|
Nu het ernaar uitziet dat we waarschijnlijk wel in BA geraken en een paar dagen later zelfs in Parijs, lijkt het alsof onze wereld weer in beweging komt. Na de eerste stressy dagen heb ik mezelf verplicht de knop om te draaien en gewoon dag per dag te leven en niet meer te hopen. Dit had vrijwel onmiddellijk resultaat. Je leeft van moment tot moment: nu eens een klusje, dan weer in de tuin of de zetel, wat huishoudelijk werk, een serie die het verstand op nul zet (jullie willen niet weten welke) en regelmatig een goed gesprek in het Spaans, dat steeds weer iets vlotter gaat.
We lachen veel en we genieten vaak, allemaal in hetzelfde schuitje. Een schuitje met de naam La Casa de las 5 mujeres (y dos gatos y demasiado mosquitos).
Het is zelfs zover gekomen dat ik hier echt graag ben, in een vertraagd leven zonder buitenwereld, ver van mijn eigen huis, maar warm en gezellig.
De aanpassing is zelfs zo diep geworteld dat het idee om morgen te vertrekken mij het gevoel geeft dat ik me uit mijn veilige cocon moet losrukken.
Maar als ik dan weer aan volgende week denk, aan België, dan word ik ook blij. Ook al mag ik niemand een kus geven, niemand omhelzen en de eerste 14 dagen zelfs niemand zien, ik zal toch blij zijn terug te zijn. Die extra quarantaine maakt me niets uit. Ik ben het al gewend en in mijn eigen huis kan ik weer aan de slag: in de weekends schilderen en in de week telewerken. Dat laatste had ik liever in het gezelschap van collega's gedaan, maar ook daarvoor draai ik even de knop om.
Een quarantaine zet je ook aan het denken. Over je manier van leven, je manier van reizen, hoe alles in elkaar zit en de mentaliteit van de mensen. Al jaren is het reizen dubbel voor mij. Ik doe het ontzettend graag en leer elke keer weer bij. Ik geniet van de mensen, de natuur en de cultuur in andere landen, maar de vraag is of dit niet op minder lange afstand kan. Het is erg dat we aan tarieven kunnen vliegen die op 35 jaar tijd niet verhoogd zijn. Dat je binnen Europa voor minder dan een treinticket kan vliegen. Dat iedereen niet een keer, maar drie tot vier keer op reis gaat. Met enorme vervuiling tot gevolg, onaangename drukke steden en een bevolking die daar last van heeft.
Deze ervaring was het laatste duwtje dat ik nodig had. Ik zoek het dichter bij huis, dat is al mooi genoeg.
Het leert ons ook dat we met minder kunnen. Minder shoppen, minder rijden, minder reizen, misschien niet minder eten ;-)
En ja, het is heel mooi te zien dat er zo veel solidariteit ontstaat. Maar ook egoïstisch (hamster)gedrag.
Echter, een regering die de solidariteit als vast onderdeel van haar programa maakt, helpt meer dan even applaudisseren voor mensen die riskeren ziek te worden door voor anderen te zorgen.
Na de crisis moet er eens echt geïnvesteerd in platas van bespaard worden in de zorgsector, niet alleen voor de mensen die fysiek ziek worden, maar ook voor hen die mentaal te lijden hebben.
|
