Hoe hard het ook klinkt, het leven gaat inderdaad door. Na Fluffy's overlijden leek ik tijd teveel te hebben en tegelijk wist ik niet wat te doen. De leegte die ze achterlaat is nog altijd immens groot en er gaat geen dag voorbij zonder moeilijke momenten. Vooral 's avonds - wanneer ik iedereen slaapwel wens - zeg ik hetzelfde tegen haar urntje en dan komen de tranen.... Ik hoop dat de intense pijn en wanhoop stilaan zullen wegebben. Nochtans lukt het me af en toe ook om te glimlachen bij bepaalde foto's of filmpjes.

Van een konijnenvriendin kreeg ik onderstaand gedicht. Ook hierbij houd ik het niet droog... De auteur is anoniem maar het lijkt wel geschreven te zijn voor mij en Fluffy.

Laat dat je troost zijn als ik ga…..

Snowy is wel lichtjes veranderd van gedrag sinds Fluffy er niet meer is. Hij is veel actiever, vrolijker en speelser. Zou hij zich bewust rustig gehouden hebben voor haar? Of paste hij zich simpelweg aan haar ritme aan? 

Nog een voorbeeld: normaal gezien lagen ze samen te slapen van 12-18u en bewogen ze nauwelijks. Als ik nu thuis kom van het werk, komt hij me tegemoet gelopen voor een aai over zijn bol, dan gaat hij - net als 's morgens - alles besnuffelen en markeren, en gaat dan pas weer rusten.

Omdat zijn gewicht onder 800g kwam, heb ik hem voor alle zekerheid weer op panacur gezet. Hij krijgt het nu 2 weken maar tot hier toe helpt het helemaal niets aan zijn gewicht. Hij blijft in de rui en als hij niest/smakt, valt hij telkens een klein beetje af. Op dit moment blijft hij gelukkig 'steken' op 795g. Laten we hopen dat er echt geen grammetjes meer afgaan. Hij eet immers als een paard!

Ik was bang dat hij minder hooi zou eten als ik Fluffy's kooi zou wegnemen. Daar zat hij immers uren hooi te knabbelen tijdens de voormiddag. Helaas had ik gelijk. Dus ik haalde alles uit de kast om zijn kooi en andere plekken aangenaam te maken om hooi te eten. Ik richtte die plek als speelhoek in maar dat hielp slechts beperkt. Tot ik besefte dat hij bang was van de donkere vloer! Ik heb de indruk dat hij niet meer goed ziet en mogelijk ziet hij een donkere vloer als een gat of holte. Met een hennepmat was dit euvel vlug verholpen en nu speelt hij naar hartelust én hij eet weer veel hooi. 

Morgen neem ik de zwarte rubber matten weg. Ik wil de veranderingen geleidelijk aan brengen, zodat hij niet teveel van slag is. Hopelijk past hij zich ook hiermee goed aan. Ik heb nog even getwijfeld of ik hem Rescue Remedy zou geven maar tot nu toe lijkt het niet nodig te zijn.

Hij is nog altijd dol op het versleten grashuisje van Fluffy waar hij regelmatig een dutje doet. 

Ook het wollig bedje gebruikt hij daarvoor.

En nog een schattig filmpje van een dikke wangen die genieten van wortelfrietjes (met heerlijke knabbelgeluidjes)! 

Om af te sluiten leuk nieuws over Mika. Zij is eind juni anderhalf jaar geworden, voor mij een goede reden om te vieren. Ze heeft niet 1 maar 2 cadeautjes gekregen. En ze vond het allemaal reuze interessant! Vooral de tiki bar vind ik zo schattig . Eigenlijk is dit speelgoed geschikt voor dwerghamsters maar Mika laat zich door haar grote gestalte niet tegenhouden .

Nog een close-up omdat ik het niet kan laten. Is ze niet wondermooi? 

Ik kan niet geloven dat ik dit bericht moet schrijven, het lijkt zo onwerkelijk. Mijn mooi speciaal meisje, mijn baby, mijn vriendinnetje, mijn toverballetje, mijn moppie, mijn truffel, mijn poffertje, mijn steun en toeverlaat, mijn alles... is niet meer. Iedereen weet dat ze wat sukkelde met haar achterhand door spondylose maar daarmee redde ze zich prima, ze vond steeds opnieuw oplossingen om ermee om te gaan. Op 10 maart 2012 schreef ik op mijn blog dat ik bang was dat ze een hart/longprobleem had omdat ze soms rare piep/knorgeluiden maakte als ik haar oppakte of bij bepaalde bewegingen die zij maakte. Toen maakte ik me ook zorgen om haar ogen die soms leken uit te puilen, ik dacht toen nog dat het haar derde ooglid was. Mijn dierenarts kon echter niets verdacht vaststellen. Had ik toen maar naar mijn intuïtie geluisterd.... 

Ze is een jaar aan een stuk geleidelijk aan afgevallen maar dankzij junior voeding heb ik haar weer kunnen laten bijkomen. En plots kwam ze explosief aan. Helaas was dit geen vet maar oedeem (vocht) en dit wijst op een hartprobleem. Op 24 juni stond ik met spoed bij de dierenarts van wacht omdat haar hoofdje plots begon te zwellen. Hij stelde inderdaad hartfalen vast en gaf haar een injectie met een vochtafdrijvend middel. Dit hielp meteen en ik moest verder gaan met tabletten die hetzelfde deden, aangevuld met hartmedicijnen. Helaas leken ze niet aan te slaan, Fluffy verloor geen gewicht meer dus ik dreef de dosis wat op. Toch bleef ze een prima eetlust behouden maar zelfstandig bewegen kon ze niet meer door de grote hoeveelheid vocht in haar achterwerk en benen. 

En op dinsdagmorgen 3 juli zag ik dat ze de strijd begon op te geven. Ze trok haar hoofdje terug toen ik medicijnen wilde geven en at haar brokjes maar voor de helft op. Daarna begon haar hoofdje weer te zwellen en begon ze zichtbaar en hoorbaar zwaarder te ademen. Ze zakte ook door haar voorpootjes. Een duidelijker signaal kon ze niet geven. Ik mocht niet egoïstisch zijn en moest mijn klein meisje laten gaan. Ik voelde het zelf ook en Inge (dierenarts) bevestigde het: haar onderlichaampje was al koud aan het worden. Dat kwam natuurlijk deels door het oedeem maar volgens mij was ze ook al langzaam aan het wegzinken. Daarom kon ik de beslissing niet langer uitstellen. De dierenarts is gekomen en om 11u45 is ze zachtjes ingeslapen in mijn armen. Na de eerste injectie begon ze zelfs maalgeluidjes te maken, alsof ze dankbaar was om geen pijn meer te hebben. 

Ik weet dat ik - voor haar - de beste beslissing heb genomen, haar lichaampje was op. Maar ik... mijn hemel, ik mis haar zo hard. Haar lieve dikke ondeugende snoet met dat mooi mondje, haar warm troostend vachtje, die lieve oogjes met de mooie wimpers, die zachte oortjes, haar heerlijke geurtje, ik begroef zo graag mijn neus in haar vacht. Maar ik mis niet alleen de uiterlijke dingen, ook haar aanwezigheid, haar karakter, haar persoonlijkheid... ik was stapelgek op haar en hield zoveel van haar. Ik zal altijd van haar blijven houden, ze neemt zo een grote plaats in mijn hart in. 

Nooit zal ik nog zo een bijzonder konijntje hebben. Want dat was ze, speciaal van kop tot teen! Ze was zo intelligent... iedereen vindt natuurlijk zijn/haar konijn de mooiste, beste enz. Maar zij was écht speciaal! Ze kon situaties voorzien en inschatten, ze leerde enorm snel en ze kon mij beter lezen dan ik haar. Wat heb ik veel van haar geleerd! Niet alleen op gebied van gedrag en gezondheid maar ook op diepere vlakken liet ze zien wat er allemaal kon en bestond. Mijn inspiratiebron op zoveel vlakken... 

Onze vertrouwensband was er eentje uit duizenden. Werkelijk àlles kon ik met haar doen, ze vertrouwde me volkomen en ik haar ook. Ik ben zo blij dat ik nog T-Touch geleerd heb zodat ze hier nog van heeft kunnen genieten tijdens het laatste jaar van haar leven. In de laatste maanden van haar leven, begon ze me zelfs likjes op mijn huid te geven, iets wat ze nooit deed. Ze heeft me ontelbare mooie herinneringen gegeven. Teveel om op te noemen, gelukkig heb ik er veel vastgelegd op foto en film. 

Zelfs op hoge leeftijd heeft ze geen spatje van haar pit verloren. Bij het eten was ze nog steeds de dominante. Ze kon soms ondeugend zijn maar ik vergaf haar alles, ook omdat ik begreep waarom ze deed wat ze deed. 

Ze is net geen 11 jaar mogen worden. Hoewel iedereen zegt dat dit een heel mooie leeftijd is, had ik niets liever gedaan dan nog jaren voor haar gezorgd. We hebben samen heel lang gevochten om zo lang mogelijk gezond te blijven. 

Bij de dierenarts heb ik nog pootafdrukjes laten maken van de voor- en achterpoot. Ook heb ik vacht bewaard die ze tijdens de ruiperiodes verloren is. Naast talrijke foto's en filmpjes heb ik dus ook nog iets tastbaar van haar en daar ben ik blij om. Op 6 juli werd ze gecremeerd, ze is weer bij mij maar dan in een andere vorm. Haar zieltje zal voorgoed in mijn hart blijven... En was dit toeval, symboliek of een 'boodschap' van haar? Maar net bij het ophalen van de urne, begon het 30 seconden te regenen. 

Maar nu besef ik pas hoe ik mijn leven naar haar heb ingericht. Eigenlijk stond alles in het teken van haar. Zij slorpte een groot stuk van mijn tijd en energie op, maar begrijp me niet verkeerd. Ik heb het met heel veel liefde gedaan en had het graag nog jaren gedaan. Het voelt zo raar aan dat ik nu ’s nachts niet meer moet opstaan voor haar. Ik schiet nog steeds om het uur wakker. 

Het is ook vreemd dat ik nu nog maar voor 1 konijntje groenten, kruiden en brokjes moet klaarmaken. Ik weet dat ik nog 3 andere diertjes heb, maar mijn hart voelt zo leeg en het lijkt wel alsof ik tijd teveel heb. Uit automatisme kijk ik nog vaak naar de plaatsen waar ze vaak zat. De laatste maanden controleerde ik altijd of ze niet op de verkeerde zij in slaap was gevallen enz. En dan plots weer dat besef dat ik haar nooit meer zal zien… 

Ik weet niet hoe het verder moet, ik kon me geen leven zonder haar voorstellen en nu moet ik wel… Ik moet verder; voor Snowy, Chica en Mika want zij zijn er wel nog en hebben mijn aandacht nodig. 

Fluffy en Snowy waren zo een mooi en lief koppeltje, ik noemde hen altijd mijn Duo Penotti, Huppie (Snowy) en Hompie (Fluffy). 3 jaar lang is Fluffy enig konijntje geweest en dat was zo leuk. Ze volgde mij overal, zelfs in de badkamer en op het toilet lag ze tussen mijn voeten. Wij twee waren één, 2 handen op 1 buik en we zullen altijd verbonden blijven. En dan kwam Snowy in ons leven. Na een moeilijke start – waarbij ik veel over koppelen leerde – werden zij een innig koppeltje. Fluffy nam wat afstand van mij maar toch bleven we die speciale vertrouwensband houden. Door Snowy bloeide ze open en werd ze minder schuw. Oh, wat hadden ze toch pret samen. Samen spelen, samen eten, samen luieren. Tot Snowy het soms beu werd, hij had af en toe echt behoefte aan privacy. Het laatste jaar werd het samenzijn minder doordat Fluffy minder goed kon bewegen. Snowy had daardoor ook minder vrolijke momenten, hij leek maar niet te begrijpen waarom zijn vriendinnetje niet meer volgde en hem niet meer zoveel likjes gaf. Gelukkig heeft ze zijn 8ste verjaardag nog mogen meemaken. 

Net voor de dierenarts kwam, heeft Snowy haar nog likjes gegeven, zo lief, alsof ook hij afscheid kwam nemen. Na het inslapen heb ik hem ook nog even afscheid laten nemen en hij kwam aan haar oortjes snuffelen. "Gelukkig" was hun band de laatste maanden al niet meer zo intens. Fluffy spendeerde veel meer tijd met mij dan met hem. Hij was het al een beetje gewend om zijn eigen gang te gaan en ik heb nu ook niet de indruk dat hij haar mist. Hij neemt nu Fluffy's plaats in aan mijn voeten. 

Veel mensen zullen het niet met me eens zijn maar ik haal geen nieuw vriendinnetje voor hem. Hij is er ook “al” 8 en is altijd een beetje een eenzaat geweest. Hij wilde ook per se alleen slapen en raakte in paniek als de gezamenlijke kooi werd gesloten. Vooralsnog lijkt hij zich prima te redden. Hij krijgt nu meer aandacht van mij en hopelijk is dat genoeg. Ik hoop dat we troost vinden bij elkaar want de leegte en pijn die ik voel, zijn onbeschrijflijk… 

Mijn lief speciaal babymeisje... ik zal je voor altijd blijven missen maar je blijft in mijn hart. Ik hoop dat je nu weer gezond en wel op de regenboogbrug aan het spelen bent. Ik weet dat je op me wacht en kijk uit naar de dag dat ik je weer in mijn armen kan sluiten...

Een foto van onze laatste avond samen. Voelde ik het onbewust aan?

Een mooie/grappige herinnering die ze achterlaat. Ze was dol op mijn nieuwe sloffen en sabbelde 1 van zijn tandjes helemaal stuk.

De pootafdrukjes die ik bij mijn dierenarts/werkgever heb laten maken. Er hoort ook altijd een kaartje bij.

Haar laatste rustplaats, ik heb voorlopig voor een sober urntje gekozen, maar wil in de toekomst graag eentje dat mij echt aanspreekt. Het urntje in de achtergrond is van de hamsters. Haar foto is een 'baby'foto, zo komt begin en einde samen. De regenboogbrugfoto komt hier ook bij te staan, zodra hij afgedrukt is.

Haar spulletjes opruimen deed al pijn, haar kooi ga ik straks wegnemen. Dit zal ook moeilijk zijn voor Snowy want hij at en speelde er altijd in. Op die plek ga ik een speelhoekje maken voor hem, hopelijk geeft dat genoeg afleiding.

Bij Snowy ben ik opnieuw een Panacur-kuur gestart. Hij valt nu al bijna een jaar af en ik vertrouw het voor geen meter. Ik ben zo bang dat hij opnieuw EC gaat krijgen en ik wil niet nog een konijntje verliezen! Hij heeft nochtans in februari al een kuur gehad die niets hielp aan zijn gewicht. Het helpt wél zijn spijsvertering vooruit want door Panacur krijgt hij altijd grotere keutels. Momenteel krijgt hij ook alleen nog maar junior voer dus hopelijk komt hij vlug weer aan in gewicht.

Hij is nog steeds in de rui en niest/smakt veel, de ene dag al wat meer dan de andere.

Een maand geleden viel het me al op dat hij mijn gezelschap opzocht als Fluffy niet bij mij in de buurt was. Alsof hij haar alle ruimte en aandacht bewust wilde toebedelen. Hij verstopt zich ook niet langer in zijn grashuis, iets wat hij heel vaak deed de laatste tijd.

Nu komt hij gezellig aan mijn voeten zitten en zo vinden we toch een beetje troost bij elkaar.

Enige tijd geleden schreef ik nog dat ik nu net moest opletten dat Fluffy niet te zwaar werd. Ik schroefde geleidelijk aan het junior voer terug en dreef het gewone Science Selective voer op. Maar dat bleek niet genoeg te zijn. Fluffy bleef ca. 100g per week aankomen (!) en ze weegt nu 2,5 kg!!! Veel te veel en zeker voor een konijn met pijnlijke gewrichten. Haar oude gewicht was 2,1 kg en ik probeer haar opnieuw naar dat niveau te brengen. Daarom geef ik haar nu minder voer in totaal. Ze kijkt wel beteuterd en begrijpt er niets van, maar het is voor haar bestwil. Haar groenteschotel is binnen 15 minuten op en ook hooi verdwijnt met ganse proppen.

Natuurlijk ben ik blij dat haar eetlust zo goed is. Maar ik kan niet verklaren waarom ik een jaar lang tegen gewichtsverlies moest vechten met haar en nu het tegenovergestelde probleem heb. Een mogelijke theorie zou kunnen zijn, dat ze sinds enige tijd 3x/dag pijnstilling krijgt i.p.v. 2x. Dat is de enige grote verandering die onlangs in haar leven gekomen is. Als dit de oorzaak is, kan ik alleen maar concluderen dat ze al die tijd pijn heeft gehad en daardoor nodeloos energie heeft verloren. En dat bezorgt me een gigantisch schuldgevoel, zucht...

Ik bouw de pijnstilling overigens nog steeds langzaam af, ze krijgt nu 3x 0,1 ml Loxicom (hond) per dag.

Het is trouwens overduidelijk waar haar gewicht is bijgekomen. Haar wam is weer gevuld met vet en ook op haar kont en buik heeft zich een "vetrok" afgezet. Ik heb geen idee waarom ze net op die laatste plaats zo explosief bijkomt en waarom het vet niet verdeeld is over haar hele lichaam. Eender hoe: vet is niet ideaal, ik hoop dat het zich - mits wat meer beweging - nog zal omzetten in spiermassa. 

Een bijkomend probleem van haar overgewicht is dat ze soms in haar plas blijft zitten. En daardoor begon ze urinebrand te krijgen . Mijn eigen gebrekkige gezondheid zorgde ervoor dat ik haar met moeite de nodige zorgen kon geven. En ook dat geeft me een schuldgevoel. Maar we komen hier wel door, haar kontje/geslachtsdeel heeft er slechts 1 dag rood en geïrriteerd uitgezien en toen had ik het al onder controle. Maar ik heb nu wel aanpassingen in haar kooi gemaakt. Zo ligt er niet meer overal hooi, vooral dat blijft lang nat. Ik zorg ervoor dat ze overwegend op aubiose zit zodat haar kontje droog blijft.

Haar achterwerk die bewuste avond dat ik het ontdekte:

Met Snowy heb ik het tegenovergestelde probleem. Ondanks een goede eetlust, blijft hij afvallen. Sinds begin dit jaar is hij 80g kwijt en voor zo een klein mannetje is dat veel! De kuur met Panacur in het voorjaar bracht geen verandering in zijn gewicht dus een EC-terugval was het niet. Met 8 jaar is hij zeker ook een senior maar het zou niet zo bepalend voor zijn gewicht mogen zijn. Gelukkig voelt hij niet dun aan, zijn ribben zijn nog goed gevuld. Het enige dat bij hem ontbreekt is een dik buikje, dat had hij vroeger altijd. 

Ik gaf hem al een mengeling van gewoon en junior voer maar net zoals bij Fluffy, ga ik hem volledig overschakelen naar junior. Hopelijk helpt het hem ook om sneller door de rui te komen, want het blijft maar duren.

Verder merk ik dat hij het toch wel moeilijk heeft met het ouder worden van Fluffy. Vroeger waren ze altijd samen, waar de ene was, zag je de andere. Maar nu zij hem niet meer kan volgen, heeft hij ook nog maar weinig zin om te spelen. Af en toe heeft hij nog vrolijke buien maar die worden schaars en ook dat vind ik bijzonder spijtig. Hij begrijpt ook niet waarom zijn vriendinnetje bijna geen tijd meer besteed aan wederzijdse knuffels en likjes. Ik vind het zelf ook jammer om te zien dat de innige band die ze vroeger hadden er niet meer is. Maar zij heeft er doodgewoon de energie niet meer voor. Nu valt het leeftijdsverschil van 2,5 jaar sterk op.

Dus àls er zich van die zeldzame taferelen afspelen, is het genieten voor alle partijen .

Gelukkig is het hier niet al zorgen wat de klok slaat.

Sommige mensen vinden hamsters maar domme dieren en zijn stomverbaasd als ze zien dat ook die kleine diertjes met hun kleine hersentjes dingen kunnen aanleren. Kijk maar eens hoe wel opgevoed en getraind Mika is . Dit is geen toevalstreffer, zo verloopt het ritueel iedere dag.

Ik vind haar een fantastisch mooi en intelligent diertje en kan zo van haar genieten!

We eten hier niet zo vaak bloemkool maar gisteren heeft ze weer lekker kunnen meesmullen.

Tot slot had ik nog een filmpje van Chica beloofd. Jullie weten dat ik T-Touch toepas bij al mijn dieren. Ook bij Mika maar bij haar kom ik niet verder dan 3 cirkeltjes. 

Chica daarentegen kan blijven genieten. Als het aan haar ligt, mag ik de hele dag doorgaan en nooit meer stoppen .

Een lief filmpje van een schattig genietend valkparkietje .