De dag na mijn vorig berichtje, zaterdagmorgen, merkte ik dat ik wat bruin bloedverlies had en toen werd ik echt ongerust. Ik ben dan meteen beginnen rondbellen en kon in het ziekenhuis terecht bij de gynaecoloog van wacht. Het enige wat hij kon doen was een echo en eens kijken wat er te zien was. Op de echo zagen we het vruchtwater met daarin een vruchtzakje en het embryo. We zagen zelfs het hartje al kloppen! Wat een opluchting zeg! Eigenlijk leek zelfs heel het lijfje te kloppen, één en al hart . Het zat ook mooi in de baarmoeder, niet erbuiten, het was een éénling en het was 3 à 4 mm lang. Daarna vertelde de dokter ook dat het niet abnormaal is dat er in de eerste drie maanden nog bloedverlies is. Hij had daar zelfs een heel goede uitleg voor. Zonder tekeningetje is het nogal moeilijk uit te leggen, maar in het begin vult het embryo met het vruchtwater enzo nog niet de volledige baarmoeder. Dat 'pakketje' zit dan ergens vanboven in de baarmoeder. Zolang niet heel de baarmoeder gevuld is, kan het onderste deel nog bloed loslaten, een beetje zoals bij de menstruatie, alleen was dit bloed (bij mij toch) veel donkerder, bijna zwart.

Wij gerustgesteld. Oef. Ik zei het ook nog tegen die dokter: ik weet niet wat normaal is he, het is allemaal de eerste keer, weet ik veel. Maar hij had er gelukkig begrip voor. Waarschijnlijk zien ze zo wel vaker jonge, ongeruste koppels.

Dat bloedverlies heeft uiteindelijk bij mij 4 dagen geduurd. Het was niet veel, maar een klein inlegkruisje per dag, was toch wel nodig. Ondertussen was ik ook steeds meer moe en ook meer en meer misselijk, gelukkig zonder braken, gewoon misselijk en moe. Gelukkig had ik vakantie. Donderdag 24 december om 10u waren we dan op onze afspraak bij de eigen gynaecoloog en hadden we de tweede echo. Het was ondertussen al dubbel zo groot, 8 à 9 mm, en het hartje klopte nog altijd, mooi regelmatig, want nu konden we het ook horen. Straf hoe dat allemaal kan eigenlijk. Ik was op dat moment (waarschijnlijk) precies 7 weken zwanger. Het begin van mijn laatste menstruatie was op 5/11 dus zou ons kindje geboren worden ongeveer op 12 augustus 2010. Spannend!

Toen we ons klaar maakten om te vertrekken zei ze dat we nu wel leuk nieuws had voor de feestdagen en wij reageerden een beetje verbaasd van zouden we dat nu al aan de familie vertellen? Zij vond dat dat al kon. We hadden het hartje al 2 keer zien kloppen. De kans op een miskraam wordt dan al veel kleiner (2 à 3%). Op de terugweg naar huis hebben we daarover zitten nadenken. Het was natuurlijk wel een prachtig moment om ons nieuws te vertellen. We konden dan tussen de cadootjes ook een cadootje steken met babysokjes voor de grootmoeders. Het zou voor alletwee hun eerste kleinkind zijn en ze zitten daar al eventjes op te wachten. Moest er toch nog iets misgaan, dan hadden we toch de vreugde kunnen delen en dan zouden we ook het verdriet kunnen delen ...

We besloten meteen sokjes te gaan kopen. Die avond, kerstavond, kwamen de ouders van mijn vriend bij ons eten. De middag erna was het bij mijn moeders familie te doen en de zondag erna bij mijn vader. Iedereen reageerde heel enthousiast natuurlijk, maar vooral de vrouwen eigenlijk, allemaal traantjes van ontroering.

Onze volgende echo is op maandag 4/1. Normaal was dat pas 4 weken later, maar met dat bloedverlies, wou ze toch na 2 weken al terug een afspraak maken en dat vonden wij prima, omdat ik toch zo onzeker ben over alles. Maar nu we het verteld hebben aan de familie ben ik er op de één of andere manier geruster in dat alles wel goed zal gaan, terwijl ik daarvoor enorm onzeker was. Raar eigenlijk.