Vandaag trok ik met Kim & Janelle richting Heuvelland. Wulvergem ligt op een 5-tal kilometer van de Kemmelberg en zo zouden we dus wel wat hoogtemeters te verwerken krijgen.
Het BK van gisteren had ik blijkbaar goed verteerd want tijdens de opwarming liep alles lekker. Er was wel een felle wind en erg warm was het ook niet. Tot zo lang mogelijk voor de start probeerde ik me, voornamelijk op de weg, warm te fietsen. Slechts 1x kon ik het parcours verkennen maar dit bleek voldoende om de lastige stroken goed te ontleden.
Na een lange start bergop ging het rechtsaf, een omgeploegd patattenveld in. Het eerste deel ging bergop, de laatste meters in dalende lijn. Dan moesten we enkele trapjes oplopen om dan in het centrum te komen, terug bergop op het asfalt en tenslotte in een maïsveld ook nog eens omhoog. Zoals ik dus dacht: heel wat hoogtemeters en slechts 2 kleine stukjes bergaf waar je even op adem kon komen. Van dat "op adem komen" niet teveel verwachten want de stroken bergop in het veld waren een ware marteling. Zoals motorcrossers vooraf het parcours gaan verkennen op zoek naar de ideale lijn, zo bekeek ik ook deze stroken. Je plofte er van de ene put in de andere, ook al had je net als ik een vering. Lang heb ik hier staan zoeken naar de ideale lijn en uiteindelijk vond ik ze! Nu hopen dat ik straks tijdens de wedstrijd er zou in slagen deze te volgen.
Ondertussen was het tijd om me te gaan klaarmaken voor de start. Snel wat kledij uittrekken, wat snelle suikers nemen en van drinkbus veranderen. De lange hellende start op het asfalt was in mijn nadeel maar aangekomen in het veld zat ik toch al in het zog van een renner. Snel zou ik hem achter mij laten. Voor mij reed een groepje maar ik durfde er niet direct naartoe rijden omdat ik bang was me op te blazen. Ik probeerde om het verschil niet te groot te laten worden. Op de weg liepen ze telkens uit maar in het veld kon ik elke keer terrein goedmaken. De derde ronde was er geen sprake meer van een groepje, het was een enkeling geworden. Zonder enig probleem kon ik hem ook voorbij door mijn goeie lijn te volgen. Op de trapjes zette ik me steeds goed aan de kant om de snellere renners te laten voorbijgaan. Ik wou immers geen 2x op 2 dagen tegen de vlakte gaan. Naar het einde van de wedstrijd toe begon de vermoeidheid door te wegen, vooral bergop. Niet dat het een modderpoel was maar de natte kleigrond zoog werkelijk je wielen de grond in.
Een gevoel van euforie ... de bel van de laatste ronde klonk! Rondom mij was er geen renner meer van mijn categorie te bespeuren dus kon ik rustig uitrijden. De meet lag op het asfalt en direct na het overschrijden van de finish keerde ik terug naar de auto. De douche straks zal me goed doen!
De 4e wedstrijd van het seizoen '09-'10 was reeds het Belgisch Kampioenschap en ging door in Astene bij Deinze. Vandaag waren er dus dubbele punten te verdienen. Die strijd om de driekleur brengt wat meer stress teweeg bij de renners. Dit kon ik goed zien in de verkenningsronden, aan de technische stroken werd extra aandacht besteed, ook door mij.
Na de start zouden we linksaf het veld inslaan en hier enkele lussen maken, 2 balkjes over en dan weer door een veld. Hier stond tot voor enkele dagen maïs, gelukkig liep deze strook licht bergaf. Op het einde van dit stuk weide lag er een gracht, slechts enkelen slaagden erin om al fietsend hier door te raken. Tot slot kregen we een glibberig pad voor de wielen geschoven langs een bosje. Ik had alles goed gadegeslagen tijdens de reeksen vooraf en het was dus duidelijk dat je in de weide en aan de balkjes niet teveel tijd mocht verliezen. Dan kon je, mits een goeie lijn te kiezen, aan de gracht en het bosje veel terrein goedmaken.
Zoals gewoonlijk startte ik op de laatste rij en kon bij het indraaien van het veld aan mijn achtervolging beginnen. Het leek alsof de vorige wedstrijden slechts trainingsritjes waren geweest voor de anderen! Bij de balkjes schatte ik dat ik al zo'n 30 meter achterop lag. Maar dan kwam mijn stuk! Een mooie en goeie lijn voor de gracht rijden, de gracht over en tenslotte snelheid houden aan het bosje door de buitenkant te nemen. Waar ik normaal gezien links van de fiets spring, sprong ik aan de gracht rechts van mijn fiets. Zo kon ik in het hoge gras lopen en niet in de modder zoals de meesten wel deden. Mijn pedalen zouden dus niet vol modder komen te zitten zodat ik vlot in en uit mijn pedalen kon klikken. Door de regen van de voorbije dagen lag het pad langs het bosje er glad bij. Met mijn MTB kon ik makkelijker dan de rest de buitenkant houden zonder weg te glijden. Bij de tweede doortocht aan de finish had ik al 1 B-renner ingehaald en 1 zien opgeven. Een wedstrijd voor dubbele punten ... ik zou me dan ook dubbel plooien! In de 4e ronde kwam ik ten val aan de balkjes. Het moest er eens van komen! Net voor de balkjes raakte ik niet uit mijn linkerpedaal waardoor ik ten val kwam en nog enkele renners over me heen kreeg. Zeker 2, misschien wel 3 fietsen kreeg ik over mijn hoofd, schouder, been, heup en arm. Zonder veel erg kon ik mijn race verderzetten.
Veel terrein zou ik niet meer goedmaken, noch verliezen. De laatste ronde kon ik dus rustig uitbollen en de baan tijdig vrijmaken voor de renners die nog strijd aan het leveren waren voor de titel van Belgisch Kampioen. Het was dus ook een ronde minder een zware inspanning leveren, morgen is het immers opnieuw cross.
