Wow, een vermoeiende dag gisteren.  Wat 'gisteren' ook mag betekenen met die jetlag...  Maar al bij al is alles eigenlijk pico bello verlopen en m'n 2 kersverse Atlantiërs hebben zich ongelofelijk goed gehouden.

Eventjes een recap van hoe een dagje vliegen naar de States eruit ziet (voor degenen die er al geweest zijn zal het wel bekend in de oren klinken)...

Om half zeven zijn opa en Micheline ons komen oppikken mèt een extra koffer. Die laatste hadden we nodig omdat er iemand ongerust was dat we niet genoeg plaats zouden hebben om alle kleren die we tegen de goedkope dollar zouden kopen, te kunnen 'repatriëren'. Opa was zenuwachtiger dan wij 3 samen, maar dat was niet echt een verrassing.  Netjes op tijd vertrokken (tegen kwart na zeven) naar Zaventem, en dan begon de activiteit die gisteren goed samenvat: wachten. 

Eerst wachten aan de check-in (waar Anso en Sarah zich natuurlijk al vrolijk maakten om de domme vragen die je gesteld worden). Dan wachten aan de security. (believe it or not, maar in de toch wel 3 miljoen keer dat we gisteren door de security zijn gepasseerd is de detector niet een keer afgegaan!). En dan wachten op ons vliegtuig. Nu, bij dat laatste was er eigenlijk nog een leuke verrassing; we hebben namelijk Kurtje Pille gezien die op weg was naar Dublin (niet moeilijk om hem niet te zien met zijn dubbele meter). Mister P is nu piloot en was effen hello komen zeggen aan het thuisfront.

De vlucht zelf naar Atlanta was 'uneventful' – wel een stewardess die ’s ochtends een halve liter azijn had binnengekapt, maar ook dat zijn we gewoon op USA vluchten. Er waren wel geen televisietjes en de overhead was te ver weg, maar dat hebben we opgelost door een aantal afleveringen van Fawlty Towers op de Mac te bekijken. Ik denk dat zelfs de vluchtleiding ons heeft horen lachen!

En dan Atlanta! De gebruikelijke file aan de grenscontrole (wel een vriendelijke jongen) en het drugshondje heeft niets gevonden.  Koffers waren er al (niet moeilijk na zo lang wachten aan de grenscontrole) – die moesten eerst door de douane en dan opnieuw ingecheckt worden. Dan nog eens security – zucht! – treintje naar een andere terminal – nog eens security (nog eens zucht!) en naar de gate. En ondertussen werden de  passen op z’n minst 200 keer gecontroleerd, altijd door heel vriendelijke mensen die aan een collectief spelletje ‘passen van buiten leren’ leken deel te nemen.  Aan de gate iets gegeten (bwerk – nu begrijpen we waarom ze hier allemaal hamburgers eten! De rest is niet te vreten!), wat snoep gekocht voor op de vlucht naar LA en het vechten tegen de slaap kon beginnen (het was toen rond 11 uur Belgische tijd).  Papa’s Mac bood wat soelaas dankzij de Photo Booth!

Op de vlucht naar LA waren er wel televisietjes, maar dat van papa werkte niet. Heel leuk om 4 uur naar een scrollende Linux bootstrap te zitten kijken... Nu, Sarah en Anso hielden papa wel bezig met om de 3 nanoseconden te vragen hoe laat het was. Een niet te onderschatten vraag omdat we al meer dan 6 tijdszones hadden gepasseerd.  Wonderwel zijn we de vlucht van 4 uur redelijk goed doorgekomen.  Maar tijdens het wachten op de koffers en het hotelbusje sloeg de vermoeidheid keihard toe.

Om 20 uur plaatselijke tijd (5 uur ’s ochtends in B) dan eindelijk op de kamer en direct in slaap gevallen. Papa tot 3 uur vanmorgen, maar de kids slapen  nog terwijl deze blog geschreven wordt. (half vijf). 

Tot later!