Weer thuis!

Een week geleden zou ik het niet geloofd hebben dat het zo snel zou lukken.

En toch was het niet eenvoudig. Veel wat fout kon gaan, ging ook fout.

In de eerste plaats moeten we alweer onze fantastische gastvrouwen, in het bijzonder Valentina, dankbaar zijn.

De ambassade liet ons weten dat er op 27 en 29 maart vluchten van Salta naar Buenos Aires waren. Omdat we nog in quarantaine zaten, leek 29 maart de beste optie (27 maart was, zo bleek later, toch al uitverkocht). Later brachten ze ons ook op de hoogte van de mogelijks laatste vlucht op 31 maart naar Parijs.

Voor de binnenlandse vlucht hielp Valentina ons vlot online te boeken. Voor de vlucht naar Parijs moesten we wachten tot dit op de website van Air France zou verschijnen. Uren van spanning en checken. Net voor we zouden gaan eten, wisten we dat de vlucht beschikbaar was. Valentina ging meteen bellen. de eerste vriendelijke medewerker noteerde al onze gegevens. Het leek te lukken, maar ik durfde dat nog niet te hopen. De lijn viel weg. Valentina belde opnieuw en gaf weer al onze gegevens op. De lijn viel weg. Ik geloofde er niet meer in. Toch gaf Valentina niet op. Drie uur later had ze al 7 of 8 verschillende medewerkers gesproken. Zenuwslopend. En toen kregen we de bevestiging. Ik had gezegd dat ik zou schreeuwen als het lukte, dus ik schreeuwde.

Toch wilde ik het pas geloven als het zover was. Terecht.

De avond voor we naar Buenos Aires zouden vliegen, keken we naar een episode van een serie (jullie willen nog altijd niet weten welke) waarmee we ons verstand dagelijks op nul zetten. Valentina vroeg ons even naar boven te komen. En ja hoor, slecht nieuws. De vlucht naar BA was afgelast. De stress die ik al tien dagen de kop had weten in te drukken, laaide in alle hevigheid op. Ik wist niet meer waar ik het had. Ik liet aan de Vlaamse eigenares van een hotel in BA weten dat ze ons niet zou mogen verwachten en belde ook naar het noodnummer van de ambassade. De enige mogelijkheid was een taxi te vinden die een autorisatie had om met buitenlanders 1500 km naar BA te rijden. Valentina begon een zoektocht via haar vader die een hotel heeft. De dame van het hotel in BA probeerde ook een oplossing te vinden. Ze vond iemand, maar de man bleek geen autorisatie te hebben. Ondertussen las ik de vele berichten op de WhatsApp-groep van de Nederlanders en de Belgen in Argentinië. Daar werd een waslijst opgesomd van alle documenten die je nodig had om vervoerd te mogen worden. Het werd laat, ook zo voor de medewerkster van de ambassade. De volgende dag waren we de ganse dag in de weer. Toen Valentina de chauffeur gevonden had, moesten alle documenten naar de ambassade gestuurd worden. Zij zorgden snel voor een brief met de gegevens van de chauffeur en ook een brief voor elk van ons. Gelukkig zagen we de tikfout in de brief. De dame van dienst was al weken dag en nacht in de weer om mensen te helpen. Ze was zelf ook blij dat we het gezien hadden en stuurde een juiste versie.

En toen we de chauffeur wilden betalen via een overschrijving met mijn bankkaart, lukte dat niet. Het was intussen 's avonds laat. De stress laaide weer in alle hevigheid op. Ten einde raad belde ik een goede vriend met veel reiservaring op. Hoewel hij doorgaans laat gaat slapen, was hij eens vroeg zijn bed ingegaan. Na vele pogingen lukte het hem de overschrijving te doen. Alles oké nu. Dachten we. Een uur later belde Kiko, de chauffeur, om te zeggen dat we nog 400 euro meer moesten betalen voor de 'impuesto' van 30 procent. Als Argentijnen euro's krijgen, moeten ze daar 30 procent taks op betalen, waardoor ze minder peso's dan normaal krijgen. Er zijn 2 wisselsystemen, voordelig voor ons, maar zeer nadelig voor Argentijnen. We moesten onmiddellijk beslissen of we akkoord gingen. Het alternatief was misschien nog maanden vastzitten in Argentinië. Hoe graag we onze nieuwe 'familie' ook zagen, we wilden terug naar huis.

Kiko kwam ons om 5 uur 's ochtends, een uur later dan afgesproken, ophalen. We wisten dat we vele politiecontroles zouden krijgen, erg intimiderend als je niet in een politiestaat woont. We hadden er een 15-tal, maar niet op elke post hadden ze zin om ons tegen te houden of leken ze ronduit bang om dicht bij ons in de buurt te komen. Soms moesten we zelf ons paspoort vasthouden, soms werd elke stempel (Bolivia en Chili!) grondig bekeken en kregen we daar vragen over. Kiko, een oudere man, gaf telkens rustig uitleg. Ik ben slechts eenmaal toen ze moeilijk deden over het feit dat we geen medisch certificaat van het ziekenhuis hadden (om onze goede gezondheid te bewijzen). Ik zei dat ik dat aan de ambassade had gevraagd en dat het niet nodig was. ik suggereerde hen ook te bellen naar de ambassade, wat ze prompt deden. Toen ze alle documenten teruggaven, hoestte mijn reisgenote. De agente vroeg: 'la señora está bien?' Op het moment dat ik 'es fumadora' riep, klonk het uit de mond van Kiko 'fumar, fumar, fumar!'. Oef, het had effect. 500 meter verder dezelfde vragen, dezelfde uitleg. Gelukkig geen hoest meer...

Ik telde de kilometers af. Kiko was enkel gestopt om gas of benzine te tanken, had geen moment rust genomen. Het jaartal van de auto wilde ik niet weten, ouder in elk geval dan de mijne van 2005. Om de 50 km vroeg ik 'todo bien?' om zeker te zijn dat onze chauffeur het zou uithouden. De coca hielp.

Na 18 spannende uren leverde Kiko ons netjes af bij het hotel van de Vlaamse dame. Hij drukte me op het hart hem een bericht te sturen als we veilig in België waren en reed onmiddellijk terug naar Salta.

Na een paar uren slaap, passeerden we na een langdurende file, nog een aantal politiecontroles, maar gelukkig waren ze ons liever kwijt dan rijk.

Om de stress te verdrijven, genoot ik op het vliegtuig eerst met volle teugen van de muziek van Rammstein en vervolgens Ludovic Einaudi. Na de quarantaine in Argentinië en met de Belgische quarantaine in het vooruitzicht, leek het heerlijk mij alvast even van de wereld af te sluiten op de deunen van beide uitersten.