Gisteren, maandag, zijn we na een kussengevecht, wat later dan gepland vertrokken uit ons hotel in 3 Rivers. De kids wilden eens uitslapen en het beloofde sowieso een drukke dag te worden, dus lieten we het bezoekje aan Fresno maar vallen.
3 Rivers ligt op 6 mijl van het Sequoia NP, dus waren we in een mum van tijd aan de ingang. Dan begonnen we aan een steile bergpas naar boven. Plots zagen we hoe een ranger met sirene in volle vaart ons voorbijstak en even verder zagen we een rookpluim. Niet zo verwonderlijk want het brandgevaar stond op extreme dachten we. Op zon 1500 m en zon 500 m van de top, werden we echter tegengehouden en moesten we rechtsomkeert maken. Er stond een oververhitte wagen in brand en niemand mocht door. De blus- en sleepwerken zouden minstens 2 uur in beslag nemen... Pech, want we waren op 2 km van de General Sherman Tree de grootste boom ter wereld, en we moesten eigenlijk door het park op weg naar Yosemite.
Bon, niets aan te doen, dus maar de berg terug af en 2 uur na ons vertrek stonden we weer aan ons hotel, zonder 1 sequoia te hebben gezien (en ze zijn nochtans groot genoeg). Papa had gelukkig een alternatief. Een grote omweg, dat wel, maar we konden naar de andere ingang van het park rijden. Vlakbij die ingang staat namelijk de General Lee Tree en een paar andere kleppers. Terug omhoog ging het en tegen 1 uur waren we er. De omweg was de moeite! De bomen staan altijd een beetje verscholen in een grove maar er was een prachtig pad naar toe gelegd. Na de nodige fotos en een leuke wandeling zijn we dan verder gereden.
In Fresno hebben als echte Amerikanen een drive in geprobeerd en met de burgers in de mond stoomden we verder naar Yosemite. Eerst hebben we daar geprobeerd om een bergrivier over te steken op de losse keien. Geen commentaar, maar het vervolg laat zich raden. Met een droge rok en natte schoenen verder het park in en genoten van het prachtige uitzicht op de Yosemite Valley. Op een na stonden de beroemde watervallen wel droog, maar dat kon de pret niet drukken. Opnieuw een leuke klauterwandeling gemaakt en dan op weg naar Mariposa.
Na een oké-maaltijd met ijskoffie-smoothie zijn we om 10 uur ons bedje in geduikeld waar de 2 Ryelandt-leeuwinnen nu nog in liggen te slapen. Straks ontbijten en dan verder naar de Golden Gate city. De bloemen voor in ons haar (enfin, dat van de kids) moeten wel nog geplukt worden....
En we hebben weer internet! De laatste dagen waren we dus incommunicado - geen internet en geen gsm-verbinding. De verslagjes lees je hieronder. Vanmorgen (zondag) vroeg uit de dodelijk hete vallei vertrokken (bij een aangename 40 graden om half zeven 's ochtends) en op weg naar het Sequoia NP op zo'n 7 uur rijden.
Na anderhalf uur rijden was er wel een klein probleemmomentje. De GPS, die de laatste tijd eigenzinniger met de dag wordt, wou ons een bergpas van 64 mijl (meer dan 100 km) laten nemen die ter plaatse germarkeerd stond als rough road. Alternatief was 100 km terugrijden en nog eens 50 km extra omrijden. Gelukkig kwam er net een ranger aan die ons geruststelde. Het 'roughe' gedeelte was maar 10 mijl en goed te doen met een 4x4. Zonder verder noemenswaardige problemen zijn we dan tegen 11 uur aangekomen in Lake Isabella (na een hilarisch ontbijt bij de MacDonalds) en hebben we inkopen voor de lunch gedaan. We zijn dan tot een uur of 5 aan het meer gebleven (een paradijs voor de 2 waterratten) om dan verder te rijden naar 3 rivers - vlakbij het park met de reuzebomen.
De GPS deed nog eens lastig en liet ons weer een idioot moeilijke bergpas nemen. Deze keer 'slechts' 30 mijl maar wel stijgen tot boven 2000 m hoogte op een baantje waar Schumacher zelfs zijn gas niet zou durven induwen. Anso werd prompt misselijk op de achterbank en haar altruïstische zus bood aan om haar vooraan te laten zitten. Zoveel zusterliefde moest beloond worden met een lekker etentje bij de lokale Don Spaghetti - superlekker! - waar de 2 lachtaarten weer de show stalen met hun goed humeur. Tegen 8 uur waren we op de kamer waar we direct in bed zijn gekropen (na het checken van email - zo moe waren we ook niet)
Gisterochtend, zaterdag dus, hebben we uitgeslapen tot 9 uur (al zijn er 2 mensen niet akkoord met deze definitie van uitslapen) en dan gaan ontbijten. Na het ontbijt is papa het hoogstnodige gaan wassen en dan zijn we het park (Death Valley dus) gaan verkennen. Om 10 uur was het hier al 40 graden en dat was pas het begin...
In Badwater (op 130 m onder de zeespiegel) was het al 43 graden en later op de dag haalden we vlotjes 48 graden en meer (met sterke wind!). Onnodig te zeggen dat we de airco van de auto meer apprecieerden dan de niet-bewegwijzerde en onbegaanbare wandelpaden. Wel weer een aantal prachtige dingen gezien met als hoogtepunt tot nu toe een schilderachtig ritje op de Artist Drive!
De hitte was echter zo extreem dat we zijn moeten stoppen om een B&J ijsje te eten plots kon Anso wel uit de auto komen - en om wat te rusten voor het avondeten. Na de rustpauze zijn we de zonsondergang gaan bekijken aan de zandduinen en nog iets gaan eten in het enige restaurant dat het park (groter dan Vlaanderen!) rijk is (en ze profiteerden er goed van). Dan vroeg bedje in want op zondag moesten we vroeg vertrekken!
Op vrijdag hebben we lekker lang uitgeslapen en is papa ontbijt gaan halen om op de kamer op te eten. Dan nog eens naar het zwembad met Saar terwijl grote zus een lekker lui bad wou nemen. We wilden namelijk eens het balletje uitproberen dat we de dag ervoor in het lunapark hadden gewonnen! Na het zwemmen de valiezen gemaakt en een sandwich gegeten en weer op weg.
Eerst stoppen bij een shoppingcenter, voor een lekkere smoothie (blended fruit, crushed ice and ice cream) en dan eens gaan kijken bij de Stratosphere Tower. Op 300 m hoogte kan je daar over de rand van de toren geschoten worden of een soort bungee attractie op. De attracties waren nogal prijzig 15 $ per persoon enkel om naar boven te gaan en dan nog eens 13$ per attractie dus die kelk hebben we aan ons laten passeren. Daarna hebben we een bezoekje gebracht aan de Hoover Dam waar papa een beetje uitleg gaf bij het opwekken van electriciteit en Anso een Marilyn Monroetje deed met haar rokje!
Tenslotte zijn we dan vertrokken naar Death Valley onze stop voor gisteren en vannacht. Een beetje stress want 3 mijl na de Hoover Dam viel onze GPS in panne. Niet meer te bewegen tot papa Mac Gyver nog eens in actie schoot. Oef! Onderweg zijn we wat gaan eten in een casino waar anders? en hebben we veel gelachen met onze privé clown. Het laatste stukje van de rit ging dwars door Death Valley; niemand te zien en in het pikkedonker! Genoeg reden voor Anso om allerlei ramp- en horrorscenarios te bedenken. Gelukkig was er geen reden tot paniek en zijn we in de oven (Furnace Creek heet het dorpje) aangekomen rond een uur of 11.
Hoi, hier ben ik weer! De afgelopen dagen hadden we geen internetverbinding, dus moesten jullie het zonder blog update doen. En wij zonder info over het thuislandje en de prestaties van onze atleten op de OS.
Na het vorige bericht hebben we eerst een bezoekje gebracht aan Fremont street het historische hart van Las Vegas. De ganse straat is nu overdekt met een dak dat tegelijk dienst doet als gigantisch TV scherm (20 m breed en 400 m lang!). Leuk is ook dat de straat van airco voorzien is! Only in Vegas! Van de lichtshow genoten en ondertussen iets gegeten in de Golden Nugget. Na nog een paar leuke fotomomenten zijn we dan teruggereden en hebben we een memorabele wandeling gemaakt op de strip. De auto aan het Encore hotel geparkeerd (dat is zon mijl zuidelijker dan het Circus Circus hotel) en dan de hitte in. De temperatuur om 10 uur s avonds bedroeg nog altijd meer dan 40 graden!
We hebben onze ogen uitgekeken op de neonreclames, limousines, gekke gokkers en natuurlijk de fantastische kitschhotels. Het eerst zijn we gestopt bij Treasure Island waar er buiten een show aan de gang was waarbij 2 levensgrote piratenboten een heus zeegevecht leveren tot er een van de 2 zinkt. Only in Vegas, of zei ik dat al? Na de show ben je wel verplicht om het hotel (en het casino) binnen te gaan. Daarna op weg naar het Bellagio langs de Mirage (waar de vuurspuwende vulkaan last van een verkoudheid had en in reparatie is), het Forum (met gigantisch shoppingcenter waar we voor een keer niet zijn binnen geweest) en Ceasars Palace met de Jules in een hoofdrol.
De water- en licht show van de fonteinen van het Bellagio waren prachtig. Een schitterende synchronisatie van een rij van 200 m bewegende fonteinen. Daarna verder de oostelijke kant van de strip bewandeld tot aan New York (na aan de overkant Venetië en Parijs zijn gepasseerd). Ongelofelijk maar waar, maar tussen de mensenmassa zijn we onze Aalsterse vriend weer gepasseerd (Marc Coppens uit de Nieuwstraat voor wie het interesseert).
De kindjes werden wel moe en tegen een uur of 12 zijn we gestopt ter hoogte van het Excalibur. Daar zijn we de strip overgestoken en hebben we wat gedronken. Papa is dan de auto gaan halen en moe maar tevreden zaten we tegen een uur of één in bed.
de rest zal even op zich wachten want de internetverbinding in Vegas is - zoals alles hier - betalend en duur. Morgen rijden we door tot Death Valley - hopelijk zijn we nog levend genoeg om dan een nieuw berichtje te posten!
maar de avond is nog jong. Gisteren hadden we een prachtige dag met 2 nationale parken op het programma. Eerst hebben we Zion per auto doorkruist met enkele stops voor mooie fotos. Dan doorgereden naar Bryce waar we zowaar Aalstenaars tegen het lijf zijn gelopen. Bryce zelf is schitterend met roze, witte en oranje kalksteenformaties. Prachtig!
Jammer dat we dan nog een rit van bijna vijf uur voor de boeg hadden op weg naar Las Vegas. Onderweg wel nog prachtige panoramas gezien en letterlijk door de bergen gereden. De temperatuur liep weer snel op van een behaaglijke 27 graden in Bryce (op 2400 m hoogte) tot 40 graden (om 10 uur s avonds) in Vegas.
Wel een ongelofelijke ervaring toen we de state grens van Arizona naar Nevada overstaken. Het eerste dorpje is Mesquite en dat staat al vol casinos! Een 100 km verder word je dan ineens op een zee van licht getrakteerd. Vegas op 30 km afstand!
Het inchecken in het reuzehotel viel goed mee geen wachttijd maar de kamer was al bezet (dat hadden jullie al gelezen in Sarahs stoot van de dag). Direct naar bed en geslapen tot een uur of 9.
Vanmorgen dan op het gemak gaan ontbijten (wel 10 min aanschuiven), dan het hotel verkend een dagexcursie op zich! en dan naar het zwembad. t Was er veel te warm dus tegen half 2 waren we terug weg (op hevig aandringen van onze Fie). Nog wat verder naar de slotmachines, het indoor pretpark, en andere zottigheden gekeken en dan zijn we boeken gaan kopen voor papa. In het proces nog gauw ook naar de apotheker om een lippenbalsem voor Fie want die haar lipjes lijken op die van Angelina Jolie na een mislukte Botox ingreep!
Nu net hebben we de Strip verkend per auto want het is 43 graden in de afwezige schaduw en maken we ons klaar om hetzelfde te doen maar dan te voet. Het autotripje beloofde al veel goeds!
Jaah !! Hier ben ik weer met een stoot van de dag!!
We waren gaan jetskiën in Lake Powell , in een Nationaal park (Glenn Canyon). Waaw dit park was echt groot , het meer was zo groot als Oost- en West-Vlaanderen samen! Zus wou ook eens sturen en dus verwisselden zij en papa van plaats. Natuurlijk, zoals je al kon denken wankelde dat een beetje. Zus viel van de jetski, PLONS in het water.
Wat later gingen we op een verlaten strandje wat uitrusten. Wanneer we vertrokken merkte papa dat zijn ene slipper weg was!! Slim!! Die was waarschijnlijk uit de jetski gevallen Hij dreef wel maar toch , een slipper zoeken op zon groot meer was onbegonnen werk, dachten we Maar zus had het idee om eens te gaan kijken naar de plaats waar ze in het water gevallen was, zo'n 2 km verderop. En inderdaad, wat zagen we daar? Je raadt het al, papa zijn slipper!! Papa was heel blij en we waren allebei heel trots op mijn zus !!
Hier ben ik weer met een nieuwe stoot van de dag !!
Deze is eigenlijk meer een stunt dan een stoot
We waren net aangekomen in ons hotel circus circus en ingecheckt en die dingen zo een beetje We kwamen toe in onze kamer en wat zagen we ? De tv speelde , het licht stond aan en er stond bagage! Papa ging naar de receptie en zei toen vriendelijk wat er aan de hand was , hij sprak met de manager van het hotel. Die excuseerde zich en vroeg wat we nog wilden hebben. Papa zei (ik denk toch voor de grap) :Een grotere kamer, misschien? En die kregen we ook!! Wel een rokers kamer, maar het is een veel mooiere en we hebben een prachtig uitzicht op Las Vegas. Ook mogen we nu wat langer blijven. We kregen er ook nog een couponnetjes bij. (Voor gratis te eten)
Hii , op 10-08 had ik ook weer al eens een ferme stoot uitgehaald.(maar jah , jullie kennen mij nu toch al hé ?)
We waren gaan shoppen in Scottsdale in een megagroot shoppingcenter. We vertrokken bijna, dus we gingen alvast met de roltrap naar beneden (want daar was het haägen dasz-kraampje) Ik stond al op de roltrap naar beneden maar dan zei papa plots : Oh , wacht! Daar is een T-mobile winkel.
Ja lap ik stond dus al op de roltrap. Omdat zus en papa daar nog stonden, stapte ik naar boven op de roltrap. Ik was er bijna maar dan : PAF, ik val toch wel zeker! Papa kwam direct ook op de roltrap en zo zijn we naar beneden en dan weer naar boven gegaan. Als we keken was mijn knie aan het bloeden. Eerst dacht ik: hè knap , dit is een broek met special effects. Het verandert van kleur wanneer je pijn hebt. Maar dat vermoeden klopte precies niet Er was een kapje uit mijn knie. Auwch!! Pijnlijk
Maar daarna zijn we naar het haägen dasz-kraampje geweest en toen ging het al stukken beter!
we zijn net toegekomen in Las Vegas na een indrukwekkende maar ook vermoeiende dag (toch wel 600 km gereden!). Het verslagje volgt later, de fotootjes nu al. En onze sterreporter gaat ook haar stoten nog toevoegen op de blog ;-)
Hii , vandaag heb ik (sarah dus) weer eens een goeie stoot begaan !!
Papa vond zijn autosleutels niet meer, maar aangezien we net waren gaan zwemmen en ze niet bij het zwembad lagen, ging hij gaan kijken bij de ijsmachine. Want daar hadden we net ijs gehaald voor in de koelbox. (voor wat anders ;-) ?)
Ondertussen keken wij in de kamer, papa was nog maar net weg of ik vond zijn sleutels al in zijn zwemshort (typisch !) Ik ben dus met mijn verstrooide kop naar buiten gelopen met die sleutels voor dat aan papa te zeggen , maar zelf had ik geen sleutel van de kamer bij mij. Ook wist ik niet waar die ijsmachine was. Dus ik klop op de deur van onze kamer voor te vragen aan mijn zus waar die ijsmachine staat. Zus opent niet direct de deur, maar er zat een oude meneer op een bankje , vlak bij onze kamer, te lachen. Eerst dacht ik omdat het was door zus die de deur niet meteen opende maar toen zus de deur opende en niet bij kwam van het lachen, zei ze: Ben jij in je pyjama naar buiten geweest? Ja lap zeg , die meneer lachte mij dus gewoon uit hé !! Al snel kwam papa weer binnen en zei ik dat ik de sleutels had , wat een stoot !!
Saartje PS: blijf kijken voor meer stoten van de dag!
Eergisteren goed toegekomen in Page. Een vieze sandwich (pannekoekjes met hamburger en ei bwerk) verorberd met een doos Ben & Jerry (vanilla cookie dough mjam) en vroeg gaan slapen.
Gisteren stond er een nieuwe verrassing op het programma. Papa had een jetski gehuurd om een dagje de Glenn Canyon te verkennen. 's Ochtends vroeg zijn we eerst tot bij het verhuurbedrijf gereden waar een heel behulpzame mevrouw ons uitlegde hoe we zaken konden droog houden, hoe we onze weg op het gigantische kunstmatig meer van meer dan 5000 km2 konden vinden en vooral, hoe we met een speciale pick-up met jetski tot bij de Marina konden rijden en de jetski in het water hijsen.
Eerst onze lunch gekocht in een lokale supermarkt en op weg naar het meer. Alles viel reuzegoed mee; de jetski lag een half uurtje later al te dobberen in het water. En dan op weg! Wow! Dat ding, met ons drie erop vloog aan meer dan 50 km/uur over het water. Het panorama was in een woord onbeschrijflijk. Blauw water met aan weerskanten steile kliffen in tinten grijs, rood, roze, ... Tafelrotsen, natuurlijke bogen, gigantische boulders, ... En het meest opmerkelijke van allemaal; het leek wel alsof we alleen op het meer waren. De meisjes konden gillen, lachen, schreeuwen zonder dat er iemand last van had.
We zijn begonnen met het verkennen van de Antelope Canyon; dat is een nauwe (nu ja, in het begin zon 150 m breed maar vernauwend naar het einde) arm van het meer. We zijn wel af en toe eens gestopt om te plonsen in het lekker warme met onze zwemvesten aan. Dankzij het water hadden we geen last van de opnieuw extreme hitte (37°). Halverwege de canyon eens gestopt om van chauffeur de wisselen. Sarah mocht als eerste (wel met papa erbij) en dan Anso. En ik moet zeggen dat ze het prima deden!
Dan eventjes op een zandstrandje verpoosd (na een zoekexpeditie maar daarover later meer!) en op weg naar een andere canyon. Die hadden we bijna gemist doordat het meer zo breed is! Opnieuw fantastisch jetski plezier. Ongetwijfeld het mooiste panorama waar ik ooit in gezwommen heb! Aan een strandje zon 5 mijl verderop hebben we dan wat gegeten en gespeeld in het water en dan stilletjes aan teruggekeerd (met de nodige waterstops). Op het eind moest papa toch nog eens zot doen en zodanig draaien en keren tot iedereen eraf vloog! Jippie!
De jetski op de pick-up monteren ging terug heel vlotjes en tegen 5 uur waren we terug. Jetski getankt, uitgekuist en uitgecheckt en dan wat proviand ingeslagen en extra zonnecreme (die was letterlijk weggesmolten op het water), after-sun en lipbalsem gekocht en we konden op weg naar Zion National Park.
Onderweg nog geluisterd naar het Dolfijnenkind (een luisterboek) terwijl we van het prachtige uitzicht genoten. Wel nog een spannend moment meegemaakt toen we met nog 1 mijl benzine (volgens de boordcomputer) eindelijk een tankstation bereikten op de desolate highway 89. Door het tijdsverschil (in Utah is het maar acht uur vroeger dan in België) was het wel vrij laat en zijn we direct gaan slapen. Maar vandaag verkennen we zeker dit prachtige park!
Kurt
PS: de fotos volgen later we moeten ze eerst nog overzetten van Sarah haar pc naar de mijne
Jawadde, wat een dag! Het begon natuurlijk al deze ochtend toen we ns hadden overslapen en ons enorm moesten haasten om de helikopter niet te missen. Na wat gestress in de auto kwamen we toch nog op tijd aan en beleefden een hoogtepunt van deze reis.
Het was een prachtige ervaring om met een helikoter door de grand canyon te zweven! Na van het uitzicht genoten te hebben en naar de Nederlandse (!) uitleg in de helikopter te hebben geluisterd was het tijd om weer wat op krachten te komen. En zeg nu zelf welke plek is daar beter geschikt voor dan de Mac Donalds?! Toen onze honger weer gestild was reden we door naar de wandelpaden van de grand canyon waar we een beetje avonturiertje hebben gespeeld door van de paadjes naar beneden te klimmen (dat was het leukste natuurlijk ☺).
Het uitzicht was buitengewoon prachtig en we konden er dan ook niet genoeg van krijgen. Om nog wat verder te gaan besloten we nog een eindje met de auto te rijden en toen papa het kofferraam automatisch had geopend brak het tweede stressmoment van vandaag aan. De auto was een beetje koppig en weigerde et raam nog onhoog te doen; daar stonden we dan schoon. Zonder dat het raam gesloten was konden we onmogelijk verder rijden du probeerden we maar opnieuw en opnieuw. Ondertussen begon papa al vreselijk zenuwachtig te worden (al geeft hij dat zelf niet toe) tot ik hem op het idee bracht dat er misschien wel een soort kinderslot op de knopjes voor het raam te bedienen zat. Toen papa eindelijk dat ene knopje gevonden had konden we rustig verder rijden. Oef!
Voor we nog wat verder van het uizicht gingen genieten gingen we in het postkantoor eerst wat postkaartjes te kopen. Wanneer het uiteindelijk tijd was om te vetrekken uit het indrukwekkende natuurpark hebben we nog elken gezien(we vermoeden dat dat elanden zijn maar heel zeker zijn we niet). Hier in Amerika zitten er wel veel exotische diertjes; we hebben al kolibris, eekhoorntjes, prairiehaasjes, vlaamse gaaien, ... gezien.
Op dit moment zijn we op weg naar het hotelleke in Page en zit ik deze blog dus in de auto te schrijven. Deze avond gaan we enkel nog wat zwemmen en op tijd gaan slapen om er morgen weer tegen te kunnen!
Eigenlijk was het de beurt aan Ann-Sofie om de blog update te maken gisteren of vandaag, maar de dagen zijn hier zo rijk gevuld dat ze s avonds te moe is om er nog aan te beginnen. En wie Anso een beetje kent, weet dat ze haar slaap echt wel nodig heeft, dus ga ik maar de honneurs waarnemen.
Gisteren zijn we zoals gepland wat langer in Palm Desert gebleven. We hebben een lekker ontbijt genomen op het terras uit de ... supermarkt (muffins, donuts, croissants, ... ) het hotel ontbijt was 32$ per persoon. Daarna hebben we dan geprobeerd om wat te mini-golven. Proberen zeg ik wel want bij de 9e hole zijn we moeten stoppen: te warm 40 graden om 10 uur s ochtends. Dan maar het zwembad in tot rond een uur of 1.
Op het heetst van de dag zijn we dan naar Phoenix gereden. Klinkt misschien vrij idioot om dan een rit van 4,5 uur aan te vangen, maar met de airco in de auto was dat eigenlijk het beste wat we konden doen. Ondertussen hebben we verder geluisterd naar de kronieken van Narnja, en tegen een uur of half zeven waren we in ons volgende hotel. Onderweg hadden we het landschap verder zien veranderen: van steenwoestijn naar oase naar bergwoestijn met echte zandhozen, een tornado in de verte met het begin van een twister en heel veel cactussen. De temperatuur bleef netjes gelijk op zon 42 graden...
Eenmaal in Phoenix (eigenlijk Scottsdale) zijn we eerst ingecheckt in ons motelletje en dan direct ---- het zwembad in! s Avonds zijn we dan iets gaan eten in een echt steakhouse met lokale ambiance (luide country rock, een mechanische stier en heel veel drank). We bleven wel buiten zitten op het 'verkoelde' terras (terras met airco verneveling!). Nog een Italiaans ijsje als dessert en dan beddeke in!
Vanmorgen hebben we dan allemaal tot een uur of acht geslapen (Sarah was boos omdat ze zo vroeg op moest! ;-)) en dan zijn we aan het tweede (en laatste) deel van onze shoppingmania begonnen. Opnieuw een voltreffer want het ondergoed, de jeans, topjes, schoenen ... kunnen nu ook afgevinkt worden!
Rond een uur of vier zijn we dan verder gereden naar Williams, op zon uur van de Grand Canyon waar we morgen naartoe gaan. Onderweg hebben we veel gelachen en van het landschap genoten we hebben meer dan 2000 m gestegen. We hebben zelfs even regen gehad en toen we uitstapten om een hapje te eten konden we allemaal een trui verdragen (ipv 42 graden was het ineens maar 15 graden meer).
Tegen een uur of acht waren we hier; een Holiday Inneke met een binnenzwembad. En wie Saartje een beetje kent, weet wat die direct is gaan doen... ;-)
