Nu het ernaar uitziet dat we waarschijnlijk wel in BA geraken en een paar dagen later zelfs in Parijs, lijkt het alsof onze wereld weer in beweging komt. Na de eerste stressy dagen heb ik mezelf verplicht de knop om te draaien en gewoon dag per dag te leven en niet meer te hopen. Dit had vrijwel onmiddellijk resultaat. Je leeft van moment tot moment: nu eens een klusje, dan weer in de tuin of de zetel, wat huishoudelijk werk, een serie die het verstand op nul zet (jullie willen niet weten welke) en regelmatig een goed gesprek in het Spaans, dat steeds weer iets vlotter gaat. 

We lachen veel en we genieten vaak, allemaal in hetzelfde schuitje. Een schuitje met de naam La Casa de las 5 mujeres (y dos gatos y demasiado mosquitos). 

Het is zelfs zover gekomen dat ik hier echt graag ben, in een vertraagd leven zonder buitenwereld, ver van mijn eigen huis, maar warm en gezellig.

De aanpassing is zelfs zo diep geworteld dat het idee om morgen te vertrekken mij het gevoel geeft dat ik me uit mijn veilige cocon moet losrukken.

Maar als ik dan weer aan volgende week denk, aan België, dan word ik ook blij. Ook al mag ik niemand een kus geven, niemand omhelzen en de eerste 14 dagen zelfs niemand zien, ik zal toch blij zijn terug te zijn. Die extra quarantaine maakt me niets uit. Ik ben het al gewend en in mijn eigen huis kan ik weer aan de slag: in de weekends schilderen en in de week telewerken. Dat laatste had ik liever in het gezelschap van collega's gedaan, maar ook daarvoor draai ik even de knop om.

Een quarantaine zet je ook aan het denken. Over je manier van leven, je manier van reizen, hoe alles in elkaar zit en de mentaliteit van de mensen.  Al jaren is het reizen dubbel voor mij. Ik doe het ontzettend graag en leer elke keer weer bij. Ik geniet van de mensen, de natuur en de cultuur in andere landen, maar de vraag is of dit niet op minder lange afstand kan. Het is erg dat we aan tarieven kunnen vliegen die op 35 jaar tijd niet verhoogd zijn. Dat je binnen Europa voor minder  dan een treinticket kan vliegen. Dat iedereen niet een keer, maar drie tot vier keer op reis gaat. Met enorme vervuiling tot gevolg, onaangename drukke steden en een bevolking die daar last van heeft. 

Deze ervaring was het laatste duwtje dat ik nodig had. Ik zoek het dichter bij huis, dat is al mooi genoeg. 

Het leert ons ook dat we met minder kunnen. Minder shoppen, minder rijden, minder reizen, misschien niet minder eten ;-)

En ja, het is heel mooi te zien dat er zo veel solidariteit ontstaat. Maar ook egoïstisch (hamster)gedrag.

Echter, een regering die de solidariteit als vast onderdeel van haar programa maakt, helpt meer dan even applaudisseren voor mensen die riskeren ziek te worden door voor anderen te zorgen.

Na de crisis moet er eens echt geïnvesteerd in platas van bespaard worden in de zorgsector, niet alleen voor de mensen die fysiek ziek worden, maar ook voor hen die mentaal te lijden hebben.

Na een kleine 10 dagen in quarantaine kregen we nog eens nieuws van de ambassade. Er zijn op 27 en 29 maart vluchten naar Buenos Aires. Zonder al te veel verwachtingen hebben we de tweede vlucht geboekt omdat we dan in príncipe uit onze quarantaien zijn. We moeten dan, ook in príncipe, een geconfirmeerde terugvlucht naar Europa hebben. En daar wringt het schoentje. We horen niet anders dan dat vluchten geannuleerd worden en dat sommige mensen al 6 tot 7 keer hebben omgeboekt - zonder resultaat. De vluchten zijn ook heel duur, eigenlijk de prijs waarvan ik al jarenlang verkondig dat die gelegimiteerd is.

Ik ben me er goed van bewust dat ik een zelf gecreëerd luxeprobleem heb. Het was mijn keuze op reis te gaan, ik moest dit niet doen. Voor een keer in een land waar veel mensen het zich wel kunnen permitteren om minstens in hun eigen land te reizen.

Als we na deze quarantaine er uiteindelijk in zullen slagen in België te geraken, zullen we opnieuw in een 14-daagse quarantaine terecht komen. Mij zal je er niet over horen klagen. Ik overwoog zelf al om dit vrijwillig te doen. En veel verschil met de andere Belgen zal het niet maken. 

Het moment dat we uit quarantaine komen, zal voor ons zijn als wandelen in Brave New World. Een nieuwe onwerkelijke werkelijkheid. Net voor onze laatste busrit, hebben we nog uitbundig knuffels uitgewisseld met de lieve jonge staff van Hostal Humahuaca in het gelijknamige stadje. We werden ook met een kus begroet bij onze familia in Salta. Wat wij nog zonder zorgen en vanzelfsprekend konden doen, is geen evidentie meer.

Toch nog een bemerking over de repatiëringen. Veel mensen denken dat de staat dit betaalt. Dit is niet het geval. De vorige vlucht naar België kostte even veel als een laat geboekt retourtje Uruguay. Toch ben ik er een grote voorstander van. Het alternatief is een vlucht zoeken waarbij je een ommetje maakt in Sao Paulo, Dubai of zelfs Addia Ababa. Hoe gek is het niet mensen de wereld rond te laten vliegen om thuis te geraken. Sowieso niet klimaatvriendelijk, maar moeten we nu per se het enige continent dat eens niet zwaar te lijden heeft onder een gezondheidsrisis in gevaar brengen?

Voor wie het niet kent, de titel van deze tekst is ook de titel van een nummer van Fugazi waar we in de beginperiode van de Democrazy graag naar luisterden. Voor wie mijn muzieksmaak niet vreest:

8https://www.bing.com/videos/search?q=the+waiting+room+fugazi&mkt=es-ar&httpsmsn=1&msnews=1&plvar=0&refig=07052f736d4b4624950c1fe99e9d63af&sp=-1&pq=the+waiting+room+fugazi&sc=1-23&qs=n&sk=&cvid=07052f736d4b4624950c1fe99e9d63af&ru=%2fsearch%3fq%3dthe%2bwaiting%2broom%2bfugazi%26form%3dEDNTHT%26mkt%3des-ar%26httpsmsn%3d1%26msnews%3d1%26plvar%3d0%26refig%3d07052f736d4b4624950c1fe99e9d63af%26sp%3d-1%26pq%3dthe%2bwaiting%2broom%2bfugazi%26sc%3d1-23%26qs%3dn%26sk%3d%26cvid%3d07052f736d4b4624950c1fe99e9d63af&view=detail&mmscn=vwrc&mid=408FCF9C260E8A51E313408FCF9C260E8A51E313&FORM=WRVORC)