk en interessant. Vandaag, dinsdag, vertrekken we naar Lago Agrio, in de Amazone. Eigenlijk besefte ik pas nu dat we in onze reis de oliepijpleiding volgen. Daar waar de ecoruta over gaat. De pijpleiding gaat een deel boven de grond, over de bergtoppen van Mindo. Vele milieugroepen hebben hier tegen geprotesteerd. Waaronder Cesar, de eigenaar van ons hotel en van de bakkerij annex pizzeria van het dorp. Hij was een van de actievelingen binnen deze strijd. Eduardo en hij zijn vrienden en kennen elkaar vanwege de milieubeweging. Op dit moment lopen er nog diverse processen tegen de activisten wegens "terrorisme". De strijd is hard tegen hard geweest, temeer omdat sommige groepen zich hebben laten omkopen was de strijd op een gegeven moment ook erg verdeeld. De lokale mensen kregen veel geld (beloofd) van de oliebedrijven. Deels is dit betaald, deels ook niet. Een deel van de bevolking werd milder ten aanzien van de aanleg van die pijpleiding vanwege de beloftes. De milieugroepen hebben uiteindelijk verloren. Er loopt nu een leiding boven over de bergtoppen. Als die ooit gaat lekken of breekt (hetgeen door de geschiedenis is aangetoond dat dit ooit gaat gebeuren). Dan is al dit moois verdwenen, inclusief het hele dorp, en kan nooit meer worden hersteld. De olie wordt opgepompt in Lago Agrio, waar we nu naar toe gaan. En de pijpleiding komt uit in Esmeraldas waar ook wij zullen uitkomen..
Gisteravond heb ik lange gesprekken gehad met Cesar over de situatie van het dorp, dat was heel interessant. Hij vertelde me ook dat er een landgenoot woont in het dorp, een zekere Guido. Hij heeft direct een bezoekje geregeld voor ons. Guido en zijn zus hebben een opvangcentrum voor dieren. Ze wonen hier al heel lang, maar spreken nog steeds echt Antwaarps. We zijn daar deze morgen op bezoek geweest. Er huist van alles in zijn opvangcentreum: vele soorten vogels, apen, cusillos, schildpadden, honden, soort eekhoorn. Zij runnen dit met eigen middelen. Echt knap. Er wordt veel gehandeld in beschermde dieren, en als dit boven water komt dan worden die in beslag genomen en naar hier gebracht. Zij proberen die beesten weer in de natuur vrij te laten. Niet altijd gemakkelijk als ze al half tam zijn. Er was een aapje (brulaap) die binnen was gebracht toen ze een paar weken was. Hij heeft die helemaal opgekweekt en opgevoed. Die beestjes hebben veel lichaamscontact nodig, dus die hangt halve dagen aan zijn lijf. Over een paar weken gaat hij ze laten wennen aan de andere brulapen. En dan zien of ze ooit weer de natuur in kan. De inheemsen schieten veel op apen, om ze op te eten en de babies worden verkocht aan de elite in de stad. Na een tijdje zijn die ze beu of ze worden in beslag genomen. Ze leveren veel geld op. Het was indrukwekkend om te zien hoe die twee mensen met zoveel liefde en toewijding deze beesten opvangen. Hopelijk worden de wetten beter nageleefd en de wantoestanden van de illegale handel verder aangepakt.
Nu zitten we in Quito in een internetcafe. We zijn hier aangekomen rond 16.30 en de bus naar Lago Agrio vertrekt om 23.30u. Vanavond gaan we eten bij Aurora thuis, waar ook Ivon zal zijn, een collega die in Colombia woont maar toevallig hier is. Zij werkt voor Oilwatch.
wordt vervolgd.. helaas nog zonder plaatjes, maar die komen ooit wel eens..
Het is nu maandag en het weekend hebben we volgestopt met natuur en avontuur. Het is hier goed vertoeven. Mindo is een klein dorpje, wat vooral leeft van het toerisme. Eiegnlijk vooral ecotoerisme, en deze keer de naam wel waard. Er is zeer veel zorg voor bouwsels en de omgeving. Voordeel is dat je in een gewoon simpel hostal kunt zitten, zonder enige poespas en tegelijkertijd worden er een paar mogelijkheden geboden die je een vakantiegevoel geven. Je zit hier midden in de nevelwouden (cloud forest): in de morgen is er zon en ´s middags komen de wolken aan zetten. Koud is het nooit. Zoals gezegd ligt er achter het hostal een klein zwembadje. Daar we enige gasten zijn, ook "ons" zwembad. Zaterdag hebben we daar een ontbijtpicknick georganiseerd, met watervolley en watervoetbal. ´s Middags gewandeld en rondgehangen. Er is in de omgeving genoeg te zien. De jongens zijn aan hun boeken begonnen, dus die liggen nu ook graag in de hangmat te lezen. vakantie dus... Zondag daarentegen was actief. Met een auto naar bovengereden en vandaar gingen we "canopy" doen: kabels die van de ene berg naar de andere gaan, en daar hang je dus met een katrol aan. Je glijdt dan zo´n 200 m boven de grond, over de toppen van het woud. Toen we eenmaal boven waren vroeg ik me toch ernstig af wat ik nu weer aan begonnen was. Maar na een kabel te hebben gedaan was die twijfel snel weg. We waren allemaal akkoord dat, als het misging, dit toch een mooiere dood was als onder auto lopen in Antwerpen.. Er waren 10 kabels, de een langer en of hoger. Het is een adembenemende ervaring om zo hoog door de lucht te zweven. De laatste kabel, ik was wat euforisch zeker, heb ik me laten overhalen om de "Mariposa" (de vlinder) te doen. Dan ga je met lossen handen en benen door de lucht, nu meer dan 300m. Je zit dan natuurlijk wel vast aan die kabel, en de gids gaat achter je aan om te remmen daar waar nodig. Normaal ga je gewoon alleen. Behalve dan Carlitos, die is 6 en nog wat te klein. Na de vlucht door de lucht stond ik wel te trillen van de adrenaline. Voor herhaling vatbaar. De foto´s houden jullie tegoed..
Maandag zijn we ook naar boven getrokken met de auto. (dat is hier achter op een jeep met laadbak, de jongens vinden dit echt fantastisch). Daar moesten we een half uurtje lopen over glibberige paadjes naar beneden. Om dan aan te komen bij een waterval. Een van de vele hier in de bergen. Daar konden we heerlijk zwemmen en genieten van de omgeving. Er waren twee springplaatsen gemaakt waar je naast de waterval het water in kon springen. Zo´n 9 meter hoog. Je springt dan het ijskoude water in. Sjim en Eduardo hebben het aangedurfd, dapper toch wel. Wout en ik hebben ons gehouden aan een in steen gemaakte glijbaan, die ook zo´n 3 meter boven het water uitkwam. Mijn billen zijn nu blauw van de klap die je maakt in het water. Maar sensatie is het wel. Na een paar uur weer terug de bergen door. Het eerste stuk hebben we gelopen. De drie jongens die een eind achter ons liepen kwamen een slang tegen. Carlos was daar erg van geschrokken, en Sjim heeft hem dan maar op zijn rug genomen. Eduardo en ik hadden een troep toekans ontdekt. Zo mooi dat dat allemaal zo maar gebeurt. Omdat het toch wel ver was om alles terug te lopen, hebben we een auto gevraagd om mee te kunnen rijden. Dus weer allemaal de laadbak in.
Het eten is hier gevarieerd, ook al is pizza wel de favoriet, maar zo beetje bij beetje probeer ik ze over te laten schakelen op het lokale voedsel. Soms met, soms zonder succes.. De verse fruitsappen vallen echter zeer in de smaak.
Vrijdag was onze eerste dag in Mindo. Ik was hier vorig jaar ook en kende dus al de weg. Er is maar een weg, dus dat is snel gedaan.. Het is een heel klein dorpje, wat zich nu vooral toelegt op ecotoerisme. Voor zover ik het kan zien, is vrijwel alles in handen van de lokale bevolking, en ook de toeristen zijn voornamelijk mensen van hier. Het is sterk gericht op avontuurlijke dingen, zoals klimmen, fietsen, wildwatervaren en natuur bekijken (grote vlindertuin). Vorig jaar zat ik in hetzelfde hostal als nu. Het heeft er een zwembadje bijgekregen. Nu ja, een grote bak water, maar je kunt je er wel mee vermaken. Het ligt in de achtertuin van de buren, en het geeft dus een heel huiselijk gevoel. Daar we de enige gasten zijn, is het zwembadje voor ons. De ochtend hebben we opgedaan aan zwemmen en wat in het dorpje rondlopen. De jongens zich verbazend over alles wat ze nog nooit eerder hebben gezien. ´s Middags zijn we gaan wildwatervaren (regata). Dit was echt een belevenis. Op grote aan elkaar gebonden tractorbanden varen we over de rivier. Twee gidsen, die mee gaan op het vlot, leiden ons langs de stenen, onder takken door en kleine watervalletjes. In je zwemkleren ga je er op, met zwemvest en helm. Het water is heel koud en het plonst over je heen, want het water is echt wel wild. Heelhuids aangekomen. ´s Avonds kwamen Eduardo en Carlos aan. Ze zullen net weekend met ons doorbrengen. Het zijn feesten in Esmeraldas dus ze hebben een lang weekend vrijaf. Het biljart is nog steeds de favoriete bezigheid als we in het hostal zijn. Eduardo moest er ook direct aan geloven de uitdaging met ons aan te gaan. Ook het buurjongetje van het hostal komt ons vergezellen bij het biljarten.
Na een paar dagen grote stad doet al het groen ons wel goed. We hebben nu echt een vakantiegevoel: zon, water en rust.
Het opladen van de foto´s lukt niet echt. De verbinding is hier heel erg traag. Dat zal dus eerder voor Quito, of wellicht nog later zijn. Want de bedoeling is dat we na Mindo, dinsdag direct doorreizen naar de Amazone. Daar zullen de verbindingen niet beter zijn. We zien wel.
Via een collega van Groenhart had ik wat namen en telefoonnummers gekrgen van mensen die hier ook actief zijn in milieudingen. Zo ook die van Brian Krohnke, een Amerikaan die hier een organistatie heeft opgericht ter conservatie van de cloud forests. Ik had hem gebeld en hij stelde voor dat hij ons donderdag kwam halen en via de Ecoruta naar Mindo zou brengen. Hij was toevallig in Quito en hij ging toch naar huis (vlakbij Mindo). Dat was dus een geschenk uit de hemel.. De ecoruta is een weg die vroeger de hoofdweg was van Quito tot Esmeraldas. Nu is er een andere hoofdweg gekomen en trekken de mensen die hier vroeger woonden weg. De weg loopt door een prachtig natuurgebied, waar weinig mee gedaan wordt. Dus ook geen beheer. Het idee van de ecoruta was dat als het wordt opengesteld voor toeristen (wandelaars en fietsers vooral) dan wordt dit gebied meer gewaardeerd, beheerd en geeft het economische mogelijkheden voor de lokale bevolking. Doel is ook dat het de lokale bevolking is die dit alles gaat organiseren en beheren. En dat lukt. Er worden geen hotels gebouwd, maar wel lokale restaurants en hostalletjes. Vroeger werd er veel gejaagd, maar nu de lokale bevolking weet dat de toeristen vooral komen om beesten te zien, laten ze die met rust. Idem voor de begroeing. Ik kan er nog veel meer over schrijven, maar de internerverbinding is heel slecht en ben bang dat alles wegvalt, en dus ook mijn tekst..
Door het gebied loopt ook een pijpleiding voor ruwe olie. Vroeger was die leiding elders. Het gebied waar de oude pijpleiding over liep is inmiddels vervuild en vies. Oliepijpleidingen lekken altijd wel ergens olie.. Oliebedrijven wilden een nieuwe pijpleiding en het meest efficient is om de kortste route te nemen van de Amazone naar de kust. Dus dwars door dit gebied. Er wordt gefluisterd dat de toenmalige regering flink wat heeft toegestopt heeft gekregen om de nodige vergunningen af te geven. Om de pijn te verzachten is er een fonds opgericht om te investeren in ecologische initiatieven. Maar dat fonds zal te klein zijn bij de eerste de beste lekkage die zich voor zal doen. Vroeg of laat zal dit gebeuren en dan is ook dit natuurgebied weg. Met geld valt vervuilde natuur niet terug in originele staat te brengen.
Dit gebied is bekend vanwege zijn vele en verscheidene vogels. Birdwatchers komen hier graag. Brian zijn organisatie heeft ook een vogelreservaat, die we hebben bezocht. Zie de foto´s (als het lukt die op te loaden..) voor de vele kolibries. We hebben ook al een toekannette gezien (een kleine toekan).
De rit was prachtig een leerzaam. We hebben veel bijgeleerd over de situatie van Ecuador, deze streek en de vele vogels. En koffie niet te vergeten, want Brian is ook koffieexpert. De jongens zagen voor het eerst de bananenbomen, de koffieplanten en het nevelwoud.
´s Avonds zijn we ingetrokken in een kleine hostalletje in Mindo, dezelfde waar ik vorig jaar was. Het is een volledig van hout opgetrokken bouwsel. Klein en cosy. Met boven een poolbiljart, wat erg in de smaak valt bij ons. In het dorpje gaan eten. Wout heeft al vriendschap gesloten met alle straathonden, die nu al weten dat ze bij hem iets te eten krijgen. Voor het slapen de muggenbeten verzorgd..
´s Morgens uitgeslapen en langzaam op gang gekomen. Om 12.30 kwam Wilfried (coorperant voor Broederlijk Delen). We gingen met hem iets eten in de wijk Florestal waar hij woont en werkt. Er zijn meer kantoren gevestigd van de Belgische cooperatie, want we kwamen Roos De Witte van FOS en nog iemand van Vredeseilanden tegen. ´s Middags zijn we met een vrij lange kabelbaan naar boven gegaan. 2000 meter stijgen van 2.100 naar 4.100m hoogte. Alleen de rit naar boven is al sensationeel. Eenmaal boven zijn we gaan wandelen. Het was er een stuk kouder. Na een eindje lopen kwamen we bij een paar vrouwen die paarden verhuurden. Ze boden ons ene ritje aan naar een waterval. We hebben dit maar gedaan, want het leek ons toch wel leuk om met paarden door de bergen te sjokken. Ergens verder was een groepje mannen op konijnen aan het jagen. Ze omringen het beestje en slaan die dan met een stok dood . Er was enig paniek toen ze een vos signaleerden. De paarden zouden daar van schrikken. De vos in kwestie is dan toch maar de andere kant op gerend. De waterval viel wat tegen.. Het was wel heel mooie om te zien hoe de wolken ons kwamen omringen. Toen we in de kabelbaan terug zaten was het boven dikke mist. ´s Avonds zijn we gaan uit eten met Aurora (collega van Accion Ecologica). In een pizzeria die later de beste van Quito bleek te zijn. En die zat dus op een blok van ons hostal verwijderd.
Eduardo, meer dan goede vriend, en Carlitos, zijn zoontje, stonden ons op te wachten op het vliegveld. Dat was een heerlijk weerzien. Op de een of andere manier is voor mij elke aankomst in een Latijnsamerikaanse stad als "weer thuiskomen". Ik voel me toch beter op dit continent dan elders. De sfeer, de mensen, de kleuren, de vriendelijkheid, zelfs de geuren.. Eduardo en ik zijn in de taxi beginnen babbelen en gingen door in het hotel. We zitten in Casa Kanela, een klein vriendelijk hostalletje. Vorig jaar was ik hier ook, de eigenaren zijn familie van mijn Ecuadoriaanse collega Aurora. www.casakanela.org De kinderen waren allemaal moe en zijn in slaap gevallen.
Dinsdag: Met zijn allen ontbeten. Deze dag gingen we het rustig aan doen. Wout klaagde wat over hoofdpijn en ademhaling. Toch een beetje last van de hoogte. We zijn wat blijven hangen in en rond het hotel. De jongens vooral bezig met het volzetten van Wout zijn nieuwe iPod. Ikzelf heb wat telefoontjes gedaan en hebben we later wat rondgewandeld in de buurt. Toen Sjim en Wout weer energie genoeg hadden zijn we naar het historisch centrum gegaan met de bus.Ze keken hun ogen uit. Zoveel nieuwe indrukken, zo anders dan thuis. Ze vroegen van alles en ik kon hen van alles vertellen. Echt leuk dat ze opgaan in een nieuwe realiteit. Ze staan er voor open en dat doet goed. We hebben het museum bezocht waar we in een notendop de geschiedenis mee kregen van het land. Vanaf de pre-inca culturen tot de laatste presidentswissel. Daarna hebben we de Basiliek beklommen. Dit geeft een prachtig uitzicht over de stad. De wolken hingen laag, zodat we de besneeuwde bergtoppen helaas niet zagen. Met trolleybus en ecovia (een snelle busroute door de stad - heel handig) zijn we naar het Noorden van Quito gegaan. Nog wat genieten van een groot park en de 3 jongens zijn gaan waterfietsen. De trolley terug was een groot avontuur, vanwege de drukte. De spits was ondertussen begonnen, dan is het duwen in de bus. Toestanden die we in Belgie ook niet echt kennen. Eduardo en Carlitos gingen die avond terug naar Esmeraldas. Ze wonen daar. En Carlitos moet ook naar school en Eduardo werken. Ik ben dit allemaal gaan opschrijven, de jongens lagen uitgeput op bed. Straks gaan we nog wat eten, bij ¨moeder Clotilda¨ een Ecuadorians restaurantje hier in de buurt. Even weg van de hamburgers en pizzas. Vandaag geen foto´s, want we waren onze camera vergeten.. nu ja, kan gebeuren. Maar in de hoofden, en zeker in die van Sjim en Wout, zijn vele nieuwe plaatjes opgeslagen.
Het hotel was goed en het ontbijt zeer uitgebreid. De jongens hebben hun buiken meer dan vol gegeten. Maar ons doel van vandaag was vooral op een paar uur tijd iets van Miami te leren kennen. Enige rondvraag maakte duidelijk dat we best naar Bayside, downtown of Miami Beach konden gaan. Met een taxi hebben we ons laten afzetten aan de Bayside. Dat is blijkbaar een van de "places to be". Aan het water, veel shops, gigantische jachten en toeristische toers langs de eilanden en villas waar de rich and the famous woont. Dat laatste hebben we maar niet gedaan. Wel hebben we veel rondgelopen, maar de warmte en vooral de vochtigheid maakte dat minder aangenaam. Dus een taxi naar Miami Beach. De taxichauffeur was een oude en spraakzame Cubaan ("van voor Fidel hier"). Hij vertelde honderduit over de stad. Heeft ons rondgeleid in de Art Deco buurt en ons afgezet bij het strand. Aaah, dat was een strand van de plaatjes: wit zand, diepblauwe zee, palmbomen. Maar we hadden onze zwemspullen niet mee. Alle bagage lag nog op het vliegveld. Maar de aantrekking van het water was te groot om je te schamen over hoe je er uit zag: dus in ons ondergoed het water in! Ze kennen ons toch niet en vele Amerikanen zagen er ondanks hun zwembroek nog belachelijker uit: Dat was zalig !! Eenmaal in het water hoopten we stilletjes dat ze onze tas zouden stelen, met tickets en paspoorten. Zo hadden we reden om gewoon maar hier te blijven. Homeless in Miami leek ons beter dan huizenbezitter in Antwerpen Toch er maar weer uit en gaan douchen aan de boulevard. Nog nat van ons ondergoed wat we aanhielden op zoek naar een taxi voor het vliegveld. Dat was geen probleem, ware het niet dat de taxichauffeur de weg kwijtraakte naar het vliegveld toe. Dus en passant ook nog het industrieterrein gezien. Wel een vreemde gewaarding om rechtstreeks van het strand, met het zand nog tussen de tenen en een nat T shirt en broek een vliegtuig in te stappen. Bij de landing in Quito waren we droog.
Zondagavond: eenmaal in het hotel hadden we nog zin om iets te gaan drinken. Buiten was het warm, maar aan het stortregenen, dus belevn we in de bar van het hoel. De barkeeper was een Cubaan, waar ik vrijwel de hele tijd mee gebabbeld heb over de politiek van Cuba en de rest van Latijns Amerika. Nu ja, hij zat op een hele andere lijn dan ik. Niet dat ik 100% fan ben van Fidel Castro, noch Chavez, maar ik had wel een ander idee over het succes van het kapitalisme.. Dit was dus de eerste kennismaking met Cuba in Miami (jaren geleden al eens in Cuba geweest). Het hele hotel zat vol met Cubaans personeel, vanaf de incheck tot het schoonmaakpersoneel. Er wordt dan ook geen woord engels gesproken. En als ik uit (Amerikaanse) beleefdheid iets in het Engels zeg, dan kijken ze je verlegen aan. Dus ook ik ging al snel over in het Spaans. Wel, de mojito en de sprites waren lekker en we zijn weer een ervaring rijker.
Zondagmorgen: vroeg op. Met metro en bus naar het vliegveld. Via Miami naar Quito. Alles ging goed, totdat we in het vliegtuig zaten. Het weer werd slechter, en zodanig slecht dat het vliegveld werd gesloten. Onze piloot bleef optimistisch en bleef hopen dat we snel zouden opstijgen. Na ongeveer 4 uur zo te hebben gestaan, kwam er dan toch beweging. We konden weg. Ik maakte me vooral zorgen om de mensen die ons zouden opwachten in Quito, want onze aansluiting in Miami zouden we missen, dat was wel duidelijk. We zaten allemaal verspreid over het vliegtuig. Na een door mij georganiseerde stoelendans en welwillende medepassagiers, hadden we twee stoelen samen, zodat de jongens konden samen zitten. Wout had pech, want zijn geluid deed het niet zodat hij de film niet kon volgen. Dus heb ik maar geruild met hem. Daarna had hij weer geluk, want hij kreeg een van de laatste koeken te pakken die er nog waren. Al het eetbaars was inmiddels uitverkocht. En na dat lange wachten en vliegen kreeg iedereen toch wel trek in iets..
Landing in Miami: 18.00u . Nieuwe incheck gedaan voor Quito de volgende dag 20.00u. We werden nu toch wel moe. Het goede nieuws was dat we naar een hotel werden gebracht en vouchers meekregen voor eten die avond en morgen. Onze vlucht is maandag om 15.00u. Nog even tijd om iets van Miami mee te krijgen, en dat op kosten van American Airlines. Voor de jongens blijkbaar hun eerste keer in een hotel, die zijn alleen met dat al tevreden.
Vrijdag was een speciaal dagje New York.. Na wederom een goed Amerikaans ontbijt zijn we met de G-train, en daarna de F-train naar Coney Island gegaan. Ik was hier na al mij NY-reizen nog nooit geweest, en daar het binnenkort volledig tegen de vlakte gaat, wilde ik het toch zeker nu nog bezoeken. Het was de moeite! Coney Island is een begrip. Zie : http://www.coneyisland.com/ Het is al sinds 1807 een plek waar de mensen naartoe trekken voor strand en amusement. Rond 1885 zijn daar kermisatracties bij gekomen. Er staat al sinds die jaren een reuzenrad (wonderwheel) en een achtbaan. In die jaren kwamen daar miljoenen mensen op af, en het was "the place to be" voor de jetset. Vanaf de jaren 60 is het verval ingetreden en is het steeds meer een "strand voor de armen" geworden. Wij waren een van de zeldzame blanke families die daar liepen. Maar de sfeer is grandioos. Mensen van alle soort en kleur lopen zich te vermaken met de veelheid aan draaimolen, waarzeggers, krachtmetingen en pubs en restaurants. En natuurlijk de stranden, de pieren waar gevist kan worden en de muziek. De stad zelf heeft een DJ ingehuurd, en mensen beginnen spontaan te dansen. Vele anderen hebben hun eigen ghettoblaster meegenomen. Van alle continenten komt de klank je tegemoet. En een verzameling aan "weirdos", van travestieten tot would be acteurs (Elvis Presley loopt hier ook - alhoewel niet gezien vandaag), tot gezellig dikke mensen die hun vetrollen maar al te graag vertonen, en zoveel meer.. Sjim en Wout hebben het wonderwheel gedaan en het spookhuis, en we zijn met zijn allen nog in de wildwaterbaan geweest.
's Avonds zijn we naar een baseball match geweest: de Mets tegen de Cardinals, in het Shea stadion. Ook dit was geweldig. De grootheids van zo'n stadion, er waren maar liefst 40.000 mensen. Tom en Nancy (zijn vriendin) hadden ons uitgenodigd mee te gaan. Met de metro er naar toe. De drukte was overweldigend en we moesten elkaar vooral niet kwijtraken in de menigte. De spelregels waren ons nog niet helemaal duidelijk. We vroegen ons na een tijdje zelfs af of ze al begonnen waren, of dat ze nog aan een warming up bezig waren. Vragen stond wat stom, maar na een tijdje bleek toch dat ze al bezig waren.. Persoonlijk begrijp ik niet zo goed waarom deze sport zoveel passie teweeg brengt bij de grote massa hier. Maar Sjim en Wout wisten toch te zeggen dat dit leuker was dan naar een voetbalmatch gaan kijken. Het was dus geslaagd en een belevenis. De Mets hebben met glans gewonnen.
Onze tweede dag NYC zit er op. Wat hebben we allemaal gedaan ? Eerst een echt Amerikaans ontbijt genomen. Bij een restaurantje hier op de hoek, in handen van Latinos, zoals de meeste louche en minder louche eettenten hier. Het legde een goed bodem in onze maag voor een dag van wandelen en slenteren. Daarna de metro naar Times Square, waar we al dicht in de buurt zaten van het kloppend hart van de stad wat winkels en cultuur betreft. Uren hebben we gelopen, van noord naar zuid. Central Park al gezien en helemaal down town de ferry genomen naar Staten Island, vanwaar je het Vrijheidsbeeld kunt zien. Dit is een gratis ferry, dus geknipt voor Hollandse zielen zoals wij.... We hebben Chinatown en Little Italy doorkruist en her en der nog wat kadootjes gekocht. We zijn in het Hard Rock Cafe geweest en in een MEGAgrote speelgoedwinkel. Daar stond bv de Empire State Building in lego, inclusief King Kong. Al met al een dag zoals alle toeristen ze doen in New York.. We voelden onze voeten wel. 's Avonds zijn we gaan eten met Tom in een TexMex, BBQ en Sushi restaurant (rare combinatie), maar goed zitten. De jongens aan de taco's, en ik weer een grote salade, toch de beste keus voor dit warme weer. Na het reaturantje nog een nachtwandeling gemaakt, waar we konden genieten van de skyline van de stad en een dode vis die daar lag. Maar voor dit alles bekijk maar beter de foto's.
Ja, we zijn aangekomen in New York. Het was vroeg opstaat bij vertrek (04.30u) en bepakt en bezakt zijn we naar Zaventem vertrokken. Inchecken, paspoorten, bagagecontrole (Sjim werd gefouileerd) en wachten op het vliegtuig. De jongens keken hun ogen uit. Vooral de loopbanden konden op veel sympathie rekenen. De vlucht was voorspoedig en al met al niet zo lang (7 uur). Wout : "Ik wist niet dat vliegen zo leuk was; lekker eten voor de TV"... In New York was het warm en vochtig. Met een shuttlebus zijn we naar Grand Central gegaan en vandaar met de metro naar ons onderkomen. Het appartement van Tom, een vriend die ik ondertussen al jaren heb in New York. Na even wat te hebben uitgerust zijn we opnieuw naar Manhattan gegaan. Dit is slechts een metrostop vanaf waar we zitten. We waren natuurlijk al hartstikke moe, maar de beste strategie is toch maar om gewoon even door te bijten en direct met het ritme van hier mee te gaan. Het is hier 6 uur vroeger. Doel: Empire State Building bestijgen. Dat hebben we gedaan. Met de lift naar de 86ste verdieping. Uitzicht verzekerd. Het was wat mistig, maar we konden toch de hele stad rond zien. Het was echt schitterend. Weer terug beneden, zijn we ons tweede doel gaan uitvoeren: schoenen kopen. Er was een grote winkel in de buurt met allemaal dingen die precies in de smaak vallen. Missie snel behaald: coole schoenen voor weinig geld. Het is hier ook solden en de dollar staat laag. En Wout heeft nog een pet gekocht (ook cool natuurlijk). 's Avonds was Tom thuis en zijn we in een buurtrestaurant gaan eten. Een lange dag. Daar de twee hoofddoelen al zijn bereikt (vanwege weinig geduld van de jeugd..) kunnen we de rest van de dagen op ons gemakkie door de stad slenteren en ontdekken.
Alles geregeld: de was gedaan, de tassen gepakt, de huisoppas onderweg.
Maar voordat we vertrekken nog even het doel van onze reis wat nader uitleggen. Normaal gaan we nooit zo ver op reis, en opteren we er voor om gewoon met trein/bus/gehuurde auto ergens in de natuur te gaan kamperen. Zon, water, lekker eten en veel groen is voor ons voldoende om bij te komen van een jaar werken/school gaan. Dit jaar dus niet.
Ikzelf heb een tijdje in Bolivia gewoond en veel gereisd doorheen het continent. De cultuur, de natuur en de mensen hebben een grote plaats in mijn hart veroverd. Mijn werk heeft ook altijd direct of indirect te maken met de Latijns Amerikaanse situatie. Veel professionele contacten heb ik in landen in het Zuiden, maar speciaal met de Latin@s.
Met deze reis wil ik iets over brengen aan mijn zonen van mijn passie voor de Andes. En hen laten zien en ruiken van de rijke en warme cultuur aldaar. De mooie dingen dus. Maar ik wil hen ook tonen wat de pijn voorstelt van een land dat systematisch wordt leeggeroofd. Waar de natuurlijke rijkdommen massaal worden vernietigd omdat de consumptiedrang van de landen in het Noorden geen grenzen kent.
Een van mijn eerste boeken over Latijns Amerika was De aderlating van een continent, van Eduardo Galeano. Een prachtig boek, waarin duidelijk en poetisch wordt omschreven hoe armoede in de hand gewerkt wordt. Er is nog niet veel veranderd. Een thema waar ik veel mee bezig ben is ecologische schuld, en dit samen met een Ecuadoriaanse organisatie (Accion Ecologica). Zie voor meer info http://www.vodo.be/index.php?option=com_content&task=view&id=352&Itemid=150
Dit thema zal regelmatig terugkomen op deze blog. Het zal dus niet alleen over mooie landschappen en goedkope marktjes gaan
Met het boeken van de reis bleek al snel dat we best over New York vliegen. Een tussenstop van een paar dagen kost niets extra. En omdat ik daar een vriend heb die graag zijn appartement voor een paar dagen wilde afstaan, was dat snel beslist. De Big Apple heeft meer aantrekkingskracht op de jongens dan Ecuador (maar dat zal wel veranderen ). Ik heb het gevoel dat we vooral de filmsets gaan bezoeken van de vele films/series die al aan hun ogen voorbij getrokken zijn: Empire State Building (King Kong), Central Park (Friends), Bibliotheek (The day after tomorrow), Little Italy (The Godfather), enz
Onze reis
. Er was enig paniek toen ze een vos signaleerden. De paarden zouden daar van schrikken. De vos in kwestie is dan toch maar de andere kant op gerend. De waterval viel wat tegen..
