Op het internet vindt je hier natuurlijk vanalles over. Meestal wordt er gezegd dat er even veel kans is op een afwijking als bij natuurlijk verwekte kinderen. Andere bronnen zeggen dat de kans een klein beetje hoger is, omdat er met eicellen en/of zaadcellen van verminderde kwaliteit gewerkt wordt. Bij chromosomale afwijkingen gaat het dan over 2% bij ivf icsi tegenover 1% normaal. Bij aangeboren afwijkingen in het algemeen spreekt men over 5% tegenover 3%.

In het boek dat we gekregen hebben van het LUFC staat hier het volgende over: “Het is voorlopig nog niet mogelijk om uit te maken of ICSI inderdaad extra risico’s geeft voor afwijkingen. Doorgaans worden zulke risico’s berekend op de bevolking van een land, dus op meerdere miljoenen mensen. Het aantal kinderen dat via een ICSI werd verwekt en opgevolgd, is echter nog klein en stijgt oer de hele wereld samen nauwelijks boven enkele duizenden uit. Het is duidelijk dat het toeval de cijfers bij zulk een kleine groep zwaar kan vertekenen. De geboorte van slechts twee of drie kinderen met een bepaalde kwaal kan dan immers de indruk opwekken dat het risico voor die kwaal enorm gestegen is, terwijl het slechts om toeval kan gaan.”

Op 26 oktober hadden we onze eerste afspraak bij de nieuwe gynaecologe, de eerste afspraak na het nieuws over de slechte zaadkwaliteit van mijn vriend. Ze heeft toen allerlei vragen gesteld over onze gezondheid, of één van ons al kinderen had en zo. Ze heeft ook nog eens de resultaten van het spermastaal overlopen. Blijkbaar wordt de beweeglijkheid van sperma in 4 groepen ingedeeld:

Type A: snelle voorwaartse beweeglijkheid
Type B: langzame voorwaartse beweeglijkheid
Type C: ter plaatse beweeglijk
Type D: onbeweeglijk

Bij hem zat er in de eerste groep 0% en in de tweede 10%, terwijl dat samen 50% zou moeten zijn. Toen ik dit zag, begreep ik waarom ze ook meteen ICSI voorstelde. Waarschijnlijk kan die 10% in groep B niet eens hard genoeg zwemmen om door de eicelwand te geraken. Bij Intra Cytoplasmatische Spermatozoa Injectie (ICSI) wordt de zaadcel via een heel fijne injectienaald in de eicel gebracht. Op deze site wordt dat mooi in beeld gebracht: http://www.fertiliteit.info/content/fertiliteit/ki/icsi_in_beeld.asp.
Bij gewone IVF wordt een druppeltje zaadcellen bij de eicel gelegd in een schaaltje en moeten ze zelf nog door de eicelwand geraken. Ook zijn er veel te weinig goede zaadcellen aanwezig per zaadlozing, als je bedenkt dat ze er 100.000 van type A of B nodig hebben per eicel. Bij 2 ml sperma, 2 miljoen zaadcellen per ml en maar 10% goeie, heeft hij er maar 400.000 per zaadlozing. Hiermee kunnen een viertal eicellen bevrucht worden via gewone ivf en er worden er meestal meer opgepikt na een ivf-behandeling (heb ik gelezen).

De gynaecologe heeft ook nog eens de foto’s van de HSG getoond en besproken. Daarna heeft ze een echo gedaan bij mij. Net als vorige keer had ik waarschijnlijk net een eisprong gehad. Deze keer was de gesprongen follikel nog mooi rond. Ook het baarmoederslijmvlies was in orde.

Wat er nu nog moest gebeuren bij ons allebei was een bloedonderzoek. Er wordt dan gekeken naar geslachtsziekten, toxoplasmose en nog zoiets, hormonale en chromosomale afwijkingen. Bij mijn vriend heeft de dokter meteen bloed afgenomen. Bij mij moet dat gebeuren op dag 2, 3 of 4 van mijn cyclus (dag 1 is de eerste dag van de menstruatie). Op dat moment zijn de hormonen in het bloed op hun laagste punt. Dit is een soort nulmeting om de dosering van de hormonen bij de ivf-cyclus op af te stemmen.

Na de HSG had ik het wel moeilijk. Het was allemaal wat te veel. Het nieuws van die ivf-behandeling, waarvan ik nog altijd niet goed weet wat die juist gaat inhouden, al die onderzoeken die ik misschien nog moet doen en ik had er ook nog niet echt met iemand over kunnen praten. Het lastigste voor mij is dat je niet weet wat je allemaal nog te wachten staat. Hoe gaat die ivf-behandeling zijn, wat moet ik dan allemaal precies doen, gaat het lukken, na hoeveel pogingen gaat het lukken, . . . Ik zou graag zo een glazen bol hebben. Zucht. Van al die vraagtekens wordt ik onzeker en emotioneel.

Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd of ik ivf zou doen als het nodig was, zou ik direct nee geantwoord hebben. Dat is tegennatuurlijk, je moet de natuur zijn gang laten gaan. Als dat nodig is, is het ‘not meant to be’ dat je kinderen hebt. Maar nu, heb ik zoiets van wij willen kinderen en het bestaat dus waarom niet. Zo doet de mens dat: als de natuur tegen werkt, schakelen we de wetenschap in en we krijgen onze zin wel.

Na de resultaten van het spermastaal had de gynaecologe ook aangeraden een afspraak te maken bij een uroloog. Soms is er een duidelijke reden, die de kwaliteit van het zaad beïnvloedt. Op consultatie bij de uroloog voelt die dan aan de ballen, bijballen, zaadleiders enzovoort. Hij maakt ook een echo om te zien of er spataders zijn. Die kunnen ervoor zorgen dat de temperatuur in de ballen te hoog wordt.

De uroloog kon bij mijn schatje echter niets abnormaal vinden. Op zich is dat goed natuurlijk, maar als hij iets had kunnen vinden, had daar iets aan gedaan kunnen worden en was er een kleine kans dat de kwaliteit van het sperma nog kan verbeteren.

Ondertussen had ik mijn regels en heb ik een afspraak gemaakt voor die HSG, hysterosalpingografie of het maken van een foto van de baarmoeder. Dan wordt een contrastvloeistof in de baarmoeder en de eileiders gespoten. Op die manier kunnen ze zien of de binnenkant van de baarmoeder normaal is en ook of de doorgang in de eileiders goed vrij is.

Ik wist eigenlijk niet goed waaraan ik mij moest verwachten en was er allemaal vrij gerust in. Toen ik op die tafel ging liggen vroeg de verpleegster of ik een pijnstiller zoals Dafalgan had ingenomen. Niet dus, wist ik veel, maar dat is dus wel aan te raden. Blijkbaar was bij mij de doorgang in de baarmoederhals redelijk dicht, waardoor de gynaecologe die vloeistof er niet zo makkelijk door kon spuiten. De druk van die vloeistof voelde niet bepaald aangenaam. Ook wanneer de vloeistof er door liep – ze vult de baarmoeder en loopt dan door de eileiders tot in de buikholte – voelde ik die druk. Nadien heb ik nog twee dagen buikpijn gehad, alsof ik heel erge menstruatiepijn had, maar dat is iets wat ik normaal weinig of niet heb. Ik heb toen een heel weekend in de zetel gezeten. Ik begrijp nu ook waarom ze dit alleen op vrijdagnamiddagen doen.

De dokter was ervan overtuigd dat de HSG een goed resultaat zou hebben. Nu was alles goed open en zouden we meer kans hebben op een natuurlijke bevruchting. De baarmoeder was goed gevormd en de eileiders waren ook goed te zien op de foto’s. Je zag een mooi lijntje.

Vrijdag 2 oktober was de dag waarop we het spermastaaltje gingen binnenbrengen. We hadden wel geen steriel potje, maar we hadden de dag ervoor zo een mini confituurpotje heel goed uitgewassen en uitgespoeld met heet water, dus dat moest wel ok zijn. Ik had het potje in mijn broekzak gestoken van mijn jeans, dicht bij mijn lies, zodat het lekker warm bleef en ben meteen vertrokken. Aangekomen in het ziekenhuis, heb ik ingeschreven aan de balie en ben naar de juiste verdieping gegaan. Daar wisten ze me te vertellen dat ze in dit ziekenhuis geen spermastaaltjes onderzochten. Daarvoor moest ik in het andere ziekenhuis zijn aan de andere kant van de stad en ik was te voet L. Binnen het uur ging ik daar niet meer geraken, dus ben ik maar terug naar huis gekeerd.

De maandag erop tweede poging. Zaadlozing in het potje, potje in broekzak en deze keer met de fiets naar het andere ziekenhuis. Binnen het half uur heb ik het potje kunnen afgeven, oef. Ze hadden daar wel een opmerking over het confituurpotje. Zo een potjes kon je ook in de apotheek gewoon kopen.

Enkele dagen later heb ik dan naar de nieuwe gynaecologe gebeld om te vragen naar de resultaten. Bij het vorige bezoek had mijn vorige gynaecologe zelf voorgesteld dat ik misschien beter een andere kon nemen, omdat zij nogal ver woont van waar ik nu woon. Het zou makkelijker zijn om iemand te nemen in de eigen gemeente, voor al die onderzoeken enzo. Ze had dus de naam doorgegeven van mijn nieuwe gynaecologe.

Toen ik dus belde naar deze nieuwe gynaecologe voor de resultaten van het spermastaal was ze eigenlijk wel heel direct. Ze wist te vertellen dat de kwaliteit van dit spermastaal niet erg goed was en dat ‘op basis van dít staal we meteen moesten overgaan naar IVF ICSI’. Slik. Bij normaal sperma zitten er minstens 20 miljoen zaadcellen per milliliter. Bij mijn vriend was dat maar 2 miljoen. Normaal moet er ook minstens 50% van de zaadcellen goed beweeglijk zijn en dat was maar 10%. Voila en dat wist ik dan. Ik vroeg nog of kunstmatige inseminatie niet mogelijk was, maar ze verzekerde mij dat dat op basis van dit staal tijdverspilling zou zijn.

En daar stond ik dan in het washokje op het werk en een baksteen die op mijn hoofd was gevallen. Ik had niet veel zin meer om te werken die dag en ben wat vroeger naar huis gegaan. Ik kon mij toch niet meer concentreren.

’s Avonds moest ik dit nieuws nog aan mijn vriend vertellen. Ik wilde hem hier niet mee bombarderen aan de telefoon, zoals dat bij mij gebeurd was. Dit is ook iets waar hij altijd al voor gevreesd had. Maar het goeie nieuws was wel dat hij niet onvruchtbaar is. Hij is verminderd vruchtbaar. Er zijn nog wel beweeglijke zaadcellen, waar ze iets mee kunnen doen. Moest hij volledig onvruchtbaar geweest zijn . . . , goh, ik zou niet weten wat we dan zouden moeten doen of hoe ik dan zou reageren.

Tabelletjes en grafiekjes zijn wel mijn ding, dus de volgende dag zou ik mijn temperatuur meten. Ik ging op zoek naar onze thermometer, zo een antiek ding met kwik in, en heb hem dan voor de zekerheid maar even getest . . . Na een kwartier met dat ding onder mijn tong was er nog steeds geen lijntje kwik te zien . Hij werkte dus niet meer. De volgende dag heb ik dan mijn vriend naar de apotheker gestuurd om een nieuwe digitale te kopen. Veel makkelijker om te gebruiken.

De eerste dag had ik een temperatuur van 36.5°. Dit was ergens halverwege mijn cyclus. De volgende dag 36.7°, twee tienden hoger! In theorie zou dit dan de dag van mijn eisprong zijn, dus hebben wij ons huiswerk gemaakt. De dag erna was mijn temperatuur 36.9° , nog hoger?! Dat is zelfs bijna koorts?! En ik voelde mij helemaal niet ziek. Dan heb ik de volgende avond eens drie keer meteen na elkaar mijn temperatuur genomen: 36.2°, 36.4° en 36.7°. Die geweldige, digitale, makkelijke thermometer was dus brol. Om een verschil van 0.2 te kunnen zien op het grafiekje, had ik een zeer nauwkeurige thermometer nodig, ofwel deed ik iets verkeerd. Aan dat grafiekje heb ik dus voorlopig niet meer verder gewerkt.