In de ochtend nog gepraat met een Amerikaan die in Zweden woont. Het was een aangename babbel! Daarna nog wat gepraat met een Zweedse vriend van hem die mee was en waarmee hij samenwoont in Zweden. Derde uitnodiging op zak. Hij zei dat ik altijd een bezoek mag komen brengen op hun organische boerderij. Ik kan al naar Duitsland, naar Denemarken en nu naar Zweden. Zweden zal ik niet doen, ik ga niet bij iemand op bezoek waarmee ik misschien een half uurtje heb gepraat ;). Met Annette (de duitse) is het anders, we hebben veel samengestapt en veel avonden gehad samen. De twee Deense dames (Mona en Ilse) hetzelfde. Hun zal ik zeker eens gaan bezoeken.
Rond 8 uur 30 vertrokken dan naar Eunate. Ik kwam er toe en ik ging neerzitten tegen de muur van de kapel. En dan begin je het inderdaad te voelen. De energetische stralen en de rust die het je geeft. Ik werd compleet rustig en vredevol vanbinnen. Mijn hoofd was ook compleet leeg en dat gebeurd niet snel. Het is moeilijk te omschrijven wat die plek met je doet. Maar dat het een heel speciale plek is dat staat vast. En ze willen de ñystiek bewaren ook... Vreemd dat er in een kapel drie camara´s hangen...
Leo, een Franse jongeman, zat naast mij. Hij was ook bijzonder kalm. We hebben wat gepraat en onze gedachtegoed kwam overeen, dus dat was leuk. Dan heb ik ook nog met een Duitser gepraat, een speciale man. Hij doet de tocht op zijn slippers! En dan zeg ik "you´re totally crazy", met een knipoog er bij. Waarop hij al lachend zegt "It´s all about balance". Nu ja, hij liever dan ik ;). Maar als het hem lukt en hij er geen last van heeft om met slippers te stappen, dan moet hij dat maar doen denk ik dan ;).
Ik vroeg aan de man die de Albergue uitbaat of ik er kon slapen. Hij zei dat dat moeilijk zou gaan omdat pelgrims die meer wandelen voorrang krijgen. Ik had enkel 5 kilometer gestapt. Ik zei hem dan dat ik maandag 30 km had gedaan, maar dat het gesloten was. En dat ik hier ook een afspraak had met de twee Deense dames. Hij zei dan dat ik kan wachten tot 17 uur, als er dan nog een bed vrij is dan kan ik blijven slapen. Ze hebben maar 8 bedden dus ik zag het somber in. De twee Deense dames arriveerden en ze deden een goed woordje voor me. Mja, hij was nog altijd niet overtuigd. Ik deed een schietgebedje en zijn vrouw was er en zij zei plotseling tegen hem, misschien moeten we haar hier toch laten slapen, en ik kreeg een bed! Wij allen nauurlijk superblij :).
Even later kwam Annette ook toe, dus dat was ook super! Een mooie speciale avond en nacht om afscheid te nemen van elkaar.We hebben de volgende ochtend nog de laatste 5 kilometer tot Puenta la Reina samen gestapt en samen een mandala gemaakt.
Ik blijf hier nog een dagje uitzieken. Mee opgestaan om 5 uur 30 om afscheid te nemen van Alex, Shana en Axel. Daarna mijn bed weer in. Van 8 uur 30 tot 12 uur rondgehangen in de stad want dan is de Albergue dicht om helemaal te kuisen. Naar office du tourisme gegaan om te kijken voor een bus naar Logrono. Morgan ga ik 5 kilometer terug en ga ik toch overnachten in Eunate. De twee Deense dames gaan er dan ook zijn en heel misschien Annette.
En ik blijf maar ziek. Net iets gegeten en er helemaal niet goed van. Toen ik door de stad kuierde, omdat ik de Albergue niet binnenkon, wou ik ook alleen maar gaan liggen op een bepaald moment. Ik denk combinatie ziek zijn en veel te weinig slaap dat het zijn tol is beginnen eisen. Fin soit, ik doe rustig aan en ik zie wel hoe het vorderd. Sebiet iets gaan zoeken om mijn busticket af te drukken. Als ze mij bij office du tourisme niet kunnen helpen kan ik nog altijd een politiekantoor binnenstappen, die zullen wel een printer hebben :).
Nu vooral heel moe. De nacht in Monreal was ook één van maar een paar uurtjes slaap. Sommigen kennen echt het woord "stil" niet s´nachts. Shana was ook verschrikkelijk slecht gezind opgestaan en Axel ook :p. Die mevrouw naast mij word wakker, neemt iets vast en laat dat kei hard vallen op de grond. Ik wakker geschoten. En ergste is dat die dan gewoon na 5 minuten weer ligt te snurken! En ik weer voor enkele uren wakker want zo snel val ik dan niet weer in slaap. En dan ook nog is s´nachts iemand die zo snugger is om zijn pillamp mee te nemen voor naar toillet te gaan zodat hij nergens over struikelt. Maar dan minder snugger was en die op zijn hoofd zet en dan in mijn richting plots kijkt waardoor ik wakker werd van fel licht in mijn ogen. Grrr! Snurkgeluiden is niets, dat is normaal. Geluiden zijn ook normaal. Maar dat er geluiden zijn omdat mensen geen respect hebben voor een ander en gewoon alles veel te luid doen daar krijg ik het van ;). Shana was ook zo geënerveert die ochtend na de nacht in Monreal dat zij het eerste uur alleen maar kon mopperen: .p
En vorige nacht hier in Puenta la Reina een Spaanse die iets moest geven aan kamergenote (ook een Spaanse), alleen had ze zich van bed vergist waardoor ze mij wakker maakte in het donker en niet die Spaanse. Dus bibi was weer wakker voor een paar uur :).
Fin soit, veel slaapgebrek dus en vaak minimum 6 uur per dag stappen en dan nog eens vaak s´ochtends in de koude stappen en ondertussen zweten. Het heeft zijn tol ge-eist. En dan zwijg ik nog over de ermbarmelijke staat van mijn lichaam ;).
Ach, ik heb genoten en dat is het belangrijkste, en wat een landschappen zeg! Fijne mensen tegengekomen ook. En mijn antwoorden gevonden. Ik weet nu dat ik het beter in etappes doe, mijn lichaam kan zo´n lange tocht simpelweg niet aan. En je moet je limieten kennen en ik hou er rekening mee. :)
Dag 20: Monreal - Puenta la Reina 30.5 km (totaal 443.5 km)
Omdat ze me hadden gezegd dat Eunate dicht is op een maandag dacht ik eerst tot Tiebas te stappen en dan tot Eunate. Eunate ligt 5 km voor Puenta la Reina. Maar ik wou nog één dag met Shana, Axel en Alex meestappen als afscheid. Dan zou ik er maandagavond blijven slapen, dinsdag terugstappen naar Eunate (maar 5 km) daar dan blijven slapen en woensdag de bus nemen naar Logrono om dan donderdagavond de bus te nemen naar huis. Het lijkt me beter om het zo te doen omdat de knieëen echt wel compleet op zijn. Zo heb ik nog rust en kan ik toch nog in Eunate slapen.
De eerste 12 km waren zwaar. Steeds stijgen en dalen stijgen en dalen, nooit een plat stuk en zo tot Tiebas. Na Tiebas werd het wel wat platter. Ik kreeg veel pijn aan de benen en knieëen en moest echt rusten. Shana was achter mij en ik zei het haar dan. Ze zei dat ze op me gingen wachten wat verderop. En dan weer vooruit. Beetje half mankend en stram maar hé, het zou mijn laatste echte wandeldag zijn dus het kon er nog vanaf en dan kon ik die tenminste mooi beeindigen. Eunate gepasseerd en echt wel mooi! Ik wil ervaren wat er met die plek is :).
Samen de laatste 7 km gestapt met Shana, Alex en Axel. Ik bleef steeds een klein beetje achter en plots nog 5 km te gaan, vlak na Eunate te zien ging er weer als een speer vooruit. Ik wou mijn cola, mijn douchke en mijn benen plat leggen want het was echt wel nodig.
Toegekomen en wat een volk zeg. Dit is echt niets voor mij de camino frances. Laat ik de volgende keer maar de camino del norte nemen. Dat is me nu wel helemaal duidelijk. Ik geniet er te veel van om in stukken natuur te komen en geen mens tegen te komen. Natuurlijk is het leuk om andere pelgrims te ontmoeten. Maar niet dat als je wandeld je er steeds één of meerdere voor je en achter je ziet.
Reeds twee dagen gestopt met roken trouwens. Eerste dag ging cava, nu wat moeilijker maar ik probeer vol te houden.
Gebeld met de papa voor de bus te regelen. Ik neem hem zaterdag naar huis en zal dan toch nog stappen naar Logrono. Ik kan waarschijnlijk wel een bus nemen in de dorpen die ik passeer naar Logrono voor het geval mijn knieëen het niet vol houden. Het is spijtig van Eunate, maar misschien een andere keer dan. Ik wil het echt zien en er blijven slapen, dus ik zal wel nog eens in de regio hier komen :). Waarschijnlijk als ik in de volgende jaren weer naar Santiago stap. Dan kan ik Eunate als een mooi startpunt nemen en dan via Puenta la Reina doorsteken naar de camino Del Norte ;).
En het is oké om vroegtijdig naar huis te gaan. Het is zoals ze zeggen "the destination is not Santiago, but the road where you walk on every day". En ik heb mijn antwoorden: En plus, ik heb echt geen goed gevoel bij de caomino frances met al dat volk, geef mij maar de rust van een minder begaanbare camino.
Kreeg een sms van Ilse (1 van de twee Deense dames). "You are a strong and such a good girl with a big heart". Was heel lief van haar en ik heb een uitnodiging om haar te komen bezoeken in Denemarken!
Nu de benen en de knieëen nog laten rusten want ze blijven veel pijn doen.
Alex maakte me wakker om 5 uur 30. Ik was nog zo moe maar dan toch opgestaan. De Duitse grootvader was nogal luidruchtig geweest van tijd tot tijd en dan bedoel ik niet snurken. Maar s´nachts rommelen in zijn rugzak enz. Iedereen was daardoor blijkbaar wat slecht gezind want iedereen had dan slecht geslapen want ze waren ook steeds wakker geworden.
Iets gegeten maar dan gezegd aan Alex en Shana dat ik weer mijn bed in kruip. Veel te moe. Uiteindelijk tot 6 uur 30 geslapen en tegen 7 uur 30 vertrokken. Samen ontbeten met de twee Deense dames. Zij waren er als enigsten nog.
En dan vertrokken. Oké, ik ben officieel ziek. Hoofdpijn en mijn hoofd brandde gewoon. Snotneus ook, enorm koud en dan weer heel warm, soms duizelig. Het sluimerde al enkele dagen maar blijkbaar is het in één nacht heel erg komen opzetten. Toch dan maar doorgestapt, het was wel zwaar want door mijn ziek zijn voelde ik me fysiek zwak en dizzy. Ik nam mijn tijd en vorderde traag. Beter tempo wat aanpassen dan flauw te vallen of te struikelen.
Toegekomen in Izco 22 km verder. Ik twijfelde of ik nu zou doorgaan of niet. Uiteindelijk kwamen de Duitse grootvader en kleinzoon en de Oostenrijker er ook toe. Daar dan iets met hun gedronken. Plotseling compleet out of the blue stond ik recht, plantte ik mijn handen op tafel en zei ik "ik ben weg naar Monreal". En hup ik was weg, ze moesten met me lachen ;). Ik wou nog deftig afscheid nemen van Axel, Alex en Shana. Muziekje aangezet, wat gezongen en het ging redelijk goed. De laatste kilometers gingen weer moeizamer, de knieëen deden weer veel pijn en ik voelde me weer enorm zwak worden. Uiteindelijk er toch geraakt. Ze waren bezig met hun siesta maar Shana was wakker en ze zwaaide naar me en was blij me te zien. Nadat Axel klaar was met zijn siesta zei hij dat hij dacht dat ik zou overnachten in Izco maar hij was blij me te zien.
Samen weer wijn gedronken en gegeten. Funny, ik krijg een sms van Annette (zij is nu twee dagen achter mij) met de boodschap "gefeliciteerd met je verjaardag, ik denk dat het twee dagen geleden was. Ik kwam om een bocht en ik zag de keien boodschap liggen in de middle of nowhere!". Dat was echt wel funny :)
Slecht geslapen op een hard bed. Tegen 7 uur vertrokken. Het was meteen een lange zware klim maar de benen zaten goed dus het ging wel redelijk gemakkelijk. Ik had al snel de Hongaar en Axel ingehaald die een half uur voor mij waren vertrokken. Ik was redelijk snel boven zonder echt moe te zijn en wat een zicht! Dat is het mooie er aan. Je weet dat je afziet tijdens het klimmen maar als je boven bent op de berg krijg je een fantastisch cadeau. En wat voor één deze keer zeg! Ik kwam boven en ik zei gewoon luidop voor me uit wel een vijftal keer "wauw" ... "wauw", en in mijn hoofd nog een paar keer. Daar moest ik gewoon gaan zitten om even te genieten. Tot in de verte zag je de vallei omringt door bergen. Zo´n fantastisch zicht zeg! Daarna de afdaling die is altijd zwaarder dan de klim. Mijn zwakke gewrichten voelden het en dan vooral mijn twee knieëen.
En toen was ik helemaal afgedaald in de vallei en maakte ik voor de eerste keer kennis met de enorm harde wind die er quasi dagelijks waait. Ik werd steeds opzij gesmeten waardoor mijn knieëen het nog eens voor zo´n 10 kilometer zwaar te verduren kregen.
Ik werd een beetje wanhopig van de pijn aan mijn knieëen. Het was te veel voor mijn toch al zwakke knieëen. Eerst een 7 tal kilometer stijgen non stop, dan een 6 tal km non stop dalen en dan voor zo´n 10 km non stop harde windstoten waardoor ik steeds opzij werd gesmeten. Mijn arme knieëen zijn daar tot het uiterste moeten gaan.
Laatste pauze genomen onder een eeuwenoude boom en dan iets verder om de bocht kwamen de eerste huizen tevoorschijn van Sangüesa. Gelukkig maar. Mijn knieëen konden niet meer.
In de Albergue waren de twee vriendinnen Alex en Shana er al en Axel ook. Even later kwam er een Oostenrijker aan en nog later de twee Deense dames en een Duitse grootvader met zijn kleinzoon waar ik even mee had gepraat in Canfranc. De Hongaar kwam als laatste toe tegen een uur of 18 uur.
Ik had wijn gekocht en cake voor mijn verjaardag te vieren aangezien er in Ruesta niets was om te kopen. Samen gedronken en gegeten, was best heel fijn :).
Bizar, Mona één van de twee Deense dames zei me dat ik de spilfiguur van de bende ben. Was me nog niet opgevallen maar misschien heeft ze wel gelijk.Ik ben de enigste aan wie iedereen vraagt waar ik de volgende dag heen ga en Shana en Alex hadden ook gevraagd dat ik met hun mee zou opstaan om dan samen te vertrekken naar de volgende stop. Ach, zoiets is niet belangrijk wie nu de spilfiguur van de groep is en wie niet. Zolang je het maar graag doet en gaat waar jij het gevoel hebt dat het goed is om te gaan en iedereen je met respect behandeld. Dan is het allemaal prima :)
Bijna iedereen was al vertrokken toen ik opstond tegen 6 uur! Ik kom in de keuken super sloom en nog half slaapdronken en in één keer zegt Axel "het is je verjaardag vandaag". Ik was nog zo slaapdronken dat ik het zelfs was vergeten lol. Hij en de twee Deense dames hebben dan voor me gezongen! De dag ervoor had ik het er uit geflapt want ik had het liever gewoon rustig laten passeren, mijn verjaardag, maar kom ;).
Ik ging moeilijk vooruit en redelijk traag vooruit vond ik. Ik had dan wel de twee Deense dames ingehaald. Ze staken me weer voorbij toen ik een pauze nam. En opeens kom ik voorbij een bocht, ondertussen aan het denken en turend naar de grond. En ik stond plotseling abrupt stil. Ik kijk eens goed naar de grond en midden op het weggetje hadden de twee Deense dames met kleine steentjes op de grond "happy birthday Leen" gemaakt. Zoooo lief! Het raakte me recht in mijn hart en ik heb er even gezeten en naar gekeken en foto´s van genomen. Er lag ook een grote steen met daarop een steen die op een hartje lijkt en die heb ik dan meegenomen :).
Nadien had ik weer veel energie en geraakte ik goed vooruit. Plotseling zie ik een dorp en denk ik "dat kan Artieda toch nog niet zijn". En jawel, het was Artieda! 18 km gestapt op 4 uur en half tijd! Wauw! Ik ben altijd verbaasd als ik ergens snel ben. Ik ben nu getrained dus ik geraak sneller vooruit dan in het begin. Dus het is altijd wel leuk als je aan een punt veel vroeger komt dan je incalculeert. Ik heb dan iets verder dan Artieda een kleine siesta gehouden van 2 uur op een bankje in de schaduw. Héé, het is mijn verjaardag dus rustig aan hé ;). Nadien ga ik weer verder en ik had niet veel water meer voor de laatste 8 kilometer. Dat betekende dan rantsoeneren maar het was zo warm. De laatste 5 kilometers waren enorm zwaar. Ik had enkel nog een klein beetje water die ik niet wou opdrinken indien ik in erge nood zou zitten. Plotseling kom ik voorbij een bocht en zie ik de ruines van Ruesta. Ik drink dan mijn laatste slok water op en ik kom er toe en ik zei meteen tegen de man die me ontving "agua agua". En hij heeft me dan water gegeven en zelfs druivensuiker en me laten recuperen.
Douchke genomen, de man betaald, iets gedronken in de bar (hé dat verdiende ik wel ;)), dan een siësta van zo´n 3 uur en dan iets gegeten en bijgepraat met Axel en de twee vriendinnen. De twee Deense dames zijn in Artieda gebleven en de Hongaar is nu ook in Ruesta.
Opgestaan om 6 uur, vertrokken tegen 7 uur. Goed ontbeten. Samen met Axel de eerste kilometers gestapt. Wat was het koud! Uiteindelijk word het wel warmer rond 11 uur. Prachtige landschappen zeg! Ik ging goed vooruit. Na een vijftiental kilometer zakte ik weer wat weg. Maar na een 20 kilometer kreeg ik weer een enorme energieboost. En gelukkig maar want de laatste vier kilometer moest ik een berg op dat toch wel een zware klim geweest zou zijn indien ik niet een energieboost had gekregen. In het boek stond ook dat het een zware klim is, maar ik vloog over de berg. Ik klom super snel en ondertussen aan het zingen en soms stoppen met zingen om deftig te kunnen ademhalen ;). Ik kwam vol energie toe in Arrés en de mensen daar die me ontvingen moesten met me lachen. Waarschijnlijk zijn ze gewent dat quasi iedereen er enorm moe toekomt ;).
Wat waren die mensen vriendelijk! Het waren vrijwilligers en we hebben ook stamen gegeten. Met hun, hun zoon, de twee Deense dames, Axel, een Hongaar, twee vriendinnen (de ene uit Frankrijk, de andere van de Caraibiën) en een Spaans meisje. Daarna zijn we samen gaan kijken naar de zonsondergang en daarna naar de kerk waar de man ons de geschiedenis van de kleine kerk vertelde. Een graaf van de 17de eeuw kwam er elke dag bidden!
En wat een zicht zeg in dat dorp. Langs alle kanten zag je de Pyreneeeën. Wonderlijk mooi! Het is ook een klein dorpje, lekker rustig en dan het uitzicht! Prachtig!
Dat dorpje en de mensen die me hebben ontvangen draag ik voor altijd in mijn hart!
Dag 15: Canfranc Pueblo - Jacca 19 km (totaal 306.5 km)
Opgestaan en me klaargemaakt. Om iets na 7 uur vertrokken. Ik voelde het meteen, dit gaat een moeizame dag worden en dat is het ook geworden. Niet veel zin om veel te schrijven. Een rothumeur nu. Gisteren super moe en niet in slaap kunnen vallen. Vandaag bijna omver gereden door een meute kinderen op fietsen, dan ga je opzij staan om ze door te laten en dan flikken ze het nog om je bijna omver te rijden. Een drietal krassen op mijn bovenarm van toen ik ruiters passeerden. Er stapten ook meisjes naast en één ervan ging niet uit de weg waardoor ik half in dikke braamstruiken terechtkwam. Pokkewarm en moeilijk begaanbare wegen met dikke keien. En dan kom ik toe iets voor 14 uur in Jacca en blijkt de refuge pas open te gaan om 16 uur. Ik heb dan maar een dikke twee uur gewacht. Want de stad ingaan met mijn zak en stok wil ik niet. In steden bekijken de meesten je alsof je één of andere weirdo bent en ik heb dat niet graag :).
Het is wel een mooie refuge. Maar toch... Mijn eerste ervaringen met Spanje zijn niet goed. En de vrouw van de refuge hier spreekt ook geen frans of engels. Zijn die hetzelfde dan de meeste fransen? Dat gaat er bij mij echt niet in dat je geen Engels spreekt als je mensen ontvangt van allerhande nationaliteiten. Fin soit, ik begreep haar wel min of meer bizar genoeg en zij mij dus ja.
Straks gaan slapen en ik hoop dat mijn verdere ervaringen in Spanje wat beter zijn. Axel is hier, de tzee Deense dames en nog twee andere meisjes.
Dag 14: Accous - Canfranc Pueblo 21 km (totaal 287.5 km)
In Accous de bus genomen naar Forges d´Abel. Ik had het thuis beloofd omdat in mijn gr boek staat dat ze niet verantwoordelijk zijn indien er iets gebeurd op de route tussenin. Lokale mensen blijven het me ook zeggen dat het beter is om de bus te nemen dus dan doe ik het maar. Dit komt omdat je zo´n 20 km op een nationale weg moet stappen en ze razen je voorbij. Frederique van uit Sarrance zei me ook dat het beter is om de bus te nemen want als er twee trucs passeren je je dan tegen de berg moet drukken. De twee Deense dames zijn dan met mij meegekomen. In Forges d´Abel dan afgestapt en dan 1 km en half teruggestapt om weer op de route te geraken.
Prachtige landschappen weeral! Klim naar de Somport viel heel goed mee. Ik had eigenlijk erger verwacht qua stijgingspercentage. Wel weer gevaarlijke stukken bij. Deze keer geen halve meter plek langs de bergflank, maar misschien 30 cemtimeter. Je zag zelfs de diepte niet omdat ik zo hoog zat en er mist hing. Dat was wel bibberen op zo´n momenten. Op een bepaald moment kom ik op een platform waar ik maar 20 meter voor me uit kon kijken door de mist en in een keer werd het heel breed zonder echt een zichtbaar pad. Maar ik dacht dan: mijn boek zegt voornamelijk rechtdoor dus ik ga maar rechtdoor en ik zat gelukkig goed. Je wilt niet verdwalen in de Pyreneeën ;).
En wat gebeurd er :p. 4 km voor de Somport kom ik Axel toch niet tegen zeker. De arme man was een uur verkeerd gelopen door de slechte signalisatie en de mist. Gelukkig maar anders hadden we elkaar niet tegengekomen ;). Maar ik was blij hem te zien en ik heb samen met hem naar de Somport gestapt waar we dan een foto hebben genomen. Zo´n prachtig zicht vanboven op de Somport, onvoorstelbaar! En op een paar minuten tijd stijgt de mist enorm snel! Prachtige vergezichten!
Dan weer afgedaald naar Canfranc Pueblo (Canfranc ville). Grappig wel. Tijdens de afdaling wandel ik op een pad en in een keer komt er om de bocht een koe en die blijft staan. Ik blijf ook staan en we kijken elkaar even aan. Ik ga opzij staan en nog wilt ze niet vooruit. Ik stap dan enkele meters terug en ik ga dan maar op een hellinkje staan leunend op mijn stok, de koe ietswat negerend en mijn blik ergens anders op gericht. Ze durfde uiteindelijk verder stappen want daar in de bocht was het smal en ik ga niet een koe van dichtbij passeren :p. En dan een hele meute die er achter kwam! Met kalfjes erbij. Was ik blij dat ik opzij was gaan staan en iets verder weg. Er moet maar eens een mama koe zijn die haar kalf wilt beschermen omdat ze zich bedreigd voelt ;).
Ik kom toe in Canfranc e-station en de twee Deense dames staan daar. Ik denk dan: wat hebben jullie uitgespookt, jullie hebben me niet eens gepasseerd! Fin soit, zij gingen daar blijven en ik nog 4.5 km verder stappen.
Kom ik toe in de refuge en spreekt die vrouw geen Engels of Frans. Uiteindelijk duidelijk kunnen maken. Mijn tenen bekeken en mijn kleine teen waar er op de eerste drie dagen elke dag een blijn bij opkwam heeft weer een blijn! Ik kan de compeed niet gebruiken want hij is helemaal opengescheurd. Waarschijnlijk door de natte schoenen en natte sokken van toen ik de Somport overstapte. Veel mist en voor de Somport op de bergflank lange varens waardoor mijn broek ook helemaal doornat was. Na een uurtje komt er een bizarre Spanjaard toe. Steeds tegen zijn eigen aan het praten en mompelen, maar het was een vriendelijke man dus ja :). En dju zeg, blijkt er toch niet net een horde kinderen van 6 tot 10 jaar daar de logeren die het fijn vinden om steeds de trap op en af te rennen, te gillen en te schreeuwen. En ja, je hoort echt alles in die huizen. Die zijn licht gebouwd voor de warmte.Tot middernacht hebben die super veel lawaai gemaakt dus ik kon niet slapen. De Spanjaard ook en volgens mij was hij ook regelmatig aan het vloeken :p. Mijn wekker dan maar verzet van 6 uur naar 6 uur 30.
Geslapen tot 8 uur, het is toch maar een kleine etappe. Ontbeten met Annette, Frederique, de priester, de twee zangers uit Baskenland. Met hun had ik de vorige avond ook s´avonds gegeten. Dan vertrokken. Het ging goed vooruit. Rustige dag ook. Prachtige Pyreneeën, echt waar! Gepraat met een man op een bankje, hij trekt ook rond. Met een sterke levensvisie wel, was wel interessant om te aanhoren. Annette kwam dan ook toe en uiteindelijk zijn we dan met ons twee doorgegaan. Weer prachtige natuur! Echt wauw zeg! Ik heb bijna geen plaats meer op mijn fototoestel :-p.
Toegekomen in Accous. Ik belde dan voor een slaaplaats want niemand was er. Ze zegt om te wachten dus ik blijf wachten. Ik zie een mevrouw en ik check me in samen met Annette. Bleken het twee gittes naast elkaar te zijn! Met dan nog eens de living en keuken van de ene gitte onder de kamers van de andere gitte. Dus ik zat dan samen met Annette eigenlijk in de andere gitte dan de gitte van de vrouw waarmee ik had gebeld. Annette kwam ze dan tegen en die vrouw was precies toch niet zo goed gezind. En dan denk ik, ja mens zet dan een duidelijk bord he. Hoe kunnen wij dat nu rieken. Was echt wel raar!
Met Annette gegeten wqnt was onze laatste avond samen want zij zou nog wat rondstappen in de Pyreneeeën. Ik hoop dat ik Axel nog tegenkom! En de twee Deense dames waren ook in Accous. Axel was al verder vooruit.
Dag 12: Oloron-Sainte-Marie - Sarrance 22 km (totaal 253.5 km)
Opgestaan om 6 uur. Ontbeten en me klaargemaakt. Ik vertrek en kijk op mijn klok en het was al 8 uur! Geen idee hoe ik twee uur kan doen om me klaar te maken. Waarschijnlijk weer eens sloom in de ochtend. Ik ben echt geen ochtendmens ;). Eerste kilometers waren op asfalt en daarna een weggetje. Moeilijk begaanbaar door de regen die s´nachts was gevallen. Veel modder. Nadien weer een stuk asfalt en dan weer zo´n weggetje. Maar die was erger dus ik kijk op mijn kaart en ik kon via de weg gaan. Geen zin om nog 18 km te stappen met een broek vol met modder want dat begint ook te wegen na een tijdje. Wat verder sla ik weer een weggetje in en het leek wel een klein riviertje! Ik denk als het dan hard regent dat je er niet eens door kan. Het was moeilijk begaanbaar door de keien die er in lagen maar het was wel prettig om te doen :). Een deel van de weg met Annette ook meegestapt. Ze was me dankbaar voor de tip om een goede stok te zoeken langs de weg. Maar zo is het, we helpen elkaar. Met tips, slaapplaatsen, verzorging, ...
Het is echt wel mooi hier! Dan weer zo´n rivierpad en een riviertje van twee meter breed met amper rotsen om er droog over te geraken. Wat was ik blij met mijn stok! En dan... In Escot krakt met schoenveter in twee! Dan maar weer aan elkaar geknoopt ;).
Laatste vijf kilometer moeilijk begaanbaar pad. Langs de berg en nog geen meter breed. Soms zelfs afhellend naar de afgrond! Gelukkig waren er bomen zodat als je zou vallen je nog word tegengehouden, maar soms waren ze er niet. Alles was nog nat waardoor het soms gevaarlijk was. En dan in een keer een rotsblok van een dikke meter groot in het midden van het pad. Dan sta je daar wel een paar minuten op te turen en sta je je af te vragen, leunend op je stok, hoe je daar in hemelsnaam moet opgeraken. Ik zag dan een plekje waar ik mijn rechtervoet op kon zetten. Dus ik zet mijn rechtervoet er op, ik plant mijn stok stevig in de aarde en denk "1, 2, 3" en ik duw me snel af met mijn linkervoet, duw met mijn rechterhand op mijn stok en vliegensvlug zet ik dan mijn linkervoet op de rotsblok en snel mijn rechtervoet ook. En voila ik stond er op :p. Allemaal goed en wel, maar als je een zware rugzak draagt en de rots nat is door de regen s¨nachts... Ja, dan is dat niet zo simpel ;).
Toegekomen in Sarrance, Annette net voor Sarrance weer ingehaald want ik ging een pauzeke nemen voordien en zij ging nog wat doorstappen. Onthaalt door een zeer vriendelijke man "Frederique". De slaapplaats was iets minder, maar de sfeer die er hing toch wel heel speciaal. Het heeft een indruk op me nagelaten.
Omdat ik misschien stop in Puenta la Reina omdat mijn gewrichten niet goed meewillen en ik best wel wat heimwee heb en andere zaken, en ook de Camino Frances bewandelen en zoveel pelgrims tegenkomen... Ik weet niet, ik hou van de rust. Ik vind het leuk om pelgrims tegen te komen, maar geen hele hordes achter elkaar. Dan stop ik liever in Puenta la Reina en dan volgend jaar de Camino Del Norte nemen. Frederique heeft me vertelt dat het een hele mooie weg is. Wel wat moeilijk met veel klimmen en dalen, maar ach. Als de natuur zo prachtig is als hij beweerd is het de moeite waard ;)
Dag 11: Lacommande - Oloron-Sainte-Marie 20 km (totaal 231.5 km)
De bedoeling was om om 5 uur 30 op te staan maar een half uurtje langer geslapen.Had blijkbaar mijn wekker niet gehoord maar dan ben ik wakker geworden van de kerkklokken :p. Rond 7 uur vertrokken. Wat was dat een mooie tocht zeg! Zo mooi landschap, wel zwaar met veel klims en dan weer dalen en weer een klim en weer dalen. Maar het was goed door de prachtige bossen!
Ik was als eerste vertrokken en zo'n 8 km voor het eindpunt was Axel er toen ik me na mijn pauze net weer klaarmaakte om te vertrekken. Ik wist dat ik Anette niet ging tegenkomen omdat ze pas in Morlaas is begonnen en ze zou het zwaar hebben vandaag. Ik heb haar ook gezegd neem je tijd ervoor. De avond tevoren had ikhaar ook aangeraden een goede stok te zoeken langs de kant van de weg.
Op een bepaald moment kom ik uit de bossen en zie ik de echte Pyreneeën. Nu wandel ik er nog even naast. Damn, als je zoiets ziet dan denk je echt wel "moet ik daaar over stappen :O". Maar ach, dat gaat wel lukken. Ik ben trouwens nog maar enkele dagen verwijderd van Col du Somport!
De laatste 6 km ging ik als een sneltrein en algauw stak ik Axel weer voorbij. Hij zei me ook amai je gaat snel. En ik zei dan van ja, ik wil op tijd toekomen. Dus ik heb echt wel superhard doorgestapt en om iets voor 12 uur kwam ik toe in Oloron-Sainte-Marie. Mooi stadje wel. Maar ja, steden zijn niet echt iets voor mij, ondanks dat deze zo mooi is, ik wil gewoon weer de rust van de natuur. :)
Het is hier enorm warm! Toegekomen in de Gite Communal meteen gedouched en meteen begonnen met mijn kleren te wassen. Ik wou dit al enkele dagen geleden doen maar dat had geen zin met dat slechte weer. Mijn kleren zouden de volgende ochtend toch niet droog zijn. Dan een groentenquiche gegeten (die overigens niet te vreten was, maar wel flink opgegeten ;)), even met Annete gepraat die dan ook was toegekomen en met een andere pelgrim. Een Engelsman die de andere richting opgaat naar Lourdes.
Nu in het internetcafé. Vanavond nog wat rusten en een pizza eten denk ik. Axel zit altijd te zeggen dat ik te weinig eet. In Morlaas vroeg hij in één keer of ik anorexia heb. Ik schoot in de lach en natuurlijk zei ik neen. Ik weet niet wat hij gewend is om te eten. Maar als ik s'ochtends een half stokbrood eet, s'middags een quiche ter grootte van een diepvriespizza en s'avonds drie chocoladekoeken, dan heb ik toch wel goed gegeten op één dag. En ik zei hem ook, ik heb deze middag al warm gegeten. Maar blijkbaar vind hij dat dat niets uitmaakt en als je s'middags beslist om warm te eten dat je dat s'avonds dan ook maar moet doen. Het is blijkbaar wel een hele goede eter, den Axel ;)
Owja, dat was ik nog vergeten te vertellen. Ik ben er in geslaagd in mijn eerste drie dagen om elke dag een nieuwe blijn op een andere blijn te krijgen ondanks de compeed. Nu ja, het was best wel interessant om te zien. Mijn kleine teen zag half zo dik :p. Nu is er precies eelt op maar daaronder zit nog een blijn. Het doet geen pijn tijdens het stappen maar ik denk beter dat ik er vanaf blijf. Als het nog zo is als ik thuis ben, toch even laten nakijken door een dokter. Ook mijn knie toch eens laten nakijken. Blijkbaar is er toch nog altijd een probleem (de knie waar ik vorig jaar ben op gevallen)
Ik zal waarschijnlijk pas weer in Jacca op internet kunnen en dat zal binnen een viertal dagen zijn denk ik :)
Dag 10: Morlaas - Lacommande 35 km (totaal 211.5 km)
Opgestaan met veel pijn aan de rug door een te slecht bed. Dat beloofd voor vandaag! Maar ik stap het er wel uit ;).
Ik sta op en denk "foert". Ik steek een sigaret in mijn mond en nog met mijn ogen half dicht en mijn voeten "slofslof" open ik de deur van de slaapzaal en wie staat daar. Axel die net ging vertrekken. Hij ziet me en hij schiet meteen in de lach en dan zegt hij in het frans "je bent er toch ééntje". Ik moest dan ook lachen en mijn dag was al iets beter begonnen ;).
Afscheid genomen en we zien elkaar in Lacommande.
Een stok gevonden (gekocht dus), dat is al in orde en een pak van mijn hart! Hij is iets langer dan die van vorig jaar die ik thuis had laten liggen dus dat is wel een goed iets. De vorige was iets te klein.
Wat was ik blij met mijn stok want na d'Artiquelouve beginnen de echte pré Pyreneeën. Mijn eerste berg hiervan beklommen. Veel stelde het eigenlijk niet voor. Het was wel mijn eerste echte klim. Want tot nu toe niet echte klims gehad, dat was vorig jaar wel wat anders! Het zal zwaar worden denk ik de komende dagen maar ik neem rustige etappes van ongeveer rond de 20 km. Dus cava wel :). Je past je er aan aan en voila, probleem opgelost ;).
Wat genoot ik van mijn eerste wandeltocht door de pré Pyreneeën! Zo mooi!! Gr boekje klopte wel weer niet bij een bepaald stuk. Nu ja, je blijft gewoon de gr tekens volgen en er is geen probleem. Maar ja, ik wil altijd toch wel weten waar ik me bevind zodat ik me altijd kan oriënteren als het nodig is. Gelukkig heb ik een goed oriëntatiegevoel! Ik zag dan waar ik was en voila. Ik ging weer vol goede moed op weg.
Als zoiets veranderd is het oftewel dat er een stuk weg te moeilijk begaanbaar is oftewel heeft een lokale bewoner geklaagd dat er pelgrims voorbijkomen. Dat hebben we vorig jaar voorgehad. Daar hebben we zelfs een hele omweg moeten maken omdat de plaatselijke boer niet meer wou dat de pelgrims over zijn land kwamen. Nu ja, ik kan het wel begrijpen want de vrouw die dat ons vertelde zei dat veel pelgrims niet de weg volgen maar dwars door zijn gewassen stapten om stukken af te snijden. Dat is nu ook wel not done, dus ik begreep het ergens wel. Heb respect voor de plaatsen waar je komt.
Lacommande is mooi! Heel mooie plek om te slapen ook. Andere pelgrim tegengekomen. Een duitse vrouw die Anette noemt. Samen Engels gepraat en het was een fijne babbelen. Axel was ook toegekomen!
Uitgeslapen tot 7 uur, ging toch een rustig dagje worden. Om 8 uur vertrokken in de gietende regen. Balen! Maar ik ging als een sneltrein vooruit. Veel beton wel waardoor de voeten enorm snel pijn doen en dan wat stilgevallen. Ook omdat ik in de weinige bospaden moest opletten om niet uit te schuiven met al de modder. Gelukkig had ik gisteren een stok gevonden langs de kant van de weg! Toch wel snel naar één kijken in een winkel met een goede punt aan want zo de Pyreneeën doorstappen is ook geen sinicure!
Hmmm, wat doorweekt, mijn regenjas kan blijkbaar niet zoveel water aan. Dus ik was wat doorweekt eigenlijk. Toegekomen rond 12 uur dus dat is een mooi gemiddelde voor zo'n stomme regen baaldag :).
Snel naar de winkel en iets gegeten en dan naar office du tourisme om te horen wanneer het internetcafé open is. Bleek dat die meneer net op vakantie was. Dat was weer een tegenslag!
Axel sliep ook op de camping, daar hadden ze speciaal een huisje voor pelgrims en het was ook goedkoop dus cava. :)
Dag 8: Maubourguet - Anoye 24 km (totaal 160.5 km)
Om 5 uur opgestaan en me rustig klaargemaakt en iets gegeten. Rond 6 uur vertrokken en wat was ik blij dat ik daar weg was! Het was wel nog half donker maar ik moest toch eerst nog door de straten stappen dus tegen dat ik in de natuur kwam was er wel voldoende licht.
De benen zaten van in het begin goed en ik stapte goed door. Na een uur kwam ik toe in Lahitte-Toupière 5 km verderop, dus dat was goed doorgestapt! Whoohoew! Eerste keer dat ik 5 km per uur haalde. Daarna ging ik wel wat trager ;). En toen... hoorde ik gedonder. Maar ik zag geen bliksem, hoogstwaarschijnlijk omdat de hemel best wel klaar was ;). Toen ik op een bankje een kleine pauze nam gingen de hemelssluizen open. Gelukkig zat ik onder een boom! Ik pak mijn regenjas en doe ze aan. Uiteindelijk begon het te minderen met regen dus ik deed hem weer uit. Nog geen kilometer verder begon het weer harder te regenen en dan heb ik hem maar weer aangedaan en aangelaten. Het is best wel bizarro dat je gedonder hoort maar geen bliksem ziet en dat voor 5 uur lang. Een man stopte om te vragen waar ik heen ging en ik geen schrik had van de donder en bliksem. Achja ;). Ik antwoord: c'est la vie ;).
Het bleef maar regenen maar toen werd het even minder dus ik neem aan pauze en wat gebeurd er. Ik zit nog geen 2 minuten neer en het begint heel hard te regenen met dikke druppels en als dat nog niet genoeg was begon het in één keer enorm hard te waaien. Gelukkig zat ik net met mijn rug tegen de windrichting in.
En nu ja, nu wou ik morgen op mijn blog schrijven vol met trots dat ik geen één keer verloren ben gelopen en wat gebeurd er vandaag. Ik loop toch niet verloren zeker ;). Ik wou een kleine short cut nemen en ja, blijkbaar hadden ze in die twee jaar tijd sinds laatste uitgave van gr boekje er een meer gegraven en mijn weg bestond niet meer. Ik zat dus helemaal verkeerd. En dan sta ik daar langs de kant van de weg naar mijn kaart te kijken en stopt er een lieve mevrouw die me weer de weg wees. Ze heeft me zelfs weer op de route gebracht met de auto :p. Blijkbaar wou ze alles tonen in haar regio. Maar ik zei dat ik nog 5 km moest stappen en best wel al moe was en gewoon een douche wou nemen en wat platliggen om de benen te laten rusten. Wel heel vriendelijk van haar!
Toegekomen in Anoye rond 13 uur (was al uurtje gestopt met regenen) en wie kom ik daar tegen Gilles! Maar hij ging nog door richting Morlaas. Ik ging stoppen in Anoye. Die kerel dan gebeld van de Gite communal. Proper en groot. Douchke genomen en wat gerust. En wie komt er dan ook nog eens toe na een halfuurtje. Den Axel! Hij was blij me te zien en omgekeerd ook ;). Knuffeltje gegeven en wat gepraat. Hij was blijkbaar ook verloren gelopen maar minder erg dan ik :p.
Ik werkte die dag ook nog mijn stok af die ik langs de kant van de weg had gevonden dus die was ook klaar om mee verder te wandelen.
Even later komt er nog een andere pelgrim toe. Een franse vrouw van 59 jaar. Zij en Axel waren wat aan het praten en ik was wat aan het volgen. En in één keer zegt Axel "la petite" en wijst naar mij. Ach, Axel heeft de permissie om me "la petite" te noemen. Hij is tenslotte 69 dus ik ben een kleintje voor hem. :p
Dag 7: Saint-Christaud - Maubourguet 29.5 km (totaal 136.5 km)
Weer weinig geslapen, het begint zijn tol te eisen. Mijn aantal slaap ligt rond de 5 uur per nacht. Hopelijk gaat het na verloop van tijd beter. Balen dat ik mijn stok thuis heb gelaten. Ik wou het risico niet lopen dat ze die zouden afnemen op de tgv aangezien er een punt aan is. Ik dacht er hier onderweg één te vinden zoals de vorige keer maar niet dus. Ik hoop dat ik er in Pau één kan kopen want zonder stok de Pyrineeën over dat is ook geen sinicure. Er is altijd een back up met een goede stok te vinden langs de weg, maar zonder punt is dat niet hetzelfde.
Fin soit, doordat mijn geld op mijn gsm op is en deze nog steeds niet is opgeladen, voel ik me nog steeds zo eenzaam. Na 12 km in Marciac dan maar een internetcafé binnengestapt. Daar toch een uurtje gezeten en dan weer op weg. Deze dag valt er niet veel te zeggen,gestapt op automatische piloot, pijn aan benen. Het is warm vandaag. Uurtje geleden toegekomen in Maubourguet en nu nog een internetcafé gevonden. Gelukkig maar, het helpt wel een beetje. :)
Waar ik slaap is het een onvriendelijke man, dat helpt ook niet echt maar het is praktisch gratis dus moet ik maar niet klagen. Het is er ook heel klein en beklemmend. Gelukkig is het goed weer en kan ik buiten zitten en wat in het dorp rondhangen. Ik hoop Alex hier tegen te komen, ik denk dat hij hier ook wel zal stoppen. Hij had me vertelt dat hij nu rond de 25 km zou blijven stappen en het klopt wel met waar hij de vorige nacht heeft geslapen.
Rond 7 uur opgestaan. Ik kon nog blijven liggen maar ik moest doorgaan. Alles klaargemaakt en ik kreeg ook nog een stevig ontbijt van Edna. Zij heeft echt wel mijn eeuwige dankbaarheid. Jos uitgewuift, Axel was net 10 minuut geleden vertrokken toen ik beneden kwam. Afscheid en 2 knuffels verder met Edna vertrok ik weer rond 8 uur.
De dag was redelijk mooi. Ik schoot goed op en na 8 km kwam ik in Montesquoiu aan. Daar bleek de bankautomaat niet te werken, bummer! Volgens mij zat er een kaart vast of ik weet niet wat want ik kreeg mijn kaart niet door de gleuf. Dan op een bankje gezeten en de energiebar gegeten die ik had gekregen van Jos. En plots kreeg ik telefoon van de papa! Geld gsm nu helemaal op dus ik ben niet bereikbaar via gsm.
Het probleem was dat ik nu zonder cash zat en de mevrouw niet kon betalen van de slaapplaats vandaag. Maar Edna had me gezegd dat Johanna een vriendin van haar is en dat ze wel met me naar een bankautomaat zou rijden. Uiteindelijk bleek het a donativo te zijn (geven wat je kan). Ook een hele vriendelijke vrouw die leeft van wat ze vind in de tuin en amper naar de winkel gaat. Het was best wel interessant om te zien. Ze heeft dan ook gekookt voor me (ik heb geholpen met groenten te snijden) en we hebben veel gepraat over levenswijzes. In het Engels want het is een Zwitserse. Ze zei dat ik helemaal niets moest betalen maar ik heb toch mijn laatste euro gegeven ;). Ik voelde me enorm eenzaam die avond... Ik kon met niemand in contact komen via gsm en ik had het moeilijk daardoor.
Maar binnen enkele dagen hoop ik dat geld weer op gsm staat en dan ben ik weer bereikbaar ;). Ik heb niet altijd de kans om op internet te komen dus gene paniek als je me enkele dagen niet hoort. Er zijn altijd oplossingen, zie naar wat er in Barran is gebeurd. :)
Al wakker geworden om 8 uur. Me dan maar heel rustig klaargemaakt en de afwas gedaan van de vorige avond. Ik was veel te moe om ze dan te doen en ik had nu toch tijd. Vandaag ging een zware dag worden ondanks dat het maar 16 km was naar Barran. Ik had gezien dat het met enorm veel asfalt was!
Fin soit, de mis meegedaan om 10 uur 30. Damn, ik moet altijd wenen als ze beginnen te zingen in een kerk. Doet me denken aan begrafenissen. Maar heb me ingehouden. Rond 12.30 kon ik doorgaan want dan was die gedaan. Er kwam een vrouwtje op me af met een cake wat heel lief was. Maar ze woog nogal zwaar maar je wilt niet onbeleefd zijn dus je neemt die mee ;) Ik stap dan zo'n 500 meter en dan realiseer ik me dat ik mijn hoed ben vergeten in de kathedraal! Dus bibi hier moest weer teruggaan. Manmanman, typisch mij. :)
Oké, uiteindelijk op weg! Eerste 8 km non stop asfalt. Dat was zwaar! Je voeten doen ook veel sneller pijn dus was balen. Het is ook helemaal niet goed voor de moraal. Misschien was er in totaal maar 2 km bosgrond en 2 km keienpad en al de rest nog is asfalt. Achja, dat keienpad was het ergste. Je voeten doen al veel pijn door al die asfalt en dan voel je die keien echt door je schoenen op je voeten. Plezant is anders. Ik nam mijn tijd want ik had toch tijd genoeg.
2 km voor Barran rust ik even nog een laatste keer en zie ik regen in de verte. Ik denk het is nog ver weg en de wind gaat een andere richting uit maar neen. 5 minuten later begint het te regenen. En aangezien ik het al kotsbeu was van al die asfalt heb ik me maar onder een boom gezet. :)
Ik kom dan aan in Barran en wat gebeurd er? Bleek dat de Gite én de Accueil de Pélérin gesloten was. Ik in lichte paniek. Ik vind het niet erg om te slapen in de natuur, maar ik heb geen behoefte om onder een afdak in een dorpje te gaan slapen. Ik kon eventueel wel nog 7 km verder stappen naar L'Isle -de-Noé maar daar was enkel een Chambre d'haute dat 25 euro kost. En aangezien ik nu eenmaal ik ben (chaos), was ik vergeten voldoende geld af te halen aangezien ik er nog steeds niet aan denk om voldoende geld af te halen want het kan zijn dat je drie dagen stapt zonder een bankautomaat tegen te komen. 15 km verder in Montesquiou kon ik wel goedkoper slapen maar dat was al helemaal niet haalbaar. Dan zou ik toekomen rond 23 uur of middernacht, zeker met de voeten die pijn deden en dat is gewoon onverantwoord om in de bossen te gaan stappen als het donker is.
Ik dus in paniek en dan maar de andere pelgrims gecontacteerd voor hulp. Het was ondertussen iets na 18 uur, gsm bijna plat, geld gsm bijna op, amper een signaal waardoor ik steeds moest zoeken achter een signaal, het was wat alles in één. Gelukkig had Gilles mij Twan zijn nummer gegeven in Auch want ik moest hem nog iets belangrijks doorgeven. Via Twan had ik dan Gilles zijn nummer want Gilles ging slapen in Montesquiou en misschien kon die mevrouw waar hij ging slapen mij komen ophalen. Gilles gaf me dan een nummer en ik belde die mevrouw en ze kwam me ophalen. In de auto verwarring alom want het bleek de dame van de Chambre d'haute te zijn 7 km verder. Die van 25 euro. Het was een engelse dus de conversatie ging gemakkelijk en ik legde het haar uit. Ze zei dan dat ik kon blijven slapen voor 20 euro. Ik drop alles op mijn kamer en sta onder de douche als de vrouw (Edna) klopt en zegt dat ik mag mee eten. Zo lief! En damn wat kon die vrouw koken, enorm lekker. Ze had me ook verteld dat er sinds een jaar een bankautomaat in Montesquiou is dus ik kon daar dan de volgende dag geld afhalen (stond niet in boekje). Axel was daar ook en hij gaf me een knuffel want hij had blijkbaar al gehoord wat er gebeurd was. Er was ook een Belg uit Opwijk, Jos. Met hem toch ook een hele tijd gepraat, was leuk. Dan nog de voetbal gezien en rond middernacht gaan slapen.
Rond 6 uur 30 vertrokken in Gimont. Meteen enorm veel pijn aan beide scheenbenen en knieëen. Het is normaal dat je pijn hebt op de camino maar dat was echt niet normaal. Na 8 km ging het echt niet meer, mede door mijn gemank kwam ik maar traag en moeizaam vooruit. Ik zakte ook regelmatig door mijn rechterknie (diegene waar ik vorig jaar ben op gevallen). In L'Isle Arné was ik compleet op (8 km gestapt dan). Ik stapte toch nog door naar Lussan. Normaal was dat 5.5 km, maar ik had een kortere weg genomen waardoor het maar 4 km was. Daar zat ik neer op een bankje en heb ik zo'n 40 minuten gepraat met een lokale bewoner. Was best wel grappig ondanks de pijn. Daarna weer op weg. Ik had nog 2 km enorm veel pijn en plotseling... Was het voorbij! In die twee km was er ook een lieve hond :D. Hij blafte naar me en kwam naar me toe al blaffend, ik zei dan heel rustig: "rustig makker ik doe je niets". En dan wandelde hij nog een klein stukje met me mee, naast mij. Wat leuk was en daarna ging hij ostentatief voor zijn oprit liggen. Precies om te zeggen: "het is oké, maar durf hier niet op te komen". LOL!
Toen mijn benen weer beter waren, ik had nog pijn maar het was de normale pijn dus het was doenbaar. Toen deed ik mijn handpalmen tegen elkaar en op ze'n Italiaanse schudde ik er mee met mijn ogen naar de hemel en zei ik: "merci". En ook al geloof ik niet in het instituut kerk, ik heb dan een engagement aangegaan en gezegd ik zal in Auch een mis meedoen uit dankbaarheid. Voor mij was het een klein mirakel na zo lang enorm afzien en plots uit het niets was het weg en had ik enkel nog de gewone normale pijn. Ik begon zelfs weer te zingen onderweg!
Vanaf dan geraakte ik weer goed vooruit en was ik weer vol moed. Uiteindelijk waren de laatste km's wel weer zwaar maar dat is normaal met zo'n lange dag. Compleet uitgeput en rond 16 uur 30 kwam ik toe in Pres Bytère in Auch. Het is een Accueil de Pélérin en het was a donativo (geven wat je kan). Daar was een mevrouw die me verwelkomde. We hebben wat gepraat en ze legde me alles uit. Uiteindelijk heb ik er toch 40 minuten gezeten. Ze hield precies van een babbeltje wat lief was, maar na zo'n lange, zware en vermoeiende dag wil je eigenlijk niets liever dan zo snel moegelijk douchen en plat neerliggen om de benen en voeten te laten rusten. Doordat het met die mevrouw wat was uitgelopen heb ik snel een douche moeten nemen en meteen naar de winkel voor eten. In de winkel loop ik dan door de gangen en denk ik in één keer: "peut-être je prend..." en dan denk je jesus ik denk zelfs al stukken in frans. Best wel vervelend ;).
Doordat alles wat was uitgelopen geraakte ik niet meer in de mis dus moest ik die de volgende dag meedoen in de kathedraal om 10 uur 30. Dat was niet zo'n ramp aangezien ik de volgende dag toch maar een kleine etappe van 16 km ging doen. Uiteindelijk lag ik pas rond 18.30 op mijn gemak neer. Na een uurtje neerliggen heb ik eten gemaakt (pasta met provinciaalse saus) en 1 liter fruitsap voor vitaminen. Kon weer niet slapen. Maar ik kon uitslapen tot 9 uur dus cava. :)
Dag 3: de L'Isle Jourdain - Gimont 25 km (totaal: 41 km)
Na maar een vijftal uur te kunnen slapen ben ik om 5.30 opgestaan. En om 6 uur vertrokken. Het miezelde (wat overigens een hele dag zou duren). De eerste uren gingen goed, na twee uur stappen kwam ik toe in Monferron-Savès daar heb ik dan ontbeten (stokbrood met kaas). En dan weer verder! Uiteindeljk kreeg ik toch wel veel pijn aan mijn benen na in het totaal een viertal uur te stappen. Normaal gezien ging ik overnachten in le Grangé aangezien iedereen er zo vol van is. Maar de dag tevoren hadden ze me gezegd dat ze net voor 4 dagen dicht zijn. Balen! Dus ik moest doorstappen naar Gimont (waardoor ik morgen 30 km moet stappen en dat is veel voor de derde dag maar ik heb wel enkele back up plannen indien het niet lukt). Wat een hel! Benen deden zoveel pijn. Uiteindelijk enkele km voor Gimont ging het weer beter en dacht ik er zelfs aan om nog 8 km door te stappen. Maar die mensen namen hun telefoon niet op dus dat risico wou ik niet nemen.
Toegekomen in Gimont rond 13 uur ga ik eerst naar office du tourisme omdat de dag voordien moest ik daar zijn voor de gite communical. En ik dacht dus dat dat nu ook het geval was maar ik had het precies niet zo goed begrepen :p. Dus ik heb een uur moeten wachten want het was dicht op de middag, om dan tot de constatatie te komen dat ik niet daar moest zijn maar meteen doorstappen naar de slaaplaats. Bummer, want ik was super moe en had pijn. Ach ja ;).
Mooie slaapplek wel en vriendelijke meneer ook. Hij moest ook lachen met mij, net als Axel (andere pélérin) gisteren. In het frans dan wel: "Een belg die geen bier drinkt, t'is niet waar!" zei hij. En dan in lachen uitbarsten. De fransen toch ;). Niet iedere fransman drinkt toch ook wijn, nah! ;)
Rond 15.30 ben ik blijkbaar in slaap gevallen tot iets voor 18 uur en dan snel nog naar de winkel achter eten. Sebiet wat eten maken, nog wat platliggen en rusten en dan dodokes doen. Morgen zware dag en ze geven veel regen.
