Ondertussen nog steeds geen stoelgangtransplantatie gehad. Het is voor de 3e keer in een half jaar uitgesteld omdat ze de transplantatie zijn aan het optimaliseren. Ik begrijp dat als het nodig is, dat het alleen maar(hopelijk) in mijn voordeel kan uitdraaien. Maar het continu uitkijken naar iets en dan opnieuw teleurgesteld worden weegt soms zwaar. 

In tussen tijd weer 2 antibioticabehandelingen gehad. De 1e heel zwaar, weken van afgezien. En toen volgde er een keelontsteking voor de zoveelste keer weer en moest opnieuw aan de antibiotica. Het gekke was dat ik bij de 2e de 1e week na de antibiotica kuur mij beter begon te voelen. Dat heeft helaas maar 6 dagen geduurd. En nu sinds 3 dagen weer enorme krampen met felle rugpijnen en felle vermoeidheid als gevolg (door de darmen). 

Ik heb al zitten denken waarom ik toen opeens beter was: 1) de antibiotica kuur was ook voor darminfecties dus zit ik dan toch ook met een darminfectie die ze niet vinden in stoelgangstaal? 2) probiotica moeten nemen bij de antibiotica maar ineens 4/dag, moet ik daar eventueel terug mee beginnen en dan effectief in een extra hoge dosis nemen? Als dit het geval is dan heb ik heel veel goede moed in de stoelgangtransplantatie! 3) Een vriendin had mij via FB een probiotica aangeraden die ik nog steeds ben aan het nemen, maar ik betwijfel of deze helpt, want dan zou het toch moeten blijven helpen, niet? Ik weet het niet, ik was wel blij met de tip! Het kan nog altijd helpen dus we zullen zien. 4) Ik moest bij de antibiotica een maagbeschermer nemen die ook hielp tegen maagontstekingen. Was het misschien dit dat hielp? Ik weet het niet maar ik ga seffes terug naar de dokter en het tegoei bevragen. Het was heerlijk om mij een week terug beter te voelen, dingen met mijn kindjes terug te kunnen doen, bezoekjes die al lang waren uitgesteld te kunnen doen, Ik keek al weer uit om te kunnen gaan werken na 8 weken thuis zitten. 

Het besef is wel gekomen dat de oorzaak ergens in de darmen ligt, dat is meer dan overduidelijk!!! En ook dat mijn lichaam eigenlijk niet is "afgetakeld" door de jaren heen. Dat het echt een motorisch probleem in de darmen is. Dus als dat opgelost geraakt heb ik mijn leven terug en mijn kinderen en mijn vrouw hun papa. Het is eigenlijk niet te geloven dat zoiets stoms je hele leven beinvloed. Je darmen regelen alles, of je kan genieten van je dag, kan werken, je depressief of juist blij bent, je energie hebt of juist doodmoe bent...ALLES! Ik kan er alleen niet van over dat het zo moeilijk is om dit op te lossen?!

Ik wil ook even reageren op mensen die op mijn blog hadden gereageerd:

Chronische lyme kan het inderdaad ook nog altijd zijn, maar inderdaad, het RIZIV vind dit een "modeverschijnsel". Dit is niet op te sporen(nog niet!) en daarom bestaat het niet. Maar ze beseffen niet dat wij, degene die dag in dag uit afzien, ook alleen maar een antwoord en oplossing zoeken voor een medisch probleem. Dat wij niet afhankelijk willen zijn van instanties en niet liever willen dan deelnemen aan de maatschappij. 

Rina: ik weet inderdaad dat het niet is omdat mensen niet reageren dat ze daarom niet met mij inzitten. In een slechte periode zie ik dat alleen niet in. Je kan mensen dan niet zien omdat je te ellendig bent en al blij bent als je al eens effe voor je kindjes tijd kan maken. En toch kan het deugd doen als je gewoon voelt dat mensen toch begrip hebben of met je inzitten. Maar dat heeft ook weer alles, bij mij toch allesinds, met mijn darmen te maken: Last van de darmen staat gelijk met vermoeidheid en down zijn en dan denk je over alles harder na dan het moet. De wisselwerking tussen darmen en hersenen is enorm opvallend! Op betere dagen heb ik dat totaal niet. 

Allesinds bedankt voor de steun berichtjes en hopelijk voor alle mensen die zelf medische problemen hebben en nog steeds geen antwoord of oplossing hebben: veel geluk in de zoektocht en hopelijk snel een antowoord en oplossing