Dit is de dag, de dag van de Oetztaler radmarathon. 's Morgens bij
het ochtendgloren valt de regen in grote getale naar beneden in
Sterzing. Het weer ziet er er zoals voorspeld niet goed uit voor de
deelnemers van de radmarathon. Het is nu 8 uur en ze zijn al meer dan
een uur onderweg vanuit sölden in Tirol in nat regenweer. Wij
ontbijten ondertussen en hopen toch de komende uren dat het wat
opklaart. En ja hoor, het is een dik uur later opgehouden met
regenen, zelfs de zon begint door de wolken te komen. Dus we maken
ons klaar om naar beneden te rijden (met de auto ) en te gaan
supporteren voor de moedige radfahrers. We stellen ons op iets voor
de aanvang van de Jaufenpass, verder mogen we niet meer met de wagen
want de wegen zijn tijdig afgesloten. Even voor half elf komt het
eerste groepje renners aangereden onder begeleiding van de
wedstrijdleiding en de plaatselijke politie. Man, deze houden er een
goede vaart in. Als we even uitrekenen heeft deze groep de eerste
160km afgelegd in meer dan 40km/u in barre weersomstandigheden.
Indrukwekkend mag je wel zeggen. Het eerstvolgende uur komen ze
stelselmatig in (kleine) groepjes voorbij maar zeker nog niet in
grote mate. We moedigen telkens de goed ingeduffelde
renners aan maar we krijgen nog niet veel reactie. Logisch, dit zijn
de cyclorenners die voor een goede aankomsttijd gaan en zich
concentreren op 'de wedstrijd'. De zon staat ondertussen stevig te
schijnen aan de hemel. Een opkikker voor de deelnemers die tot de
brennerpas nattigheid en kou hebben moeten trotseren. Een Duitstalige
deelnemer die even halt hield om zijn regenjasje uit te doen vertelde
mij dat ze van bij de start in de regen zijn vertrokken met een temperatuur van 4°.
Tot voorbij de Brenner was het al nattigheid troef, man man man
Het volgende uur beginnen ze alleen of in kleine groepjes iets
talrijker door te komen, de één al met een meer vertrokken gezicht
dan de ander maar in principe zullen deze de eindstreep over 70 km
normaal zeker halen want zij hebben nog een dikke marge op het
tijdschema. We blijven ze aanmoedigen en als het middaguur nadert
krijg je meer en meer een fijne reactie. Een leuk handgebaar
doet de ene, gracia of danke zegt de ander. We doen een kleine wave
of zingen 'laat de zon in je hart, geniet van het leven'. Het doet de
moedige voorbijrijders blijkbaar meer en meer deugd want we krijgen
veel appreciatie. Voor de meeste die nu volgen telt enkel het
uitrijden en tijdig binnenkomen. We zien af en toe ook wat Belgen
voorbijflitsen. We naderen ondertussen de tijdsgrens van de Brennerpass, het
wordt half één. Als je nog tijdig boven op de Jaufenpass wil
geraken over 16 stevige kilometers voor 14.30u is het best dat je nu
in Sterzing bent. We zien nu ook meer en meer getekende gezichten en
de sluitingstijd van 13u in Sterzing komt in zicht. We blijven ze
aanmoedigen. Sowieso is het al een prestatie voor de echte recreanten
(zoals ik om tot hier te geraken na 160 km. De sluitingsauto van
de organisatie kom dan ook binnen enkele tellen voorbij. Wie nu nog
achter is zal mogelijk uit de 'wedstrijd' genomen worden. De Policia
verlaat ondertussen het parcours en de wegen worden terug opengesteld
voor het verkeer. Tussendoor sijpelen nog fietsers voorbij maar voor
veel van hen is het vet van de soep eraf. We geven hen toch nog een
stevig steuntje in de rug. Wij kramen nu ook op op onze standplaats
en keren terug naar de wagen die in het stadje vlakbij de kerk stond.
Tot de laatste renner in zicht moedigen we aan tot we het parcours
definitief hebben verlaten.
Van uw reporter ter plaatse met wat pijn in het hart om zelf te moeten
toekijken. Hopelijk ben ik volgend jaar terug echt erbij !
We hebben al een fijne tweedaagse op het Jennerhof in Matzes vlakbij Sterzing in Süd Tirol achter de rug. Het weer is tot hier toe al goed meegevallen. Het zonnetje heeft zeker vandaag goed zijn best gedaan. De volgende dagen volgt er afkoeling en regen en hopelijk toch ook wat droge momenten. Hopelijk hebben de deelnemers aan de radmarathon morgen een beetje weer om hun tocht veilig af te leggen. We gaan normaal van hieruit kijken als het weer het toelaat als toeschouwer om hen aan te moedigen. Het zal toch een beetje pijn doen om langs de kant te staan en niet tussen de deelnemers te zitten.
Vandaag toch een fietsrit van 50 km gedaan naar het mooie ratschingstal om wat klimkilometers in de benen te hebben. Ik had er op laatst toch een goed gevoel bij. (Het stevig klimmetje van 3km terug naar ons dorpje Matzes ging vlot). Dit als opwarming om in de loop van volgende week mijn eigen radmarathon proberen te rijden met mijn supporters in de volgwagen. Een goeie test ter voorbereiding van hopelijk volgend jaar terug een 'echte deelname'. Ich grüsse dich!
) en te gaan
supporteren voor de moedige radfahrers. We stellen ons op iets voor
de aanvang van de Jaufenpass, verder mogen we niet meer met de wagen
want de wegen zijn tijdig afgesloten. Even voor half elf komt het
eerste groepje renners aangereden onder begeleiding van de
wedstrijdleiding en de plaatselijke politie. Man, deze houden er een
goede vaart in. Als we even uitrekenen heeft deze groep de eerste
160km afgelegd in meer dan 40km/u in barre weersomstandigheden.
Indrukwekkend mag je wel zeggen. Het eerstvolgende uur komen ze
stelselmatig in (kleine) groepjes voorbij maar zeker nog niet in
grote mate. We moedigen telkens de goed ingeduffelde
renners aan maar we krijgen nog niet veel reactie. Logisch, dit zijn
de cyclorenners die voor een goede aankomsttijd gaan en zich
concentreren op 'de wedstrijd'. De zon staat ondertussen stevig te
schijnen aan de hemel. Een opkikker voor de deelnemers die tot de
brennerpas nattigheid en kou hebben moeten trotseren. Een Duitstalige
deelnemer die even halt hield om zijn regenjasje uit te doen vertelde
mij dat ze van bij de start in de regen zijn vertrokken met een temperatuur van 4°.
Tot voorbij de Brenner was het al nattigheid troef, man man man
Het volgende uur beginnen ze alleen of in kleine groepjes iets
talrijker door te komen, de één al met een meer vertrokken gezicht
dan de ander maar in principe zullen deze de eindstreep over 70 km
normaal zeker halen want zij hebben nog een dikke marge op het
tijdschema. We blijven ze aanmoedigen en als het middaguur nadert
krijg je meer en meer een fijne reactie. Een leuk handgebaar
doet de ene, gracia of danke zegt de ander. We doen een kleine wave
of zingen 'laat de zon in je hart, geniet van het leven'. Het doet de
moedige voorbijrijders blijkbaar meer en meer deugd want we krijgen
veel appreciatie. Voor de meeste die nu volgen telt enkel het
uitrijden en tijdig binnenkomen. We zien af en toe ook wat Belgen
voorbijflitsen. We naderen ondertussen de tijdsgrens van de Brennerpass, het
wordt half één. Als je nog tijdig boven op de Jaufenpass wil
geraken over 16 stevige kilometers voor 14.30u is het best dat je nu
in Sterzing bent. We zien nu ook meer en meer getekende gezichten en
de sluitingstijd van 13u in Sterzing komt in zicht. We blijven ze
aanmoedigen. Sowieso is het al een prestatie voor de echte recreanten
(zoals ik 
