Wat doet een mens met een energieke hond? Zo’n hond die in het bos in alle beken springt, en de takken erin van de verdrinkingsdood redt. Die boomstronken opgraaft, en er verwoed aan sleurt. En die proppen in zijn oren krijgt, indien niet voldaan aan zijn bewegingsbehoefte.
Zal ik hem op een loopband zetten, hoogste tempo en hellingsgraad instellen, knopje induwen, en hupsakee? Fijn ernaast gaan zitten, voetjes omhoog, tijdschrift op schoot, drankje binnen handbereik?
Hem voor een extra (vierde!) wandeling meegeven met de uitlaatservice? En me met een boek op de bank nestelen?
Of schaf ik me een quad aan, en laat hem erachter aan hollen? Ondergetekende onderwijl genietend van het uitzicht, en zwaaiend naar voorbijgangers?

Dat had ik allemaal kunnen doen. Maar nee, het leek me leuker om datgene aan te moedigen wat hij uit zichzelf al doet: de grootste takken in het hele bos zoeken, en er vervolgens mee aan het slepen gaan. Hoe groter de takken, hoe meer zijtakken, hoe meer ik juich en prijs. “Maak je maar lekker moe”, denk ik binnenin.
En moedig hem nog wat extra aan door het ene uiteinde vast te grijpen, en gezellig met hem mee te slepen. Met in mijn hoofd fijne herinneringen aan Caedlih en haar zusje, dol op samen zeulen. En in mijn armen de sensatie van spieren die nu pas ervaren hoe zwaar die takken zijn. Als kers op de taart, voegt Doby er nog een trekspelletje aan toe.
Wanneer ik al lang te moe ben, met spieren slap van de inspanning, worden er nog steeds onvermoeibaar takken voor mijn voeten gegooid. Dit is niet de bedoeling.

Apporteren dan maar. In zo hoog mogelijk gras, om er zo veel mogelijk energie uit te persen. Maar hoe beloon ik hem? Hij houdt niet van knuffelen, en ik niet van koekjes.
Een trekspelletje dan maar. Na 5 apportten, en even zovele trekspelletjes, houd ik het voor bekeken. Met spieren die trillen, en een zwoegende borstkas.
Doby is ook moe, mijn doel is dus toch al half bereikt. Nu nog iets vinden dat alleen hem vermoeid achterlaat.

Vandaag gaan we fietsen. Kan voor mij toch niet vermoeiend zijn?
Aan zijn hoge kangoeroesprongen zie ik dat hij het een schitterend idee vindt. Hij grijpt zijn leiband vast, en besluit me, nog steeds onder het uitvoeren van een serie kangoeroesprongen, voort te trekken. Even duikt de gedachte in me op dat dit wel makkelijk zou zijn: fijn achteruitzitten, en hem al het werk laten doen. Helaas doemen er meteen röntgenfoto’s voor mijn geestesoog op: versleten gewrichten (van hem) en gebroken botten (van mij). “Kalm, Doby”, temper ik zijn enthousiasme. Het werkt. Even.
Dan gaat hij steeds sneller lopen, en zet, mij vooruit trekkend, een galopje in. Weer duikt dezelfde verleidelijke gedachte op. Meteen gevolgd door dezelfde doemscenario’s. “Kalm, Doby”.
We komen bij een smal pad tussen akkers en weiden. Goed opgewarmd, en een zachte ondergrond: hij mag los. Een drafje, een snufje, een sprintje: het is allemaal toegestaan. Zachte ondergrond. Drassig ook. En modderig. Ik moet opletten dat ik niet uitglijd. En moet trappen en trappen om vooruit te raken. Wat is dit drassig! Ik duw en duw, en puf en zucht. Het lijkt wel alsof er iemand achteraan mijn fiets trekt, zo zwaar is het.
Dan gooi ik een blik achterom. En zie een hond die vol plezier en uit alle macht aan mijn fietstas sleurt.
Wederom ben ik de enige die zich thuis laat neerploffen in de zetel. Diegene die moe had moeten zijn, duikt linea recta in zijn speelgoed.

Toch blijven we zeulen met halve bomen, zullen we touwtrekken en fietsen. Want al is een vermoeide baas dan niet de bedoeling, we maken veel plezier.
Ondertussen zoek ik verder naar een leuke én weinig vermoeiende manier om mijn hond zijn gewenste portie beweging te geven. Al is het goed mogelijk dat een betere conditie van de baas (ik dus) de enige oplossing zal zijn.

De strijd is nog onbeslist. Geen idee wie zal winnen.
Het strijdtoneel? Een park in de buurt. Het uur? Onmenselijk vroeg (volgens mij), schandalig laat (volgens hem). Het onderwerp? Vreemd genoeg iets waar we het op elk ander moment van de dag gloeiend over eens zijn.

Het begint nochtans allemaal heel onschuldig. Of zo lijkt het toch. Strijder 1 (Doby) kijkt strijder 2 (ik) vragend aan.
Ik beantwoord zijn blik. Chagrijnig. Is het dan echt zo moeilijk om me een beetje rust te gunnen? Een beetje rust: om de watten in mijn hoofd te laten oplossen. Om olie tussen mijn roestige radertjes te krijgen. Om mijn koude, traag stromende bloed te laten opwarmen.
Ik heb een ochtendhumeur. Aanspreken is niet aan te raden, storen ten zeerste te vermijden.

Strijder 1 is echter een ochtendhond. Zo eentje die klaarwakker rechtveert bij het horen van de wekker. Die nauwelijks kan wachten tot we uit wandelen gaan. En die in tussentijd dan maar het badkamertapijtje aanvalt.
En strijder 1 wil spelen. Nu

“Baasje heeft geen speelgoed bij”, zeg ik, overtuigd van een makkelijke overwinning.
En zie met lede ogen aan hoe hij dit interpreteert als: "Zoek bal". En alle hagen enthousiast afspeurt. Hagen die stuk voor stuk tennissers van al te kijklustig publiek moeten vrijwaren. Hagen die gretig elk balletje inslikken dat er per ongeluk op landt. En hagen van waaruit nu een triomfantelijke ochtendhond opduikt. Met bal.

“Je gewrichten zijn nog niet opgewarmd”, verdedig ik me.
En kijk zuchtend toe hoe hij die gewrichten dan maar opwarmt met een verwoede jacht op stokken. Niet zomaar stokken: alleen de grootste exemplaren, met de meeste zijtakken. Hij kan ze nauwelijks opheffen. Meesleuren lukt, vanwege al die zijtakken die voor en tussen zijn poten raken, ook niet goed. Struikelend en zwoegend, het hele pad versperrend, komt hij op me af.
Ik kan een glimlach niet langer onderdrukken. “Wat een mooie stok!’, prijs ik hem. Meneertje interpreteert het als een teken van de nakende overwinning, en sleurt elke stok hoopvol een 200-tal meter mee.
En laat die dan liggen voor de volgende dag.

En zo heeft op een goede dag de eerste stok het volledige rondje afgelegd. En is terechtgekomen op een veldje met de ideale grootte voor spelletjes. Aan het einde van de wandeling. Wanneer bij mij de ergste sufheid verdwenen is. “Spelletje?”, vraagt hij. “Spelletje.”, antwoord ik. Zijn ogen schitteren, en ik gier het uit. Wakkerder dan anders kom ik thuis.

Niettemin brengt de volgende dag een nieuwe veldslag. Die ik opnieuw verlies, aan het eind van de wandeling, waar onze stok geduldig ligt te wachten.

Een paar dagen later geef ik me definitief over. En verstop onze stok in een boom bij het veldje. Zodat niemand anders ze meeneemt, en we elke ochtend verzekerd zijn van een spelletje. Want al vertrek ik nog steeds elke dag in de overtuiging vandaag niet te spelen, ik weet ondertussen dat mijn mening veranderd zal zijn eens we aan het eind van onze wandeling zijn. En dat ik het dan zelfs jammer vind, als er geen stok op ons ligt te wachten.

Vandaag spring ik gezwinder dan ooit uit bed. Het eeuwige “ik blijf nog een paar minuutjes liggen” vervangen door een: “Joepi, straks gaan we spelen!” Ik kleed me aan, en voor ik de deur uitga, gooi ik een tas over mijn schouder. Een tas vol speeltjes.
Ze zullen pas aan het eind van de wandeling tevoorschijn komen, dat nog wel.
Maar op dat punt zal er weinig meer te merken zijn van een ochtendhumeur. Daarna al helemaal niet. Een strijdende, volhardende ochtendhond blijkt het beste antigif.

 Wanneer Doby wat later naar de enig overgebleven poel crosst, kijk ik inderdaad met opzet de andere kant uit. Tot gepiep weerklinkt.
Met een ruk draai ik mijn hoofd Doby’s richting uit. Daar zit hij. In de modder. Tot aan zijn nek. Aan het water is hij niet eens geraakt. Hij verroert geen vin, en precies dat doet bij mij alle alarmbellen afgaan.
Ik snel de wal af. Zet voorzichtig een voet in het slijk. Kijk verbijsterd toe hoe die prompt wegzakt tot aan mijn knie. In de meest vreemde brij. Met de consistentie van dikke havermoutpap, en rondom mijn voet in een tapsvormige krater uitéénwijkend. Een bodem is niet te voelen. Best geen gewicht op die voet zetten.
Ik trek mijn been terug, probeer het een halve meter verder. Ook hier zakt mijn voet weg in een uitéénwijkende, bodemloze smurrie. Nog een halve meter verder hetzelfde. Aan de andere kant idem. Hoe kan dit nou? Het ene moment is er vaste bodem, het andere pap. Alsof er een onzichtbare grens is. Alsof er een verborgen ravijn is. Zou dit… drijfzand zijn? Maar dit hoort hier helemaal niet!
Doby, tot nu toe geduldig wachtend, ziet zijn redder-in-nood wezenloos voor zich uit staren, en onderneemt nogmaals een poging om eruit te springen. Zijn schoft gaat nauwelijks een centimeter de hoogte in. Valt dan terug in de zuigende pap. Afwachtend kijkt hij me aan. Vol vertrouwen. Maar ik heb geen idee hoe dit op te lossen.
Radeloos kijk ik om me heen, een dikke knoestige tak trekt mijn blik.   Dwars over de modder gaat het ding. Met een schietgebedje zet ik er een voet op (de andere blijft veiligheidshalve op vaste bodem). Voorzichtig verplaats ik mijn gewicht. De knoest zakt. Ietsje maar. Oef!
Ik rek me zo ver mogelijk uit. Krijg Doby’s halsband te pakken. Sleur en sleur. Maar mijn hond zit rots- en rotsvast. Alleen zijn halsband beweegt, en schiet over zijn oren.
Zijn nekvel dan maar. Ik trek en trek. Een rol huid vult mijn handen. Tussen mijn vingers raken twee flappen elkaar. Steeds meer vel komt mee, alsof ik een pull over zijn hoofd trek. De knoest zakt dieper en dieper. De brij als een gapende mond errond. Maar nog steeds zit Doby muur- en muurvast.
Dan komt er een millimetertje beweging in mijn hond. Een tweede, en een derde. De millimetertjes volgen elkaar steeds sneller op, en mijn hond schiet los. OEF!

 Meteen schudt Doby alle narigheid van zich af, sjeest vrolijk de wal op, geeft daarboven (te horen aan het gegil) olijke schouder- en neusduwtjes aan moeder en grootmoeder, galoppeert vreugderondjes, gooit takjes in de lucht, en graaft boomwortels uit. Ik sta nog beneden. Staar verbouwereerd naar de veelvoud aan dikke, zwarte spikkels op mijn armen, T-shirt, en broek. Met benen die wiebelig zijn van de spanning, en handen die beven van de schrik.
Mareintje en mama (in koor): “Zie je wel dat je hem er niet in had mogen laten!” Dat zij dit onmogelijk hadden kunnen voorspellen, is blijkbaar volkomen irrelevant.
Al zal ik voortaan wel luisteren. Hier toch.

Ik ben fan van Britse Supernanny Jo Frost. Al wat ze zegt, slorp ik op. Over veel spelen met de kinderen en samen tijd doorbrengen. Over consequent zijn in wat mag, en consequenties bij wat niet mag. Over het gebruik van time-outs en berispingen.

Nochtans heb ik geen kind. Wel een pup.

Een pup die een beetje afgeremd moet worden in zijn dierenliefde.

Die moet leren dat je niet elke koe mag begroeten. Ook niet elk paard. Of elk schaap. Al helemaal geen everzwijn.

Die moet leren dat een wegrennend konijn of fazant niet uitnodigt tot een spelletje tikkertje.

Dat een kat die blijft zitten waar ze zit, niet smeekt om goedschiks (speelbuiging) of kwaadschiks (neusduw) tot een spelletje aangezet te worden. Dat haar mep niet speels bedoeld is.

Dat een kip reageert op je speelbuiging omdat ze schrikt, niet omdat ze door het dolle heen is.

Dus wordt er veel geoefend, met bezoekjes aan eendenvijver, kippenren, schapenweide, paardenstallen.

Beloond wordt er ook veel. Time-outs uitgedeeld ook. Compleet met strenge reprimande vooraf, en dikke knuffel achteraf.

Het loont. Uiteindelijk.

Op bezoek bij een kipminnende kennis, heb ik er aldus vertrouwen in. Dierenliefhebber mag los in de tuin. Een tuin met scharrelende kippen. Vredig scharrelende kippen.

Kennis (met gefronsde wenkbrauwen en bezorgde trek rond de mond): “Doby zal toch niet achter mijn kippen aangaan, hé?”

Ik (ontspannen): “Nee, hoor. Ik heb er speciaal op gewerkt.”

Op dat moment geeft een witte hen een fikse haal met haar ene poot, volkomen opgaand in haar wormenspeurtocht. Zandklonters vliegen achteruit, dode bladeren ritselen. Doby’s hoofd schiet omhoog, hij staart naar dat waggelende wezen, en vliegt uit de startblokken. Recht op het bolletje pluimen af.

“Godverdomme! Miljaar de dju!”, vloekt de kipeigenaar. Hij stormt mijn hond achterna. Bevroren sta ik aan de zijlijn.  Voor dovenmansoren “Doby! Doby!” gillend.

Kip stuift ervandoor. Maalt met haar korte pootjes. Maakt snelle zigzagbewegingen. Kakelt verontwaardigd. Een pup met verheugd opengesperde ogen op haar hielen. Zijn mondhoeken in een glimlach. Zijn neus boven haar kont. Vlot mee zigzaggend. De kipeigenaar achter hen. Vloekend als een dokwerker. Slippend in de scherpe bochten. Hopeloos te traag. De andere kippen luid tokkend alle kanten opvluchtend. Ik kijk naar het schouwspel. Mijn handen voor mijn mond. Hopend dat Kip dit overleeft. Biddend dat Kip dit overleeft. Wat als Doby’s wolfse instincten wakker worden?

Plots zie ik Doby’s snoet van uitdrukking veranderen. Ik houd mijn adem in. Hij hapt. Sluit zijn mond om staart van Kip. Remt abrupt, zijn kont achteruit, zijn poten vooruit. Kip remt ook. Noodgedwongen. Kipeigenaar ziet zijn kans. Stort zich op het duo. Opent zijn armen in zijn duik. Grist Kip uit puppenmond. De spanning vloeit uit mijn lijf.

Ik maak me al helemaal klaar voor een uitbrander van jewelste. Hierbij niet in het minst geholpen door mijn rode wangen.

Dan zie ik de rakker. Ontspannen scheefgezakt op zijn billen, zijn neus fier in de lucht, zijn ogen stralend. In zijn mond een pluk witte veren. Ach, zie hem nou. En: Wat past dat goed bij zijn zwarte vacht. Aan de leiband gaat de knaap, consequent zijn lukt nog net.

Nu de reprimande. “Ja, maar Doby, dat mag jij helemaal niet doen, hé”, zeg ik. Met zachte stem. Mijn lach nauwelijks bedwingend.  

Kennis (ook lachend): “Wat heeft Doby een prachtige kop. Ik zou hem graag hebben als jachthond. Om te apporteren, wel te verstaan.” Zich tegen de bengel richtend: “Ik zou wel heel wat strenger zijn, hoor”.

Dan besef ik dat ik de pup aan het strelen ben.

Opvoeden, soms is het een beetje moeilijk. Zo niet onmogelijk.

Ik heb de hele nacht gewoeld, me van de ene zijde op de andere gegooid. Lang voor mijn wekker afloopt, sta ik op. Bij het ontbijt krijg ik nauwelijks een hap naar binnen. Ik probeer me bezig te houden, maar kan nergens mijn gedachten op richten. Om de haverklap controleer ik mijn horloge, maar de seconden, minuten en uren laten zich niet opjagen.

Eindelijk wordt het middag. Ik sjor me in mijn jas en spring in de auto. Een lange rit staat ons (ik en mijn ouders) voor de boeg. Zal ze een vruchtbaar einde kennen? Zal ik met een pup huiswaarts keren?

Pas gisterenavond werd deze rit gepland.

Want nadat ik tevergeefs maandenlang  bij Christine, de fokster van Caedlih, op een wachtlijst gestaan heb (teefje ondanks duidelijke zwangerschapssymptomen niet drachtig) en nog maanden moet wachten voor een volgend nest, belt ze me op. Haar collega heeft onverwacht nog twee pups beschikbaar en de vader is dezelfde reu die Christine’s teefje gedekt had. Een reu waarvan ik graag een pup wil (omdat hij goede scores heeft op een officiële Duitse karaktertest, en hoge scores op aanhankelijkheid en speelsheid, twee dingen die ik zo waardeer in een hond).

Bovendien zijn de pups negen weken oud (baasjes lieten het op het allerlaatste moment afweten), dus als ik met eentje ervan een klik heb, komt er meteen een einde aan mijn onverdraaglijke hondloosheid.

Ik treuzel geen moment, bel meteen die fokster en maak een afspraak voor de dag nadien.

En nu is het dus de dag nadien, en komen we aan bij een klein, laag huisje. De voortuin een klein ommuurd koertje, bezaaid met hondenspeelgoed en een op zijn kant liggende blauwe, plastic ton zonder bodem. We gaan het hek binnen en kloppen aan. De voordeur opent en een golf kwispelende, kontschuddende labradors stroomt naar buiten, elkaar verdringend om als eerste de gasten te begroeten. Ik kijk in hun zachte ogen, streel hun ruwe vachten, kriebel achter hun oren.

De fokster, achter haar honden opduikend, verwelkomt ons al even hartelijk en nodigt ons binnen. We stappen een kleine, gezellig ingerichte huiskamer in, een eettafel aan onze linkerkant en een zithoek aan de rechter. Een grote puppyren domineert de ruimte.

Erin liggen drie zwarte hummeltjes, diep in slaap. De twee reutjes die nog beschikbaar zijn en een teefje dat later opgehaald wordt.

In afwachting van hun ontwaken, worden we uitgenodigd plaats te nemen rond de harde, houten eettafel. Op harde, houten stoelen. Geamuseerd kijk ik naar de volwassen honden (vijf in totaal), als een troep luierende leeuwen uitgespreid over de zachte, stoffen zetels.

Dan komt er beweging in de minilabradortjes, ze gapen en rekken zich uit. Snel opent de fokster het deurtje van hun ren en loodst ze naar het koertje, alwaar ze meteen een grote plas doen.

Daarna beginnen er twee een vechtspelletje, de derde gluurt tussen de spijlen van het hek naar een voorbijrijdende auto. Ik ga tussen hen in op de grond zitten, en vol overgave werpen ze zich op hun nieuwste speeltje: eentje hapt naar mijn paardenstaart (het teefje), een tweede drapeert zich over mijn billen (mijn jeans op tandbestendigheid testend), de derde stort zich op mijn schoenveters. 

Met een zacht voorjaarszonnetje dat ons verwarmt, en het gekeuvel van mijn ouders en de fokster op de achtergrond, test ik de pups op de voor mij twee belangrijkste dingen: speelsheid en knuffeligheid.

Speels zijn ze beide, zo speels dat ze geen moment ophouden. We touwtrekken, doen speelgevechtjes en gebruiken mijn vingers als jachtobject.

Knuffeligheid is een ander paar mouwen. Ik mag de woelwatertjes ongelimiteerd over hun wollige vachtjes wrijven terwijl ze zich om beurten over mijn benen draperen, maar ze blijven happen naar mijn vingers en kauwen op mijn broek. Geen in mijn armen kruipende pup, geen oogjes die zich genietend dichtknijpen, geen kopje dat zich onder mijn handen wurmt om nu eens dit oortje, dan die kin of nog eens dat andere oortje te masseren.

Welke pup moet ik nu kiezen? En wil ik wel één van deze twee?

Na een tijdje worden de dondersteentjes moe, en we nemen ze mee naar binnen. Ik neem het ene reutje op schoot, mijn moeder het andere. Hun warme, zachte zitje bevalt hen prima, maar het geknuffel kan hun aandacht niet vangen. Wel vallen ze de tafel aan en het kleed erop. We ruilen van pup, maar nog steeds kan ik niet beslissen.

Ik overleg met de fokster, vertel wat ik zoek in een hond en zij raadt me Petit Louis aan (zo genoemd omdat hij de favoriet van haar man Louis is en hem overal achternaloopt). Omdat hij de aanhankelijkste is en een bij ons passend energieniveau heeft.

Ik blijf twijfelen, voel geen klik.

Dan zie ik hoe diezelfde Petit Louis in mijn moeders armen indommelt, nu zijn energie eruit is en zijn ontdekkingslust tevreden gesteld, wel het geknuffel appreciërend; zijn oogjes genietend sluitend, zijn nekje rekkend om het juiste plekje aan te bieden, eindelijk stil liggend.

Zeker van mijn keuze ben ik allesbehalve, maar ik spring in het diepe. Petit Louis wordt omgedoopt tot Doby en gaat met ons mee.

Een nieuw “hondenleven” begint.