Alex maakte me wakker om 5 uur 30. Ik was nog zo moe maar dan toch opgestaan. De Duitse grootvader was nogal luidruchtig geweest van tijd tot tijd en dan bedoel ik niet snurken. Maar s´nachts rommelen in zijn rugzak enz. Iedereen was daardoor blijkbaar wat slecht gezind want iedereen had dan slecht geslapen want ze waren ook steeds wakker geworden.
Iets gegeten maar dan gezegd aan Alex en Shana dat ik weer mijn bed in kruip. Veel te moe. Uiteindelijk tot 6 uur 30 geslapen en tegen 7 uur 30 vertrokken. Samen ontbeten met de twee Deense dames. Zij waren er als enigsten nog.
En dan vertrokken. Oké, ik ben officieel ziek. Hoofdpijn en mijn hoofd brandde gewoon. Snotneus ook, enorm koud en dan weer heel warm, soms duizelig. Het sluimerde al enkele dagen maar blijkbaar is het in één nacht heel erg komen opzetten. Toch dan maar doorgestapt, het was wel zwaar want door mijn ziek zijn voelde ik me fysiek zwak en dizzy. Ik nam mijn tijd en vorderde traag. Beter tempo wat aanpassen dan flauw te vallen of te struikelen.
Toegekomen in Izco 22 km verder. Ik twijfelde of ik nu zou doorgaan of niet. Uiteindelijk kwamen de Duitse grootvader en kleinzoon en de Oostenrijker er ook toe. Daar dan iets met hun gedronken. Plotseling compleet out of the blue stond ik recht, plantte ik mijn handen op tafel en zei ik "ik ben weg naar Monreal". En hup ik was weg, ze moesten met me lachen ;). Ik wou nog deftig afscheid nemen van Axel, Alex en Shana. Muziekje aangezet, wat gezongen en het ging redelijk goed. De laatste kilometers gingen weer moeizamer, de knieëen deden weer veel pijn en ik voelde me weer enorm zwak worden. Uiteindelijk er toch geraakt. Ze waren bezig met hun siesta maar Shana was wakker en ze zwaaide naar me en was blij me te zien. Nadat Axel klaar was met zijn siesta zei hij dat hij dacht dat ik zou overnachten in Izco maar hij was blij me te zien.
Samen weer wijn gedronken en gegeten. Funny, ik krijg een sms van Annette (zij is nu twee dagen achter mij) met de boodschap "gefeliciteerd met je verjaardag, ik denk dat het twee dagen geleden was. Ik kwam om een bocht en ik zag de keien boodschap liggen in de middle of nowhere!". Dat was echt wel funny :)
Slecht geslapen op een hard bed. Tegen 7 uur vertrokken. Het was meteen een lange zware klim maar de benen zaten goed dus het ging wel redelijk gemakkelijk. Ik had al snel de Hongaar en Axel ingehaald die een half uur voor mij waren vertrokken. Ik was redelijk snel boven zonder echt moe te zijn en wat een zicht! Dat is het mooie er aan. Je weet dat je afziet tijdens het klimmen maar als je boven bent op de berg krijg je een fantastisch cadeau. En wat voor één deze keer zeg! Ik kwam boven en ik zei gewoon luidop voor me uit wel een vijftal keer "wauw" ... "wauw", en in mijn hoofd nog een paar keer. Daar moest ik gewoon gaan zitten om even te genieten. Tot in de verte zag je de vallei omringt door bergen. Zo´n fantastisch zicht zeg! Daarna de afdaling die is altijd zwaarder dan de klim. Mijn zwakke gewrichten voelden het en dan vooral mijn twee knieëen.
En toen was ik helemaal afgedaald in de vallei en maakte ik voor de eerste keer kennis met de enorm harde wind die er quasi dagelijks waait. Ik werd steeds opzij gesmeten waardoor mijn knieëen het nog eens voor zo´n 10 kilometer zwaar te verduren kregen.
Ik werd een beetje wanhopig van de pijn aan mijn knieëen. Het was te veel voor mijn toch al zwakke knieëen. Eerst een 7 tal kilometer stijgen non stop, dan een 6 tal km non stop dalen en dan voor zo´n 10 km non stop harde windstoten waardoor ik steeds opzij werd gesmeten. Mijn arme knieëen zijn daar tot het uiterste moeten gaan.
Laatste pauze genomen onder een eeuwenoude boom en dan iets verder om de bocht kwamen de eerste huizen tevoorschijn van Sangüesa. Gelukkig maar. Mijn knieëen konden niet meer.
In de Albergue waren de twee vriendinnen Alex en Shana er al en Axel ook. Even later kwam er een Oostenrijker aan en nog later de twee Deense dames en een Duitse grootvader met zijn kleinzoon waar ik even mee had gepraat in Canfranc. De Hongaar kwam als laatste toe tegen een uur of 18 uur.
Ik had wijn gekocht en cake voor mijn verjaardag te vieren aangezien er in Ruesta niets was om te kopen. Samen gedronken en gegeten, was best heel fijn :).
Bizar, Mona één van de twee Deense dames zei me dat ik de spilfiguur van de bende ben. Was me nog niet opgevallen maar misschien heeft ze wel gelijk.Ik ben de enigste aan wie iedereen vraagt waar ik de volgende dag heen ga en Shana en Alex hadden ook gevraagd dat ik met hun mee zou opstaan om dan samen te vertrekken naar de volgende stop. Ach, zoiets is niet belangrijk wie nu de spilfiguur van de groep is en wie niet. Zolang je het maar graag doet en gaat waar jij het gevoel hebt dat het goed is om te gaan en iedereen je met respect behandeld. Dan is het allemaal prima :)
Bijna iedereen was al vertrokken toen ik opstond tegen 6 uur! Ik kom in de keuken super sloom en nog half slaapdronken en in één keer zegt Axel "het is je verjaardag vandaag". Ik was nog zo slaapdronken dat ik het zelfs was vergeten lol. Hij en de twee Deense dames hebben dan voor me gezongen! De dag ervoor had ik het er uit geflapt want ik had het liever gewoon rustig laten passeren, mijn verjaardag, maar kom ;).
Ik ging moeilijk vooruit en redelijk traag vooruit vond ik. Ik had dan wel de twee Deense dames ingehaald. Ze staken me weer voorbij toen ik een pauze nam. En opeens kom ik voorbij een bocht, ondertussen aan het denken en turend naar de grond. En ik stond plotseling abrupt stil. Ik kijk eens goed naar de grond en midden op het weggetje hadden de twee Deense dames met kleine steentjes op de grond "happy birthday Leen" gemaakt. Zoooo lief! Het raakte me recht in mijn hart en ik heb er even gezeten en naar gekeken en foto´s van genomen. Er lag ook een grote steen met daarop een steen die op een hartje lijkt en die heb ik dan meegenomen :).
Nadien had ik weer veel energie en geraakte ik goed vooruit. Plotseling zie ik een dorp en denk ik "dat kan Artieda toch nog niet zijn". En jawel, het was Artieda! 18 km gestapt op 4 uur en half tijd! Wauw! Ik ben altijd verbaasd als ik ergens snel ben. Ik ben nu getrained dus ik geraak sneller vooruit dan in het begin. Dus het is altijd wel leuk als je aan een punt veel vroeger komt dan je incalculeert. Ik heb dan iets verder dan Artieda een kleine siesta gehouden van 2 uur op een bankje in de schaduw. Héé, het is mijn verjaardag dus rustig aan hé ;). Nadien ga ik weer verder en ik had niet veel water meer voor de laatste 8 kilometer. Dat betekende dan rantsoeneren maar het was zo warm. De laatste 5 kilometers waren enorm zwaar. Ik had enkel nog een klein beetje water die ik niet wou opdrinken indien ik in erge nood zou zitten. Plotseling kom ik voorbij een bocht en zie ik de ruines van Ruesta. Ik drink dan mijn laatste slok water op en ik kom er toe en ik zei meteen tegen de man die me ontving "agua agua". En hij heeft me dan water gegeven en zelfs druivensuiker en me laten recuperen.
Douchke genomen, de man betaald, iets gedronken in de bar (hé dat verdiende ik wel ;)), dan een siësta van zo´n 3 uur en dan iets gegeten en bijgepraat met Axel en de twee vriendinnen. De twee Deense dames zijn in Artieda gebleven en de Hongaar is nu ook in Ruesta.
Opgestaan om 6 uur, vertrokken tegen 7 uur. Goed ontbeten. Samen met Axel de eerste kilometers gestapt. Wat was het koud! Uiteindelijk word het wel warmer rond 11 uur. Prachtige landschappen zeg! Ik ging goed vooruit. Na een vijftiental kilometer zakte ik weer wat weg. Maar na een 20 kilometer kreeg ik weer een enorme energieboost. En gelukkig maar want de laatste vier kilometer moest ik een berg op dat toch wel een zware klim geweest zou zijn indien ik niet een energieboost had gekregen. In het boek stond ook dat het een zware klim is, maar ik vloog over de berg. Ik klom super snel en ondertussen aan het zingen en soms stoppen met zingen om deftig te kunnen ademhalen ;). Ik kwam vol energie toe in Arrés en de mensen daar die me ontvingen moesten met me lachen. Waarschijnlijk zijn ze gewent dat quasi iedereen er enorm moe toekomt ;).
Wat waren die mensen vriendelijk! Het waren vrijwilligers en we hebben ook stamen gegeten. Met hun, hun zoon, de twee Deense dames, Axel, een Hongaar, twee vriendinnen (de ene uit Frankrijk, de andere van de Caraibiën) en een Spaans meisje. Daarna zijn we samen gaan kijken naar de zonsondergang en daarna naar de kerk waar de man ons de geschiedenis van de kleine kerk vertelde. Een graaf van de 17de eeuw kwam er elke dag bidden!
En wat een zicht zeg in dat dorp. Langs alle kanten zag je de Pyreneeeën. Wonderlijk mooi! Het is ook een klein dorpje, lekker rustig en dan het uitzicht! Prachtig!
Dat dorpje en de mensen die me hebben ontvangen draag ik voor altijd in mijn hart!
Dag 15: Canfranc Pueblo - Jacca 19 km (totaal 306.5 km)
Opgestaan en me klaargemaakt. Om iets na 7 uur vertrokken. Ik voelde het meteen, dit gaat een moeizame dag worden en dat is het ook geworden. Niet veel zin om veel te schrijven. Een rothumeur nu. Gisteren super moe en niet in slaap kunnen vallen. Vandaag bijna omver gereden door een meute kinderen op fietsen, dan ga je opzij staan om ze door te laten en dan flikken ze het nog om je bijna omver te rijden. Een drietal krassen op mijn bovenarm van toen ik ruiters passeerden. Er stapten ook meisjes naast en één ervan ging niet uit de weg waardoor ik half in dikke braamstruiken terechtkwam. Pokkewarm en moeilijk begaanbare wegen met dikke keien. En dan kom ik toe iets voor 14 uur in Jacca en blijkt de refuge pas open te gaan om 16 uur. Ik heb dan maar een dikke twee uur gewacht. Want de stad ingaan met mijn zak en stok wil ik niet. In steden bekijken de meesten je alsof je één of andere weirdo bent en ik heb dat niet graag :).
Het is wel een mooie refuge. Maar toch... Mijn eerste ervaringen met Spanje zijn niet goed. En de vrouw van de refuge hier spreekt ook geen frans of engels. Zijn die hetzelfde dan de meeste fransen? Dat gaat er bij mij echt niet in dat je geen Engels spreekt als je mensen ontvangt van allerhande nationaliteiten. Fin soit, ik begreep haar wel min of meer bizar genoeg en zij mij dus ja.
Straks gaan slapen en ik hoop dat mijn verdere ervaringen in Spanje wat beter zijn. Axel is hier, de tzee Deense dames en nog twee andere meisjes.
Dag 14: Accous - Canfranc Pueblo 21 km (totaal 287.5 km)
In Accous de bus genomen naar Forges d´Abel. Ik had het thuis beloofd omdat in mijn gr boek staat dat ze niet verantwoordelijk zijn indien er iets gebeurd op de route tussenin. Lokale mensen blijven het me ook zeggen dat het beter is om de bus te nemen dus dan doe ik het maar. Dit komt omdat je zo´n 20 km op een nationale weg moet stappen en ze razen je voorbij. Frederique van uit Sarrance zei me ook dat het beter is om de bus te nemen want als er twee trucs passeren je je dan tegen de berg moet drukken. De twee Deense dames zijn dan met mij meegekomen. In Forges d´Abel dan afgestapt en dan 1 km en half teruggestapt om weer op de route te geraken.
Prachtige landschappen weeral! Klim naar de Somport viel heel goed mee. Ik had eigenlijk erger verwacht qua stijgingspercentage. Wel weer gevaarlijke stukken bij. Deze keer geen halve meter plek langs de bergflank, maar misschien 30 cemtimeter. Je zag zelfs de diepte niet omdat ik zo hoog zat en er mist hing. Dat was wel bibberen op zo´n momenten. Op een bepaald moment kom ik op een platform waar ik maar 20 meter voor me uit kon kijken door de mist en in een keer werd het heel breed zonder echt een zichtbaar pad. Maar ik dacht dan: mijn boek zegt voornamelijk rechtdoor dus ik ga maar rechtdoor en ik zat gelukkig goed. Je wilt niet verdwalen in de Pyreneeën ;).
En wat gebeurd er :p. 4 km voor de Somport kom ik Axel toch niet tegen zeker. De arme man was een uur verkeerd gelopen door de slechte signalisatie en de mist. Gelukkig maar anders hadden we elkaar niet tegengekomen ;). Maar ik was blij hem te zien en ik heb samen met hem naar de Somport gestapt waar we dan een foto hebben genomen. Zo´n prachtig zicht vanboven op de Somport, onvoorstelbaar! En op een paar minuten tijd stijgt de mist enorm snel! Prachtige vergezichten!
Dan weer afgedaald naar Canfranc Pueblo (Canfranc ville). Grappig wel. Tijdens de afdaling wandel ik op een pad en in een keer komt er om de bocht een koe en die blijft staan. Ik blijf ook staan en we kijken elkaar even aan. Ik ga opzij staan en nog wilt ze niet vooruit. Ik stap dan enkele meters terug en ik ga dan maar op een hellinkje staan leunend op mijn stok, de koe ietswat negerend en mijn blik ergens anders op gericht. Ze durfde uiteindelijk verder stappen want daar in de bocht was het smal en ik ga niet een koe van dichtbij passeren :p. En dan een hele meute die er achter kwam! Met kalfjes erbij. Was ik blij dat ik opzij was gaan staan en iets verder weg. Er moet maar eens een mama koe zijn die haar kalf wilt beschermen omdat ze zich bedreigd voelt ;).
Ik kom toe in Canfranc e-station en de twee Deense dames staan daar. Ik denk dan: wat hebben jullie uitgespookt, jullie hebben me niet eens gepasseerd! Fin soit, zij gingen daar blijven en ik nog 4.5 km verder stappen.
Kom ik toe in de refuge en spreekt die vrouw geen Engels of Frans. Uiteindelijk duidelijk kunnen maken. Mijn tenen bekeken en mijn kleine teen waar er op de eerste drie dagen elke dag een blijn bij opkwam heeft weer een blijn! Ik kan de compeed niet gebruiken want hij is helemaal opengescheurd. Waarschijnlijk door de natte schoenen en natte sokken van toen ik de Somport overstapte. Veel mist en voor de Somport op de bergflank lange varens waardoor mijn broek ook helemaal doornat was. Na een uurtje komt er een bizarre Spanjaard toe. Steeds tegen zijn eigen aan het praten en mompelen, maar het was een vriendelijke man dus ja :). En dju zeg, blijkt er toch niet net een horde kinderen van 6 tot 10 jaar daar de logeren die het fijn vinden om steeds de trap op en af te rennen, te gillen en te schreeuwen. En ja, je hoort echt alles in die huizen. Die zijn licht gebouwd voor de warmte.Tot middernacht hebben die super veel lawaai gemaakt dus ik kon niet slapen. De Spanjaard ook en volgens mij was hij ook regelmatig aan het vloeken :p. Mijn wekker dan maar verzet van 6 uur naar 6 uur 30.
Geslapen tot 8 uur, het is toch maar een kleine etappe. Ontbeten met Annette, Frederique, de priester, de twee zangers uit Baskenland. Met hun had ik de vorige avond ook s´avonds gegeten. Dan vertrokken. Het ging goed vooruit. Rustige dag ook. Prachtige Pyreneeën, echt waar! Gepraat met een man op een bankje, hij trekt ook rond. Met een sterke levensvisie wel, was wel interessant om te aanhoren. Annette kwam dan ook toe en uiteindelijk zijn we dan met ons twee doorgegaan. Weer prachtige natuur! Echt wauw zeg! Ik heb bijna geen plaats meer op mijn fototoestel :-p.
Toegekomen in Accous. Ik belde dan voor een slaaplaats want niemand was er. Ze zegt om te wachten dus ik blijf wachten. Ik zie een mevrouw en ik check me in samen met Annette. Bleken het twee gittes naast elkaar te zijn! Met dan nog eens de living en keuken van de ene gitte onder de kamers van de andere gitte. Dus ik zat dan samen met Annette eigenlijk in de andere gitte dan de gitte van de vrouw waarmee ik had gebeld. Annette kwam ze dan tegen en die vrouw was precies toch niet zo goed gezind. En dan denk ik, ja mens zet dan een duidelijk bord he. Hoe kunnen wij dat nu rieken. Was echt wel raar!
Met Annette gegeten wqnt was onze laatste avond samen want zij zou nog wat rondstappen in de Pyreneeeën. Ik hoop dat ik Axel nog tegenkom! En de twee Deense dames waren ook in Accous. Axel was al verder vooruit.
