Na mijn debuut gisteren was ik heel benieuwd hoe ik het vandaag zou stellen tijdens de 2e wedstrijd van het LRC-Kampioenschap. Nieuwsgierig naar staat van het parcours want het had 's nachts licht geregend aan de kust maar ook naar de benen en het traject dat we zouden moeten afleggen. Gisteren was het immers vooral op het asfalt dat de race zich afspeelde.
Eens aangekomen in Zele dook er, samen met de zon, opnieuw een gezonde dosis stress in me op. Bij de inschrijving was ik snel een kijkje gaan nemen op het parcours en het zag er veelbelovend uit! Een stuk van 300 meter asfalt gevolgd door een grindweg van 100 meter en dan het veld in. Eerst 2 balkjes over waar we sowieso voet aan grond moesten zetten en daarna doken we de weide in. Hier had de organisatie twee brugjes voorzien en vooral heel veel bochtenwerk. Niet teveel lange rechte stukken en dat zinde me wel. Het zou dus een tragere race dan gisteren (moeten) zijn, het zou opnieuw droog zijn, nu dus nog enkel de benen afwachten. Tijdens de verkenningsronden voelde ik bijna niet dat ik gisteren ook had gereden. Na 2 ronden besloot ik om nog wat op de baan te rijden en enkele keren stevig door te trekken.
De start was deze keer in het veld, spek voor mijn bek dus! Net als gisteren mij op dat grote zware buitenblad gezet en dan als een gek naar die eerste bocht. Zo rond 15e positie sneed ik deze bocht aan, maar helaas helemaal aan de binnenkant waardoor ik bijna stilstond en er me enkele langs buiten makkelijk konden passeren! Alweer een lesje geleerd dus ... Die eerste ronde is er blijkbaar steeds één waarbij je hartslag heel de tijd in het rood gaat. Toen we voor het eerst vandaag de balkjes overmoesten ging ik mooi opzij zodat de leiders van de A+ me netjes konden passeren. Wel had ik nog altijd aansluiting bij enkele renners van mijn categorie. Ik had er al 2 achter mij kunnen laten en ik had er nog 2 in het vizier ook. Bij het ingaan van de 3e ronde ging ik nog een concurrent voorbij, net voor de balkjes. Wreed tactisch é. Op mijn uurwerk zag ik dat we reeds halfweg waren en net op dat moment kreeg ik nog een voorganger in zicht. Maar bij de balkjes ging het mis! Met mijn voorwiel tikte ik het eerste balkje aan en toen ik wou opstappen mocht ik me direct aan kant zetten om mijn ketting op te leggen. Vloeken dat deed ik want mijn concurrent zag ik meter voor meter uitlopen en alsof dat nog niet genoeg was passeerde er me nog één ook! Gelukkig hield ik het hoofd koel en lag mijn ketting er snel op. Die ene was ik opnieuw snel voorbij maar toch was ik teleurgesteld omdat ik ervan overtuigd was dat ik nog een plaats had kunnen opschuiven. Aan de finish zag ik dat er nog 3 ronden moesten afgelegd worden. Me dubbel plooien en op zoek gaan om nog een plaats te winnen of op zeker spelen? Gisteren had ik eigenlijk wel al mijn lesje geleerd door er vol voor te gaan dus ging ik niet direct vol door. Beetje bij beetje raapte ik deelnemers op van de A's en de A+, mijn concurrent had ik ook nog steeds in het vizier maar het zou erg moeilijk worden. Geregeld kwamen de leiders van elke categorie me ook voorbij maar dat is geen verrassing. Toen de bel van de laatste ronde klonk besloot ik om vol door te trekken en op zoek te gaan om nog een plaats te winnen. Hij kwam steeds dichter en dichter maar ik zou hem niet meer kunnen halen. In tegenstelling tot gisteren kwam ik nu goed over de meet, ik had echt het gevoel dat de race nog 3-4 ronden langer mocht duren. Heel tevreden reed ik naar de auto waar Kim en Janelle me al opwachtten. Nog eventjes losrijden, de fiets kuisen en de uitslag gaan halen.
In de uitslag sta ik op de 20e plaats maar na controle bleek er een fout gebeurd te zijn. De aankomstscheidsrechters hadden me hiervan op de hoogte gebracht. In de vijfde ronde had ik immers iemand van mijn categorie gedubbeld. Deze fout zal zo snel mogelijk aangepast worden in het klassement.
Mijn eerste seizoen als vergunninghouder bij een nevenbond ...
Vorige winter heb ik 1x geproefd van een MTB-wedstrijd in de VWF. Daar bleek al snel dat ik nog heel wat te leren had. Na enkele spinningsessies, deelname aan de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, eenzame trainingen, MTB-wedstrijd voor duo's in Middelkerke, enz... merk ik wel dat ik vooruitgang heb geboekt.
Samen met Janelle en Kim vertrokken naar Stasegem. Het weer was goed en het parcours was droog, poederdroog. Neem daar ook nog eens 1,5 kilometer asfalt bij en dan weet je al snel dat het een halve baankoers zal worden. Tijdens de opwarming was ik nerveus over mijn start. Die ene keer in de VWF en die ene keer in Middelkerke was mijn start desastreus! Na 2x de ronde te hebben verkend met mijn MTB ging ik nog even langs bij Janelle en Kim om mijn trainingsjas en drinkbus af te geven. Die drinkbus zou Kim me tijdens de wedstrijd op de afgesproken plaats toerijken en die warme jas zou ze me direct na de finish teruggeven om geen kou te vatten. Om 15u25, zo'n 5 minuten voor de start, stond ik al opgesteld aan de startlijn, de meeste deelnemers stonden er ook reeds. Aangezien ik geen ervaring heb nam ik sportief plaats op de 2e en laatste rij. Onmiddellijk zag ik dat het overgrote deel van de renners (zowel van de A+, A en B categorie) ervaring hebben, joekels van coureursbenen hebben, lid zijn van een team, piekfijn uitgedost zijn en vooral: op 2 rijders na rijden ze hier allemaal met een cyclocrossfiets! Zo'n 30 seconden na de start van A's was het aan de B's om te starten, opnieuw een halve minuut later mochten de jongsten (A+) starten.
De start werd gegeven op het asfalt dus koos ik ervoor om op mijn buitenblad te starten en dat bleek de juiste keuze! Na 200 meter doken we het veld in en ik kon nog net 1 rijder achter me houden. Het ging er direct heel hard aan toe. De aansluiting met de staart van de B-categorie kon ik nog net houden maar de A+ zaten me al in het wiel. Me nu niet laten verleiden door mee te gaan in dit hoge tempo praatte ik mezelf in. Op het lange stuk asfalt (1,5km) had dit dodelijk geweest en daarom koos ik om enkele seconden het tempo te laten zakken en me in een volgend groepje nestelen. Goeie zet want zo kon ik ook eventjes recuperen!!! Over dat recuperen nu niet teveel bij voorstellen want dit was echt wel heel relatief! Bij het indraaien van de laatste rechte lijn had ik al terug aansluiting met enkele renners van mijn categorie. Vanaf dan was mijn tactiek simpel: in het veld eigen tempo en op het asfalt meerijden met de cyclocrossers. Met een MTB is dit dodelijk als je zo'n stuk voor de wielen krijgt geschoven en dan nog eens een deel windop moet rijden ook. Op de stroken asfalt probeerde ik wat te recuperen en goed te doseren, ondertussen waren mijn 2 naaste concurenten ook mijn tactiek beginnen volgen waardoor we heel de tijd haasje-over sprongen. Halfweg koers schrok ik me rot toen de leiders ons al in het vizier hadden! Nog geen minuut later was het al zover ... ik werd gedubbeld. Gelukkig worden gedubbelde renners niet uit koers gehaald en kon ik mijn wedstrijd verderzetten. Wel opletten natuurlijk dat ik niet teveel in de weg van de snellere mannen zou rijden. Het was ook rond halverwege koers dat ik op het asfalt voelde dat de vermoeidheid begon parten te spelen. Maar ik wou en ik zou het wiel van mijn 2 naaste concurenten niet lossen. Tot op 2 ronden van het einde! Een bocht van 90° naar rechts, van het veld de weg op en meter voor meter zag ik ze wegrijden. Eén keer geprobeerd, nog een tweede en een derde keer ook maar het ging niet. Ik begon na te denken en dat mocht ik nu net niet gaan doen, gewoon rijden, niet nadenken, gewoon de benen het werk laten doen op mijn eigen tempo. Hooguit 50 meter reden ze voor me. Na elke bocht zag ik dat ze op dezelfde afstand bleven rijden. We kregen de bel te horen van de laatste ronde en dat gaf me moed, maar helaas voor mij, schepten de anderen hier ook moed uit. Aangekomen in de voorlaatste rechte lijn zag ik dat ze met hun 2 gingen spurten. De jump naar hen had ik toch niet meer kunnen maken. Op 500 meter een verschil van 50 meter toerijden zou niet meer gaan. Steendood kwam ik over de meet gebold. Maar toch ook fier want ik was niet de laatste! Direct naar de auto gereden waar Kim en Janelle me opwachtten met een cola en een lach.
