Sinds vorige week maandag liep het weer fout met Snowy. Hij verloor ineens heel veel vacht en hoewel ik hem regelmatig plukte, moet hij toch aardig wat haren hebben ingeslikt. Hij begon weer te niezen en dan stopt hij met eten. Alsof hij dat soort eten dan associeert met een onaangenaam gevoel. Het ging elke dag wat slechter, hij at alleen nog maar lekkere dingen zoals snoep, hamstervoer, knabbelrol enz. (Tja, je probeert alles natuurlijk, om toch maar niet meteen te moeten dwangvoeren). Vreemd genoeg heeft hij geen plakpoep ervan gekregen! Hij at thans maar heel weinig hooi, groenten moest ik met de hand voeren en zelfs dan, at hij niet alles op.
Ik gaf weer alle medicijnen die ik nodig achtte (pijnstiller, prozyme, darmstimulerend middel, laxeermiddel, beetje dwangvoer), maar net zoals vorige keer hielpen ze niets. Omdat het probleem zich niet in de darmen maar in zijn mondje bevindt. En daar kan ik niets aan doen! Zijn keuteltjes werden geleidelijk kleiner en harder, maar dat is ook logisch als je zo weinig eet natuurlijk.
Hij is al een stuk gemakkelijker geworden, maar toch doet hij nog alsof ik hem ga vermoorden, als ik hem wil plukken. Als ik aan een losse pluk trek, zet hij het al op een lopen. Ik ga dus bij hem op de grond zitten, fixeer hem door zijn schoudertjes wat naar beneden te drukken en probeer dan voorzichtig maar toch snel te werk te gaan. Hij steigert, spartelt en piept van de stress . Zijn vacht is dubbel zo lang als die van een gewoon konijn, misschien is het daarom moeilijker bij hem? Een vlooienkam helpt ook niet. Je moet bij hem echt het dekhaar omhoog heffen en dan pas kun je de onderwol wegnemen. Op zulke momenten zou ik 3 handen moeten hebben . Misschien toch maar eens een borstel met lange metalen pinnen aanschaffen. Maar ik ben altijd zo bang om daarmee te huid te beschadigen, konijntjes hebben zo een dunne huid... .
Vannacht liep het echt de spuigaten uit. Net voor ik ging slapen had ik nog een spuitje dwangvoer gegeven en hij panikeerde en brak het kot echt af. 's Nachts begon hij te graven in zijn handdoek, ik weet dat hij enkel uit frustratie graaft. Dus voor alle zekerheid nog maar een pijnstiller en Rescue Remedy gegeven. Weer dat gegraaf... Maar rond 4u. hoorde ik hem eindelijk hooi knabbelen! Wel 20 minuten aan een stuk! 's Morgens at hij dan meteen zijn ontbijt (droogvoer) op aan hetzelfde tempo als gewoonlijk. En tot nu toe heeft hij ook regelmatig hooi gegeten. Ik hoop dat ik het lot weer niet tart door te schrijven dat het goed lijkt te gaan. Hopelijk gaat de groenteschotel straks ook weer goed en komt er weer een rustige tijd aan.
De weegschaal baart me nu wel zorgen, hij weegt nog maar 796g, ipv de gewone 850 . Ben bang dat zijn weerstand weer zal afnemen en de EC zal toeslaan. Maar hij heeft net een kuur Panacur achter de rug, ik kan het niet blijven geven.
Hij heeft dit probleem al toen Fluffy nog leefde. Ik weet alleen niet waarom hij vroeger geen last leek te hebben van zijn haartjes en de laatste jaren wel. Nou ja, ik blijf mijn best doen om mijn lief ventje er telkens weer doorheen te helpen.
Nog enkele schattige foto's van een schattig manneke .
Heeft hij geen heerlijk kontje en lieve spillebeentjes ?
Knuffels van mammie .
Languit luieren: wat een lekker snoetje en buikje!
Genieten van het zonnetje (waar blijft de lente??? Het sneeuwt verdorie weer! )
De meesten zullen het nieuws al op de site gelezen hebben, daarom ga ik het hier niet meer herhalen. Klik hier om haar memoriam pagina te bezoeken.
Wat ik hier nog wil toevoegen is een foto van haar urntje. De andere hamsters liggen helaas samen in 1 urn omdat er in die tijd geen kleine urntjes bestonden. Ik ben 'blij' dat ik Mika een aparte rustplaats in dit engelendoosje kan geven.
Bij de dierenarts maken we altijd pootafdrukjes van overleden dieren. Om voorbereid te zijn, had ik zelf klei gekocht.
Dit zijn de afdrukjes van haar mooie handjes en voetjes die ik gemaakt heb.
Heb ze daarna ook ingekleurd en in een diepe fotolijst geplaatst. Maar omdat ik slecht zie, denk ik dat het inkleuren niet helemaal goed gelukt is. Ik zag niet goed tot waar ik kon gaan, maar ik heb een tastbare herinnering en daar ging het mij om.
Het gedenkplekje ziet er nu zo uit:
Hier wil ik ook nog een filmpje met haar mooiste foto's neerzetten, wat was ze toch een fotomodelletje!
En om haar herinnering levend te houden: 4 van mijn favoriete filmpjes die haar actieve, slimme en lieve persoonlijkheid benadrukken.
Om toch met een iets vrolijkere noot af te sluiten: Snowy doet het behoorlijk goed na een 2-tal weken kwakkelen. Hij verloor erg veel haartjes waardoor hij weer begon te niezen. Eerst stopte hij met eten, maar daarna leek het hem ineens niet meer te deren en at hij gewoon door na een niesbui. Hij genoot van de eerste prille zonnestralen.
Tegen alle verwachting in (maar denk nu niet dat ik dit erg vind!) is Mika er nog. Ze loopt wel steeds moeilijker, raakt niet meer op haar huisje of verdieping en heeft zelfs moeite om in haar wc of eetbakje te kruipen. Nochtans zijn ze slechts een cm hoog. Haar achterhand wordt stijver met de dag en haar kontje raakt de grond helemaal. Haar oortjes blijven nu ook plat tegen haar hoofdje liggen. Daarom verbaast het mij dat haar oogjes nog steeds zo helder, alert en open staan. Mijn ervaring is dat oude hamsters ze tot spleetjes knijpen.
Ik zie haar nauwelijks nog en kan haar ook niet meer aaien, laat staan vastnemen. Ze reageert wel nog als ik tegen haar praat, maar dan valt me op hoe "trekkerig" haar huidje geworden is. Ik zie dat aan haar onderlipje, wat een beetje sullig naar beneden lijkt te hangen als ze naar mij (naar boven) kijkt. Donkey had dit ook, hij was kaal en daardoor zag ik zijn droge, gerimpelde huid heel goed.
Maar ik bewonder mijn slim meisje hoor! Hoe erg ik het ook vind: ik maak haar slaaphuisje niet meer schoon omdat het teveel moeite kost om een nieuw nestje te bouwen. Gisteren zag ik haar terwijl ze alle keuteltjes naar buiten aan het graven was. Is dat niet slim? Toegegeven, dat kost ook moeite. Ik weet echt niet wat ik het best kan doen in haar geval . Ik denk dat ik haar maar zoveel mogelijk met rust laat. Daarom maak ik ook geen foto's meer want daarvoor heb ik altijd een flits nodig.
Nu over naar de beloofde foto's. Snowy doet het vrij goed, ik ben na een maand gestopt met Panacur en hij loopt ook nergens meer tegenaan. Zolang ik hem kan blijven plukken - en gelukkig laat hij dat beter toe dan vroeger! - niest/smakt hij niet en blijft hij ook goed eten. Toen vorige week de zon eindelijk scheen, kon ik wat mooie foto's maken.
Met het weiderolletje kreeg ik hem weer aan het eten na een episode van niezen/smakken.
Snowy ruikt iets .
Genieten van de zon.
Op de volgende 2 foto's vind ik dat je aan zijn vachtje ziet dat hij ouder wordt. Rond zijn oogjes en oortjes krijgt hij wat ik een "oude teddybeer"-vacht noem.
Maar deze foto verontrustte me, ik zag het pas toen ik hem op de pc bekeek. Hier lijkt het alsof zijn pupil uitgelopen is! Op internet vind ik dat dit bij mensen wijst op een beschadiging van de iris. Is dit de oorzaak van zijn slechte zicht? Of een gevolg ervan, omdat hij ergens tegenaan gebotst is en zo zijn oog heeft beschadigd? Al deze vragen heb ik naar een oog-dierenarts gemaild met de achtergrond info van EC enz. Ik hoop dat ze mij een antwoord kan geven.
Op dit moment ziet zijn oog er weer normaal uit dus het is niet iets wat permanent is.
Chica mag natuurlijk niet vergeten worden! Ze heeft gelukkig nog geen eieren gelegd en wilt graag een knuffel van de fotocamera .
Tot slot nog een mooi beeldje dat ik bij Maryo's Bunnystuff heb gekocht. Is dit engeltje dat een konijntje in haar armen heeft niet schattig?
Nu weet ik het met grote zekerheid: Mika is aan haar laatste tijd hier op aarde bezig . Ze komt al weken niet meer uit de kooi, die heb ik dus ook niet meer kunnen schoonmaken. Gelukkig is ze nog altijd zindelijk, plasjes liggen nog steeds netjes in de wc. De keuteltjes probeer ik 1x/week uit haar huisje te scheppen als ze toevallig wakker is. Maar ik wil haar nestje daarbij niet teveel afbreken want het kost teveel moeite om het opnieuw te maken, dat zie ik gewoon.
Ze ademt vrij zwaar, haar vacht is nog dunner geworden, ze beweegt moeizaam, vooral haar achterhand heeft problemen. Ik schrok dat de ouderdom zo plots kwam en dacht daardoor dat het niet meer lang zou duren. Maar mijn kranig meisje geeft niet op en gaat door tot de laatste snik. Ze eet, drinkt en plast nog altijd zoals normaal. Maar verder zie ik haar niet meer, ze vervult alleen nog haar basisbehoeften. Af en toe komt ze nog voor haar deurtje zitten en dan aai ik haar vlug enkele keren. Misschien egoïstisch van mij maar dat is het enige contact dat ik nog met haar heb.
Op 7 februari was het exact 2 jaar geleden dat ik haar bij de fokker ben gaan halen. Ik ben blij dat ze die mijlpaal nog gehaald heeft. Wat me ook verbaast, is dat haar oogjes zo open, helder en alert blijven staan. De rest van haar lichaamstaal spreekt immers boekdelen. Zolang ze blijft eten en rond hobbelen, grijp ik niet in en laat ik de natuur haar gang gaan. Als ik zie dat ze niet meer kan van de pijn of naar adem zou happen, ga ik de natuur uiteraard wel een handje helpen. Ik houd haar zo goed als het kan in de gaten.
Dit is een foto van 1 februari, haar oortjes staan niet meer mooi recht en haar vacht is duidelijk lichter van kleur.
Dit zijn foto's van gisterenavond. Haar vachtje ziet er verfomfaaid uit, vooral op haar hoofdje, ik denk niet dat ze zich nog wast. Haar oortjes staan nog platter en zoals je ziet, zet ze haar achterpootjes wijd uit elkaar en wat naar voren om haar evenwicht te bewaren. Hier heeft ze juist iets in haar wangzakken gestoken, vandaar de rare houding.
Dit zijn filmpjes van ongeveer een week geleden. De situatie is niet veel veranderd. Ondanks alles komt ze af en toe nog hamsteren en doet ze nog pogingen om te klimmen.
Ik probeer te genieten van de enkele minuten dat ik haar nog zie. En iedere dag is er eentje, probeer ik maar te denken.
Snowy gaat dan weer goed, dan weer minder goed. Om de paar dagen begint hij weer lichtjes te verharen en dan gaat het mis. Niezen, smakken, stoppen met eten. Vanmorgen was ik er om 5u al uit om hem weer aan het hooi eten te krijgen. Op dit moment eet hij weer normaal maar het niezen is nog niet voorbij. Hij verstopt zich af en toe ook in zijn huisje, een teken dat hij zich niet lekker voelt. Ik doe mijn best en pluk hem zo goed als ik kan.
Hij krijgt nog steeds panacur en het goede nieuws is dat hij nergens meer tegen aan botst. Dus ik denk dat ik er op tijd ben bij geweest. Ik weet nog niet of ik na een maand zal stoppen of nog 2 weken zal doorgaan.
Wegens tijdgebrek geen foto's of filmpjes van hem. Hopelijk kan ik dat de volgende keer goed maken.
Chica gedraagt zich ronduit vervelend en schreeuwt veel. Maar tot op heden nog geen eitjes. Hopelijk gaan de hormonen wat liggen, want juist nu ik Mika rust wil gunnen, is gekrijs het laatste wat ik wil horen.
. Zijn vacht is dubbel zo lang als die van een gewoon konijn, misschien is het daarom moeilijker bij hem? Een vlooienkam helpt ook niet. Je moet bij hem echt het dekhaar omhoog heffen en dan pas kun je de onderwol wegnemen. Op zulke momenten zou ik 3 handen moeten hebben 
. Misschien toch maar eens een borstel met lange metalen pinnen aanschaffen. Maar ik ben altijd zo bang om daarmee te huid te beschadigen, konijntjes hebben zo een dunne huid... 
.
.
?
.
)
.
