zoals sommige al gelezen hebben op FB gaat het momenteel niet goed. Waarom schrijf ik het dan nog is in een blog? Omdat de blog voor mij een soort van dagboek is waar ik mij effe kan ontladen. Sommige mensen houden het liever voor hun, ik daareentegen wil dat mensen inzien dat ik echt aan een invaliderende ziekte lijdt. 

Momenteel reageer ik op alles dat ik eet of drink door krampen, misselijkheid , diarree... Ik weet wel dat CVS, de ziekte van Crohn en spastische darmen geen levensbedreigende ziekte zijn als kanker of dergelijke ziekten, maar zoals ik het momenteel ervaar... De laatste 2 weken kan ik heel weinig van eten binnen houden en de krampen erbij zorgen ervoor dat ik compleet uitgeput ben geraakt. Ik besef dat ik momenteel door de lichamelijke klachten mentaal ook helemaal ben uitgeput. De laatste tijd is het bijna elke dag janken door dat ik op ben. Vergelijk het met buikgriep maar dan al 9 jaar aan een stuk, goede en slechte periodes afgewisselt. Terwijl ik nu deze blog aant typen ben kan ik mij mentaal ook moeilijk concentreren.

Normaal helpt kiné op zo een momenten goed maar dit helpt de laatste weken jammer genoeg ook niks meer. Integendeel. Het put mij alleen maar feller uit. De laatste 2 keren dat ik bij de kinesist ben geweest ben ik tijdens de behandeling ingestort in tranen omdat het niet meer ging. Ik wil wel eventjes zeggen dat ik een schat van een man van een kinesist heb die echt iedere keer super veel moeite tracht te doen. Ik hoef hem maar te bellen en ik kan naar hem toe gaan omdat hij ook echt wil helpen. 

Afgelopen zondag heb ik gelukkig wel nog een feestje kunnen houden voor mijn zoontje die 2 werd maar toen het feestje gedaan was was ik stik op en de dag erna ook weer klop gekregen. Het is allemaal teveel geworden.

Momenteel is alles heel belastend. Een kleine wandeling doen van een km, eventjes naar de winkel gaan put mij heel fel uit omdat ik door mijn reserves zit. 

Het feit dat ik om het minste in tranen uit barst of momenteel zoals tijdens het feestje van mijn zoontje een lichte paniekaanval kreeg (maar gelukkig wel zelf onder controle kon houden door effe naar de keuken te gaan) , zie ik ook in dat ik effe weer in een depressie zit. Druk is momenteel teveel. Maar ik weiger van antidepressiva te nemen gewoon omdat ik weet dat het komt door de darmen. Mijn kinesist zei tijdens de laatste behandeling ook dat hij had gehoord dat depressies waarschijnlijk een oorzaak vinden bij de darmen. Dat ze er achter zijn aant komen dat er een sterke wisselwerking is tussen darmen en hersenen. Ik kan dit alleen beamen. Dit hadden ze in Gent ook al gezegd. Ik weiger ook om dat feit juist antidepressiva te slikken. Ze moeten de oorzaak aanpakken en de oorzaak is bij mij mijn darmen! Zoals ik al dikwijls heb gezegd wanneer ik down ben dan hangt dit iedere keer samen met de darmen. Maar ik moet wachten op Gent. Ik zou na nieuwjaar aan de beurt zijn. Hopelijk betekend dit januari. Het feit dat ik weet dat ik in Gent waarschijnlijk geholpen ga zij, is hetgeen dat mij momenteel recht houdt. Anders denk ik dat ik al dikwijls zelf de stekker had uitgetrokken. Het klinkt of ik vol zelfmedelijden zit maar hou maar is 9 jaar vol wat ik heb door gemaakt en dan praten we nog is.

Het is vandaag Kerstmis. Normaal het feest waar ik enorm van geniet. Dit jaar kan ik jammer genoeg niet mee aan de feesttafel zitten dus zit ik alleen thuis. Ik mis mijn gezinnetje, mijn schoonouders, de hele familie. Maar ik vind niet dat mijn gezin moet boeten omdat ik ziek ben. Dus zij zijn gelukkig wel kunnen gaan. Mijn vrouw doet al alles voor mij wat ze kan, ik hoef het maar te vragen en ze staat klaar hoe zwaar ze het vaak zelf al heeft of hoe kwaad ik soms ook word omdat ik te ziek ben. Ik hoop ooit ook terug echt te kunnen mee genieten van dingen. Maar dat zal de toekomst uitwijzen.

Om af te sluiten wou ik ook effe mijn lieve schoonfamilie, mijn eigen familie(degene die mij toch jaren zijn blijven geloven en steunen), vrienden en kennissen en mijn werk die mij door de jaren heen toch zijn blijven geloven en steunen bedanken. Sorry dat ik niet altijd even gemakkelijk ben maar blijf beseffen dat ik er zelf niet aan kan doen en dat ik echt mijn best doe, zo goed als ik kan...