Dit is de dag, de dag van de Oetztaler radmarathon. 's Morgens bij het ochtendgloren valt de regen in grote getale naar beneden in Sterzing. Het weer ziet er er zoals voorspeld niet goed uit voor de deelnemers van de radmarathon. Het is nu 8 uur en ze zijn al meer dan een uur onderweg vanuit sölden in Tirol in nat regenweer. Wij ontbijten ondertussen en hopen toch de komende uren dat het wat opklaart. En ja hoor, het is een dik uur later opgehouden met regenen, zelfs de zon begint door de wolken te komen. Dus we maken ons klaar om naar beneden te rijden (met de auto :-)) en te gaan supporteren voor de moedige radfahrers. We stellen ons op iets voor de aanvang van de Jaufenpass, verder mogen we niet meer met de wagen want de wegen zijn tijdig afgesloten. Even voor half elf komt het eerste groepje renners aangereden onder begeleiding van de wedstrijdleiding en de plaatselijke politie. Man, deze houden er een goede vaart in. Als we even uitrekenen heeft deze groep de eerste 160km afgelegd in meer dan 40km/u in barre weersomstandigheden. Indrukwekkend mag je wel zeggen. Het eerstvolgende uur komen ze stelselmatig in (kleine) groepjes voorbij maar zeker nog niet in grote mate. We moedigen telkens de goed ingeduffelde renners aan maar we krijgen nog niet veel reactie. Logisch, dit zijn de cyclorenners die voor een goede aankomsttijd gaan en zich concentreren op 'de wedstrijd'. De zon staat ondertussen stevig te schijnen aan de hemel. Een opkikker voor de deelnemers die tot de brennerpas nattigheid en kou hebben moeten trotseren. Een Duitstalige deelnemer die even halt hield om zijn regenjasje uit te doen vertelde mij dat ze van bij de start in de regen zijn vertrokken met een temperatuur van 4°. Tot voorbij de Brenner was het al nattigheid troef, man man man … Het volgende uur beginnen ze alleen of in kleine groepjes iets talrijker door te komen, de één al met een meer vertrokken gezicht dan de ander maar in principe zullen deze de eindstreep over 70 km normaal zeker halen want zij hebben nog een dikke marge op het tijdschema. We blijven ze aanmoedigen en als het middaguur nadert krijg je meer en meer een fijne reactie. Een leuk handgebaar doet de ene, gracia of danke zegt de ander. We doen een kleine wave of zingen 'laat de zon in je hart, geniet van het leven'. Het doet de moedige voorbijrijders blijkbaar meer en meer deugd want we krijgen veel appreciatie. Voor de meeste die nu volgen telt enkel het uitrijden en tijdig binnenkomen. We zien af en toe ook wat Belgen voorbijflitsen. We naderen ondertussen de tijdsgrens van de Brennerpass, het wordt half één. Als je nog tijdig boven op de Jaufenpass wil geraken over 16 stevige kilometers voor 14.30u is het best dat je nu in Sterzing bent. We zien nu ook meer en meer getekende gezichten en de sluitingstijd van 13u in Sterzing komt in zicht. We blijven ze aanmoedigen. Sowieso is het al een prestatie voor de echte recreanten (zoals ik :-) om tot hier te geraken na 160 km. De sluitingsauto van de organisatie kom dan ook binnen enkele tellen voorbij. Wie nu nog achter is zal mogelijk uit de 'wedstrijd' genomen worden. De Policia verlaat ondertussen het parcours en de wegen worden terug opengesteld voor het verkeer. Tussendoor sijpelen nog fietsers voorbij maar voor veel van hen is het vet van de soep eraf. We geven hen toch nog een stevig steuntje in de rug. Wij kramen nu ook op op onze standplaats en keren terug naar de wagen die in het stadje vlakbij de kerk stond. Tot de laatste renner in zicht moedigen we aan tot we het parcours definitief hebben verlaten.

Van uw reporter ter plaatse met wat pijn in het hart om zelf te moeten toekijken. Hopelijk ben ik volgend jaar terug echt erbij !