Donderdagmorgen hebben we een tweede spermastaal binnengebracht voor analyse. We hadden 5 weken eerder al een keer een staal binnengebracht en de kwaliteit ervan bleek alles behalve goed. Maar mijn vriend wou een tweede kans. Vrijdag kon ik dan naar de gynaecologe bellen voor het resultaat. Ze was zoals gewoonlijk heel erg enthousiast, want wat bleek, de kwaliteit was spectaculair verbeterd! Goed nieuws dus. Toen 2 miljoen zaadcellen per ml en nu 35 miljoen, anderhalve keer meer dan gemiddeld! En ook de beweeglijkheid was een pak beter: toen 0% met snelle voorwaartse beweeglijkheid en 10% met langzame voorwaartse beweeglijkheid en nu 28 en 15%. Dat is samen 43%, nog iets minder dan de ‘normale’ 50%, maar toch ook al véél beter nieuws.

Wij vragen ons natuurlijk af hoe dat zo erg kan verschillen. De uroloog en de gynaecologe waren allebei voorstander van een tweede analyse, maar zeiden daar allebei bij dat ze niet veel verschil verwachtten. Het zou dus niet spectaculair veranderen, maar dat is dus toch gebeurd. Ik heb het staal bij de eerste keer ook goed warm gehouden, dus ik denk niet dat daar het verschil ligt. Waar mijn vriend wel op gelet heeft de voorbije maand is alcohol – hij heeft bijna niets gedronken, anders drinkt hij wel vaker een pintje bij het eten –, regelmatig sporten en niet te heet douchen. Wat hij ook heeft gedaan is dagelijks een pilletje Flixar genomen. Dat zijn vitaminen voor mannen, de mannelijke variant van Omnibionta Pronatal zeg maar. En last but not least, hij heeft zich 4 dagen onthouden bij het tweede staal en bij het eerste was dat maar één dag.

Dus ja, waar ligt de oorzaak van dit grote verschil? Het kan vanalles zijn. Bij volgend bezoek aan onze dokter, gaan we haar mening zeker eens vragen.

Nu de spermakwaliteit van mijn partner eigenlijk niet zo erg slecht is als we eerst dachten, wordt ook het ‘plan van aanpak’ omgegooid. Ik heb mij de voorbije maand geïnformeerd over en voorbereid op IVF ICSI en dat ging gepaard met heel wat traantjes. Ik heb er ook al over gepraat met vriendinnen enzo, allemaal niet zo makkelijk, en nu verandert de aanpak. Zucht. Het is natuurlijk geweldig nieuws dat mijn vriend min of meer normaal vruchtbaar is, maar waar zit dan het probleem? Bij mij? Alles leek tot nu toe normaal … Of is het toeval? Hebben we gewoon nog niet op het juiste moment gevreeën? Of hebben we te vaak gevreeën, waardoor de zaadkwaliteit niet goed was? …

Maar bon, we gaan nu starten met IUI. Ik krijg hormonen om de rijping van een eicel te stimuleren. Er wordt met echo’s gekeken wanneer het eitje rijp is, dan krijg ik een spuit en 36 uur later worden de zaadcellen zo hoog mogelijk in de baarmoeder ingebracht. Toen de gynaecologe aan de telefoon wou uitleggen hoe we dat nu praktisch gingen doen, werd ze weggeroepen voor een bevalling. Ze belt me maandag terug. Spannend. Ik hoop gewoon dat we hier zo snel mogelijk mee kunnen beginnen, liefst deze cyclus nog, maar dat is misschien moeilijk. Pfff geduld, daar heb ik wat te weinig van.

De vroedvrouw daar vond dat heel raar, omdat onze gynaecologe volgens haar nog niets had doorgegeven aan Leuven, wat normaal al gebeurd had moeten zijn. En ik wil alles zo snel mogelijk laten gaan, dus ik wou haar een hint geven om zo snel mogelijk die gegevens door te sturen. We moeten als koppel blijkbaar ook besproken worden in het LUFC op de vergadering die telkens op donderdag doorgaat, maar daarvoor moeten die gegevens er dus eerst zijn. Daarna wordt een infopakket opgestuurd naar ons en wordt een afspraak gemaakt voor een intake-gesprek. 

De dokter antwoordde nu zelf dat we deze week of volgende week besproken zouden worden, zodat er geen wachttijden zouden zijn. Waarschijnlijk zijn alle koppels een beetje hetzelfde en weet zij ondertussen precies wat ik wil horen

Ik had ook nog twee andere vragen. In het boek van het LUFC staan nog heel wat onderzoeken voor bij de vrouw, die ik nog niet gedaan heb, zoals een hysteroscopie, een endometriosebiopsie en een laparoscopie. Dingen die niet echt aangenaam zijn om te laten doen, vermoed ik. Dus mijn vraag was of ik die nog moest doen. Het antwoord was dat ik al allerlei onderzoeken had gehad en dat ze afwacht wat ze vanuit Leuven nog vragen. Die onderzoeken zijn niet altijd nodig. Ik interpreteer haar antwoord als'misschien'

Mijn tweede vraag ging over de resultaten van de bloedafname van mijn vriend. De resultaten van het genetisch onderzoek zijn er pas over 6 à 8 weken, maar de hormonale resultaten waren er wel al. Blijkbaar was het gehalte mannelijk hormoon (testosteron) iets lager dan gewoonlijk, maar dat was geen probleem en daar moest ook niets aan gedaan worden. Ze had dit ondertussen ook al besproken met de uroloog waar we geweest waren.

Bij ons bezoek aan de gynaecologe op 26 oktober was gezegd dat ik bloed moest laten afnemen op dag 2, 3 of 4 van mijn volgende cyclus. Op één van die drie moest ik dan naar het ziekenhuis gaan voor een bloedafname, nuchter, ’s morgens vanaf 8u, zonder afspraak, niet op vrijdag, want op vrijdag ging dat niet.

Rarara welke dag was dag 1 bij mij? Ja! Donderdag! Dag 2, 3 en 4 vallen dus op vrijdag, zaterdag en zondag. Dan wordt in Mechelen geen bloed afgenomen voor dit onderzoek. Ondertussen had ik zoiets van: het wordt ivf en ik wil hier zo snel mogelijk mee beginnen. Op de resultaten van het genetisch onderzoek moet je 6 tot 8 weken wachten, dus als ik nog een cyclus moet wachten voor die bloedafname . . . Daar had ik dus geen zin in! Dus ik heb mij op het werk nog eens in het waskot verstopt en heb getelefoneerd. Eerst naar mijn gynaecologe. Die nam niet op. Dan naar de afdeling gynaecologie in het ziekenhuis, waar ze ook werkt. Ze bleek die week in vakantie te zijn. Ja herfstvakantie natuurlijk. Aan het onthaal wist de dame niet waarom die bloedafname niet op vrijdag kon gebeuren en heeft ze me een ander nummer gegeven van het secretariaat van het labo, waar ze hopelijk meer konden zeggen. Daar wisten ze te zeggen dat er op vrijdag geen transport was van het afgenomen bloed naar Leuven. De oplossing leek mij dan eenvoudig: ik laat het bloed afnemen in Leuven. Ze hebben mij dan het juiste nummer gegeven in het LUFC om daar te vragen of dat kon. Een vriendelijke dame in Leuven wist mij uiteindelijk te zeggen dat ik de volgende morgen, vrijdag, om 9u er nog bij kon voor die bloedafname. Fieuw. 

Vrijdagmorgen 6 november stond ik daar dan netjes op tijd (een kwartier te vroeg) aan het onthaal. Ik stond niet op de lijst, maar dat maakte blijkbaar niet zo veel uit, want 20 minuutjes later werd ik naar een kamertje gebracht, waar een vroedvrouw mijn bloed heeft afgenomen. Ik denk dat het in totaal 9 buisjes waren, maar het ging heel vlot. Ik voelde mij zelfs niet te slap achteraf, hoewel ik anders gemakkelijk een lage bloeddruk heb en ik die ochtend helemaal niets gegeten had.