het zonnetje is toch van de partij ik voel mij vandaag gelijk niet zo lekker dat zullen de naweeen zijn van al die drukte voor mijn blogmaatjes wilde ik toch nog een mooie plaatje zetten, ik ga het pc-tje sluiten en een mooi siesta-ken doen. labores
6 uur het is nog donker, gauw nog eens omgedraaid en terwijl ik langzaam wakker word, hoor ik hoe het jachtig leven de dag heeft ingepalmd. ik moet opstaan, vandaag komt Mel. terwijl het hier nog muisstil is, en je alleen het gepruttel van de koffiezet hoord, denk ik aan het allereerste begin van onze vriendschap. het weer zit niet mee, veel wind en regen, en onze plannen om een frisse duik te nemen vallen letterlijk in het water.maar niet getreurd dan blijven we toch lekker binnen. de trein had 30 min vertraging, dan vlug naar huis, koffie gemaakt en veel patati patata. we hebben veel leuke herrinneringen opgehaald goed gegeten er werd ook wat afgelachen, maar ook een traantje gelaten, zonder iets te zeggen voelde we wat we dachten.de achternoen hebben we gebruikt om op pc te zitten, Mel kent er veel van en ze heeft mij dan ook flink afgejakkerd, de slavendrijver. "ik ga hier niet weg voor je het kund." ik heb echt veel bijgeleerd, en mijn naam kan ik nu al flink in de plaatjes zetten, mijn blogmaatjes zullen het geweten hebben. de middag vloog zo om, en voor we het besefte was het al 18.00 uur.allebei voelde we dat het afscheid naderde.Mel is nu op weg naar huis, maar vandaag was het vriendinnendag, en mijn ventje voelde dat ook en heeft zich diskreet terug getrokken zodat we met ons tweetjes waren. "lief van het ventje he!!" Mel dank je voor jou vriendschap en voor alles wat je voor mij hebt gedaan. wie zei er ook weer; "internet vriendschap bestaat niet !" moe en voldaan ga ik nu naar mijn bedje, en je zuld mij niet moeten wiegen labores
de klok tik... de avond heeft zijn intrede gedaan.. de vogels schuimen de tuin af op zoek naar restjes van de kinderen. en de klok tikt we bereikten zoveel wegens. maar we vinden de weg niet naar onze buren en de klok tikt we leven in een tijd van meer vrijheid maar met veel minder vreugde. en de klok tikt iedere dag ieder uur ieder minuut moet je koesteren het leven is een schakel van vreugde momenten en de klok tikt voor de zorgen van morgen zal morgen wel zorgen wees blij met het leven het duurt maar even. en de klok tikt
gisteren werd ik wakker, en het eerste wat ik hoorde was de telefoon, ik dacht: "daar gaat onze rust." en ja hoor, dochterlief kondigde aan,: "mama deze middag komen we he!" als klap op de vuurpijl, andere dochter kwam ook,met verloofde van kleindochter. dus tien man exstra,moet kunnen he! de hemel was staalblauw, wel wat wind, het was alsof de wolken zegde: "geniet ervan." halftwaalf iedereen ariveerde, en wat een verrassing schoonzoon had alles mee om te koken. het werd een ganse middag tapas eten. terwijl de kids in het zwembad aan het spelen waren, moest ik mij op bevel van de kinderen niets aantrekken.van het kokkerellen. ik luisterde naar het gebabbel van de zussen tegen elkaar, maar de schoonzoons lieten zich niet onbetuigd. als ik iedereen zo in de weer zag dacht ik : "het leven is zo mooi, wat je krijgt moogt je niet door de vingers laten glippen."
terwijl hier alles zo'n een beetje aan kant ligt, geniet ik van de stilte in huis. de zon priemt door de regenbuien door, voor mij voelt de regen goed , de windt, als je goed luisterd verteld je zoveel verhalen. en ik ben hier aan het tokkelen, de week was zeer druk en hecktich. ik voel het toch, dat ik geen twintig meer ben. de voordurende aandacht die je de kleintjes moet schenken is wel vermoeiend. terwijl ik door het raam kijk, en de zware wolken zie voorbij drijven,denk ik bij mijzelf "de zomer loopt op zijn einde." hier word het weer donker, en de maan maakt zich klaar voor de nacht.
ooit was ik stom en naief, nooit zal ik die les nog vergeten. of ga ik in dezelfde kuil trappen ! het leven zit vol met spijt en verdriet. een vriendschap, die geen vriendschap was. ik leefde in een roes, ik had een goede vriendin. ik zocht een maatje,en legde mijn ziel bloot. waarom moest mij dat overkomen ! en waaraan had ik dat verdiend ! vriendschap is bij mij voor het leven. maar er bleef alleen maar bitterheid over. wie zei ook weer: "vrienden doen elkaar geen pijn." en is vriendschap geen risico ! ergens in mijn gedachten,staat er een vriend klaar. waardoor ik weer hoop in de mensheid heb.
pijn heeft in ons leven een diepgaande betekenis pijn kan ons gehele doen en laten domineren, ons gehele bewustzijn in beslag nemen. letters en zinnen vormen mijn vingers over het toetsenbord,steeds meer zinnen vorm ik, over vriendschap,liefde,over verdriet en pijn. voor de een kan het troostend zijn, en de ander krijgt door het lezen soms verdriet, of juist weer moed.iemand die je troost met je pijn. een echte vriend kun je niet zoeken, dat maatje in gevoel en geest, die tussen de lijntjes leest: " vandaag wil ik huilen." dat maatje zal altijd naast je staan. waarom moet het leven altijd zo'n pijn doen? met pijn leer je leven, en "waarom", omdat je nog zoveel uit het leven wil halen. deze gedachten wil ik speciaal opdragen aan een heel lieve blogvriendin, en haar omarmen, zodat ze geen pijn meer heeft, en omdat ik nog lang mag genieten van haar prachtig blog.
vandaag geen tijd om te dagdromen,daarbij het is veel te zwoel. maar ik blijf eventjes met mijn gedachten staan aan al die vriend(inen) die ik op internet heb leren kennen, sommige zijn al persoonlijke vrienden geworden,en het doet mij soms pijn dat ik ze niet alle dagen kan begroeten,de kinderen eisen nu de volle aandacht. langs hier wil ik al de blogmaatjes die mij helpen een stevige knuffel geven in mijn hart is er een deurtje daar zitten jullie in, en het sleuteltje heb ik weggestopt.
toen ik op de radio het liedje van Wim Sonneveld "ons dorp" hoorde moest ik denken aan het oude huis, waar we 30 jaar hebben gewoond,waar we veel vreugde maar ook leed hebben gekend, waar al de kinderen zijn groot geworden, en een voor een het nest hebben verlaten,een huis met een ziel. toen ik voor het laatst de deur achter mij dichttrok, was dat een blz..die ik omdraaide. ik vergeet nooit meer de laatste dag in dat huis, waar ik kamer per kamer inging, om voorgoed afscheid te nemen, allebei wisten we dat we een nieuwe richting uitgingen. eventjes getwijfeld of we er wel goed aan deden. maar de pijn verdween, en nu zijn we hier op ons plekje heel gelukkig. "ons dorp" schald nog altijd door de luidsprekers. Labores
vandaag word het haar van mijn kleindochter geknipt, terwijl ik hier aan tafel zit, en aan het luisteren ben naar mijn kapster, zie ik haar lokken vallen op het ritme van knip-knip-knip bij ieder lok die op de grond valt, gaat er een stukje van haar kindertijd verloren. knip-knip ze is twaalf jaar en al een dametje in spe. knip-knip waar is de tijd toen ze pasgeboren in mijn armen lag, en met grote ogen mij aankijkte. knip-knip waar is de tijd toen ze haar eerste stapjes zette, toen ze voor het eerst naar de kleuterschool ging vol vertrouwen de toekomst tegemoet. knip-knip toen ze met ons meereisde naar spanje, toen ze haar eerste verdrietjes had, toen ik bij haar aan bed zat en een verhaaldje vertelde... knip-knip toen ze als ze wat ouder werd terug naar haar mama ging toen ik ziek van verdriet werd iedere keer dat we haar terug moesten doen. knip-knip maar wat is ze een prachtige meid geworden, als ik haar nu bekijk dan denk ik, "het is het allemaal waard geweest." knip-knip ons meisje word groot.
terwijl de laatste zomergeluiden in de verte wegebben een zacht briesje opsteekt, zit ik hier buiten met een fris glaasje wijn en een bordje kaas te genieten. het was een drukke week, en de warmte die ik weer moest gewoon worden, het geloop en gekros gans de dag, om alles in goede banen te leiden, soms dacht ik: "ik loop mijn eigen voorbij." tja we zijn geen twintig meer, en dat zullen we geweten hebben,terwijl ik mijn week de revue laat passeren,en hier in mijn tuin alles zo eens bekijk, en zie hoe de vogeltjes de laatste kruimeltjes opeten, wel voor mij is dit het aards paradijs. ik hoef geen exsotiche oorden, ik ben hier in mijn eigen tuin volmaakt gelukkig.mijn man is erbij komen zitten, en samen genieten we van de zwoele avond. zo dagboek, ik ga je sluiten en in het schuifje stoppen en ga rustig van onze avond genieten. labores
"....Wat zie je, zuster? Wat zie je? "...Wat zie je,zuster?Wie zie je?
Vandaag wil ik het eens over dementie hebben,over zoveel honderden mensen, die we in een "kastje" steken. En als we tijd hebben tijd-tijd-tijd gaan we wel eens op bezoek.Ik weet het, de verpleging en verzorging doen hun best, maar tijd ontbreekt om er echt mee bezig te zijn, en vele worden daarom niet begrepen. Vandaag vond ik bij een goede vriendin, een stukje wat hierover gaat, ik vond het zo mooie verwoord, dat ik het nu eens wil neerpennen
Zie jij een kribbige vrouw, niet meer bij de tijd. Een beetje onzeker, met starende ogen. Een oude vrouw, die met haar eten knoeit en die geen antwoord geeft, als je met een hard stemmetje tegen haar zegt 'Ik wou dat je het nou maar eens probeerde! Zie je een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van de dingen die jij doet. Die steeds weer iets kwijt is, een kous of schoen. Die zonder tegenstribbelen laat doen wat jij wilt.Die met wassen en eten de lange dagen laat vullen. Denk je dat? Zie je dat? Doe dan je ogen eens open, zuster, want je kijkt niet eens naar me. Ik zal je zeggen wie ik ben,als ik hier zo zit.Als ik plas op jou bevel, en eet, wanneer jij het wilt.
Een jong meisje van tien ben ik, met een vader en een moeder, met broers en zusters, in een gezin vol liefde en geborgenheid, mensen rondom me die van elkaar houden.
Een bruid van twintig ben ik en mij hart springt op als ik denk aan de belofte die ik deed. Vijventwintig ben ik, en ik heb zelf kinderen die me nodig hebben om een veilig, gelukkig huis te bouwen.
Een vrouw van dertig ben ik en de kleintjes worden snel groot, verbonden door banden die zullen blijven.
Een vrouw van veertig ben ik, mijn kinderen zijn volwassen geworden en uitgevlogen. Maar mijn man is bij me om te zorgen dat ik niet treur.
Een oma van vijftig ben ik, en weer krijg ik veel liefde en aandacht van de kinderen die spelen op mijn schoot.
Dan komen er donkere dagen, mijn man is dood. Ik kijk naar de toekomst en ik huiver van angst.Want mijn kinderen hebben nu zelf een gezin. Ik denk aan de jaren van liefde die ik kende, nu ben ik "ineens" een oude vrouw. De tijd is wreed. Het is een grap van de tijd,ouderen als dwazen te laten uitzien. En er zit nu een steen op de plaats waar ik ooit een hart had. Maar...binnen in dat oude karkas woont nog dat jonge meisje. Wonen nog al die personen die ik eens was.Soms klopt mijn oude hart wat sneller. Ik herinner me de vreugde en de pijn. Ik heb weer lief. Ik leef mijn leven opnieuw. Ik denk aan de jaren die voorbij zijn, te snel vervlogen, en ik accepteer de harde waarheid dat niets kan duren.
Dus doe je ogen open zuster, en kijk alsjeblieft eens naar mij. Kijk net naar die kribbige oude vrouw. Kijk eens goed zuster, kijk eens naar ...mij"
morgen ga ik op bezoek , en zal ik haar zien als die jonge vrouw Labores
het leven is een reis en je weet niet waarheen. soms ga je met iemand soms reis je alleen. maar hoe het ook gaat en waar je ook blijft, vergeet nooit de vriendin die dit voor je schrijft.
.jpg)
.jpg)
.gif)
poeziegedichtje Labores.
